Vandaag is het weer zo
ver. Dan komen de Sint en zijn zwarte pieten weer in Nederland. Ze komen met de
stoomtrein deze keer in Apeldoorn. Ze hebben daar weliswaar een kanaal, maar
dat is te klein voor de pakjesboot. De kleintjes nemen het uiteraard voor lief.
Als hij maar komt en zijn cadeautjes niet vergeet.
Die kleintjes hebben
absoluut geen last van de actievoerende randstaddrammers. Of die piet nou zwart
is, of roetveeg, het zal ze allemaal een worst zijn. Die roetvegen komen van
het klimmen door de schoorsteen, zo weet Cas. Hij volgt met zijn broertje het
Sinterklaasjournaal op TV op de voet.
Morgen komt de Sint al in
Raamsdonksveer en Geertruidenberg aan. Wel via het water natuurlijk. Vanaf de
Donge naar de passantenhaven.
Uiteraard zijn er weer erg
veel kinderen om hem en zijn pieten te ontvangen. Oma gaat ook weer. Ze heeft
de kaartjes gekocht voor de Sintmiddag in het Dongemond college. Dat is ook elk
jaar een groot succes. Het comité mag best een grote pluim krijgen voor de
organisatie van dat feest. Sint en Piet zijn echte trekpleisters, of de
kinderen nu Anouk, Youri, Robyn of Cas heten of hoe verder dan ook.
Oma José is ook al druk
doende met de voorbereiding van de pakjesavond bij oma en opa, want net als
vorige jaren komt de sint ook weer pakjes brengen voor de kleintjes. Dat is
traditie, zoals die ook al bij de oude Omi was in Breda.
Ik weet niet wie het meest
genoot van die avond, maar ik denk Omi zelf. Alle kleinkinderen en later ook de
achterkleinkinderen samen bij haar thuis. Zoals
met haar eerste achterkleinkind Emma in 2009. Ook de foto uit 2009 van
Oma José met eerste kleindochter Emma heb ik uit het familiearchief opgediept.
Helaas is zij Omi niet
meer, maar Oma José heeft de traditie dus overgenomen.
Ik denk dan altijd weer
even aan vroeger. Hoe leuk het was dat ‘rijden’ op tafel op de ochtend van de
verjaardag van de Sint en later de pakjesavond met rijmpjes en surprises.
Uiteraard was er dan de banketstaaf of te smullen en stukjes chocolade van een
of andere letter. Op de ochtend van 5 december of de dichtstbijzijnde zondag,
mocht ik -toen ik nog misdienaar was- ook in het Gasthuis op de Haagdijk komen
kijken wat Sint ‘gereden’ had. Zuster Mathea, de kosteres, had de grote tafel
met een wit tafellaken gedekt en die tafel met rode linten in partjes gedeeld.
Voor iedere misdienaar een vakje. Ik weet het nog goed. We kregen wat
suikerbeestjes en bij voorbeeld een chocoladeletter en een mooie Parker-balpen
waarop een inscriptie met je voornaam. Het was altijd gezellig. Leuke herinneringen
zijn dat.
Als ik tegenwoordig in de
sinterklaasboekjes kijk, dan sla ik stijl achterover van de prijzen. Het is
gewoon niet leuk meer eigenlijk om sint-cadeautjes te halen. Oma José slaagt er
desondanks in, om voor elk kleinkind voor dezelfde prijs cadeautjes te krijgen.
Dat kost soms best wel wat moeite. Eigenlijk vond ik de kleinere cadeautjes uit
mijn jeugd even gezellig als al die dure van tegenwoordig.
De prijs doet weinig af
aan de gezelligheid.
Als dan de Sint ook weer
voorbij is, dan gaan we op weg naar Kerstmis. Donkere avonden, de kachel aan,
gordijnen dicht. Gezelligheid maken we dan zelf. Hopelijk krijgen we nog eens
een ‘witte Kerst’. Vooral voor de kleintjes extra leuk om tijdens de vakantie
in de sneeuw te spelen en op de slee. Ik blijf dan liever binnen. Wel zo
verstandig, want uitglijden betekent waarschijnlijk been breken en dat kan ik
echt missen als kiespijn.
(Bron: familiearchief f.
van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten