dit bericht heb je door een fout wellicht gemist
We zouden afgelopen zondag een foto maken van ons hele gezin. 23 mensen en één vlindertje. Maar als het om zo veel mensen gaat, kan er automatisch iets tussenkomen. Eerst al het gezamenlijk zoeken naar een passende datum en tijdstip vergt al de nodige hoofdbrekens. Gelukkig neemt dat een van de kinderen voor haar rekening. En dan het weer natuurlijk. Regen voorspeld zondag en we moesten de foto ’s morgens laten maken. Dat zal je altijd zien. Maar dit keer bleek Luuk, hoewel ongewild, de reddende engel: hij was ziek en had koorts. En ook Sven was die dag niet honderd procent liet papa weten. Geen foto dus, maar wat dan. Oma had natuurlijk weer boodschappen gedaan –zoals gebruikelijk-, om de inwendige mens te kunnen versterken na de foto. Iedereen in onze woonkamer, Dat is altijd gezellig. Maar met de volle pan soep, de belegde broodjes en hapjes voor de kleintjes blijven zitten, vond Oma toch ook wel erg. Te meer, daar de diepvries al vol zit. Eén berichtje op onze gezins-app was voldoende. De zieken bleven thuis, maar de rest kwam toch lekker soep en broodjes eten en een paar uurtjes zorgen voor gezelligheid. Ik ben trots op onze kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Daarvan ben ik steeds meer overtuigd.
Onze pechvogel..
Ach die Cas. Hij heeft bij een ongelukje in het speelparadijs in de herfstvakantie zijn pols gebroken. Hij zit inmiddels in het gips tot boven zijn elleboog. ‘Gelukkig is het mijn linkerarm’, zo liet hij weten. Anders kan je natuurlijk volgende week niet naar school. Het gips moet er voorlopig 6 weken omheen en men hoopt dat opereren niet nodig zal zijn. Tussendoor wordt daarvoor nog een foto gemaakt. Vrijdag kwam Cas ’s avonds mee eten van oma’s nasi én een nachtje logeren, onze pechvogel. Lekker spelen zonder gestoord te worden.
Bonusuitje…
Onze bonuskleinzoon Daan doet al jaren zijn uiterste best om bij ons gezin te willen horen, Hij geeft telkens acte de présence en is erg behulpzaam en dankbaar. Reden om een dagje uit aan te bieden met oma en opa, want zo noemt hij ons ook. Hij wilde het liefst naar Bobbejaanland, maar het leek ons niks om alleen met hem te gaan. Dan moet hij in zijn eentje in die enge ‘loopings’, want oma gaat niet mee en ik zeker niet. Hij mocht een vriend of vriendin kiezen om mee te gaan en koos voor onze kleindochter Anouk. Die wilde graag al was het alleen al toen ze hoorde over Halloween. Onze pubers genoten. Ze waren de hele dag zelf samen op pad, terwijl oma en opa voor het merendeel op het toch wel frisse buitenterrasje zaten. Het restaurant was en bleef gesloten. Een kartonnen bekertje koffie of thee kon uit een loketje in de muur worden gevraagd aan een vriendelijke dame. Minder vriendelijk was men bij de uitgifte van de door mij gereserveerde rolstoel. Meteen een dreigement. Als we die niet voor kwart voor vijf terug zouden brengen, werd de politie gebeld….. en mocht niks aan of op hangen en niet op worden gegeten om mayonaise en ketchupresten te voorkomen. Ze hadden er beter aan gedaan de rolstoel dichter bij de ingang aan te bieden. Je wil hem immers omdat je moeilijk ter been bent. Maar goed het was een fijne maar voor mij uiterst vermoeiende dag. Ik merkte het ’s avonds en ook nog de volgende ochtend.
En doorgaan….
Ik ben verder deze
week bezig geweest om wat genealogiemailtjes weg te werken en heb nog kort onderzoek
gedaan. Ook heb ik nog artikeltjes gemaakt voor mijn wekelijkse pagina in De
Langstraat. Maar ik merk dat een hele dag lekker doorwerken, er helaas echt
niet meer in zit. Gelukkig is er inmiddels een nieuwe afspraak gemaakt voor de
gezinsfoto!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten