Wij komen onze weken wel door. Zondag gingen we even naar de verjaardag van een van onze schoonzonen om vervolgens met vrienden uit eten te gaan. De avond ervoor was het laat geworden bij andere vrienden. Maar ik mag zeggen, dat ik er geen last van heb gekregen. Het gaat, -zo voel ik het, tenminste-, naar omstandigheden goed met mij. Afvallen doe ik absoluut niet, integendeel en als dat niet betekent, dat ik extra vocht achter mijn longen heb, dan ben ik eigenlijk tevreden: niet meer zo loom , niet meer zo lang moe na een inspanning of onmiddellijk buiten adem als ik buk bij voorbeeld. Komende week moet ik bloed laten prikken en de 22e gaan José en ik weer op controle bij mijn gewaardeerde cardioloog. Dan hoor ik hoe ik er werkelijk voor sta. Vorige keer was het hart ‘uiterst zwak maar stabiel’. Ik teken ervoor, als ze dat ook nu kan zeggen.
Toch was het nu niet direct het meest prettige begin van de week. Het was die dag precies 52 jaar geleden dat mijn vader plotseling stierf. Elk jaar gaat die datum van 4 februari niet onopgemerkt aan mij voorbij. Het blijft een gemis, ook al is het meer dan een halve eeuw geleden. Dan denk ik ook onwillekeurige aan mijn overleden broer. Wij zijn na zijn dood uiteraard al weer een keertje bij mijn schoonzus geweest. Nu kwam ze woensdag bij ons op de koffie. Het leven gaat door. Dat merk je aan alles. Hoe moeilijk het soms toch ook wel is.
Ik merk dat ik af en toe wat meer terugdenk aan vroeger. Dat was bij voorbeeld zo, toen ik ’s ochtends de pop van José en mijn beer, die net zo oud is als ik, op de bedrand zag zitten. Die twee zitten er al sinds wij getrouwd zijn. Aan de beer kan je zien, dat die al diverse malen ‘geopereerd’ is. Hij heeft twee nieuwe doeken benen en draagt iets wat op een klein rokje lijkt. Toch is hij een mannetje. Dat ‘rokje’ is ook al tientallen jaren oud en hij heeft er geen moeite mee. Mijn beer heeft ook inmiddels een gehavend gezicht, maar zo lang hij gekoesterd wordt door de pop van José, heeft hij het naar zijn zin, net zoals ik.
Maandag kwamen de jongens eten tussen de middag en toen was ‘s morgens eindelijk de amaryllis in bloei gekomen. De bol kregen we van Inge met de Kerst, maar hij lag bij ons misschien wat te donker. Maar nu is hij dan toch in volle bloei. Of is het een ‘zij’? Maandagmiddag reden we naar onze orthopedisch schoenmaker Nico in Drunen. We komen al meer dan 20 jaar bij hem en zijn bijzonder tevreden. Dinsdag gingen we tanken in België na de fysio en daarna even bij Ikea binnen. José ging ook nog naar de schilderclub ’s avonds. Woensdag dus mijn schoonzusje op de koffie en op donderdag kwam de pedicure. Wij hebben inderdaad een boordevolle agenda. Want zaterdag komt onze jongste kleinzoon een nachtje bij ons logeren voor het eerst. Luuk is met carnaval de boze wolf en zijn zus Robyn is roodkapje. "bowowa" zegt hij zelf. De boze wolf. Papa en mama kunnen dan een avond carnavallen. Uiteraard gaat dat goed, want onze boef is graag bij ons. En daarna begint er weer gewoon een nieuwe week.
(Bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten