Wat een week....

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een drukkere vakantieweek heb gehad dan de afgelopen week. Pffft. Elke dag prijs en –ondanks mijn hardnekkige beenkramp- was het ook nog eens een gezellige week. En van de carnaval heb ik nog niet eens iets gezien. Kun je nagaan....

Wat was er dan zo druk, zou je je afvragen. Om te beginnen was dat het onstuimige weer. Daar heb ik altijd toch wat moeite mee. Wind en regen, kil, klam en daardoor wat rillerig. Nu niet direct het weer waarvoor ik met voortdurende zeurende pijn zou kiezen.

Gelukkig was er om te beginnen de fysiotherapeut die drie keer in deze week verlichting bracht. Ik pakte de draad weer op van de oefeningen en warempel. Het gaat weer de goede kant op. Ik ben al weer op de weg terug naar mijn oude weerstandsniveau met de hometrainer, waarop ik deze week ook thuis mijn ‘rondjes’ heb gemaakt nu en dan.    Tijdens Carnaval ging Oma José naar Anouk kijken, die meedeed in de optocht van Raamsdonksveer. Van zaterdag op zondag kwam Cas logeren, zodat pa en ma een dagje konden gaan carnavallen. Hij oefende met Opa’s stok. Dat ging hem goed af. Ik moest weer denken aan vroeger, toen onze eigen kinderen onder grote hilariteit achter mij aanliepen, precies zoals ik strompelend liep.

Ik bleef zondag thuis, rustig liggend op de bank. Pieter besloot om bij mij voetbal te komen kijken. Uiteraard snel ook nog even de laatste kilometers meegepakt van de opening van het Belgische wielerseizoen. Wielrennen is immers echt mijn –overigens passieve- sporthobby.

En af en toe nam ik de hele week –voor de verandering- paracetamol.

Zou rustig zitten op een gemakkelijke stoel de kramp te lijf kunnen? 

Proef op de som maandag. Eerst fysio en daarna getankt in België. Toch een kwartje per liter goedkoper. Zou dat nog steeds dat kwartje van Kok zijn? Dinsdag waren Daan en Robyn bij ons en zijn we samen naar een overdekte speeltuin in Waalwijk geweest. Wat een drukte daar. Geen wonder. Buiten hoost het van de regen en binnen merk je daar niets van. Succes verzekerd. Kinderen kunnen zich heerlijk uitleven. 
Wij lekker op een stoel met een bakske en genieten van de kleintjes.  

Dan de woensdag. Een dagje voor ons tweetjes. Fijn samen van de vrijheid genieten. Een van de jaarlijks twee keer terugkerende ritjes stond op het programma.  Richting Zeeuws Vlaanderen. Naar Morres Meubelen in Hulst. Via België heen en via de ‘eigen’ tunnel onder de Westerschelde terug. José kijkt in Hulst altijd graag op haar gemak rond en doet er inspiratie op. We nemen een broodje in het restaurant en rijden op ons gemak terug. Oh ja. Ik heb er ook nog even voor Mona Lisa gespeeld.... De foto bewijst het.

En als we dan om kwart over vijf thuis komen zit onze kat Croky al vol verwijten voor het raam te miauwen. “Ik eet om vijf uur”, zie je hem denken. Meneer is verwend. Net zijn baas....

Donderdag weer kleinkinderen. Dit keer Anouk en Youri. Dus ook maar eens naar Monkey Town in Waalwijk. Was goed bevallen immers.... en het weer was hetzelfde. Het feest was compleet toen ook tante Elke met Cas van de partij was. We hebben geen kind aan de kinderen gehad. Alhoewel... Cas en Youri vergen toch wel voortdurende aandacht. Om vier uur brachten we de uitgedolde en met rode koontjes uitgedoste kinderen weer thuis. Cas was met mama Elke eerder naar huis gegaan.

De rust in Huize van Son is nu ook weer teruggekeerd. En de krampen, die wisten van geen wijken.Tot vrijdagochtend.... onze laatste vakantiedag. Ineens was de kramp vrijwel weg. Gisteren daarom met José gezellig nog naar Woonmall Alexandrium geweest in Rotterdam. Heerlijk rustig rondgekeken. Het was er totaal niet druk. Alleen de weg er naartoe en terug. Een doffe ellende vind ik dat gekrioel van het jachtige verkeer van alle kanten. Geef mij maar lekker een mooie rustige weg in plaats van vaak zes banen asfalt naast en over elkaar. Het verkeer in de Randstad is aan mij niet besteed. Laat mij maar lekker de mooie weggetjes zoeken. Ik mijd graag snelwegen; ook in de rest van Nederland. Er is immers nog  zoveel moois te zien. Dan idioten die achter het stuur toch met hun mobieltje moeten blijven spelen..... Die misselijke 'alles moet kunnen'-mentaliteit van tegenwoordig.

(Bron: familiearchief f.v.son: carnavalsvakantie 2017).

Bijschrift toevoegen