Wie het eerst komt……

Het is weer de tijd van kinderen en volwassenen die aan de deur komen. Het is Sint Salariusdag geweest en dan komen ze: nierstichting, turnclub, diverse malen kinderpostzegelkinderen, vluchtelingenwerk. De kinderpostzegels kunnen ook digitaal worden gekocht uiteraard. Ook dan wordt gevraagd of wij iets willen doen om eenzaamheid bij kinderen tegen te gaan. Je moet voor die kinderpostzegels en aanverwante artikelen zo ongeveer je hele doopceel lichten op de formuliertjes die de kinderen bij zich hebben. Zelf je ibannummer moet er natuurlijk op staan. Je moet een beginnerscursus ‘digitaalmens’ hebben gevolgd om allemaal te weten hoe het moet. Toch wel aandoenlijk, zo’n jong meisje van de basisschool dat aan de deur komt en met een ietwat bedeesd stemmetje vriendelijk vraagt of u misschien kinderpostzegels wil kopen. Ze wacht geduldig tot alles is ingevuld en bedankt hartelijk. Op naar de volgende. Voor de kinderen geldt: wie het eerst komt, het eerst maalt… Wil je na schooltijd eerst je eigen ding doen, dan blijkt bij veel voordeuren, dat een ander je al is voor geweest. Het ging toen ik kind was, niet anders en ook nog toen onze kinderen met kinderpostzegels langs de deur moesten. Het is nog steeds een stickertje dat je op de deur kan plakken, om te voorkomen dat de hele klas bij je langs komt. En natuurlijk hebben we ook dit jaar weer kleinkinderen die vragen om postzegels te kopen of een lot van de grote clubactie. Dat herhaalt zich zowat elk jaar, als je zoveel kleinkinderen hebt als wij.

Velletjes

Ik heb de mapjes kinderpostzegels van veel van de afgelopen jaren nog bewaard. Okselfris zijn ze, die postzegelvelletjes. Meestal zitten ze nog in de originele enveloppen. Leuk ook om ze te zien, zoals die uit 1990 en tot en met vorig jaar. Nu kan je voortaan ook naast de steeds duurder wordende postzegels ook een donatie doen, of een puzzel of handig pleisterdoosje aanschaffen, want er worden natuurlijk steeds minder postzegels gebruikt, gewoon omdat we minder post versturen in ons digitaal tijdperk. Bij die artikelen komt dan wel nog € 1,50 voor het versturen.

Herfstkost

Heerlijk. Het wordt weer de tijd van witlof in kaas en ham, erwtensoep en stamppotten. De eerste witlof in kaas en ham hebben we al achter onze kiezen. Elke maakte hem voor ons, rustig dagje dus voor José. Zij hoefde niets te koken. Zij wordt intussen overladen met bloemen na haar opname in het Amphia. Wij houden van die herfst en winterkost. We hebben ook al erwtensoep gegeten vorige week. Het lijkt erg lekker  buiten, maar is toch wel fris. Maar dat is altijd nog een stuk beter dan die 28 of 32 of zelfs 35 graden. De ventilatoren en de mobiele airco, die we van de kinderen kregen, zijn weer in de dozen gestopt en opgeborgen: tot volgend jaar! De verwarming hebben we nog niet omhoog gezet. Het is zo’n 19,5 graden in huis en dat vinden wij voldoende. Als het echt kouder wordt buiten, dan gaat de centrale verwarming vanzelf wat bij verwarmen. Ons krijgen ze tegenwoordig niet klein. Dat was in de Kleine IJstijd wel anders. Onze voorouders hebben het in die periode, die duurde van ongeveer 1400 tot liefst 1850 niet breed gehad. De gemiddelde temperaturen in West-Europa lagen ongeveer 1 tot 2 graden Celsius lager dan de temperaturen van na 2000.

Die kou had veel invloed op de mensen en dieren van die tijd. Rivieren vroren in de winter nog dicht, en mensen vroren soms zelfs dood. Nu warmt het weer op. De natuur past zichzelf uiteraard weer aan. Het is de mens die hardleers is. Milieufanaten roepen ach en wee en willen ons doen geloven dat het allemaal dramatisch is, maar tegelijkertijd wordt voor een milieuvergadering een stuk oerwoud gekapt. Duizenden deelnemers aan dat nietszeggend over en weer gepraat, om te komen tot een gezamenlijke slotverklaring, die vervolgens in het archief kan, gaan lekker per vliegtuig naar Zuid Amerika om er aan mee te doen. Hoe hypocriet kan je zijn. De industrieën mogen intussen gewoon blijven vervuilen en co2 uitstoten, de politiek doet niets anders, dan er oeverloos over vergaderen en onzin uitkramen en mensen blijven met miljoenen tegelijk vliegen, terwijl activisten hun hobbytijd gebruiken om te demonstreren, of rijkswegen te bezetten, als het eens een keer niet over Palestina gaat. De aangeschafte zonnepanelen ‘omdat het zo nodig was’ zijn weinig meer waard, nu binnenkort voor terug geleverde stroom, die je met zelf aangeschafte zonnepanelen hebt verdiend, moet betalen. Het draait gewoon allemaal om geld. Het heeft er alle schijn van, dat er door velen verdiend moet worden aan de klimaatwaanzin. Intussen betalen wij slechts 106 euro per maand aan energie, mede dankzij die zonnepanelen en onze manier van leven; we rijden in een hybride-auto en hebben geen, niet noodzakelijke, energieslurpers in huis. We doen met andere woorden gewoon dus.

En intussen pakte ik deze week één keer de auto om met José een ritje te maken, zodat ze er even uit kon. Ik keek deze week lekker, soms met José, het WK wielrennen op tv, want eerlijk gezegd, zelf naar Afrika gaan zagen wij deze keer niet zitten.

Tot slot. Uit mijn archief nog een leuke foto van 26 september zeven jaar geleden. Oma José leest in de klas van Robyn een mooi boek voor. Uiteraard met Robyn op schoot.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Net als oma’s boterkoek….

“Hallo met Cas, zijn jullie thuis….”, zo klonk het toen ik de telefoon naar mijn oor bracht op woensdag in de loop van de middag. We waren niet thuis, maar ik liet weten, dat we er binnen een uurtje zouden zijn. “Dan kom ik stukjes boterkoek brengen, zelf gemaakt vanmiddag”. En toen we vanaf de Maasdijk de Vondellaan inreden, bijna thuis, zagen we hem inderdaad lopen. Hij ons ook en zwaaide. Eenmaal thuis was hij er zo en vertelde dat hij zelf boterkoek had gebakken. Hij wilde het ons graag laten proeven en gaf oma drie stukjes; een voor oma, een voor opa en hij nam er zelf ook gezellig een. Hij deed precies voor, hoe hij het ‘werkje’ met zijn vork had gemaakt om de bovenkant wat ribbeltjes mee te geven. De boterkoek smaakte heerlijk. Hij kan net zo goed boterkoek bakken als oma. Dat is zeker. We dronken er even een kopje thee of koffie erbij. Hij bleef gezellig nog even zitten en poseerde op mijn verzoek nog even bij zijn smakelijke, prima gelukte boterkoek á la Oma. Lekker, Cas!

 

Binnendeurellende…

Een mooi scrabblewoord misschien, maar we waren zondagmiddag voor de tweede keer dit jaar opgesloten in ons eigen huis. Het doodnormale binnenslot van de tussendeur naar de kamer en keuken weigerde dienst. We konden onze gang niet meer in, niet naar het toilet en niet naar onze slaapkamer of voorraadkast. De voordeur was al op de knip gedaan, dus van buiten af konden we dus ook niet naar binnen. Daar sta je dan. We hebben in de woonkamer met tweeën uren zitten wrikken en rukken en trekken zonder gereedschap, maar José wilde het koste wat het kost zelf voor elkaar krijgen. Opgeven staat niet in haar woordenboek. Uiteindelijk gaf het slot zich gewonnen en was de deur nu echt kapot. Vorige keer, een paar maanden geleden nog maar, waren we opgesloten in de gang en konden we de kamer niet in en was de keukendeur op slot en lagen de sleutelbossen binnen. Toen heeft Pieter de deur vanuit de gang uiteindelijk opengetrapt en nog onlangs had hij hem weer gemaakt. Ronald was onmiddellijk bereid om te helpen en heeft zondag een nieuwe deur samen met José gehaald bij de Praxis en hem erin gehangen. Slot er in en nu maar hopen dat we sleutels hebben als er onverhoopt nog eens iets mis mocht gaan. De voordeur gaat voortaan pas ’s avonds op het nachtslot. José wil de deur overigens zelf graag aflakken. Hij staat nu in de grondverf.

 

Voorouders

Nog even een stukje voorouderonderzoek tot slot. Een van mijn voorouders is Mary Gerit Aert Pauwels Ravels. Zij werd Maeycke genoemd en is rond 1615 getrouwd met Jan Janse van Son en zij woonden samen aan de Tyvoort in Goirle, nu een industrieterrein. Haar pa was Gerit Aert Gerits Ravels. Haar moeder ken ik helaas niet. Haar zoon wordt omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Zij is nog aanwezig als doopheffer op 27 februari van haar kleinzoon Jan in 1643. Zij wordt daar omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Ik blijf op zoek naar haar moeder, want de lijn van Pa heb ik wel terug kunnen vinden. De naam van moeder ben ik tot op heden nog niet tegengekomen. Eén van de weinige puzzelstukjes uit mijn onderzoek. Ik besteed eigenlijk lang niet zo veel tijd meer aan mijn stamboomonderzoek. José en ik zijn vaker samen op pad om te proberen nog zo veel mogelijk leuke dingen te doen. Zo zijn we inderdaad zelfs nog eens een keertje langs de Tyvoort gereden in Goirle en langs de plek ‘Nieuwkerk’ waar zij in die tijd, -uiteraard te voet- naar de kerk gingen ‘koninklijken bodem’. Onlangs kreeg ik op de mail uit een van de fora waarvan ik lid ben, een hele lijst met ‘Pauwels’, maar ook die leverde geen moedersnaam op. Misschien kom ik die naam nog eens tegen.

 (Bron: familiearchief f.van son; arch.nr. 14, Schepenbank Tilburg en Goirle, invent.nr. 346, fol.256r, Tilburg 1600-1605; RHCT 360 - 12/12/1645 - 216v-219; RHCT 360   12/12/1645   216v 219).

 

Het is even wennen…..

De hitte is achter de rug. We hopen natuurlijk op een mooie nazomer, maar dat blijft voorlopig afwachten. Deze week was het op woensdag nog even gezellig om op een terrasje te zitten, uit de wind, want die wakkerde toch langzaam maar zeker aan als voorbode van weersverandering.

Doornat

Donderdag werden José en ik verrast door het weer. Er moesten weekboodschappen worden gedaan. Zonder jas gingen we weg in een mooi najaarszonnetje en ik achtte zoals altijd in de auto. Maar toen José vanuit de Albert Heijn met een volle winkelwagen naar mij toe wilde komen,  begon het weer te stortregenen. Zo erg, dat zij terugging om even te schuilen. Ze was doornat en moest zich eenmaal thuis snel omkleden. Ja die weeromslag van het ene op het andere moment, kan je verwachten in deze tijd van het jaar.

Plantjes

Nu onze kat er niet meer is, is José begonnen met het fatsoeneren van de achtertuin. Dat zit al lang in haar hoofd. Nieuwe plantjes erin en wat andere klusjes. Eigenlijk wil ze uiteindelijk graag gras in de achtertuin met borders met plantjes en een boompje, maar dat is voor haar teveel werk. Ik kan helaas niet helpen en zij kan het niet alleen. Ook de wortels van een oudere plant moeten er nog uit, maar dat is ook een hele toer. Aan het eind van de ochtend gisteren, toen ik mijn artikelen voor de wekelijkse pagina klaar had, zijn we naar het tuincentrum gereden. Ze had nog een bon die ze gekregen had als ‘mantelzorger’ voor mij. Die bon was dik verdiend en kon ze uiteraard zelf besteden. José zorgt er nog steeds voor, dat het mij aan niets ontbreekt. Zorgen, maar ook zich zorgen maken, zit haar in het bloed. Ze heeft het ook niet gemakkelijk. We hebben samen gezellig op ons gemak gewinkeld en tevreden de auto volgeladen. José kon weer eens lachen en is gistermiddag onmiddellijk begonnen om de tuin in orde te brengen. En ze heeft nog geld over op haar cadeaubon ook!

Ergeren

Pro-palestina-betogers terroriseren momenteel de Vuelta, de wielerronde van Spanje. Diverse etappes moesten ingekort worden en dat gold ook voor de tijdrit. Die ging in het kader van de veiligheid niet over ruim 27, maar over ruim 12 kilometer. Eigenlijk regelrechts competitievervalsing voor de betere tijdrijder.  Niet dat het niet onmiddellijk zou moeten ophouden in Gaza, laat dat duidelijk zijn. Maar bij de Vuelta beloven de laatste twee etappes, vandaag en morgen spannend te worden. Niet enkel omdat de nummers 1 en 2 maar zo’n driekwart minuut van elkaar af staan. Maar vooral vanwege de zorg voor de veiligheid van de renners als er weer een of andere onverlaat-activist het peloton of de kopgroep meent te moeten inlopen. Misschien wordt ook het WK mountainbike in Zwitserland wel uitgekozen door een clubje fanaten om ook dat in het honderd te laten lopen. Ik weet niet of ik het allemaal ga bekijken, maar ik moet wel zeggen dat ik me groen en geel erg aan die activisten, die de sportwedstrijden terroriseren. Welk voordeel heeft de gaza-bevolking bij dit misselijk makende gedoe? De activisten worden uitgekotst. Wedstrijden verstoord. Er staan weinig wielerliefhebbers lands de kant, die al is het maar een vleugje positief gevoel kunnen opbrengen voor die beroepsdemonstranten. Waarom zien we dit soort volk zich niet hard maken voor Ethiopië, Oekraïne, Congo, de Oeigoeren, de Druzen in Syrië en nog wat van die brandhaarden. Of bij de agressie tegen tegenstanders van het bewind in Turkije om maar eens iets te noemen. We hebben in ons land ook veel te veel van die mensen die de vrijheid van meningsuiting die een groot goed is, misbruiken enkel en alleen omdat zij hun zin niet krijgen. Ach, soms moet ik er zelfs mee lachen. Dat was bij voorbeeld het geval, toen de milieukwallen van Extinction Rebellion zich beklaagden bij Schiphol en naar de rechter stapten omdat Schiphol hen een tijdje de toegang tot de luchthaven ontzegd, nadat ze er huisvredebreuk hadden gepleegd en de veiligheid op het spel hadden gezet. Uiteraard vond de rechter dat die activisten gelijk hadden omdat hun vrijheid van meningsuiting was beperkt. Het moet niet gekker worden. Het zal overigens wél gekker worden, denk ik, want er komen verkiezingen aan en dan weten de politici niet in welke bochten ze zich moeten wringen, om de kiezer -tenminste voorlopig- te behagen. Gek hé, dat nog slechts 4% van de mensen in Nederland vertrouwen hebben in de lach- en meelijwekkende kleuterschool die ‘Haagse politiek’ wordt genoemd.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Lappendeken….

Deze week in mijn weekendbericht een lappendeken van korte berichtjes. Ik was vooral bezig met het maken en redigeren van artikelen over veel te veel onderwerpen voor mijn wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat en José bracht heel wat tijd door bij de wasmachine en achter de strijk- en vouwplank. Dat heb je als je er zo nu en dan op uittrekt om thuis even weg te zijn. José zit niet zo lekker in haar vel en heeft af en toe, net als elk ander mens, behoefte aan afwisseling van dagelijkse beslommeringen. Fijn dat we die tijd voor onszelf hebben.

Mijn enige

Een poster zouden we -denk ik- tegenwoordig zeggen. Toen heette het een aanplakbiljet. Van mijn eerste en enige muziekfestival dat ik in mijn leven bezocht. In de evenementenzaal Het Turfschip aan het Chasséeveld in Breda. Prima bands toen, waaronder de Golden Earring, maar die bonkende basboxen en de enorme drukke waren aan mij kennelijk niet besteed. José heeft er wel meer bezocht bij voorbeeld in Zundert. Daar kwamen de Cats in, - ik denk zaal Romantica-, en nog diverse andere bekende bands maakten er hun opwachting.

Klein bericht

Een klein berichtje kan soms best wat impact hebben. Wij kregen er zo een afgelopen week. Het was een enveloppe met daarin een kaartje, waarin we sterkte werden gewenst, na het verlies van onze oude kater Krokus, of kroky, zoals wij onze harige vriend noemden. De kaart kwam van de Dierenkliniek Dongemond in Raamsdonksveer. We merken dat we onze kat missen. Toch een mooie geste.

Schilderen

Onder het motto ‘altijd gezellig’ ging José woensdagmiddag weer naar haar periodieke schildercontact, dit keer bij vriendin Petra. Er is weliswaar niet zo veel uit José haar handen gekomen op dit hobbygebied de laatste tijd, maar het is wel belangrijk dat José aan de slag blijft met haar schildervrienden. Op zo’n middag kruipen de vrienden weer een middagje achter hun palet en schildersezel om creatief te zijn én gezellig bij te praten. Het leverde weer eens een creatief stukje op. Een -weliswaar slechte- foto heb ik ervan gemaakt. Maar het schilderijtje staat inmiddels weer compleet in lijst in onze woonkamer. Ook periodiek van ons clubke zijn de ‘klaproos-etentjes’. Bij toerbeurt verzorgen de leden zelf thuis een dinertje voor de vriendenclub. Gelukkig mogen ook de partners erbij zijn….. Daar komen vaak de meest nieuwe en voor wat betreft samengevoegde smaken, de meest ondenkbare smakelijke hapjes op tafel. Ook daarvan is het kenmerk ‘altijd gezellig’.

Jarig

Als je een omvangrijk gezin hebt met kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen, dan is er elke maand wel een of meer verjaardagen te noteren. Gisteren was onze schoondochter Tara jarig. Uiteraard hebben we haar en Pieter gefeliciteerd.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Zielig en een ministaatje

Het gewone leven ging deze week weer door. De jongens kwamen maandag tussen de middag tosti eten; het was weer behoorlijk warm en drukkend en in het weekend was het weer dolle pret met optreden van een muzikaal gezelschap op het terrasje bij de paters. Nieuw en opmerkelijk was, dat José woensdag contact zocht met de huisarts. Ze komt daar zelden en alleen wanneer het echt hoognodig is, maar ze kon er desondanks pas na twee dagen terecht. Ons kleine manneke Luuk heeft pech. Hij heeft griep. Anders is hij altijd volop energie, maar nu is hij compleet zielig.

Hopelijk is hij snel weer beter.

 

Missen

Wij missen onze kater Kroky echt. Niet zo gek als je een huisdier  van ruim 21 moet laten inslapen om pijn en nog meer ellende bij hem voor te zijn. Die verdiende hij immers net. Telkens als we thuiskomen, kijken we nog steeds waar hij is. Onnadenkend zoeken we nog af en toe naar zijn etenbakje. Maar het leven gaat weer door.

 

Ministaatje

Deze week wil ik aandacht besteden aan iets heel anders.

Als je zoals ik, altijd vooraf mijn vakantie en de regio onder een vergrootglas leg, dan vind je zo nu en dan prachtige pareltjes die je niet had willen missen.

Op een van onze vakanties, het zal rondom de overgang van het millenium zijn geweest, -onze jongste dochter ging nog mee-, waren we in Loano aan de Bloemenriviera in het noorden van Italië. We zijn nooit strandliggers of bruinbakkers geweest. We reden op vakantie altijd liever naar leuke plekjes of bijzondere dingen. Dat leverde toen ‘Seborga’ op. Op het eerste gezicht niet meer dan een bergdorpje, maar in werkelijkheid gaat een mooi verhaal schuil achter ‘A Seborca of A Seburca’, zoals het in het ligurische dialect heet. Op onze rit daarnaar toe, zagen we in de bergen rookpluimen en helikopters vlogen af en aan om water uit de Middellandse zee over de vlammen te gooien. Het vuur ging gelukkig uit. Even verderop was de heuvelachtige weg naar Seborga. Het is een klein dorp en wat meer bijzonder is, het is een zelf uitgeroepen prinsdom vlak bij de Franse grens, op zo’n 40 kilometer van Monaco. Een zelf uitgeroepen microstaatje met de officiële naam Prinsdom Seborga. Er wonen nu zo’n 283 inwoners en het staatje heeft een oppervlakte van 4.87 vierkante meter en ligt op 500 meter boven zeeniveau. Kweken van olijven en toerisme zorgen voor inkomsten. Ik ging een gesprek aan met een winkelier van een klein winkeltje op de parkeerplaats aan de ‘grens’. Ik weet nu hoe het zit met het zelf uitgeroepen onafhankelijke staatje van Italië.

In 1964 begon een van de grote plaatselijke kwekers, Carbone,  het idee te promoten, dat Seborga en omgeving onafhankelijk zouden moeten worden van Italië. Hij claimde dat Seborga als souvereine staat sinds 954 had bestaan. Paus Gregorius riep Seborga in 1079 uit tot een vorstendom van het Heilige Roomse Rijk – het staat onder bescherming van de Heilige Stoel – en maakt dus geen deel uit van Italië, hoewel men er wel belasting betaalt. Seborga zou volgens documenten uit het Vaticaanse archief een leen van het graafschap Ventimiglia zijn geweest. In 1079 zou het een prinsdom van het Heilige Roomse Rijk zijn geworden na overdracht aan de abten van het Benediktijner klooster van Santo Onorato van Lerins, die het in 1729 als protectoraat aan de koningen van Sardinië-Piemont zouden hebben verkocht. Omdat het in documenten over gebiedsoverdrachten daarna nooit is genoemd, zou het vorstendom nog steeds zelfstandig zijn. Inwoner Giorgio Carbone wist voldoende mensen hiervan te overtuigen en hij werd in 1963 tot prins van Seborga gekozen. Volgens Carbone  was Seborga niet meegenomen in de Italiaanse eenwording van 1861. Daarom zou het als onafhankelijke staat erkend moeten worden, vond hij. Bij een informele stemming onder de inwoners werd in 1963 Carbone gekozen tot staatshoofd. Hij nam toen zelf de titel aan van Sua Tremenditá Giorgio I, Prins van Seborga. Hij behield die titel, tot hij in 2009 overleed. In 1995 werd hij gekozen voor het leven en tevens werd Seborga in een stemming onafhankelijk verklaard. Carbone schreef een grondwet, liet munten en postzegels uitgeven en zette een leger op. Zijn opvolger Marcello Menegatto, werd in 2010 gekozen. Hij trad in 2019 af en werd opgevolgd door zijn ex-vrouw Nina Menegatto, die zichzelf Hare serene hoogheid prinses Nina noemde. De aanhangers van de onafhankelijkheidsclaim bedachten een vlag en vormden een grensbewaking. Er kwam een officiële website van het Prinsdom Seborga. Zoek hem maar eens op. Maar helaas; de claim van onafhankelijkheid wordt niet internationaal erkend en dus blijft Seborga voorlopig gewoon een deel van Italië. Jammer want het is eigenlijk best een aardig verhaal. Er worden nog wel steeds pogingen ondernomen om toch die onafhankelijkheid te krijgen.

(Bron: https www.comune.seborga.im.it, https://nl.wikipedia.org/wiki/Seborga), familiearchief f. van son).

 

Onze betreurde Kroky.....

Onze bejaarde kater Kroky is er niet meer. Hij blies na 21 jaar en vier maanden afgelopen donderdag zijn laatste adem uit. Daarmee kwam een einde aan wat de laatste dagen een lijdensweg voor hem was. Hij was al lang niet meer de oude. Maar nu zakte hij zo nu en dan door zijn poten. Hij at nog nauwelijks; drinken deed hij toch al niet veel. Hij was te zwak om nog actief te zijn. Hij kon zelfs de lastige vliegen niet meer verjagen van zijn vacht. We hebben hem noodgedwongen uit zijn lijden moeten laten verlossen. Donderdag om 10 over 12 hebben we hem naar de dierenarts moeten brengen. Voordat hij zijn laatste adem uitblies, was hij gelukkig al rustig in slaap. Hij heeft er niets van gemerkt. Nog meer ellende is hem bespaard gebleven.

We hebben jarenlang voor hem mogen zorgen. Ik zie nog Anouk, onze kleindochter binnen komen. Kleine Kroky, die vroeger bij het vorige baasje nog Daimo heette, kroop van schrik onder de grote kast. Daar bleef hij geruime tijd zitten. Wij noemden hem Kroky of liefkozend Krokus. Kroky kon boos zijn als wij weg waren en iets later dan het tijdstip waarop hij normaal eten kreeg, pas thuis kwamen. Hij liet zijn ongenoegen dan duidelijk blijken. Hij kon ook best een half uur voor de bank zitten staren richting José. Hij vond, dat hij dan al toe was aan zijn gezonde snoepjes halverwege de avond. Geduld, dat woord kende hij niet. ’s Morgens en ook’s middags bleef hij miauwen als het naar zijn mening etenstijd was. Zijn klok was de laatste weken ook volledig van slag. Onze Kroky was onze vriend. In het begin kwam hij wel bij ons zitten, maar sinds enkele weken deed hij dat niet meer. Tot afgelopen maandag. Toen kroop hij bij José op schoot en bleef daar tot onze verbazing lang liggen. Achteraf moet dat zijn afscheid zijn geweest.

Nu kan José langzaam maar zeker denken aan inrichting van de ‘nieuwe’ achtertuin. Kroky vertikte het om in de kattenbak zijn behoefte te doen. Dat gebeurde dus in de tuin. En José maar scheppen. Dat is nu verleden tijd. We missen onze krokus nu al. Maar het was beter zo.

(Bron: familiearchief fvan son). 

 

Het is weer voorbij….

Het leven gaat zijn gangetje weer. De scholen worden komende week weer opgestart en de gewone gang van zaken begint weer. De vakantie is voorbij. Ik heb van de kinderen begrepen, dat zij stuk voor stuk op een fijne vakantie kunnen terugkijken. Gisteren kwam de laatste terug. Je weet dat Youri gek is van voetballen. Voor hem kon de vakantie natuurlijk niet meer kapot toen hij met papa mee mocht naar Dortmund, naar de wedstrijd Borussia Dortmund tegen Juventus. Toen hij ook nog eens een shirtje kreeg van Dortmund was het helemaal feest. Maar ook de anderen hadden en fijne vakantie, in eigen land of buiten onze grenzen.

Hittegolf

Afschuwelijk, die hittegolf. Ik kan maar amper aan voldoende zuurstof komen en kan ook mijn warmte niet kwijt. Dat betekende in de auto met de airco aan, thuis met de airco aan en een ijsje af en toe uit onze vriezer. Het is te warm voor ons. Maar ik gun het de zonliefhebbers van harte; vroeger kon het ook voor mij niet warm en zonnige genoeg zijn. Ik ben gelukkig dat het in het weekend even wat minder is.

Gehaktballetjes

We beginnen maandag tussen de middag met gehaktballetjes met oma’jus. Zoals gebruikelijk komen drie kleinzonen ook dit schooljaar weer op maandag bij ons lunchen. Cas dacht dat hij aan de beurt was om te kiezen en toen werd het gehaktballetjes.

Uit logeren

Hij had het al diverse malen gevraagd. Maag ik in m’n eentje bij oma logeren. Donderdagmiddag was het dan eindelijk zo ver. We weten dat hij van vis houdt, dus had oma een heerlijk maaltje sperciebonen met aardappeltjes en zelf gebakken zalm gemaakt. Hij smullen en het was gezellig. Natuurlijk moest Cas ook nog even op en neer met de traplift van opa. Als kleinkinderen bij opa en oma logeren, doen we traditiegetrouw meestal iets leuks. Dat betekende dit keer dat we Cas meenamen naar nationaal Park de Hoge Veluwe. Hij hoopte vanzelfsprekend, meer nog dan oma en opa, dieren te zien. Maar dat werd dit keer een flop. We hebben al eens een vosje, wolf, herten en wild zwijn gezien, maar dit keer was het dus veel flora maar geen fauna. Een versnapering in het theehuis verzachtte een beetje de teleurstelling. ’s Avonds na een hele lange file weer terug naar huis, maar niet nadat we nog even een aangekleed frietje namen natuurlijk. Doodmoe kwamen we alle drie thuis. We leverden Cas thuis af.

De deur

Hij viel maanden geleden in het slot, Was er niet meer uit te krijgen. De binnendeur naar de kamer moest daarom met geweld worden geforceerd. Daar kwam hij niet ongeschonden uit. Pieter zorgde ervoor, dat we onze deur niet tot in lengte van jaren met een zware steen moesten dicht houden. Bedankt Pieter!

Of we vandaag naar Willemstad gaan om bij onze zeevisser weer vis te halen, dat weet ik nu nog niet….

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Mijn eerste vakantie…..

Ik zit zo af en toe wel eens wat te mijmeren over toen. Over vroeger dus. In deze vakantieperiode gingen mijn gedachten zo uit naar mijn allereerste echte vakantie als kind. Dat moet zo aan het einde van de jaren zestig zijn geweest in de vorige eeuw.

Dagtrip

Daarvoor was onze vakantie gevuld met deelname aan het vakantiekinderwerk. We gingen dan met de bus naar de zandafgraving tussen Oosterhout en Dorst en daarna lopend naar Surae. Toen kon je nog op de zandafgraving naar hartenlust spelen. Hondenpoep was er toen nog niet…. Ook gingen we een keer per week naar de speeltuin in de Talmastraat in Breda, vlakbij het TVC-terrein. Daar kon je spelen, kreeg je een glas limonade en at je je meegebrachte boterhammetjes op. Mijn moeder was toen hulpleidster. Zij stond mevrouw van Thiel bij, die de grote aanjager van het vakantiekinderwerk bij ons was. Een keer gingen we per jaar zowel met mijn ouders als met het vakantiekinderwerk op ‘grote reis’. Je moet dan denken aan Rotterdam voor een spido rondvaart of naar een of andere dierentuin of pretpark, dat toen nog betaalbaar was. Heerlijk die vakanties. Ik kijk met plezier daarop terug.

Weken weg

Maar die eerste echte vakantie ging naar het Zilverstrand in Mol in België. Op de fiets uiteraard. Met het hele gezin. Mijn vader was er niet zo dol op, om op vakantie te gaan. Maar hij genoot toch, alleen al omdat de kinderen, wij dus, het naar hun zin hadden. Alles op de fiets geladen, alleen de bungalowtent en mijn klein tentje werden gebracht door Ome Koen Molkenboer, die met de kever reed.

Ik kan me die eerste fietstocht naar de vakantieplek nog herinneren als was het gisteren. Het weer was niet zo best. We fietsten de 65 kilometer via Ulvenhout, Baarle-Nassau, Turnhout, Retie en Dessel naar Mol. Toen we een brug over een kanaal over moesten (was dat het Albertkanaal?) kreeg ik een lekke band. We hadden uiteraard de fietsspullen bij ons en papa plakte snel de band. Toen we de brug weer naar beneden reden, bleken we bij de ingang van de camping te staan. Zo dicht bij waren we. Een lekker zwembad, bosgebied en een Belgische ijsboer, soepboer en visboer die langs de weg reden om campingbezoekers van een versnapering of visje te voorzien. Het waren fijne vakanties, want we zijn er wat jaartjes na elkaar naar toe gefietst. Ik kan nog de weg naar Mol dromen. De kampkaart van mijn ouders en de foto van de kapotte band heb ik uit het archief opgediept.

(Bron: familierarchie f. van son)

 

De herinnering blijft....

De foto van José die een schilderij bekijkt in het Cobramuseum, is zes jaar geleden genomen. Toen bezochten wij nog vaak musea als we weer eens een tripje met de auto maakten. Nu ik nauwelijks meer mobiel ben en zwaar aangewezen op twee loopkrukken om met moeite een kleine aftand te lopen, komt dat er niet meer van. Dat doet me verdriet. Vooral omdat ik weet dat José zo graag met mij musea bezocht in binnen- en buitenland.

Onze oudste dochter Inge vroeg José sindsdien al eens mee naar de Biënnale in Oosterhout en onlangs nog naar het Museum Moya voor modern young art. Ik weet dat José dat wel leuk vindt, maar ik weet ook, dat zij dat misschien liever nog met mij had willen doen. Gelukkig kunnen we nog andere dingen doen, maar dat door musea en door stadjes slenteren is er nu niet meer bij. Dat doet ook José pijn, die graag leuke en mooie dingen ging bekijken.

Jaren geleden hebben we al veel musea van binnen gezien zoals het Louvre, museum Van Abbe, en het Boymans, het Cobra museum, museum De Pont, het historische museum in Zadar, het museo de Cesar Manrique op Lanzarote, het gevangenismuseum in Drente, textielmuseum, panorama mesdag, Kröller-Muller, oorlogsmuseum, Museon en omniversum, Brabants Museum, Brabants Natuurmuseum, Zuiderzeemuseum, Museum met werk van Dali in Brugge, Römisches-Germaniches Museum in Keulen, de musea in Breda en met de schildersclub in Gent naar het Museum der schone kunsten, toen het ‘lam gods’ daar werd gerestaureerd. En dan ben ik er zonder twijfel nog heel wat vergeten. José deed er soms ideeën op voor weer nieuwe schilderijen. Als we niet naar musea gingen, dan reden we op onze langere tochten naar plekken, die ik tegen ben gekomen tijdens het onderzoek naar de herkomst van mijn voorouders. Zo kwamen we in Landen bij een opgraving uit de begintijd van de middeleeuwen, in de Adijruïne van Villers, bij de Abdijen van Floreffe en die van Tongerlo, bij oude kastelen en resten daarvan en in kerken in België en Duitsland en in diverse oude stadjes en bij overblijfselen uit de middel-eeuwen in zuid-België. Tijdens een vakantie op Rhodos bezochten we opgravingen uit de Griekse tijd en in Split brachten we zowel bovengronds als ondergronds een uitgebreid bezoek aan het paleis van Diocletianus, de Romeinse keizer. Wereld erfgoed. Natuurlijk moesten ook de Dom van Milaan en het San Marcoplein in Venetië ons een tijdje dulden. Evenals de Dom van Keulen en uiteraard die van Aken, met museum uit de tijd van Karel de Grote.

Toen kon het gelukkig allemaal nog. We houden van historie, mooi, groen en water. Andere ritjes gaan en gingen daarom naar de Biesbosch, de Noordzee, het IJsselmeer, de Waddenzee,  de Veluwe, de bossen rond Breda en vaak ook naar het terrasje van de paters in Meerseldreef of bij de abdij van Postel. De inwendige mens wil immers ook wat.

Periodiek

Zowat eens per half jaar rijden we door de Westerscheldetunnel naar Zeeuws Vlaanderen. Doel is dan Morres Meubelen en een andere winkel in Hulst. We hebben het afgeleerd om via Antwerpen heen of terug te rijden, want dat is altijd verkeersellende door dat geknutsel aan de weg daar. Dat doen ze hier beter. Ik moest woensdag wel behoorlijk omrijden naar onze oudste zoon met zijn gezin, omdat de A27 dicht was boven Gorinchem, maar terug was het gewoon open. Terugkomend vanuit Hulst op donderdag moest ik ook rekening houden met een gesloten stuk weg tussen Roosendaal en Breda. Ik weet de reg, dus heb gewoon een omleiding gepakt. Rond Antwerpen laten ze het verkeer gewoon doormodderen tussen de werkzaamheden door. Gek hé, dat er dan veel oponthoud is.

Opstarten

De tropische hitte is nu achter de rug voorlopig, zo lijkt het; de kinderen zijn bijna allemaal weer terug van vakantie en over enkele weken begint het nieuwe schooljaar weer. Ik ben ook weer begonnen met het schrijven van mijn wekelijkse pagina in het weekblad De Langstraat. Dat verscheen de afgelopen twee weken vanwege de vakantie niet. Ik denk dat ik me bij het volgen van de politiek en het bestuur in onze gemeente in de Raadzaal kan voorbereiden op een lange verkiezingsstrijd. In feite is die ook al begonnen, al wordt de nieuwe Raad pas in maart volgend jaar gekozen. Ik hoop het nog een tijdje te mogen meemaken.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

                                   

Over wolven en serpenten.....

Nee, ik ga het niet over dieren op de Utrechtse Heuvelrug hebben en over vervelende kinderen. Ik ben voor het weekendbericht van deze week weer eens in mijn familiegeschiedenis gedoken. Voor de broodnodige variatie, zoals dat heet.

Na de vrede van Munster die in 1648 een einde maakte aan de tachtigjarige oorlog, kregen de mensen, waaronder mijn katholieke voorouders het moeilijk. Godsdienst belijden leek er voor velen niet meer bij. Maar men liet zich niet voor één gat vangen. In 1652 staat in een van de visitatieverslagen “Het volck gaat ’ter misse’ opten bodem van Oosterhout”. Ze gingen in Oosterhout  naar de kerk dus. Ook ontstonden er kennelijk op diverse plaatsen “Paapse bijscholen”. Maar die schooltjes was geen lang leven beschoren. Uit verslag van 1658 blijkt dat er dat jaar in Gilze “geen papendienst” meer bestond en dat ook de ‘paapse’ bijschooltjes waren verdwenen. Onze voorouders Jan Janse van Son, zijn vrouw Mary Gerit Aert Pauwels Ravels en hun kinderen Jan , Gerart, Cornelia en Mayken hebben dat alles aan den lijve ondervonden. Het gezin van Jan en Mary woonde in het begin van de zeventiende eeuw aan de Tyvoort bij de kerk in Goirle. Begin 17e eeuw was dat een moerassig gebied, tussen de huidige Spoorbaan, de Turnhoutse Baan, Nieuwkerk en de Regte Heide.

Katholieke geestelijken vluchtten massaal de grens over naar de Zuidelijke Nederlanden, naar Poppel. Ook de Goirlese pastoor, Antonij Schoeffers, maakte dat hij wegkwam in 1638. Maar Goirlese katholieken bleken niet klein te krijgen. Bang als ze waren voor hun zieleheil, hadden zij er heel wat voor over om koste wat het kost, de zondagsmis bij te wonen, maar waar en hoe. Ze moesten daarvoor “een uur gaans” vanuit Goirle naar Nieuwkerk of Steenvoirt. Daar hadden de katholieken net voorbij de grenspaal met de zuidelijke Nederlanden een kerk gebouwd in de Spaanse, katholieke enclave in door Staatse protestanten bezet gebied.

Daarbij bleef het niet. Al in het najaar van 1639 trok al veel katholiek volk vanuit de regio Tilburg ook naar Alphen om er kinderen te laten dopen bij pastoor Wichmans en koster ‘Guillelmus Theodorus’ van Son, of in gewone mensentaal ‘Willem-Dirk’. Of hij (verre) familie zou kunnen zijn, ben ik niet nagegaan.

Angst zat er in die tijd goed in, vaak ook versterkt door de kerk. Zat het allemaal wel snor met hun eeuwig leven? Het doopsel werd er zelfs soms aangevuld met exorcisme. Dat gebeurde bij de dopelingen aan wie koster Van Son een nooddoop had toegediend. Gold dat doopsel wel. Hij was immers geen priester. Tussen 1641 en 1643 werden ook in Loon op Zand ongeveer 200 kinderen uit Tilburg en omgeving gedoopt. Ook daar werden ‘voor de zekerheid’ kinderen opnieuw gedoopt, omdat de vroedvrouw en niet de priester de nooddoop had gedaan. De kerk bemoeide zich met alles.

Op het Poppelse deel van Steenvoirt kwam met veel geld van gelovigen de grenskerk tot stand, die met Allerheiligen in 1650 plechtig in gebruik werd genomen. Nieuwkerk/Steenvoirt was een vooruitgeschoven Spaanse enclave in het door de Staatsen bezette gebied. Nadat de Goirlese pastoor in 1638 gedwongen werd te vluchten, werd een jaar later een grenskerk gebouwd. Het gebied dat tot dan toe Steenvoirt werd genoemd, kreeg voortaan de naam Nieuwkerk.

Volgens mededeling uit 1663 van pastoor Van Dijck, was de plaats waar nu de kerk stond, voorheen “plaats waar wolven en serpenten woonden”. Hij deed er dus kennelijk graag nog een schepje bovenop om de parochianen nog wat meer de stuipen op het lijf te jagen.... De wekelijkse stoet van gelovigen naar de kerk in Steenvoirt leidde tot ergernis bij de gereformeerde overheid. Maar de pastoor liet zich daardoor niet van de wijs brengen en hij ging onverstoorbaar verder. Hij gaf opdracht om er ook een pastorie en tevens herberg te bouwen: “een nyen huijs te stellen met eene camer daer aen voorsien met twee bedde-steden ende dat op onsen gront omtrent de nyeuwe kerck van dije van Tilborch, ter plaetse genoempt dye Coeijweijde  langs de straete, met verstande ende conditie dat de voorseijde camer altijt sal wesen ende blijven tot gerieff ende gebruijck van heer pastoirs ende capellaenen van Tilborch”.  Pas decennia later werd het wat gemakkelijker. Zowel in Goirle als Gilze, waar onze voorouders toen inmiddels woonden, kwam toestemming om in hun eigen dorp een schuurkerk te bouwen. De huidige Kapel van Sint-Jans-Gool ligt op de plaats van de voormalige grenskerk en werd gebouwd omstreeks 1820. Zo, dan ben je weer een beetje bijgepraat.

(Bronnen: familiearchief f. van son; Regionaal Archief Tilburg, Schepenbank Tilburg en Goirle 1604, protocollen en minuten van allerhande akten 256R Arch.nr. 14, deelnr. 346.; naleeswerk: Archief Bisdom Breda (ABB), gedeponeerde brieven I, inv.nr. 628; Gilze 1000 jaar, bijdrage tot de geschiedenis van Gilze. Hfd. 3. Blz. 78-85.) 

 

 

 

Over Geiteneind, Heieneinde en starende Kroky..….

José had het zaterdag, zondag en maandag erg druk gehad. Zaterdag met de boodschappen voor het etentje dat ze zondag gepland had met de schildersclubvrienden. Zondag waren er voorbereidingen en werd er gekookt, smaken gemengd en gebakken en zondagavond zo tegen half zes kwamen de eters. Het werd een heerlijk vijf gangen dinertje en José kreeg alle credits voor haar kookkunsten. Dat vind ik natuurlijk niet gek. Ik mag er elke dag van genieten. Maandag werd er afgewassen en opgeruimd en ging de stofzuiger en de ‘cleantenso’ van Leifheit nog over de vloer en toen was alles weer zoals José het graag heeft. Maar dat betekende wel, dat ze dinsdag helemaal afgebrand was en toe was aan een dagje rust. Dat is vrij vertaald voor haar meestal een paar uurtjes budget-terrasje onder de parasols bij de paters in Meerseldreef. Na de fysio voor mij reden we via het heerlijke mastbos naar België, maar Meerseldreef was afgegrendeld. Ik laat me natuurlijk niet voor één gat vangen en reed via de Meerlese kant toch nog Meerseldreef in en kon mijn auto prima parkeren. Niks aan de hand, zo leek het.

Afgeladen

Maar we waren maar net op tijd, want het altijd prijsvriendelijke en gezellige terras, waar José zo graag zit en tot rust komt, zou weldra helemaal afgeladen vol lopen. In de kleuren geel, groen, rood, rose en blauw kwamen er grote groepen die, naar wat later bleek, allemaal een buurtschap in en rond het dorpje Meerseldreef vertegenwoordigden. Op hun door de plaatselijke middenstand ruim gesponsorde teamshirts, stonden klinkende namen als ‘heieneinde’, ‘geiteneind’, ‘Meersel’ en zelf ‘Midden stad Meerle’. Ze waren al sinds zaterdag bezig, vertelde mij een deelnemer. Eerst met een dag voor de kleintjes en nu waren ze toe aan de volwassenen. Die hadden een spelletjesdag op het programma, die het beste kan worden vergeleken met zeskamp. Je kent het wel; de stoelendans, met zessen achter elkaar op een lange lat lopen, zaklopen met groepen van een man of acht in één zak, balgooien en nog veel meer. Dat deden ze onder veel plezier en grote hilariteit. Allemaal vanwege de kermis, vertelde een van de in het geel gestoken ‘meersel’-Meerlenaren. Kermis? dacht ik nog, maar dat merkte ik meteen, toen ik weer weg wilde rijden in de loop van de middag. Ik kon maar amper mijn parkeerplaats af. De grote kermiswagens stonden op de weg. Het lukte gelukkig en we konden weer naar huis. Videobellen daarna met kleinzoon Cas, want die was dinsdag jarig. Die verjaardag hadden we al eerder gevierd. Samen met de verjaardag van broertje Sem. Maar Cas werd die dag 10 en daar hebben we natuurlijk ook aandacht aan besteed.  

Kroky

Ik heb het al eens eerder over hem gehad. Kroky, onze bejaarde kat. En bejaard is hij, want in juni werd hij al 21. De problemen komen met de jaren, zo is dat bij mensen, maar ook bij katten kennelijk. Hij loopt constant achter José aan, als ze naar de keuken gaat ’s avonds. Hij blijft ’s morgens steeds maar piepen, ook al heeft hij al eten gehad. En waar José zich het meest aan kan ergeren is, dat hij, -als zij op de bank zit-, voor haar op de grond gaat zitten en haar aanhoudend aan blijft staren. Overdag ligt hij bij dit weer in de zon en dan weer in de schaduw. De kattenbak laat hij al tijden links liggen. Hij doet het tot grote ergernis eigenwijs als hij is, liever in de tuin. Dat is dus echt ellende. Als hij voor je zit en je aait hem over zijn koppie, dan komt hij terug en stoot je hand aan. Je moet doorgaan. Hij is een echte handenbinder geworden. Maar ja, wat wil je van een kater van 21, die zo ongeveer meer vel over been is geworden en nauwelijks eet of drinkt. We laten hem maar, maar soms is het best wel moeilijk om ermee om te gaan.

Donderdag reden we even door de natuur en vrijdag was het tanken geblazen bij onze zuiderburen. Altijd minimaal 40 cent per liter goedkoper en op de terugweg via Hoogstraten en Meerle doen we altijd weer even het terrasje bij de paters aan, als het weer tenminste meewerkt. Wie beweert, dat wij het niet druk hebben elke week……

(Bron: familiearchief f. van son)

 

 

Schijnbare rust.....

Het is vakantie, maar dat wist u al. Ook het noorden is nu met vakantie gegaan en dat betekent drukke wegen naar het zuiden dit weekend. Veel mensen zijn al dan niet per vliegtuig naar hun vakantieadres en wij zitten lekker thuis, genieten van normale zomertemperaturen. Het bevalt goed. Een ochtendje naar de kersenboerderij voor een kersenhofke en glas kersensap; een ritje naar speeltuin met terras de Zevenster, waar José zo kan genieten van de spelende kleintjes onder het genot van een kop koffie of trappist, of op ons gemak naar de kapper.

Eigenlijk hebben wij het nog nooit zo druk gehad als nu.

Woensdag trokken we natuurlijk naar de verjaardag van Emma, onze oudste kleindochter, die eindelijk 18 is geworden. Maar de meeste aandacht van José, -die verveeld wordt door pijntjes en zich niet zo lekker voelt-, gaat toch wel uit naar het klaproos-etentje dat wij zondag bij ons thuis hebben met enkele schildervrienden van José. Bij toerbeurt gaan we bij iedereen thuis eten. Het is dan extra gezellig en er komen de meest fantastische gerechtjes en combinaties op tafel. José wil ook proberen haar vrienden zondag een heerlijk  en vooral verrassend meergangendiner voor te schotelen. Ze bedenkt en zoekt receptjes en gaat naar de winkel om in huis te halen wat ze zelf nog niet heeft. Zoals je weet kookt José erg graag en ze doet het goed. Dat heeft ze voor een deel vermoedelijk van haar moeder geleerd, die als goede kok, in Zundert soms op bruiloften actief en gewaardeerd was. Maar de creativiteit is zonder twijfel van José zelf.

Over creativiteit gesproken: oudste dochter Inge haalde José donderdag op om een kijkje te nemen in het jongste museum van Oosterhout. Het MOYA, gevestigd in de voormalige prachtig omgebouwde Antoniuskerk. Die letter MOYA staan voor Museum Of Young Art. Uiteraard heeft José er weer ideeën opgedaan voor nieuwe kunstwerken, die zij dan steeds een eigen twist geeft. Ze vond het prettig, om te merken dat Inge toch wel voor een groot deel dezelfde visie op de kunst heeft als José. Het werd dan ook een prettige middag en ik kon rustig kijken naar de rit waarmee Mathieu van der Poel precies met één seconde de gele trui weer veroverde op roofvogel Tadeh Pogacar.

Vrijdag togen we naar de kapper, die volgende week probeert om op vakantie te gaan. We gingen deze week ook weer tanken in België. Ruim veertig cent per liter goedkoper. En dat betekent dat we steevast terug rijden langs Hoogstraten en Meerseldreef om te kijken of het terrasje bij de Paters open is. Je zit er echt heerlijk. Voor mij is er dan ofwel een kop thee, of een alcoholvrije Leffe blond. Ik kan dan lekker op mijn gemak onder de parasol zitten, als het maar niet uitzonderlijk warm is.

Ik wil het hier eigenlijk wel bij laten, deze week. Geniet nog van de zomervakantie. Je wordt wel wat melig van de warmte denk ik. Dan zie je een fotogeniek plekje en dat moet ik even vereeuwigen. Nooit zijn we tevreden in Nederland, zelfs niet als het wegdek nog vrij onlangs onder handen is genomen. Of is de gemeente weer vergeten om het bordje weg te halen…….Hoe dan ook: Prettig weekend!

(Bron: familiearchief f. van son)

Allemaal hoogtepunten....

Puffen en steunen afgelopen week. Ik was volledig leeg. Afgemat en energieloos. Gelukkig ben ik erdoorheen gekomen en hetzelfde geldt voor José.  En als ik terugkijk was het een week met toch voornamelijk hoogtepunten. Nee, eerlijk gezegd had ik niet verwacht, dat ik afgelopen woensdag 74 jaar zou mogen worden. Op 23 juni 2023 leek het daar niet op, toen ik van de cardioloog te horen kreeg, dat ik nog maximaal 1 jaar had. Maar mijn hart is kennelijk erg sterk en wil zo lang mogelijk door. En dankzij goede zorgen van José en mijn vertrouwen en vechtlust, mag ik er nog steeds zijn. Zolang het klopt, blijft dat zo en ik ben er blij mee.

Verrassing

Het eerste hoogtepunt was er al op zaterdagmiddag. Na een telefoontje van Inge reden we vervroegd terug naar huis. We waren bij Dineke toen zij belde of wij ’s middags thuis waren. Daar aangekomen, merkten we, dat onze kinderen de koppen bij elkaar hadden gestoken in het geheim en Bram en Inge kwamen ‘s middags namens allemaal een mobiele airco installeren. Dat was een grote verrassing. Wij dachten dat zij mijn verjaardag kwamen vieren. Zij waren zonder de kinderen. Dat was wel even ongewoon. Er was gezamenlijk besloten om zaterdagmiddag alvast aan te sluiten, om ervoor te zorgen, dat José en ik ook in de dagen erop zonder al te grote problemen de tropische hitte het hoofd zouden kunnen bieden. Een mooier verjaarscadeau had ik niet kunnen dromen. We zijn er erg dankbaar voor.

Nummertje twee

Zondag stond het verjaarsfeestje gepland van kleinzonen Sem en Cas. Ze werden respectievelijk 7 en 10. Dat kon je ook op de raam zien. We hadden een heerlijk plekje in de schaduw en genoten van de glunderende gezichtjes van de mannen. Sem met rode blosjes van hitte en opwinding. Cas in alle staten, omdat hij nu zijn gewenste legopakket kon aanschaffen. En hij was al zo trots omdat hij een tenue aan had van de voetbalclub Malaga. Dat zullen er niet zoveel zijn  hier. Het werd een heerlijk feestje. Alle kleinkinderen die er waren, kwamen vrijwel als eerste oma een knuffel geven. Van jong tot ouder. Renée en Emma hielden oma behoorlijk bezig met hun verhalen. Toen Anouk en Youri kwamen, was het hetzelfde liedje: knuffels. Ik ben er blij mee dat oma zo door onze kleinkinderen wordt behandeld. Op het feest was er een speciaal springkussen op de oprit en er was meer dan genoeg voor de inwendige mens. Aan het slot van het geslaagde feestje was het nog barbecueën geblazen. De meester-bakker had het goed voor mekaar. Iedereen smulde zijn of haar buikje vol. De frisse salade met veel fruit maakte er een heerlijk maaltje mee. De jongens kunnen met plezier terugkijken op hun verjaarfeestje aan het begin van de laatste schoolwijk. En wij ook!

Verjaren

We besloten om vanwege de temperaturen waarbij elke inspanning al problemen oplevert, mijn verjaardag te verplaatsen naar een moment na de vakantieperiode. Dus over mijn verjaardag houd je nog een en ander tegoed. Dat etkent niet, dat er niemand kwam op 2 juli. Tara kwam even langs met Luuk en aan het eind van de middag kwamen meike met haar gezin en ook Elke oma’s nasi eten. En ook Sven feliciteerde mij via de videobel. Nu is de schoolvakantie begonnen en komen de jongens dus voorlopig niet meer elke maandagmiddag tussen de middag bij ons eten. Wij hebben dus ook vakantie.

Geslaagd

Wie extra blij de vakantieperiode kan ingaan, dat is Tara. Zij kon gelukkig haar studie met goed gevolg afsluiten. Ze heeft nu een prachtige speld en heeft zich nog verder bekwaamd in de zorg.  Nu is het genoeg. Ze heeft nu weer wat meer tijd voor zichzelf en andere dingen, zeker nu ook Luuk binnenkort naar school gaat.

Barbecue

Gisteravond vierden we nog wel even de verjaardag van Youri en Anouk. Dat gebeurde met een gezellig barbecue. Heerlijk, nu de temperaturen weer een beetje normale proporties hebben aangenomen. Anouk kreeg nog even een snoeppotje, want ze had al eerder haar cadeau gekregen. Youri kreeg, -hoe kan het anders-, een voetbalshirt. Altijd een verrassing van welke club dat is. Hij was juichend toen hij het shirt van Burnley zag. Hij trok het meteen aan. Als het maar voetbal is, dan is hij vrijwel altijd tevreden. En nu leg ook ik de pannen er op. Een ruime maand geen Raadsvergaderingen meer. Dus kan ik lekker op de bank hangen, of zoiets.

(Bron: familiearchief f. van son).