...Op herhaling....

Ja inderdaad. Donderdag begonnen we weer opnieuw. We konden voor het eerst een dagje op onze Luuk passen. Onze jongste kleinzoon Luuk werd ’s morgens door papa Pieter gebracht en ’s middags door mama Tara en papa weer opgehaald. Zo hebben we inmiddels al op veel van onze kleinkinderen mogen oppassen in de afgelopen jaren. En net of er niks veranderd was, ging oma José weer aan de slag, nu met haar jongste kleinkind. Schone luiers, eten geven, - en ik natuurlijk ook- , een stukje rijden met de kinderwagen om een boodschap en wat heen en weer duwen van de wagen om hem in slaap te wiegen. Het was heerlijk, weer een van onze kleintjes te mogen verzorgen. Hij komt niet elke week, maar toch regelmatig genoeg. Hij kent zijn oma en opa al meteen goed, want hij is al meer geweest met zijn ouders en zus Robyn en een keer was er ook zijn grotere broer Daan bij. Dat betekende dus, dat hij al meteen lachend reageerde op de geluiden van oma en volop rondkeek in welke omgeving hij nu weer terecht was gekomen.  Een drukke dag natuurlijk, maar dat regelen we samen wel.  Ik wil je enkele foto’s natuurlijk niet onthouden. Mama en papa haalden hem aan het eind van de middag weer op. Hij kwam tevreden en bleef dat, totdat hij weer wegging. Heerlijk en mooi manneke!

Sem

Vrijdag was het weer raak. Toen kwam Sem. Onze rasechte boef. “Ik heb tranen oma”, zo liet hij weten en op de vraag waarom: “ik heb honger van een ijsje”. Dat moest hij dan maar aan opa  vragen. Dus toog hij met gebogen hoofdje naar mij en toen ik vroeg  “wat is er jongen’, liet hij ook mij weten dat hij tranen had en wreef in zijn oogjes. “Mag ik een ijsje”. Ik: ”Als je de tranen droogt”. Dat deed hij meteen en rende weer naar de keuken naar oma. Het blijft lachen. Ook toen hij meer dan een uur met de gekleurde speelklei bezig was. “rolle rolle rolle”. Een hele fijne ochtend  was het.

Rijbewijs

Even tussendoor, ik krijg een nieuw rijbewijs na mijn icd. Dinsdag kan ik het ophalen. Weer mobiel dan. Prettig voor José en voor mij. Ik voel me nog altijd niet de oude, maar werk er hard aan om dat binnen afzienbare tijd wel weer te worden. Met hulp van José gaat dat zeker lukken.

Onderzoek

Wat het familieonderzoek betreft: ik heb weer een bladzijde of tien in mijn boek van concept tot definitief gemaakt; bronnen gecontroleerd en dergelijke. Het manuscript vordert nu weer gestaag. Ik neem nu bijna elke dag weer even een stukje onder handen. Goed werk heeft tijd nodig heb ik al meer gezegd. Maar het familieboek gaat er komen. Geduld.

(Familiearchief f. van son).

 

Pak van m’n hart…..

Woensdagochtend naar het ziekenhuis geweest. Controle op mijn ICD met pacemakerfunctie. Als je mij kent, dan weet je, dat het voor mij betekent, dat ik stress had. Zit de verbindingsspiraal in mijn hart nog vast; is er geen hartritmestoornis opgetreden; zit mijn apparaatje nog wel goed en zijn mijn bewegingen niet al te abrupt geweest. Stress betekent onder meer spierkrampen en daar had ik inderdaad weer last van. Maar laat ik een lang verhaal kort maken: de metingen waren uitstekend. Het kunstmatig verhogen van mijn hartslag via de icd verliep weer prima en er waren in de afgelopen weken geen hartritmestoornissen geweest. Dat laatste was vooral ook erg handig voor de medische verklaring van de behandelend arts voor de verlenging van mijn rijbewijs. Die kon nu zonder problemen worden ingevuld en meteen digitaal verstuurd naar het CBR. En daar werken ze inderdaad snel nu, zo merkte ik. Ik kreeg gisterochtend een telefoontje van een vriendelijke CBR-mevrouw die wat vragen stelde naar aanleiding van de gezondheidsverklaringen van huisarts en specialist. Of ik nog automaat reed en dergelijke. Slot van het liedje was tot vreugde van José en mij, dat ik volgens haar volgende week een afspraak mag maken bij de gemeente met pasfoto voor een nieuw rijbewijs, dat eigenlijk pas op mijn 75^e zou verlopen. Ze moest het alleen nog even met de keuringsarts terugkoppelen maar was erg stellig. Je begrijpt misschien dat ik even nog maar geen afspraak gemaakt heb met de gemeente. Ik wil het eerst allemaal officieel of op papier zien……

Deeltaxi

Dat ik nu niet mag rijden na de implantatie van ICD/Pacemaker, betekent, dat ik woensdag per deeltaxi naar het Amphia moest met José. Maandag dus een ritje geboekt. Voor de zekerheid om half tien de rit gereserveerd. Het busje mag immers een kwartier vroeger maar ook later komen. Stel dat hij pas om kwart voor tien kwam, dan moest ik teveel haasten en dat is nu juist niet de bedoeling. Ik had om half elf mijn afspraak. En wat denk je, ja hoor. Tegen tien over negen kwam het telefoontje al, dat de taxi eraan kwam. We waren amper klaar. De taxi moest weliswaar nog even iemand ophalen aan de andere kant van Geertruidenberg, maar al met al waren we toch al om kwart voor tien in het ziekenhuis. Dus maar even een kop koffie en thee drinken daar, want drie kwartier in de wachtruimte tegen zielig kijkende mensen aankijken, zagen wij echt niet zitten. Precies op tijd aan de beurt; toen terug naar de grote hal naar het apparaat voor het reserveren van de terugrit met de taxi en daarbij hadden we echt puur geluk. Nog geen twee minuten hoefden we te wachten. Toen werden we al in een taxi opgehaald. Niet zo’n rammelbusje. Zowel op de heen- als terugreis hadden we twee maal een dame als chauffeur; vriendelijk en behulpzaam. Da’s lekker meegenomen. De kosten waren ‘minder’. Heen en terug naar Amphia voor in totaal 17,40 euro. Voltanken van de auto in België, kost net iets meer dan twee keer dat bedrag. En daarvoor kunnen 800 kilometer worden gereden….. Maar ja, zo lang ik niet mag rijden, is het fijn dat er zo’n oplossing is.

Op visite

Oudste kleindochter Emma had een studiedag. Zij kwam dinsdag bij ons op visite en ’s middags mee-eten. Ze had geluk, want we eten dinsdagmiddag warm, omdat  José ’s avonds naar de schilderclub moet. Het was gezellig en na het eten fietste Emma weer naar Oosterhout terug. Ik heb er twee fotootjes bij gepakt uit het archief. Oma José met kleine Emma die sintcadeautjes uitpakt in 2009 en de oudste kleindochter in gesprek met oma in 2018. Nu is zij inmiddels een echte dame geworden. Zelf gingen we vorige week zaterdagmiddag ook op visite, Naar vrienden in ons dorp. Met de fiets en scootmobiel uiteraard. Het was droog maar toch wel wat koud, dat stilzitten op mijn cabrio… Maar het was erg gezellig en pas in het donker reden we naar huis terug.

Bladzijde

Donderdagochtend ging ik voor het eerst na de ingreep op 31 januari weer naar de fysio, nog geen rek- en trekoefeningen met mijn linkerarm, maar wel de rest van de training. We moeten immers de draad weer maar eens oppakken. Maar ik moet eerlijk zeggen; een enkele keer bekroop me  tijdens een rotdag afgelopen week wel eens het gevoel of het allemaal nog wel moet: elke keer maar weer een figuurlijke bladzijde omslaan als ik weer eens opnieuw moet opstarten. Eerlijk is eerlijk. Ik heb schoon genoeg van inmiddels 4 verschillende specialisten, internist, longarts, kno-arts. Ik vind de cardioloog wel genoeg. Naast corona in de afgelopen twee jaar al twee medische ingrepen, pijnen en pijntjes, tientallen medische afspraken, stress en ergernissen rondom mijn gezondheid. Ik ben binnenstebuiten gekeerd, vergelijk het met een APK. Maar soms wordt het mij toch echt  wat teveel. ‘Komt goed’ houdt José mij steeds voor. Ze heeft weer gelijk!

(Bron: familiearchief f.van son).

 

 

 

 

Ze flikte het weer....

Ze heeft het weer 'voor mekaar'. Vooral dankzij de nimmer aflatende steun en zorg van José ben ik er weer bovenop aan het komen. Zo gaat dat al jaren. In het afgelopen jaar en ook na de medische ingreep van 31 januari in het Amphia, is José telkens degene die mij er weer bovenop helpt. Mijn steun en toeverlaat. Ze omringt me met zorg en begeleidt me. Ze is er altijd, als ik haar nodig heb. Je mag gerust spreken van een mantelzorgster XXL en dat is nog te weinig lof. Zonder haar was ik in de afgelopen jaren niet elke keer opgekrabbeld, na weer een abonnementsbezoek aan Amphia Breda. Een hartje waard. Ze verbindt me wanneer dat nodig is en is er dag en nacht onbaatzuchtig voor mij. Ik voel me echt bevoordeeld. Dat besef ik en dat mogen ook jullie van mij weten. Gelukkig vindt zij ook zelf weer haar draai. Ze werkte beneden aan een nieuw eigen ontwerp schilderij. Met reliëf met slijpsel, papier en hele kleine steentjes. IK vind het weer prima gelukt. Fijn, dat ze haar creativiteit weer wil botvieren.

Raad

Donderdag ging ik ’s avonds naar de gemeenteraad om de vergadering bij te wonen en op vrijdagochtend artikelen te maken voor mijn pagina in het weekblad. Je merkt, dat je nog lang niet de oude bent, maar de pagina is weer geupload. 

Oppakken

Ik heb ook weer tijd en zin gevonden in het verder werken in mijn nieuwe familieboek. Een paar uurtjes, verspreid over de week. Gisteren kwamen de jongens weer ontbijten en Sem bleef een ochtend bij ons. Ik had gisteren geen tijd om de verrichtingen te volgen van onze sporters op de olympische spelen in Peking, tenminste ‘s ochtends niet. Vanavond gaan we naar vrienden elders in ’t Veer voor een gezellig avondje samen. Langzamerhand lijkt de pandemie die corona heet, zich toch een beetje gunstiger te ontwikkelen. Als nu ook het weer nog wat warmer wil worden en zonniger blijven, dan kan ik weer met een gerust hart op de scootmobiel en hopelijk na mijn ingreep ook binnenkort weer in de auto. Alles gaat zijn gangetje na enige weken stilstand. Volgende week hoop ik ook weer naar de fysio te kunnen, al moet ik wel voorzichtig zijn met de linkerarm. Woensdag op controle voor de ICD-Pacemaker en daarna positief weer verder.

(Bron: familiearchief f.van son)

 

Prettig is anders...

 Toch nog eerder dan verwacht, kreeg ik maandag mijn ICD. Ik moet zeggen, met uitzondering van de spuiten voel je wel dat de chirurg bezig is, maar pijn was er toen niet. Later wel, maar dan mag je extra paracetamol nemen. Ik kreeg uiteindelijk een icd ingeplant mét een pacemakerfunctie, omdat het nodig was, maar wat nu precies het verschil is…. Dat vraag ik tijdens de controle op 16 februari wel even. Dan wordt mijn apparaatje doorgemeten en eventueel nog verder afgesteld. Een ICD is een klein apparaatje dat onder de huid wordt geïmplanteerd bij mensen met een hartritmestoornis. Het verschil met een pacemaker is dat een ICD kan ingrijpen bij een levensbedreigende hartritmestoornis door een elektrische schok toe te dienen, Daarna wordt het hartritme normaal, zo is de bedoeling. De pacemakerfunctie zorgt dat het hart in het juiste ritme blijft kloppen. Vaak is een pacemaker nodig als het hartritme te langzaam is. Een sensor bewaakt voortdurend het hartritme. De pacemaker geeft zo nodig stroomstootjes om het hart weer in het juiste ritme te krijgen. Eigenlijk viel de ingreep mee, maar veruit de meeste last kreeg ik van een stijve nek, die me bewegen met alle beperkingen die ik al heb, bijna onmogelijk maakt. Ik moet nu tijd nemen om weer op te knappen intussen goed uitkijken dat mijn linkerarm, -ik ben links- niet boven mijn schouders komt. Niet tillen, geen extra kracht zetten en ga zo maar door. Allemaal om te voorkomen dat het draadje, dat als een kurkentrekker onder in mijn hart vast zit, los raakt. Vervelend als je je linkerarm normaal gesproken overal voor gebruikt. Ik heb wat foto’s geplaatst bij dit weekendbericht. Eén vóór en een na de operatie en mijn eerste maaltijd erna. De crackers met pitjeskaas en runderrookvlees smaakten prima! Dat gold ook voor de koffie-in-tuitflesje en de sinaasappelsap, want ik moest veel drinken en de krentenboterham. Behelpen hoor met je stijve schouder en de arm die niet boven je kin mag komen. Ik heb het ook nu weer zelf kunnen merken: wat een drukte voor dat verplegend personeel. Ze komen echt zelfs nauwelijks toe aan een kop koffie. Het is draven en hollen. “We lopen dagelijks minimaal 8 tot 10 kilometer”, zo vertelde een verpleegkundige. “In de loop van de middag wordt het pas wat rustiger”. Respect hoor voor die mensen. 

Pasje

Ze laten er geen gras over groeien bij het Amphia. Ik heb namelijk ook inmiddels al mijn speciale pasje gekregen. Op de voorkant staat dat ik een ICD & pacemaker heb en op de achterkant alle gegevens over type en dergelijke. Handig als je in een ander ziekenhuis moet zijn en natuurlijk bij een eventueel medisch probleem onderweg. Als je op vakantie gaat, dan moet je ook even kijken waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis is, dat jouw type icd gebruikt. En er is meer. Heb je een rijbewijs, dan geldt ook daarvoor een speciaal traject.

Corona

En ja hoor, ons gezin bleef er al niet van verschoond, maar nu heeft weer een van de kleinkinderen corona. Niet prettig natuurlijk, zeker niet als je er ziek van bent. Ook de huisgenoten moeten zich weer aanpassen. Aan de andere kant heeft het –hoe klein dan ook- ook wel iets positiefs. Je hebt corona over enkele dagen doorstaan en bent daarna dus ook tot op zekere hoogte beschermd.             

Ons Pa

Ik meldde het al vorige week. Gisteren was het precies vijftig jaar geleden dat mijn vader plotseling stierf. Wat had ik graag nog veel aan hem willen vragen en met hem willen meemaken. Ofschoon het al een halve eeuw geleden is, doet het me nog steeds elk jaar erg veel begin februari. Gelukkig gaat ons leven door met onze vijf kinderen en inmiddels twaalf kleinkinderen. Gezellig, zo’n groot gezin. Maar het gemis blijft.

Laptop

Ik heb ook al weer achter mijn laptop gezeten. Niet erg lang, want dat lukte toch nog niet zo goed. Enkele artikelen maken en afmaken voor de Langstraat en dit wekelijkse artikel. Volgende week gaat het hopelijk weer wat beter. José heeft vanochtend het verband verwisseld. De wond zag er prima uit. Hopelijk blijft het draadje ook vastzitten. Het is allemaal wel om uit te houden, zeker nu ik nog een paracetamolspiegel in tact houd…

(bron: familiearchief f. van son)