Een kort weekendbericht deze keer, want ik voel me zowel geestelijk als lichamelijk uitgeput. Er komt heel erg veel op ons af en het verwerken daarvan kost enorm veel energie. En die kom ik -zelfs normaal gesproken- al tekort. Ik weet dat we komende maandag weer bloed moeten laten prikken en dat we dinsdag naar de kapper gaan. Maar dat is komende week. Eerst maar eens weekend.
Klassefoto’s…..
Er verandert in de loop der jaren het een en ander aan de manier van fotograferen, maar eigenlijk niets aan het feit dat elk jaar weer schoolfoto’s worden gemaakt. Dat was zo bij ons en bij onze kinderen, maar ook bij de kleinkinderen weer. En je kent zonder twijfel het ritueel: oma of opa bellen en de foto’s laten zien. Vroeger kwamen ze langs bij ons, nu gaat het meestal digitaal, of als we een keertje op bezoek zijn bij een van de kleinkinderen.
Luuk
Dit keer liet mama Tara afgelopen week weten, dat er schoolfoto’s waren gemaakt van Luuk, nog maar amper een paar dagen op school. En of wij er ook eentje wilden. Ja natuurlijk, graag. Maar je durft het nauwelijks te vragen, als je ziet wat er voor die foto’s tegenwoordig moet worden neergeteld. Een rib uit je lijf. Echte klassenfoto’s komen nog maar sporadisch voor. Je raadt het al; privacy-redenen.
Gelukkig heb ik foto’s van de klassen van onze kinderen in ons familiearchief. Van de kleinkinderen ook. Maar tegenwoordig zijn het hooguit foto’s van een kleinkind alleen of met zijn of haar broertje of zusje, maar nauwelijks meer van de hele klas. Privacy is daarin het sleutelwoord. Dat was vroeger wel iets anders. Ik diepte uit het archief mijn klassenfoto van de eerste klas van de lagere school met meneer Van Alphen uit 1957. Ook de groepsfoto van de vierde klas van José leg ik er ook nog even bij. Zij moet dan zo ongeveer 10 jaar zijn geweest. Geen gezever over grote klassen, dat zie je wel en wij hebben daar niets aan over gehouden. Nee, echt niet. Er wordt tegenwoordig veel teveel getheoretiseerd en gepamperd. Blij dat het in onze tijd een stuk minder het geval was.
Weekend
En dan is het nu weer weekend. En inderdaad; het is een weekend waarop in de agenda geen afspraken staan. We gaan kaas halen in elk geval en vleeswaren maar voor de rest blijft het voor mij afwachten, wat er vandaag en morgen op ons pad komt. Misschien heeft José wel een wens…
(Bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten