Woensdagavond was het in fort Gertrudis uitslagenavond van de gemeenteraadsverkiezingen. Ik moet zorgen voor een pagina met de uitslagen en de reacties van de politici voor de komende woensdag in de Langstraat. Ik dus woensdag om negen uur ’s avonds naar Fort Gertrudis in Geertruidenberg. Het zou laar worden en druk. Ik hoopte, dat ik het zou redden. Ik had inderdaad een drukke avond en de tijd vloog. Normaal gesproken ga ik zo tussen tien uur en half elf naar bed, tenzij het raadsvergadering is. Maar woensdag was het zo laat, dat ik het echt ging voelen. Ik ben duidelijk geen 40 meer. Om twee uur ’s nachts kwam ik thuis. Geen alcohol, want dat drink ik niet meer sinds mijn diverse medicijnen. De volgende ochtend alweer vroeg eruit, want tegen half negen kwam onze kleinzoon Luuk. Ik kon de hele dag artikelen in de steigers zetten en foto’s nakijken, die ik gemaakt had woensdagavond. Ik had gedacht doodmoe te zijn, maar zelfs de fysio ging donderdagochtend als vanouds. Alle oefeningen weer voor het eerst kunnen doen na de implantatie van de ICD/Pacemaker eind januari. Nog niet op volle kracht en gewicht, maar dat bouwen we in de komende weken hopelijk weer op. De vermoeidheid viel mee. Daar zal zonder twijfel het zonnige weer aan bijgedragen hebben.
Moeilijk dagen
Vandaag is het 19 maart, de verjaardag van mijn moeder. Ze zou vandaag 98 zijn geworden, maar stierf in mei 2015. Toch sta je er elk jaar weer bij stil en laat je je herinnering gaan. Ik wel in elk geval. Ik kijk dan terug op de fijne dingen en de minder prettige. Ook nu weer. Gefeliciteerd ma, vandaag! Het is niet de enige moeilijke dag. Komende maandag is het Juna Elynndag; de herdenkingsdag van onze mooie kleindochter die we jammergenoeg nooit konden koesteren. Haar hartje klopte niet meer in de baarmoeder. Een inktzwarte dag voor de ouders, broers en zus en uiteraard ook voor oma en opa en de hele familie. Zij werd een vlindertje. We komen haar nog vaak tegen als we in de lente en zomer op fiets en scootmobiel de natuur ingaan. Soms volgt ze ons of komt ze ons met vriendjes en vriendinnetjes voorbij vliegen. Ik groet haar dan altijd en noem haar naam, die ik nooit zal vergeten. Ze hoort voor altijd bij ons en blijft in ons hart. Op het internet brandt sindsdien een theelichtje ter herinnering aan Juna Elynn van Son, met liefde opgenomen in onze grote familie. Maandag heb ik me aangemeld om met de klas van kleindochter Anouk naar Kamp Vught te rijden. Fijn, dat de kinderen van nu nog steeds beter worden geconfronteerd met wat de oorlog deed en nu in de Oekraine nog steeds doet. De klas van kleindochter Robyn zong een speciaal lied voor Oekraïne op het schoolplein . Respect. Prima gedaan Robyn!
(Bron: familiearchief f.van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten