Ze moeten zitten...Opa!

Weer een week voorbij. En wat voor een.. Anouk ging helpen in de keuken en Youri hield zich bezig met poppen. En hoe! Het was weer zo’n dag die je zou willen inlijsten. De fantasie vierde hoogtij en dat kon je zien. Anouk mocht oma helpen met het klaarmaken van het eten. Dat kon ze als geen ander, zo bleek. Ze smeerde de kipschnitzeltjes in met een marinade-a-la-José  van citroensap, peper, zout, ketjap manis en een beetje truffelolie, paprikapoeder en knoflookpasta. Ze proefde tussendoor even en aan haar gezicht kon je zien dat die marinade voor haar niet had gehoeven. Tenminste. Op dat moment niet, want aan tafel at ze haar schnitzeltje met smaak helemaal op.

Voor haar werk als keukenprinses onder het toeziend oog van Chefkok Oma, had Anouk al even met de poppen gespeeld en Youri deed vol verve mee. Hij nam als een volleerde papa het werk over, toen zijn zus naar de keuken vertrok. Alle poppen op de bank samen met Youri.

Hij was wat aan het rommelen met een deken en ik besloot hem even te helpen. Weet ik veel. Ik legde de poppen onder de deken en kreeg onmiddellijk te horen “Nee opa. Ze moeten zitten. Niet slapen”.  Goed. De poppen dan maar weer overeind gezet en de deken over hun beentjes en voetjes. Youri zat er aanvankelijk tussen, maar was dat al snel beu.  

Hij zette alvast twee kinderstoelen aan de eettafel en de poppen werden daarna op hun stoel gezet.  Ze moesten immers ook eten. Hij “voerde” een van de poppen broccoli en deed dat alsof hij nooit anders gedaan had. Ook wat appelmoes natuurlijk en toen de pop wat vies bleek geworden, vroeg hij om een doekje omdat dat immers de gewoonste zaak van de wereld is. Het mondje moest toch worden schoongemaakt. Het rood van opwinding op zijn kleine wangetjes. Niet gek dat hij vervolgens van het ene op het andere moment als een blok in slaap viel. Het was een genot om te zien. Hoezo zijn poppen niet voor jongens........

Kleinkinderen kunnen zo leuk uit de hoek komen. Ook al is het dan best druk in “oma’s huisje”; we genieten er echt van als de kleinkinderen er zijn. Emma en Renée kwamen met mama Inge samen om even de  playmobielpoppetjes van vroeger op te halen. Renée gaat op school een spreekbeurt houden over dat onderwerp. Uiteraard bleven ze die dag ook bij oma een boterham eten. Woensdag mochten we weer voor Cas zorgen, maar het manneke had helemaal niets bij te zetten. Zo ziek als hij was. Enkel een klein beetje water bleef erin. Zielig hoor. Gelukkig knapt hij inmiddels langzaam maar zeker weer op.

Vrijdag na de fysio even een kwartje goedkoper tanken in België samen met José op onze enige vrije dag. Nu nog even proefwerk van een paar klassen nakijken. Het laatste nakijkwerk op weg naar mijn pensioen... al hoop ik wel dat een aantal leerlingen nog een herkansing aanvraagt. Er viel namelijk ook een handvol onvoldoendes te noteren.

(Bron: familiearchief f.van son: kleinkinderen in ‘oma’s huisje’).