Nou en of.....

En of het een felicitatie waard is. Ook Sem heeft afgelopen zaterdag zijn zwemdiploma behaald. Hij werd uitgebreid in het zonnetje gezet. Een foto mag natuurlijk niet ontbreken.  ’s Avonds was het weer feest want Robyn was jarig geweest. Oma en opa gingen uiteraard een cadeautje brengen en brachten er voor de verjaardag van haar broertje Luuk alvast ook maar een mee. Het werden een paar gezellige uurtjes. Jammer dat Tara, de mama van beide, ziek was. Inmiddels is ze gelukkig weer opgeknapt. Mijn strompelen op de krukken heeft kennelijk indruk op Luuk gemaakt. Maandag kreeg ik via de opvang een leuke foto van Luuk  “net als opa Frans”, had hij gezegd. 

En nóg was het feestelijke gebeuren niet voorbij in het vorige weekend. Een gezellig etentje bij Ron en Sonja stond op het programma zondagavond. We mochten met Petra en Jos meerijden. Ook dat was prettig. Over het eten kan ik kort zijn: ‘fantastisch Grieks’. Ron ziet elke keer met Sonja weer kans om er iets moois van te maken en de smaken passen elke keer weer prachtig bij elkaar. Hij had topkok moeten worden.

Vriendje Giel…

Dinsdag was het een belangrijke ochtend voor onze Luuk. Hij mocht voor het eerst een kijkje nemen op de school voor de grote kinderen. Binnenkort is hij jarig en dan mag hij naar de basisschool. Leuk voor hem, want hij is er echt aan toe. Leuk ook voor zijn papa en mama natuurlijk, want soms kunnen ze hem op dit moment wel achter het behang plakken. Noemden ze dat niet de kleuterpubertijd? Maar terug naar dinsdagochtend. Luuk was dolgelukkig. Zijn gezicht straalde helemaal. Wat was het geval. Zijn beste vriend van de opvang, Giel, was al eerder naar de basisschool gegaan. Laat Luuk nu in dezelfde klas komen, waarin Giel zit. Hij straalde en de vrienden vielen elkaar meteen in de armen. Het ijs was dus al meer dan gebroken.

Medisch

Natuurlijk ook deze week weer een paar medische afspraken. Nuchter bloedprikken voor José op maandag en een bezoekje van de afdeling WMO wat staat voor Wet maatschappelijke ondersteuning. Dinsdag mocht ik weer naar de fysio en had José haar mobieltje paraat omdat ze een medisch belgesprek had. Donderdag weer fysio. Volgende week moeten we ook in elk geval wil twee keer naar het ziekenhuis.  

Morgen feest!

Morgen is het feest. De verjaardag van José wordt gevierd. We hebben er vrijdag al wat boodschappen voor gedaan en vandaag moeten we ook nog naar de bakker. Iedereen is vermoedelijk weer van de partij en oma zorgt natuurlijk weer voor de inwendige mens tussen de middag. Ze pakt weer flink uit. Gezellig. Al is het wel erg druk, denk ik. Maar wij hoeven maandag niet naar ons werk…….

(bron: familiearchief f, van son). 

 

 

Daar heb ik een hekel aan….

Het was een week waarin de focus op heel veel verschillende belangrijke dingen moest liggen. Het moest allemaal op stel en sprong en juist daaraan het ik een hartgrondige hekel. Ik raak dan overigens niet in paniek, maar wordt als het ware overgefocust om niets te vergeten of verkeerd in te zetten. Dat kost enorm veel extra energie en je voelt het al, die mis ik. Dus ik pleeg in zekere zin noodgedwongen roofbouw op mijn gestel. Gelukkig trekt mijn lichaam dan aan de bel. Ik ‘luister’ altijd naar mijn lichaam, dus ook deze keer. Dat betekende dat ik na ziekenhuisbezoek op donderdag niet naar een belangrijke vergadering ben gegaan. Ik bleef liever bij José. Ik voelde me te moe maar moest uiteraard toch aandacht besteden aan deze vergadering. Hopelijk wordt het nu een klein beetje rustiger.

Genieten…

Je weet het. Soms hebben we beiden behoefte om wat rust te vinden. Daarvoor gaan we richting de bossen of naar de kust. Maandag was het de kust. Eerst naar Westkapelle op de panoramaroute. Ik kan daar dicht bij de golven komen en kan er dan urenlang genieten van de wilde en toch rust brengende zee. Een warm kopje thee uit de thermosfles en het autoraampje open… . We reden uiteraard ook weer over de Oosterscheldekering op weg naar Westenschouwen. Als we daar de auto parkeren, dan proberen we altijd iets te eten in onze favoriete brasserie Zeelust. Het lukte ook deze keer. Dat betekende een uurtje rust voordat we aan de terugreis begonnen. Net over de Haringvlietbrug snel weer van de rijksweg af en binnendoor via Willemstad weer naar Geertruidenberg. Moe maar tevens voldaan ploften we op de bank. Het was even nodig.

Halloween

Natuurlijk kreeg ik ook weer een paar foto’s vanuit het ‘enge bos’ met Halloween. Luuk zag zijn pak wel zitten, maar vond het bos toch wel wat te eng. Daarom moesten papa en mama elkaar afwisselen, want grote zus Robyn wilde natuurlijk wel een kijkje nemen. Ze vond het ‘wel leuk’, zo is me verteld. Natuurlijk de foto’’s.

Even rust

Ik heb het druk met het maken van artikelen over de verkiezingen en voor mijn wekelijkse pagina. Daarom dit keer maar een kort weekendbericht. Vanavond op visite voor de verjaardag van Robyn en zondag gaan we eten bij een schildervriend en dan wachten wat de komende week weer brengt. Voor een deel is dat wel bekend, maar elke week zit weer vol verrassingen, aangename maar ook minder plezierige.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Volle agenda…en stadsrecht.

We hebben een hele drukke week achter de rug. Het lijkt wel, dat het, -als je met pensioen bent-, drukker is dan in je normale werkzame leven. Deze week was het echt raak. We hadden twee medische afspraken, de gebruikelijke twee keer fysio per week en de dagelijkse hometrainsessies thuis om op te starten en in de running te blijven en nog een aantal andere afspraken. Volgende week staan weer twee medische afspraken gepland. Hopelijk kunnen we dan weer wat makkelijker ademhalen. En er is nog een gezellig etentje in het vooruitzicht op zondag 2 november bij een van onze schildervrienden. De ouderdom komt met gebreken, zeggen ze wel eens. Niet te hopen, dat de partijen die aan de zorg willen morrelen, de macht kunnen grijpen woensdag. Dan zouden we mogelijk straatarm kunnen worden.

Stadsrecht

Als je zo eens op een rustige middag wat zit te grasdunen, dan kom je toch af en toe iets aardigs tegen. Zoals een oorkonde van 21 september 1213. Ik vond hem in het Oorkondenboek van Holland en Zeeland op bladzijde 511 tot en met 513. Nu is dat allemaal in het latijn, en ik lees liever Nederlands. Gelukkig heeft Ton Kappelhoff de oorkonden van west Brabant van 709 tot 1475 voor ons op een rij gezet. Ik vond het bij ‘Academia’ op het internet. Voor de liefhebbers:

stadsrecht Geertruidenberg : Graaf Willem van Holland oorkondt dat hij aan de inwoners van Geertruidenberg enige voorrechten geeft. Over vererving dat het erfgoed aan de naaste bloedverwant toevalt. Bij een veldtocht van de  graaf doen zij mee met een heenreis en een terugreis. Zij zullen het land van de graaf verdedigen. Als de graaf gevangen wordt genomen betalen zij 100 schellingen. Evenveel als zijn zoon ridder wordt en zijn dochter een huwelijk sluit. Afgezien daarvan zijn zij vrij van elke heffing. Binnen het rechtsgebied van de graaf betalen zij tol zowel binnen als buiten de mark. Jaarlijks zijn er drie markten in juli, oktober en november. Vervolgens staat er een bepaling over een boete van 100 schellingen. Een beladen kar betaalt aan tol 4 penningen. Volgt een reeks van tarieven in de tol. Iedere hoeve (‘mansus’) binnen de vrijheid met uitzondering van die van schepenen, betaalt aan de graaf 6 penningen aan cijns op St. Lambertus. Als iemand zonder erfgenamen overlijdt en zijn goederen na één jaar en één dag nog niet zijn opgeëist, dan worden zij toevertrouwd aan een betrouwbaar iemand en zullen zij verhuurd worden. Dat behoeſt een schepenvonnis.  Het bos tussen Oosterhout en Steelo (‘Scheulo’) komt de poorters toe. Zo ook het woud (‘nemus’) tussen Steelo en ‘Schauthese’. Deze bossen met inbegrip van de weidegronden. (Bij Steelo gaat mij enkel een lampje branden dat het wellicht ‘Steelhoven’ moet zijn. Schauthese kan ik voorlopig nog niet thuisbrengen). In elk geval staat hij dat aan hen af. Van de geïnde boeten gaat twee derde naar de graaf en een derde naar de stad.  Hij stelt die van 's-Hertogenbosch vrij van tol, die van Geertruidenberg zijn ook vrij van tol. Wie met zijn waren naar markten in Holland gaat, mag dat dat vrijelijk doen.  Zo staat er onder meer in de oorkonde. Getuigen bij dat illustere moment zijn: Hugo van Voorne, Boudewijn van Altena, Jan van Heusden (‘Husdan’), Gerard van Wieldrecht, Hugo van Strijen (‘Striene’), Dirk ‘Duch’(?), Willem van Teylingen, Godschalk voogd van Veen (‘Vene’), Godfried, voogd van Baarle (‘Barle’), Jan van Gilze (‘Gilsen’) en verschillende anderen. Tot zo ver fragmenten uit de oorkonde. Bij Museum de Roos op de Markt in Geertruidenberg kan je kennis nemen van de roemruchte oude tijden van de vestingstad.

Geertruidenberg kreeg als eerste stadsrechten van het graafschap Holland. Dit gaf de stad het recht op een eigen bestuur, een markt en verdedigingsmuren. Geertruidenberg was belangrijk in het Graafschap Holland, mede door haar strategische ligging aan vaarroutes. Dordrecht zou stadsrechten in 1220 hebben gekregen en wordt door sommigen ook als de oudste stad van Holland beschouwd. Helaas de rechten van Geertruidenberg zijn ouder.

Jammer dat Graaf Willen van Holland er in de oorkonde niet bij heeft vermeld, dat deze stadsrechten eerder zijn dan de rechten van Dordrecht………

Pa

Mijn vader wordt voor mij zondag 108, uiteraard enkel in mijn herinnering. Ik haalde een foto uit het archief, waarop hij tijdens de vakantie in 1970 in onze bungalowtent met mijn draagbare radio in de hand naar de Tour de France zit te luisteren. Ik heb die radio nog bewaard: merk Clarville, zelf verdiend met lege flessen sorteren bij de VéGé wat staat voor VErkoop GEmeenschap, die in 1938 opgericht werd door Theo Albada Jelgersma in Breda. Mijn vader werd geboren in 2017 op 26 oktober. Zoals jullie zonder twijfel zullen weten, stierf hij veel te jong al op 4 februari 1972. Ik was toen net een half jaartje 20 jaar en kreeg op dezelfde leeftijd waarop hij stierf in 2004 twee hartinfarcten. Ik mocht blijven leven na een uren durende open hartoperatie in ‘de Klokkenberg’ in Breda, waar 6 omleidingen werden gemaakt. Ik denk nog vaak aan mijn vader. Het slijt met de jaren, zeggen ze wel eens. Vergeet het maar gerust….

Even…

We hebben in elk geval vanavond nog een gezellig uitje voor de boeg. Ronald is jarig geweest en we gaan als schoonouders en ouders op de koffie. Even gezellig ertussenuit. We hebben hem op de dag zelf uiteraard digitaal al gefeliciteerd. Oh ja, let erop dat de klok vannacht een uur achteruit gaat...

 (Bron: familiearchief f. van son; www.academia edu; 1213, 21 september (OBHZ, I, nr. 334, OBNBdig, OBNB II, B 21).

 

Jonge hoogwerkers....

Cas en Sem gingen met hun papa en mama op pad in de herfstvakantie. En wat voor een vakantie. Het was avontuurlijk en een flinke belevenis. Er kon hoog boven de grond genoten worden. Het zou niks voor mij zijn, aan een lange lijn door de lucht zweven, laat staan José, maar Cas en Sem vonden het fantastisch, al werd er natuurlijk wel flink gegild. Ook Mont Saint Michel en Saint Malo waren in trek en uiteraard genoten beide mannen ook van een speciale verzameling van krokodillen. Bretagne is mooi en lekker, zo vond Cas, zeker toen hij ook nog een groot bord met mosselen en frietjes voorgeschoteld kreeg. Cas is net zo’n vis- en seafoodliefhebber als zijn opa.  Ik denk zelfs, dat je hem er ook voor wakker kan maken ’s nachts, ook net als zijn opa. Ze zijn natuurlijk allemaal weer thuis, want maandag begint de school- en werkweek weer. Lekker om er zo een weekje tussenuit te gaan. En het weer deed ook prima mee.

Petra kwam een bakkie doen

Ik begin even met vrijdag. Ik had donderdag al mijn uitgebreide pagina gemaakt voor ons weekblad De Langstraat. Kostte heel wat tijd om door die begroting heen te komen. Zeker omdat ik nu echt geen kei ben in financiën. Maar met een ‘little help from my friends’ om met de Beatles te spreken, kwam ook dit weer op zijn pootjes terecht. Ik hoefde dus vrijdag niet aan het werk achter de computer en dat kwam achteraf gezien heel goed uit. Oudste dochter Inge hing al bijtijds aan de telefoon. Of kleindochter Renée samen met haar moeder oma een knuffel mocht komen geven. José vond het prettig om er even uit te zijn en slot van het liedje was, dat we een klein halfuurtje later bij dochter Inge onze benen onder tafel schoven, nadat we de nieuwe kozijnen hadden bekeken natuurlijk. Renée kwam al snel naar beneden en ook onze oudste kleindochter Emma was zelfs van de partij. Die is volop bezig met de politiek, want ze mag voor het eerst stemmen en wil dat uiteraard verstandig doen. Eerst gezellig wat kletsen en daarna ging oma José met haar dochter boodschappen doen. Daarna mochten we gezellig een boterhammetje meehappen en daarna was het tijd om naar huis te gaan. Schildervriendin Petra zou ’s middags een bakkie komen doen. Ook dat was erg gezellig. José had het duidelijk naar haar zin. Over schilderen gesproken; ik haalde nog een foto uit ons archief boven water van kleindochter Robyn, zo’n jaar of vijf geleden. Onze creatieve kleindochter stak toen het een en ander op bij oma José, toen het over schilderen ging. Van het voorgenomen tanken in België kwam niets, maar dat komt nog wel. De donderdagavond was voor José ook erg gezellig. Ze was op uitnodiging van dochter Meike naar haar toegebracht. Er is veel gelachen en gezellig gepraat. Voor mij ook fijn om eens even helemaal alleen te zijn.

Luuk was dokter

Jongste kleinzoon Luuk kwam ook even bij oma José kijken samen met papa en mama. Die hadden zelfs gebakjes meegebracht. De medicijnen voor komende week werden in de bakjes gedaan. Niet door Luuk, al wilde hij wel graag het dokterskoffertje. Dit keer was uiteraard opa weer de klos voor een spuitje, hamertje tik op mijn knieën en luisteren naar mijn hart. Alles was volgens hem in orde. Gelukkig maar. Hij mag binnenkort naar de grote school. Dat kan je goed aan hem merken. Hij is er aan toe en praat honderd uit en dan bedoel ik praten, want hij weet duidelijk wat hij wil vertellen of vragen. Natuurlijk moest ik ook horen hoe het hem vergaan was in de Efteling. Hij had zelf papier in de mond van Holle Bolle Gijs gestopt!

Zaterdag visdag?

Of we vandaag weer ons periodieke ritje naar Willemstad maken voor echte verse vis, dat weet ik nog niet. Even afwachten wat José voor ons in petto heeft vandaag. Ik ben wel blij dat er een zonnetje is aangekondigd.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Gezellig... en een prima keuze

Eigenlijk moest Sem al vroeg voetballen afgelopen zaterdag. Laat het nu die ochtend en de nacht ervoor heel veel geregend hebben. In elk geval ging de voetbalwedstrijd van Sem tot zijn verdriet niet door. Hij en zijn broer Cas kwamen samen met papa en mama even bij oma en opa op de koffie. De jongens namen onmiddellijk de gelegenheid te baat om samen een mooi voetbalstadion in elkaar te knutselen, compleet met twee elftallen. Ze spelen altijd graag, als ze bij oma komen, want die heeft lekker veel speelgoed in het kleine gangetje naast de kamer. Zo kunnen opa en oma met Elke en Wouter even gezellig bijpraten onder het genot van een kop koffie of thee. En natuurlijk een pakje drinken voor Sem; Cas heeft vrijwel nooit dorst, zegt hij. Fijn dat er digitale media zijn, soms. Zo kan je elkaar nog eens iets leuks toesturen. Luuk vroeg zijn mama om een foto aan opa te sturen. “Ik ben Dolfje weerwolfje, Opa”, zo liet hij via zijn ma weten. Ik herkende je echt niet hoor Luuk! Hij blijft fotogeniek zijn, zoals je ziet bij de Hema, waar hij door mama werd getrakteerd op -hoe kan het anders- een tompouce en chocomel met een rietje. Zo wordt meneertje tot op de draad verwend….

Vrede

Vrede, verklaren alle media in koor. Israel en Hamas hebben de strijd gestaakt. De premier van Israel Netanyahu en de politieke hamasleider hebben laten weten dat de oorlog voorbij is. Ik waag dat voorlopig nog even te betwijfelen. Enkel het punt van uitwisseling van de gegijzelden en palestijnse gevangen en een staakt het vuren, zijn nu rond, maar het plan van de Amerikaanse president Donald Trump telde twintig punten en dan missen we verder het -nog zelfs niet genoemde- belangrijke punt 21: wat gaat er met Gaza gebeuren straks. Wordt dat de Palestijnse staat, waarover in ons land al maanden de activisten van de theedoekterreur actie voeren? Mag daar Hamas nog een rol spelen? Wil Hamas wel ontwapenen? Tot hoe ver trekt het Israelische leger zich werkelijk terug? Wat betekent het, dat de grens tussen Gaza en Egypte in beide richtingen open gaat. Kunnen de Gazanen zich massaal in Egypte vestigen dan? Zeker is wel, dat nu -voorlopig- de wapens zwijgen en de bevolking van zowel de Gazastrook als ook de israelische familieleden van de gijzelaars, wat meer opgelucht adem kunnen halen.  Gelukkig heeft Trump niet de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Dat zou ik een blamage vinden. zijn houding en doen en laten hoort niet bij iemand die die mooie prijs verdient. Ondanks Trumps bekende grote mond geeft Poetin ook nog geen krimp in Oekraïne. Achteraf blijkt hij ook geen bemiddelende rol te hebben gehad tussen India en Pakistan om Kasjmir. Hij wil zich graag overal mee bemoeien, maar het werkelijke resultaat valt tegen. Ik kan net als het comité voor de Nobelprijs wel meer mensen bedenken die de Nobelprijs voor de vrede veel eerder verdienen. Als het comité Amerikaans was geweest, had meneer Trump de leden daarvan nog dit weekend ontslagen.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Sprokkelen....

Een paar kleinere berichtjes deze week in mijn weekendbericht. Ik heb het de titel ‘Sprokkelen’ meegegeven. Historisch gezien was sprokkelen een traditionele activiteit om aan brandstof te komen, maar tegenwoordig is het vaak beperkt of zelfs verboden. Ik sprokkelde wat kleine weetjes bij elkaar. We ondernemen op dit moment niet zo veel samen. Het is meer een kwestie van bijkomen nu, zowel voor José als voor mij.

Net als opa….

Luuk heeft al eens mijn krukken vast gehouden. Trots zei hij toen, “net als opa”. Cas kwam mijn stok lenen, want met carnaval wilde hij als oud opaatje gaan. Altijd gezellig met onze kleintjes. “Kijk, ik heb een broek net als opa”, dat vond Luuk afgelopen week. Hij vond dat hij een broek aan had, net zoals opa die draagt. Niks bijzonders, als ik hem zo op de foto zie, een gewone broek, maar hij vond dat het zo was. Het is echt een nuttig ventje. Hij wordt langzaam maar zeker groot. Binnenkort mag ons jongste kleinkind twee ochtenden gaan proberen bij de kleutergroep. Op de grote school dus. Ik denk wel dat hem dat gaat lukken. Hij is er eigenlijk ook echt wel aan toe. Hij verveelt zich thuis af en toe. Soms kan hij ook aardig slim uit de hoek komen. We gaan het allemaal volgen. Het zou voor zijn papa en mama best wat meer rust geven, als ook hij naar school gaat. Zijn zus Robyn doet het erg goed op de middelbare in haar eerste jaar daar. Ze heeft hopen vriendinnen en ook de schoolprestaties zijn prima. Altijd leuk voor de ouders….

Nee, dank je wel…..

Een foto uit ons archief weer deze week. We bezochten jaren geleden, samen met een paar kleinkinderen, het reptielenhuis in Breda. Ik ben niet zo van die glibbers, maar José had er geen moeite mee om zo’n koude, grote slang in haar nek te laten leggen. Zij lijkt bijna nergens bang voor. Bijna dan, want van die grote achtbanen moet zij ook niks hebben. Altijd goed om zo’n moment met een grote slang in je nek op de gevoelige plaat vast te leggen. De vraag of ik ook een keertje wilde proberen, heb ik vriendelijk, doch zeer direct onmiddellijk afgeslagen.

Zon of WK

Het was zondag een prachtige, zonnige dag. We hebben ervan geprofiteerd en zijn even naar ons terrasje gegaan. Nog even wat gezondheid opgedaan. We hadden het niet meer verwacht, want zaterdag was het toch wel erg fris. Wereldkampioenschap wielrennen kijken, was nauwelijks nodig, want op de immer betrouwbare Bauke Mollema na, waren Nederlanders in de finale geen velden of wegen te bekennen. Ze waren al afgestapt. En laten we eerlijk zijn, de winnaar stond honderd kilometer voor het einde al vast, toen Pogacar met Del Toro aan de haal ging. Er zijn wel spannender wedstrijden verreden.

Familieonderzoek

Nu het weer wat minder warm- en terrasjesweer wordt, zo langzamerhand, is er weer tijd voor de ‘finishing touch’ van mijn boek over onze familiegeschiedenis. Ik moet nog een paar honderd bladzijden controleren op fouten en oneffenheden en kijken of alles er goed in staat. Om dat goed te kunnen doen, moet alles eerst bij ons in wat rustiger vaarwater zijn gekomen, want na de ziekenhuisopname van José, was het echt rommelig en onwennig. Met de enorme hulp van al onze kinderen, lijkt het nu weer wat tot rust te komen. Binnenkort weer tijd voor een van mijn hobbies dus. Een ervan, want de kleinzonen zijn afgelopen weken maandag tussen de middag niet bij ons komen lunchen. Binnenkort kan dat hopelijk weer.  Dan moeten we -geloof ik- beginnen met knabbelspek. Dat heeft Youri gekozen. Ik onthoud dat voorlopig allemaal nog wel en mag er nog altijd bij zijn!

Controle

En tot slot: donderdag op periodieke controle geweest bij de cardioloog. “U verbaast me”, liet zij weten. Mijn bloedwaarden en de conditie van mijn hart waren wederom ‘kwetsbaar maar stabiel’. Mijn hart is zelfs iets beter, sinds ik op 23 juni 2023 te horen kreeg, dat ik nog maximaal een jaar te leven had. Dankzij goede zorgen en rotsvast vertrouwen, mag ik er nog steeds zijn. Ik ben er blij mee en dankbaar voor. Mijn longen zijn noog steeds zonder vocht maar psychisch kost een periode zoals nu, erg veel kruim. Dat wel.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Wie het eerst komt……

Het is weer de tijd van kinderen en volwassenen die aan de deur komen. Het is Sint Salariusdag geweest en dan komen ze: nierstichting, turnclub, diverse malen kinderpostzegelkinderen, vluchtelingenwerk. De kinderpostzegels kunnen ook digitaal worden gekocht uiteraard. Ook dan wordt gevraagd of wij iets willen doen om eenzaamheid bij kinderen tegen te gaan. Je moet voor die kinderpostzegels en aanverwante artikelen zo ongeveer je hele doopceel lichten op de formuliertjes die de kinderen bij zich hebben. Zelf je ibannummer moet er natuurlijk op staan. Je moet een beginnerscursus ‘digitaalmens’ hebben gevolgd om allemaal te weten hoe het moet. Toch wel aandoenlijk, zo’n jong meisje van de basisschool dat aan de deur komt en met een ietwat bedeesd stemmetje vriendelijk vraagt of u misschien kinderpostzegels wil kopen. Ze wacht geduldig tot alles is ingevuld en bedankt hartelijk. Op naar de volgende. Voor de kinderen geldt: wie het eerst komt, het eerst maalt… Wil je na schooltijd eerst je eigen ding doen, dan blijkt bij veel voordeuren, dat een ander je al is voor geweest. Het ging toen ik kind was, niet anders en ook nog toen onze kinderen met kinderpostzegels langs de deur moesten. Het is nog steeds een stickertje dat je op de deur kan plakken, om te voorkomen dat de hele klas bij je langs komt. En natuurlijk hebben we ook dit jaar weer kleinkinderen die vragen om postzegels te kopen of een lot van de grote clubactie. Dat herhaalt zich zowat elk jaar, als je zoveel kleinkinderen hebt als wij.

Velletjes

Ik heb de mapjes kinderpostzegels van veel van de afgelopen jaren nog bewaard. Okselfris zijn ze, die postzegelvelletjes. Meestal zitten ze nog in de originele enveloppen. Leuk ook om ze te zien, zoals die uit 1990 en tot en met vorig jaar. Nu kan je voortaan ook naast de steeds duurder wordende postzegels ook een donatie doen, of een puzzel of handig pleisterdoosje aanschaffen, want er worden natuurlijk steeds minder postzegels gebruikt, gewoon omdat we minder post versturen in ons digitaal tijdperk. Bij die artikelen komt dan wel nog € 1,50 voor het versturen.

Herfstkost

Heerlijk. Het wordt weer de tijd van witlof in kaas en ham, erwtensoep en stamppotten. De eerste witlof in kaas en ham hebben we al achter onze kiezen. Elke maakte hem voor ons, rustig dagje dus voor José. Zij hoefde niets te koken. Zij wordt intussen overladen met bloemen na haar opname in het Amphia. Wij houden van die herfst en winterkost. We hebben ook al erwtensoep gegeten vorige week. Het lijkt erg lekker  buiten, maar is toch wel fris. Maar dat is altijd nog een stuk beter dan die 28 of 32 of zelfs 35 graden. De ventilatoren en de mobiele airco, die we van de kinderen kregen, zijn weer in de dozen gestopt en opgeborgen: tot volgend jaar! De verwarming hebben we nog niet omhoog gezet. Het is zo’n 19,5 graden in huis en dat vinden wij voldoende. Als het echt kouder wordt buiten, dan gaat de centrale verwarming vanzelf wat bij verwarmen. Ons krijgen ze tegenwoordig niet klein. Dat was in de Kleine IJstijd wel anders. Onze voorouders hebben het in die periode, die duurde van ongeveer 1400 tot liefst 1850 niet breed gehad. De gemiddelde temperaturen in West-Europa lagen ongeveer 1 tot 2 graden Celsius lager dan de temperaturen van na 2000.

Die kou had veel invloed op de mensen en dieren van die tijd. Rivieren vroren in de winter nog dicht, en mensen vroren soms zelfs dood. Nu warmt het weer op. De natuur past zichzelf uiteraard weer aan. Het is de mens die hardleers is. Milieufanaten roepen ach en wee en willen ons doen geloven dat het allemaal dramatisch is, maar tegelijkertijd wordt voor een milieuvergadering een stuk oerwoud gekapt. Duizenden deelnemers aan dat nietszeggend over en weer gepraat, om te komen tot een gezamenlijke slotverklaring, die vervolgens in het archief kan, gaan lekker per vliegtuig naar Zuid Amerika om er aan mee te doen. Hoe hypocriet kan je zijn. De industrieën mogen intussen gewoon blijven vervuilen en co2 uitstoten, de politiek doet niets anders, dan er oeverloos over vergaderen en onzin uitkramen en mensen blijven met miljoenen tegelijk vliegen, terwijl activisten hun hobbytijd gebruiken om te demonstreren, of rijkswegen te bezetten, als het eens een keer niet over Palestina gaat. De aangeschafte zonnepanelen ‘omdat het zo nodig was’ zijn weinig meer waard, nu binnenkort voor terug geleverde stroom, die je met zelf aangeschafte zonnepanelen hebt verdiend, moet betalen. Het draait gewoon allemaal om geld. Het heeft er alle schijn van, dat er door velen verdiend moet worden aan de klimaatwaanzin. Intussen betalen wij slechts 106 euro per maand aan energie, mede dankzij die zonnepanelen en onze manier van leven; we rijden in een hybride-auto en hebben geen, niet noodzakelijke, energieslurpers in huis. We doen met andere woorden gewoon dus.

En intussen pakte ik deze week één keer de auto om met José een ritje te maken, zodat ze er even uit kon. Ik keek deze week lekker, soms met José, het WK wielrennen op tv, want eerlijk gezegd, zelf naar Afrika gaan zagen wij deze keer niet zitten.

Tot slot. Uit mijn archief nog een leuke foto van 26 september zeven jaar geleden. Oma José leest in de klas van Robyn een mooi boek voor. Uiteraard met Robyn op schoot.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Net als oma’s boterkoek….

“Hallo met Cas, zijn jullie thuis….”, zo klonk het toen ik de telefoon naar mijn oor bracht op woensdag in de loop van de middag. We waren niet thuis, maar ik liet weten, dat we er binnen een uurtje zouden zijn. “Dan kom ik stukjes boterkoek brengen, zelf gemaakt vanmiddag”. En toen we vanaf de Maasdijk de Vondellaan inreden, bijna thuis, zagen we hem inderdaad lopen. Hij ons ook en zwaaide. Eenmaal thuis was hij er zo en vertelde dat hij zelf boterkoek had gebakken. Hij wilde het ons graag laten proeven en gaf oma drie stukjes; een voor oma, een voor opa en hij nam er zelf ook gezellig een. Hij deed precies voor, hoe hij het ‘werkje’ met zijn vork had gemaakt om de bovenkant wat ribbeltjes mee te geven. De boterkoek smaakte heerlijk. Hij kan net zo goed boterkoek bakken als oma. Dat is zeker. We dronken er even een kopje thee of koffie erbij. Hij bleef gezellig nog even zitten en poseerde op mijn verzoek nog even bij zijn smakelijke, prima gelukte boterkoek á la Oma. Lekker, Cas!

 

Binnendeurellende…

Een mooi scrabblewoord misschien, maar we waren zondagmiddag voor de tweede keer dit jaar opgesloten in ons eigen huis. Het doodnormale binnenslot van de tussendeur naar de kamer en keuken weigerde dienst. We konden onze gang niet meer in, niet naar het toilet en niet naar onze slaapkamer of voorraadkast. De voordeur was al op de knip gedaan, dus van buiten af konden we dus ook niet naar binnen. Daar sta je dan. We hebben in de woonkamer met tweeën uren zitten wrikken en rukken en trekken zonder gereedschap, maar José wilde het koste wat het kost zelf voor elkaar krijgen. Opgeven staat niet in haar woordenboek. Uiteindelijk gaf het slot zich gewonnen en was de deur nu echt kapot. Vorige keer, een paar maanden geleden nog maar, waren we opgesloten in de gang en konden we de kamer niet in en was de keukendeur op slot en lagen de sleutelbossen binnen. Toen heeft Pieter de deur vanuit de gang uiteindelijk opengetrapt en nog onlangs had hij hem weer gemaakt. Ronald was onmiddellijk bereid om te helpen en heeft zondag een nieuwe deur samen met José gehaald bij de Praxis en hem erin gehangen. Slot er in en nu maar hopen dat we sleutels hebben als er onverhoopt nog eens iets mis mocht gaan. De voordeur gaat voortaan pas ’s avonds op het nachtslot. José wil de deur overigens zelf graag aflakken. Hij staat nu in de grondverf.

 

Voorouders

Nog even een stukje voorouderonderzoek tot slot. Een van mijn voorouders is Mary Gerit Aert Pauwels Ravels. Zij werd Maeycke genoemd en is rond 1615 getrouwd met Jan Janse van Son en zij woonden samen aan de Tyvoort in Goirle, nu een industrieterrein. Haar pa was Gerit Aert Gerits Ravels. Haar moeder ken ik helaas niet. Haar zoon wordt omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Zij is nog aanwezig als doopheffer op 27 februari van haar kleinzoon Jan in 1643. Zij wordt daar omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Ik blijf op zoek naar haar moeder, want de lijn van Pa heb ik wel terug kunnen vinden. De naam van moeder ben ik tot op heden nog niet tegengekomen. Eén van de weinige puzzelstukjes uit mijn onderzoek. Ik besteed eigenlijk lang niet zo veel tijd meer aan mijn stamboomonderzoek. José en ik zijn vaker samen op pad om te proberen nog zo veel mogelijk leuke dingen te doen. Zo zijn we inderdaad zelfs nog eens een keertje langs de Tyvoort gereden in Goirle en langs de plek ‘Nieuwkerk’ waar zij in die tijd, -uiteraard te voet- naar de kerk gingen ‘koninklijken bodem’. Onlangs kreeg ik op de mail uit een van de fora waarvan ik lid ben, een hele lijst met ‘Pauwels’, maar ook die leverde geen moedersnaam op. Misschien kom ik die naam nog eens tegen.

 (Bron: familiearchief f.van son; arch.nr. 14, Schepenbank Tilburg en Goirle, invent.nr. 346, fol.256r, Tilburg 1600-1605; RHCT 360 - 12/12/1645 - 216v-219; RHCT 360   12/12/1645   216v 219).

 

Het is even wennen…..

De hitte is achter de rug. We hopen natuurlijk op een mooie nazomer, maar dat blijft voorlopig afwachten. Deze week was het op woensdag nog even gezellig om op een terrasje te zitten, uit de wind, want die wakkerde toch langzaam maar zeker aan als voorbode van weersverandering.

Doornat

Donderdag werden José en ik verrast door het weer. Er moesten weekboodschappen worden gedaan. Zonder jas gingen we weg in een mooi najaarszonnetje en ik achtte zoals altijd in de auto. Maar toen José vanuit de Albert Heijn met een volle winkelwagen naar mij toe wilde komen,  begon het weer te stortregenen. Zo erg, dat zij terugging om even te schuilen. Ze was doornat en moest zich eenmaal thuis snel omkleden. Ja die weeromslag van het ene op het andere moment, kan je verwachten in deze tijd van het jaar.

Plantjes

Nu onze kat er niet meer is, is José begonnen met het fatsoeneren van de achtertuin. Dat zit al lang in haar hoofd. Nieuwe plantjes erin en wat andere klusjes. Eigenlijk wil ze uiteindelijk graag gras in de achtertuin met borders met plantjes en een boompje, maar dat is voor haar teveel werk. Ik kan helaas niet helpen en zij kan het niet alleen. Ook de wortels van een oudere plant moeten er nog uit, maar dat is ook een hele toer. Aan het eind van de ochtend gisteren, toen ik mijn artikelen voor de wekelijkse pagina klaar had, zijn we naar het tuincentrum gereden. Ze had nog een bon die ze gekregen had als ‘mantelzorger’ voor mij. Die bon was dik verdiend en kon ze uiteraard zelf besteden. José zorgt er nog steeds voor, dat het mij aan niets ontbreekt. Zorgen, maar ook zich zorgen maken, zit haar in het bloed. Ze heeft het ook niet gemakkelijk. We hebben samen gezellig op ons gemak gewinkeld en tevreden de auto volgeladen. José kon weer eens lachen en is gistermiddag onmiddellijk begonnen om de tuin in orde te brengen. En ze heeft nog geld over op haar cadeaubon ook!

Ergeren

Pro-palestina-betogers terroriseren momenteel de Vuelta, de wielerronde van Spanje. Diverse etappes moesten ingekort worden en dat gold ook voor de tijdrit. Die ging in het kader van de veiligheid niet over ruim 27, maar over ruim 12 kilometer. Eigenlijk regelrechts competitievervalsing voor de betere tijdrijder.  Niet dat het niet onmiddellijk zou moeten ophouden in Gaza, laat dat duidelijk zijn. Maar bij de Vuelta beloven de laatste twee etappes, vandaag en morgen spannend te worden. Niet enkel omdat de nummers 1 en 2 maar zo’n driekwart minuut van elkaar af staan. Maar vooral vanwege de zorg voor de veiligheid van de renners als er weer een of andere onverlaat-activist het peloton of de kopgroep meent te moeten inlopen. Misschien wordt ook het WK mountainbike in Zwitserland wel uitgekozen door een clubje fanaten om ook dat in het honderd te laten lopen. Ik weet niet of ik het allemaal ga bekijken, maar ik moet wel zeggen dat ik me groen en geel erg aan die activisten, die de sportwedstrijden terroriseren. Welk voordeel heeft de gaza-bevolking bij dit misselijk makende gedoe? De activisten worden uitgekotst. Wedstrijden verstoord. Er staan weinig wielerliefhebbers lands de kant, die al is het maar een vleugje positief gevoel kunnen opbrengen voor die beroepsdemonstranten. Waarom zien we dit soort volk zich niet hard maken voor Ethiopië, Oekraïne, Congo, de Oeigoeren, de Druzen in Syrië en nog wat van die brandhaarden. Of bij de agressie tegen tegenstanders van het bewind in Turkije om maar eens iets te noemen. We hebben in ons land ook veel te veel van die mensen die de vrijheid van meningsuiting die een groot goed is, misbruiken enkel en alleen omdat zij hun zin niet krijgen. Ach, soms moet ik er zelfs mee lachen. Dat was bij voorbeeld het geval, toen de milieukwallen van Extinction Rebellion zich beklaagden bij Schiphol en naar de rechter stapten omdat Schiphol hen een tijdje de toegang tot de luchthaven ontzegd, nadat ze er huisvredebreuk hadden gepleegd en de veiligheid op het spel hadden gezet. Uiteraard vond de rechter dat die activisten gelijk hadden omdat hun vrijheid van meningsuiting was beperkt. Het moet niet gekker worden. Het zal overigens wél gekker worden, denk ik, want er komen verkiezingen aan en dan weten de politici niet in welke bochten ze zich moeten wringen, om de kiezer -tenminste voorlopig- te behagen. Gek hé, dat nog slechts 4% van de mensen in Nederland vertrouwen hebben in de lach- en meelijwekkende kleuterschool die ‘Haagse politiek’ wordt genoemd.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Lappendeken….

Deze week in mijn weekendbericht een lappendeken van korte berichtjes. Ik was vooral bezig met het maken en redigeren van artikelen over veel te veel onderwerpen voor mijn wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat en José bracht heel wat tijd door bij de wasmachine en achter de strijk- en vouwplank. Dat heb je als je er zo nu en dan op uittrekt om thuis even weg te zijn. José zit niet zo lekker in haar vel en heeft af en toe, net als elk ander mens, behoefte aan afwisseling van dagelijkse beslommeringen. Fijn dat we die tijd voor onszelf hebben.

Mijn enige

Een poster zouden we -denk ik- tegenwoordig zeggen. Toen heette het een aanplakbiljet. Van mijn eerste en enige muziekfestival dat ik in mijn leven bezocht. In de evenementenzaal Het Turfschip aan het Chasséeveld in Breda. Prima bands toen, waaronder de Golden Earring, maar die bonkende basboxen en de enorme drukke waren aan mij kennelijk niet besteed. José heeft er wel meer bezocht bij voorbeeld in Zundert. Daar kwamen de Cats in, - ik denk zaal Romantica-, en nog diverse andere bekende bands maakten er hun opwachting.

Klein bericht

Een klein berichtje kan soms best wat impact hebben. Wij kregen er zo een afgelopen week. Het was een enveloppe met daarin een kaartje, waarin we sterkte werden gewenst, na het verlies van onze oude kater Krokus, of kroky, zoals wij onze harige vriend noemden. De kaart kwam van de Dierenkliniek Dongemond in Raamsdonksveer. We merken dat we onze kat missen. Toch een mooie geste.

Schilderen

Onder het motto ‘altijd gezellig’ ging José woensdagmiddag weer naar haar periodieke schildercontact, dit keer bij vriendin Petra. Er is weliswaar niet zo veel uit José haar handen gekomen op dit hobbygebied de laatste tijd, maar het is wel belangrijk dat José aan de slag blijft met haar schildervrienden. Op zo’n middag kruipen de vrienden weer een middagje achter hun palet en schildersezel om creatief te zijn én gezellig bij te praten. Het leverde weer eens een creatief stukje op. Een -weliswaar slechte- foto heb ik ervan gemaakt. Maar het schilderijtje staat inmiddels weer compleet in lijst in onze woonkamer. Ook periodiek van ons clubke zijn de ‘klaproos-etentjes’. Bij toerbeurt verzorgen de leden zelf thuis een dinertje voor de vriendenclub. Gelukkig mogen ook de partners erbij zijn….. Daar komen vaak de meest nieuwe en voor wat betreft samengevoegde smaken, de meest ondenkbare smakelijke hapjes op tafel. Ook daarvan is het kenmerk ‘altijd gezellig’.

Jarig

Als je een omvangrijk gezin hebt met kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen, dan is er elke maand wel een of meer verjaardagen te noteren. Gisteren was onze schoondochter Tara jarig. Uiteraard hebben we haar en Pieter gefeliciteerd.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Zielig en een ministaatje

Het gewone leven ging deze week weer door. De jongens kwamen maandag tussen de middag tosti eten; het was weer behoorlijk warm en drukkend en in het weekend was het weer dolle pret met optreden van een muzikaal gezelschap op het terrasje bij de paters. Nieuw en opmerkelijk was, dat José woensdag contact zocht met de huisarts. Ze komt daar zelden en alleen wanneer het echt hoognodig is, maar ze kon er desondanks pas na twee dagen terecht. Ons kleine manneke Luuk heeft pech. Hij heeft griep. Anders is hij altijd volop energie, maar nu is hij compleet zielig.

Hopelijk is hij snel weer beter.

 

Missen

Wij missen onze kater Kroky echt. Niet zo gek als je een huisdier  van ruim 21 moet laten inslapen om pijn en nog meer ellende bij hem voor te zijn. Die verdiende hij immers net. Telkens als we thuiskomen, kijken we nog steeds waar hij is. Onnadenkend zoeken we nog af en toe naar zijn etenbakje. Maar het leven gaat weer door.

 

Ministaatje

Deze week wil ik aandacht besteden aan iets heel anders.

Als je zoals ik, altijd vooraf mijn vakantie en de regio onder een vergrootglas leg, dan vind je zo nu en dan prachtige pareltjes die je niet had willen missen.

Op een van onze vakanties, het zal rondom de overgang van het millenium zijn geweest, -onze jongste dochter ging nog mee-, waren we in Loano aan de Bloemenriviera in het noorden van Italië. We zijn nooit strandliggers of bruinbakkers geweest. We reden op vakantie altijd liever naar leuke plekjes of bijzondere dingen. Dat leverde toen ‘Seborga’ op. Op het eerste gezicht niet meer dan een bergdorpje, maar in werkelijkheid gaat een mooi verhaal schuil achter ‘A Seborca of A Seburca’, zoals het in het ligurische dialect heet. Op onze rit daarnaar toe, zagen we in de bergen rookpluimen en helikopters vlogen af en aan om water uit de Middellandse zee over de vlammen te gooien. Het vuur ging gelukkig uit. Even verderop was de heuvelachtige weg naar Seborga. Het is een klein dorp en wat meer bijzonder is, het is een zelf uitgeroepen prinsdom vlak bij de Franse grens, op zo’n 40 kilometer van Monaco. Een zelf uitgeroepen microstaatje met de officiële naam Prinsdom Seborga. Er wonen nu zo’n 283 inwoners en het staatje heeft een oppervlakte van 4.87 vierkante meter en ligt op 500 meter boven zeeniveau. Kweken van olijven en toerisme zorgen voor inkomsten. Ik ging een gesprek aan met een winkelier van een klein winkeltje op de parkeerplaats aan de ‘grens’. Ik weet nu hoe het zit met het zelf uitgeroepen onafhankelijke staatje van Italië.

In 1964 begon een van de grote plaatselijke kwekers, Carbone,  het idee te promoten, dat Seborga en omgeving onafhankelijk zouden moeten worden van Italië. Hij claimde dat Seborga als souvereine staat sinds 954 had bestaan. Paus Gregorius riep Seborga in 1079 uit tot een vorstendom van het Heilige Roomse Rijk – het staat onder bescherming van de Heilige Stoel – en maakt dus geen deel uit van Italië, hoewel men er wel belasting betaalt. Seborga zou volgens documenten uit het Vaticaanse archief een leen van het graafschap Ventimiglia zijn geweest. In 1079 zou het een prinsdom van het Heilige Roomse Rijk zijn geworden na overdracht aan de abten van het Benediktijner klooster van Santo Onorato van Lerins, die het in 1729 als protectoraat aan de koningen van Sardinië-Piemont zouden hebben verkocht. Omdat het in documenten over gebiedsoverdrachten daarna nooit is genoemd, zou het vorstendom nog steeds zelfstandig zijn. Inwoner Giorgio Carbone wist voldoende mensen hiervan te overtuigen en hij werd in 1963 tot prins van Seborga gekozen. Volgens Carbone  was Seborga niet meegenomen in de Italiaanse eenwording van 1861. Daarom zou het als onafhankelijke staat erkend moeten worden, vond hij. Bij een informele stemming onder de inwoners werd in 1963 Carbone gekozen tot staatshoofd. Hij nam toen zelf de titel aan van Sua Tremenditá Giorgio I, Prins van Seborga. Hij behield die titel, tot hij in 2009 overleed. In 1995 werd hij gekozen voor het leven en tevens werd Seborga in een stemming onafhankelijk verklaard. Carbone schreef een grondwet, liet munten en postzegels uitgeven en zette een leger op. Zijn opvolger Marcello Menegatto, werd in 2010 gekozen. Hij trad in 2019 af en werd opgevolgd door zijn ex-vrouw Nina Menegatto, die zichzelf Hare serene hoogheid prinses Nina noemde. De aanhangers van de onafhankelijkheidsclaim bedachten een vlag en vormden een grensbewaking. Er kwam een officiële website van het Prinsdom Seborga. Zoek hem maar eens op. Maar helaas; de claim van onafhankelijkheid wordt niet internationaal erkend en dus blijft Seborga voorlopig gewoon een deel van Italië. Jammer want het is eigenlijk best een aardig verhaal. Er worden nog wel steeds pogingen ondernomen om toch die onafhankelijkheid te krijgen.

(Bron: https www.comune.seborga.im.it, https://nl.wikipedia.org/wiki/Seborga), familiearchief f. van son).

 

Onze betreurde Kroky.....

Onze bejaarde kater Kroky is er niet meer. Hij blies na 21 jaar en vier maanden afgelopen donderdag zijn laatste adem uit. Daarmee kwam een einde aan wat de laatste dagen een lijdensweg voor hem was. Hij was al lang niet meer de oude. Maar nu zakte hij zo nu en dan door zijn poten. Hij at nog nauwelijks; drinken deed hij toch al niet veel. Hij was te zwak om nog actief te zijn. Hij kon zelfs de lastige vliegen niet meer verjagen van zijn vacht. We hebben hem noodgedwongen uit zijn lijden moeten laten verlossen. Donderdag om 10 over 12 hebben we hem naar de dierenarts moeten brengen. Voordat hij zijn laatste adem uitblies, was hij gelukkig al rustig in slaap. Hij heeft er niets van gemerkt. Nog meer ellende is hem bespaard gebleven.

We hebben jarenlang voor hem mogen zorgen. Ik zie nog Anouk, onze kleindochter binnen komen. Kleine Kroky, die vroeger bij het vorige baasje nog Daimo heette, kroop van schrik onder de grote kast. Daar bleef hij geruime tijd zitten. Wij noemden hem Kroky of liefkozend Krokus. Kroky kon boos zijn als wij weg waren en iets later dan het tijdstip waarop hij normaal eten kreeg, pas thuis kwamen. Hij liet zijn ongenoegen dan duidelijk blijken. Hij kon ook best een half uur voor de bank zitten staren richting José. Hij vond, dat hij dan al toe was aan zijn gezonde snoepjes halverwege de avond. Geduld, dat woord kende hij niet. ’s Morgens en ook’s middags bleef hij miauwen als het naar zijn mening etenstijd was. Zijn klok was de laatste weken ook volledig van slag. Onze Kroky was onze vriend. In het begin kwam hij wel bij ons zitten, maar sinds enkele weken deed hij dat niet meer. Tot afgelopen maandag. Toen kroop hij bij José op schoot en bleef daar tot onze verbazing lang liggen. Achteraf moet dat zijn afscheid zijn geweest.

Nu kan José langzaam maar zeker denken aan inrichting van de ‘nieuwe’ achtertuin. Kroky vertikte het om in de kattenbak zijn behoefte te doen. Dat gebeurde dus in de tuin. En José maar scheppen. Dat is nu verleden tijd. We missen onze krokus nu al. Maar het was beter zo.

(Bron: familiearchief fvan son). 

 

Het is weer voorbij….

Het leven gaat zijn gangetje weer. De scholen worden komende week weer opgestart en de gewone gang van zaken begint weer. De vakantie is voorbij. Ik heb van de kinderen begrepen, dat zij stuk voor stuk op een fijne vakantie kunnen terugkijken. Gisteren kwam de laatste terug. Je weet dat Youri gek is van voetballen. Voor hem kon de vakantie natuurlijk niet meer kapot toen hij met papa mee mocht naar Dortmund, naar de wedstrijd Borussia Dortmund tegen Juventus. Toen hij ook nog eens een shirtje kreeg van Dortmund was het helemaal feest. Maar ook de anderen hadden en fijne vakantie, in eigen land of buiten onze grenzen.

Hittegolf

Afschuwelijk, die hittegolf. Ik kan maar amper aan voldoende zuurstof komen en kan ook mijn warmte niet kwijt. Dat betekende in de auto met de airco aan, thuis met de airco aan en een ijsje af en toe uit onze vriezer. Het is te warm voor ons. Maar ik gun het de zonliefhebbers van harte; vroeger kon het ook voor mij niet warm en zonnige genoeg zijn. Ik ben gelukkig dat het in het weekend even wat minder is.

Gehaktballetjes

We beginnen maandag tussen de middag met gehaktballetjes met oma’jus. Zoals gebruikelijk komen drie kleinzonen ook dit schooljaar weer op maandag bij ons lunchen. Cas dacht dat hij aan de beurt was om te kiezen en toen werd het gehaktballetjes.

Uit logeren

Hij had het al diverse malen gevraagd. Maag ik in m’n eentje bij oma logeren. Donderdagmiddag was het dan eindelijk zo ver. We weten dat hij van vis houdt, dus had oma een heerlijk maaltje sperciebonen met aardappeltjes en zelf gebakken zalm gemaakt. Hij smullen en het was gezellig. Natuurlijk moest Cas ook nog even op en neer met de traplift van opa. Als kleinkinderen bij opa en oma logeren, doen we traditiegetrouw meestal iets leuks. Dat betekende dit keer dat we Cas meenamen naar nationaal Park de Hoge Veluwe. Hij hoopte vanzelfsprekend, meer nog dan oma en opa, dieren te zien. Maar dat werd dit keer een flop. We hebben al eens een vosje, wolf, herten en wild zwijn gezien, maar dit keer was het dus veel flora maar geen fauna. Een versnapering in het theehuis verzachtte een beetje de teleurstelling. ’s Avonds na een hele lange file weer terug naar huis, maar niet nadat we nog even een aangekleed frietje namen natuurlijk. Doodmoe kwamen we alle drie thuis. We leverden Cas thuis af.

De deur

Hij viel maanden geleden in het slot, Was er niet meer uit te krijgen. De binnendeur naar de kamer moest daarom met geweld worden geforceerd. Daar kwam hij niet ongeschonden uit. Pieter zorgde ervoor, dat we onze deur niet tot in lengte van jaren met een zware steen moesten dicht houden. Bedankt Pieter!

Of we vandaag naar Willemstad gaan om bij onze zeevisser weer vis te halen, dat weet ik nu nog niet….

(Bron: familiearchief f. van son).