Onze kleindochter Anouk, dit jaar voor het eerst ‘brugwup’ op de middelbare, zit toch nog al eens aan de pechkant van de weegschaal. Ze is deze week op school van de trap gevallen. Dat betekende veel pijn aan knie, enkel en voet en voor de zekerheid op de foto in het Amphia. Als ik er niet zit, houdt zij de familie-eer er wel hoog... Op het eerste gezicht gelukkig geen breukjes, maar dat maakt het niet minder vervelend. Ze heeft de krukken al in huis, maar moet die nog even laten staan, tot de zwelling wat minder is en de zaak tot rust is gekomen. Ze mag een paar dagen niet naar school. Thuis zitten dus. We gaan er zeker een paar keer langs. Oma is namens ons al geweest om te troosten en de schade op te nemen. Ik hoop dat het snel weer een stuk beter gaan. Ze liep zo graag voor de show met mijn krukken. Heeft ze in elk geval goed kunnen oefenen, een geluk bij een ongeluk. Toen ik nog op school werkte, vroeg ik me al vaak af hoe dat toch steeds weer goed ging, als er tientallen kinnderen de trappen of en af stormden tegelijk.
En nog maar een…
Vrijdag konden we weer naar Waalwijk om weer maar een coronabooster te halen. Een vierde keer. Ach, zo ben je thuis nog eens weg. Ik zat al zo’n week op zes op de noodzakelijke uitnodigingsbrief te wachten, die al geruime tijd geleden door ons spookkabinet was aangekondigd. José kon ook meteen mee. Kijken hoe lang we het volhouden om niet besmet te worden. Nu weer wachten op de brief voor de griepspuit…
Dinsdag en woensdag
Dinsdag haalden we tussen de middag Cas en Sem weer op van school om bij ons te eten tussen de middag. Woensdagmiddag moest Cas met mama naar de bibliotheek om boeken te ruilen en naar een boswachter te luisteren. Sem moest naar tikkietakkie bij RFC en oma ging met hem mee. Ik bleef thuis op de bank liggen, weer maar eens geplaagd door spierkrampen. Die komen bij mij soms bij stress en gaan de ene keer wat sneller weg dan de andere keer. Als ik mijn ademhaling goed onder controle kan houden, dan wordt de stekende pijn iets minder. Dat heb ik dus de hele middag geprobeerd. Het resultaat was helaas nog niet om over naar huis te schrijven. Cas kwam wel even vertellen wat de boswachtermevrouw had uitgelegd. Ze had en dode vos en een ree meegebracht en die mocht je nog aaien ook, zo liet hij enthousiast weten. En van oma José hoorde ik, dat Sem kennelijk wel eens heeft gezien dat de ‘echte’ voetballers op de grond gaan liggen met hun been omhoog. Dat heeft hij al goed geleerd. Maar minder is nog bekend bij hem, dat hij de bal niet met zijn handen mag aanraken. Maar genieten doet hij wel. Dolgelukkig toen hij scoorde. Dat is zeker. Hij is nog jong, dus tijd genoeg om dat allemaal te leren. Deze week waren de twee mannelijke van Son-kleinzonen voor het eerst bij elkaar op visite. Uiteraard konden ze behoorlijk met elkaar overweg. Wat groeien ze toch als kool, die Sven en Luuk.
Begrijp je…
Donderdag was Luuk er weer, gezellige boef. Ik ben natuurlijk niet veel toegekomen aan familieonderzoek deze week. Je kan je moeilijk concentreren met pijn. Wachten tot het weer over is, is de enige medicijn. Volgende keer beter. Komende week mag ik na vijf jaar weer op controle naar het antoniusziekenhuis in Nieuwegein voor mijn longen en uiteraard weer twee keer naar de fysio. Wat dat betreft gaat er geen week voorbij of ik zit wel in een of ander ziekenhuis. Niet alleen de ouderdom kent bij mij gebreken.
(Bron: familiearchief. f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten