Niks zo zielig al zieke kleinkinderen. Je zou het zo over
willen nemen.
Donderdag was het voor Oma José weer de traditionele
oppasdag. Mama Meike bracht rond half acht Anouk en Youri; Papa Pieter bracht Robyn
even na achten. En natuurlijk miezerde het buiten! Oma moest immers met de
kinderwagen Anouk naar school brengen. Youri in de wandelwagen, Robyn op het
treeplankje en Anouk lopend naast oma. Zij is tenslotte al groot.
Maar je kon al zien dat het Anouk niet goed ging. Ze was rustiger
dan gewoon; voelde zich niet zo lekker, maar ging uiteraard toch naar school.
Ze is toch al een grote kleuter!
Eenmaal terug thuis bij oma was Youri hangerig en
lastiger, zeg maar gerust chagrijniger dan normaal. Normaal -als het maar even
kan-, dan lacht hij, als hij met zijn kleine beentjes door de kamer stiefelt op
weg naar de rozijntjes, onder het uitroepen van 'die...die..... al wijzend met
zijn vingertje. Maar donderdag waren die guitige oogjes van ons lachebekje er
niet bij.
Hij had weer zo dag, waarop hij zich allerminst lekker
voelt. Zo jong als hij is, zo’n vijftien
en een halve maand oud, heeft hij al meer de kamer van de huisarts, de
huisartsenpost en ziekenhuizen van binnen gezien, dan menig leeftijdsgenootje. Hij
piept en hij kraakt, want zijn luchtwegen zijn al tijden nog niet zijn sterkste
onderdelen. Maar nu had hij duidelijk weer pijn aan zijn oortjes. En dat heeft
hij óók al meer gehad. Mijn moeder –nadat hij opgeknapt zou zijn- gekscherend
gezegd kunnen hebben: “Ge kant’em onderhand beter late overbakke”.
Gelukkig kwamen donderdagochtend Mama Elke en Cas even
langs en klaarde Youri een beetje op. Hij kan zo lief zijn voor zijn neefje,
net als Robyn. Cas was net weer wat beter. Het manneke werd ’s nachts wakker
van zijn eigen hoestpartijen. En papa en mama natuurlijk ook……
Maar al snel viel Youri weer terug. Hij had duidelijk
weer last. Gelukkig daagt er eindelijk licht aan het eind van de tunnel voor
onze kleine man. Na ontelbare keren verkoudheid, oorpijn en even geleden daar
bovenop een aanval van pseudokroup, mag Youri na alle artsenbezoekjes,
koortsverlagende medicijnen en antibiotica in zijn amper zestien maanden jonge
leventje, nou toch eindelijk naar het ziekenhuis. Ze gaan onder narcose zijn
neusamandelen schaven en hij krijgt buisjes in zijn oren. Hopelijk helpt het. Misschien
neemt dat alle ellende weg en kan hij er overheen groeien. Zou fijn zijn voor
hem maar ook wel zo fijn zijn voor Meike en Ronald ook.
Zieke kleinkinderen; ik blijf het zielig vinden en weet
zeker dat Oma en ik al lang wakker zijn als hij Youri op 3 november al om kwart
over 7 in het ziekenhuis moet zijn, om onder narcose geholpen te worden. Het
doet ons onbewust weer terug denken aan de tijd toen onze kinderen klein waren.
Soms zat José halve nachten op om een van de kleintjes te troosten. We zijn
bekend met oorpijn, verkoudheid, koortsaanvallen, piepende luchtwegen, ziekenhuis
in en uit; buisjes, snotneusjes, T-buisjes en nog eens buisjes. Uiteindelijk heeft
het geholpen.
Maar toch, je had het graag telkens zelf van ze
overgenomen.
En onze Anouk? Ach; ook haar hadden ze donderdag te
pakken. Zij kwam ’s middags ziek uit school. Kroop op de bank bij oma en viel
in slaap; en dat terwijl ze toch een vriendinnetje had meegenomen om te komen
spelen. Daar kwam niets van. Het meisje speelde dan maar met Robyn. Eten hoefde
Anouk niet en ’s avonds moest ze overgeven. Ze bleef erg warm en papa Ronald en
mama Meike besloten om na het eten van Oma’s heerlijke zuurkoolstamp, haar maar
snel mee naar huis te nemen. Pieter en Robyn waren al weg.
Ik weet dat we er niets tegen kunnen doen, maar kleinkinderen
zouden niet ziek mogen zijn. Ze zijn dan zo hulpeloos en ronduit zielig. Dat
gun je ze echt niet, onze schatjes. En Emma, Renée, Daan en Joël, zul je zeggen; zijn die dan niet ziek. Kennelijk niet, anders hoorden we het zeker. Zou de lucht in Made en Oosterhout beter zijn? Ik kan het me niet voorstellen...
(Bron: familiearchief
f.van son. Youri en Anouk, zieke kleinkinderen 2015).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten