Weer een penseel...Heerlijk!

Ik heb de afgelopen weken meerdere keren José gevraagd of ze het niet leuk zou vinden om weer wat te gaan schilderen. Ze bleek er nog niet veel behoefte aan, of gevoel bij te hebben. Het geeft haar rust. Maar afgelopen woensdagavond ging ze dan toch maar met haar vriendin mee naar een schilderclub in ons eigen dorp; ‘om te kijken, proefles’. Ik vond het heerlijk. Ik moest haar wel nog even herinneren woensdagmiddag, dat ze haar schildergerei op orde moest brengen, maar alles werd extra fijn, toen ze voldaan en zelfs ietwat rustig, even na tien uur weer thuis werd afgezet. Ze gaat in elk geval terug. Jammer genoeg pas in het nieuwe jaar, want komende weken is er geen ‘club’. Ze was opgetogen over de manier van lesgeven en meteen gevleid door de opmerking van de betrokken leerkracht, dat ‘zij talent heeft’. Dat wisten we natuurlijk al, maar het deed José goed. Ze is begonnen met een schilderwerkje. Ik laat je maar meteen even de stand van zaken zien. Zoals je ziet, heeft ze op speciaal acrylpapier geschilderd. Het is ook nog niet haar eigen stijl, maar het begin is weer gemaakt. José blij en ik ook! Ik hoop dat ze zich ook thuis van tijd tot tijd op haar schilderkamer terugtrekt.

Me Gusta

Ik vind het leuk. Dat is de vertaling van ‘Me Gusta’. En dat was het. Ik kan dat bevestigen. Het was inderdaad leuk en gezellig. Gisteravond ben ik bij wijze van kerstverrassing voor José met haar uit eten gegaan in tapasrestaurant ‘Me Gusta’ in Oosterhout. In het afgelopen weekend had ik dat in het geniep al gereserveerd, nadat ik Elke per appje had gevraagd of zij ons zou kunnen brengen en halen. Dat lukte allemaal! We kennen ‘Me Gusta’ al een tijdje, want Elke en Wouter hebben ons eerder al eens uitgenodigd om er samen met hen en de jongens te gaan eten. Dat was toen buiten, in het gezellig omsloten terras. Daar is het nu toch net iets te koud voor, schat ik zo maar in. We hebben heerlijk getafeld en gegeten. Voor herhaling vatbaar. Vriendelijk personeel (dat Nederlands spreekt), kwaliteit en gezelligheid. Al moet ik wel toegeven dat het geroezemoes in het volle restaurant toch uiteindelijk wel wat erg druk werd voor ons. Niet enkel voor José maar ook voor mij. Ja. De ouderdom komt echt met gebreken. Breek me de bek niet open…

Cas

Hij komt wel vaker langs bij oma en opa. Gezellig even bijpraten. Dat was ook afgelopen maandag weer het geval Onze kleinzoon uit groep 7 heeft altijd volop te vertellen. Ook dit keer weer. Bij voorbeeld over de nieuwe kamer die hij in de kerstvakantie gaat betrekken in huis. Hij ziet het al helemaal zitten en zijn eerste keer ‘proefslapen’ op zijn andere bed, was hem goed bevallen. We hebben samen ook foto’s gekeken en hij speurde even vluchtig bij de pannen, wat wij zouden gaan eten. Altijd even gezellig, die Cas. Maar ook punctueel. Hij houdt heel goed in de gaten wanneer hij zijn jas weer moet aandoen, om op tijd thuis te zijn. We zijn blij met zijn onaangekondigde korte bezoekjes. Papa en Sem zijn overigens ook nog even geweest deze week. We kregen een prachtige foto van beide jongens, die inmiddels al weer een plaatsje heeft gevonden in onze fotogalerij van kinderen en kleinkinderen. Die moet je af en toe natuurlijk zowieso verversen en wel onmiddellijk bij een gelegenheid als deze.

Ja hoor..

De vakantie is begonnen. De Kerst staat voor de deur. De donkere dagen voor Kerstmis is niets teveel gezegd. De hele dag zowat licht aan in de kamer. De kerstdiners op school zijn weer voorbij. Het was erg leuk liet Cas weten. Ook Luuk kwam nog met papa langs. We hebben hem de lichtjes uit laten blazen zogenaamd. Je weet wel, die lampjes die je door een knipje over te halen, kunt aan en uitzetten. Nu kunnen de echte vakantiedingen weer beginnen, zoals een tour in de kuip, de Markthal, de Euromast op en daarna met de pannenkoekenboot de haven door, samen met papa en mama om maar eens iets te noemen. De kleinkinderen worden weer verwend.

APK

Op de laatste dag van het jaar is voor onze auto de apk gepland. Pieter brengt ons naar huis als we er de auto achterlaten. Ik moet nog wel iemand proberen te regelen om ons weer naar Oosterhout te brengen, zodra we het seintje krijgen, dat de auto klaar is. Het is de laatste dag van het jaar, dus ik hoop dat ik dan niet teveel het boodschappen doen, verstoor.

Laatste week

Twee jaar geleden begon, op het moment van de kerstavond de laatste week voor mijn overleden broertje Marco. Een week van afscheid nemen en toeleven naar het onvermijdelijke. De kanker mocht van Marco niet de winnaar worden. Op 30 december 2023 hield zijn leven op 67-jarige leeftijd op. Veel en veel te jong natuurlijk. Hij mocht niet genieten van zijn pensioen. Met zijn overlijden was meteen mijn band met het gezin, waarin ik opgroeide, verbroken. Hij was mijn enige broer, mijn beide zussen waren al overleden, ook veel te jong en mijn beide ouders ben ik ook al kwijt. Gelukkig stond en sta ik niet alleen op de wereld met José, onze vijf kinderen en de vele lieve kleinkinderen. Maar het voelt vanaf dat moment wel vreemd, dat je niet meer met iemand over je eigen jeugd kan sparren. Het is natuurlijk onvermijdelijk. Als je ouder wordt, vallen steeds meer mensen om je heen weg. Ook daarmee moet je kennelijk leren leven.

(Bron: familiearchief f. van son).