Je kleindochter kan soms echt verdrietig zijn. Anouk bij
voorbeeld. Je kent hem misschien wel, die 3D film Frozen uit de
Disney-studio. Een verhaal gebaseerd op The Snow Queen van Andersen.
Over
Frozen heb ik deze keer. Een kort stukje.
De speciale ‘Frozen’-jurk van Anouk was kapot gegaan. Erop
getrapt waarschijnlijk. Maar –zo jong als ze is- weet ze al dat Oma José, naast
het feit dat alle kleinkinderen weten dat oma vroeger toch echt een kat is
geweest- daarnaast ook echt heel veel kan. Dus trok ze, toen oma weer eens
langs kwam, de stoute schoenen aan en met haar meest hartelijke gezichtje kwam
ze met haar vraag: “Oma, wil jij mijn speciale Frozenjurk maken, want die is
een beetje kapot gegaan”. Zeg dan maar eens nee ! Nee dus. Dat kan oma
niet over haar hart verkrijgen.
De jurk ging mee en op een avond haalde Oma thuis haar
naaimachine op tafel; bekeek hoofdschuddend de jurk, die niet een béétje kapot
was, maar ging toch aan de slag.
En jawel. na draaien en keren en af en toe een naadje
verzetten is de jurk nu weer heel en toonbaar en tovert bij Anouk zonder
twijfel een dankbare lach op haar gezichtje. Ze kan de Frozenjurk weer aan. Het
feest is weer compleet.
Ze heeft Oma hartelijk met een dikke knuffel weer bedankt,
want dat is ook typisch Anouk. Dat doet ze ook bij andere gelegenheden. Als ze bij
voorbeeld –heel gewoon- bij oma heeft gegeten, zegt ze steevast en gemeend:
“Het was lekker oma”. En dat is erg prettig. Ook voor Opa.
En zo hebben we inmiddels acht van die schatjes in
allerlei leeftijden. Zeg maar eens dat dat geen ‘bezit’ is, ook al is er van
echt eigendom geen sprake.
(Bron: familiearchief f.v.son: kleinkinderen en oma. Dit
keer Frozenjurk van Anouk 2015).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten