José krijgt er morgen weer een jaartje bij. Dat betekent, dat alle kinderen en kleinkinderen weer van de partij zijn. Dat houdt ook in, dat José en ik vandaag nog wat boodschappen moeten doen en morgenochtend maakt ze taart en hapjes. Dat is vaste prik. Daar rekenen de kinderen ook op, geloof ik. We hebben een drukke week achter de rug. Dat begon met een tochtje naar Postel vorige week zaterdag, gezellig een uitsmijtertje en José een broodje zalm. En ’s nachts een uurtje extra in bed dankzij de wintertijd. Maandag togen we naar Breda naar de verfartikelwinkel Deva in de Veemarktstraat. José kreeg van mij een kist met tubes olieverf van ‘Van Gogh’ voor haar verjaardag en een door haar zo gewenst vierkant doek om te beschilderen. Ik hoop dat ze weer snel haar eigen stijl oppakt. Ik ben niet zo van die stillevens en portrettekenen. Zij ook niet. Ze heeft haar eigen invulling van modern werk. Dat moet ze blijven doen. Dat ziet er telkens prima uit.
Dinsdag was het weer de beurt om na de fysio tussen de middag Cas en Sem van school te halen en te brengen. Dan eten ze altijd bij ons. Woensdag naar de kapper bij onze vriend in Oisterwijk en ’s middags Pieter thuis ophalen on Oosterhout en naar de garage brengen in Etten-Leur. We hebben tussendoor ook nog een nieuwe telefoon gehaald in Oosterhout, je weet wel, zo’n gewone simpele. De oude, met name die van José, was versleten. Ik nam ook gelijk een nieuwe. Wel in het abonnement, want wij zijn niet zo gek, dat we voor een paar honderd euro een toestel kopen, waarmee je ook kan whats appen, foto’s kan maken, kan facebooken en een paar andere dingen. Donderdag stond voor mij de griepprik en voor José daarnaast ook de prik tegen pneumokokken op het programma bij de huisarts om half zes. José heeft ongelooflijk veel last van die pneumo-vaccinatie. Die neemt ze dus nooit meer. Ik moest ’s avonds nog naar de gemeenteraadsvergadering voor de begroting. Dat hield meteen in, dat ik vrijdagochtend na de fysio artikelen moest maken over die begrotingsbehandeling, voor mijn wekelijkse pagina in het weekblad De Langstraat. Vrijdag was ook de dag dat kleinzoon Luuk de hele dag kwam spelen. Daar heb ik ook nog even tijd voor gemaakt natuurlijk. Daarnaast kwam ook Youri ’s avonds bij ons eten omdat zijn pa en ma weg moesten. Spercieboontjes, vlees, appelmoes en aardappelen.
En dan is het vandaag dus weer zaterdag. Oh ja, we zijn ook nog een keertje in België gaan tanken. Het is nog steeds de moeite waard. Eens kijken wat de komende week weer gaat brengen. Kan ik weer een paar uurtjes aan mijn boek werken, zoals deze week tussen de bedrijven door. We zijn eigenlijk best moe. Dat merken we. Daar zal zonder twijfel het donkere weer voor een deel debet aan zijn.
Moeilijk
En mijn gezondheid? Eerlijk gezegd heb ik het moeilijk en José leeft met mij mee. Wat ik ook probeer, de spieren van mijn benen krijg ik niet sterker. Niet zo gek, want mijn hart pompt nog maar voor een derde en ook psychisch maakt het heel wat uit, dat mij niet lukt wat ik wil: weer een klein beetje beter lopen en wat meer energie. Ik weet wel dat ik ouder wordt, maar noch de fysio, noch het luisteren naar mijn lichaam, noch het proberen te temperen van de stress kunnen zorgen voor verbetering van mijn conditie. Dat zit er op dit moment helaas niet in. Het lijkt alsof ik weer bezig ben om uit de volgende diepe put te kruipen. Dat is al meer dan een jaar het geval. Elke keer komt er weer iets tussen, als het de goede kant op gaat. Ik wil zo graaf de regie over mijn leven terug. Maar zelfs mijn ‘goede’ been doet niet, wat ik zo graag zou willen. Eigenlijk niks te veel gevraagd; gewoon weer een beetje kunnen lopen……en een klein beetje meer energie.
(Bron: familiearchief f van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten