Een beetje een vreemde titel. Dat geef ik toe, maar voor alle duidelijkheid: de twee hebben totaal niets met elkaar te maken. Afgelopen zondag werd ons jongste kleinkind, kleinzoon Luuk 1 jaar. Hoera. Onze boef genoot uiteraard. Ze gingen met het hele gezin naar de Efteling en hij genoot, zo heb ik me laten vertellen. Een dag eerder waren José en ik nog even naar de voetbalwedstrijd van Youri tegen ASWH gaan kijken om daarna een leuke verjaardagskaart in de bus te stoppen voor ‘Luukske’. Zaterdagavond was het als vanouds gezellig bijpraten met ons vriendenstel. Konden we daar tenminste met plezier op terugkijken. Maar daar hield voor de afgelopen week de gezelligheid toch echt mee op helaas.
Ellende
Ik weet dat ik ondanks de griepprik elk jaar de pineut ben. Met griep op bed dus. Zondag begon het hoesten en proesten en de spierpijn en dat werd –ondanks de goede zorgen van José- alsmaar erger, onbedaarlijk hoesten en voor de afwisseling nu eens geen last van mij zwakke, maar van het doorgaans toch zo sterke been. Ik moest wel op bed blijven, kon niet anders en dat is funest voor mij. Geen fysio, geen lopen, geen oefeningen. Daar was ik gewoonweg weer te ziek voor.
Voor alle zekerheid hebben we de coronatest gedaan. Uiteraard gelukkig, maar weer één streepje, dus geen corona. José was ook niet lekker en nieste flink, maar bij haar is dat eigenlijk een kwestie van een dag of twee. Zij kon gelukkig naar haar favoriete schildersclub op de dinsdagavond. Ik had niet eens de puf om de televisie aan te zetten, laat staan achter de computer te kruipen. Mijn spierkrampen hielden me uit de slaap en voorkwamen, dat ik normaal aan tafel zittend mijn eten kon opeten. Want dat eten smaakte gelukkig wel. De spierkramp en het hoesten werden gaandeweg erger. Er kwam een hoestdrank die hielp en de dokter schreef me een spierontspannende tablet voor. Daar lag ik weer. Een week eerder was ik op de hometrainer eindelijk weer naar een hoger wattage kunnen gaan bij de fysio. Dat kan nu weer terug naar ‘af’, als ik snel weer naar de fysio kan tenminste. Er lijkt nu eindelijk een verbetering.
Geen oppas
We waren geen oppas
voor kleinkinderen deze week. Cas en Sem kwamen een weekje niet en Luuks moeder
was in aanraking geweest met een coronapatiënt en ze vonden het niet verstandig
om Luuk dus een dag naar ons te sturen, nu ik al ziek was. Fijn dat er zo wordt
meegedacht. Ze weten dat ‘ons pa’ extra kwetsbaar is. Ook wat dat betreft
hebben José en ik fijne kinderen en kleinkinderen.
Maar Sven wel!
Onze kleinzoon Sven komt vandaag naar ons toe om een nachtje te logeren. De eerste keer wordt dat. Zijn papa en mama gaan even ertussenuit. Hopelijk ben ik zo ver opgeknapt, dat een hoestbui hem niet al te vroeg uit zijn slaap haalt. Dat oppassen, dat gaat wel lukken. Dat is José wel toevertrouwd. Hopelijk kan ik komende week mijn en daarmee ook José haar gezondheidsellende weer van me en haar afschudden. Dan kunnen we eindelijk weer door. Donderdag is een toch wat speciale dag komende week. Op 24 november is het op de dag af, dat mijn vader en moeder 75 jaar geleden trouwden. Mijn moeder had kinkhoest die dag…. Je zal dat maar hebben op je trouwdag.
(Bron familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten