Misschien wat erg kort?

Een kort weekendbericht deze keer, want ik voel me zowel geestelijk als lichamelijk uitgeput. Er komt heel erg veel op ons af en het verwerken daarvan kost enorm veel energie. En die kom ik -zelfs normaal gesproken- al tekort. Ik weet dat we komende maandag weer bloed moeten laten prikken en dat we dinsdag naar de kapper gaan. Maar dat is komende week. Eerst maar eens weekend.

Klassefoto’s…..

Er verandert in de loop der jaren het een en ander aan de manier van fotograferen, maar eigenlijk niets aan het feit dat elk jaar weer schoolfoto’s worden gemaakt. Dat was zo bij ons en bij onze kinderen, maar ook bij de kleinkinderen weer. En je kent zonder twijfel het ritueel: oma of opa bellen en de foto’s laten zien. Vroeger kwamen ze langs bij ons, nu gaat het meestal digitaal, of als we een keertje op bezoek zijn bij een van de kleinkinderen.

Luuk

Dit keer liet mama Tara afgelopen week weten, dat er schoolfoto’s waren gemaakt van Luuk, nog maar amper een paar dagen op school. En of wij er ook eentje wilden. Ja natuurlijk, graag. Maar je durft het nauwelijks te vragen, als je ziet wat er voor die foto’s tegenwoordig moet worden neergeteld. Een rib uit je lijf.  Echte klassenfoto’s komen nog maar sporadisch voor. Je raadt het al; privacy-redenen.

Gelukkig heb ik foto’s van de klassen van onze kinderen in ons familiearchief. Van de kleinkinderen ook. Maar tegenwoordig zijn het hooguit foto’s van een kleinkind alleen of met zijn of haar broertje of zusje, maar nauwelijks meer van de hele klas. Privacy is daarin het sleutelwoord. Dat was vroeger wel iets anders. Ik diepte uit het archief mijn klassenfoto van de eerste klas van de lagere school met meneer Van Alphen uit 1957. Ook de groepsfoto van de vierde klas van José leg ik er ook nog even bij. Zij moet dan zo ongeveer 10 jaar zijn geweest. Geen gezever over grote klassen, dat zie je wel en wij hebben daar niets aan over gehouden. Nee, echt niet. Er wordt tegenwoordig veel teveel getheoretiseerd en gepamperd. Blij dat het in onze tijd een stuk minder het geval was.

Weekend

En dan is het nu weer weekend. En inderdaad; het is een weekend waarop in de agenda geen afspraken staan. We gaan kaas halen in elk geval en vleeswaren maar voor de rest blijft het voor mij afwachten, wat er vandaag en morgen op ons pad komt. Misschien heeft José wel een wens…

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Spannend en druk.....

En dan komt het allemaal tegelijk: je verjaart, maar een dag later al naar ‘de grote school’ en dan komt de Sint en zijn Pieten ook nog aan. Het kán wel eens iets teveel worden. Maar niet bij kleine Luuk, die nu voortaan ‘grote Luuk’ genoemd wil worden uiteraard. Hij geniet op school met zijn beste vriend, die ook in zijn klas zit en op zijn verjaardag blies hij met kracht de kaarsjes uit op de taart. Van oma en opa kreeg hij zijn eerste racebaantje. Dat is inmiddels in elkaar gezet en Luuk speelt er ook mee. Als hij tenminste niet doodop is van alle beslommeringen in groep 1 van de basisschool.  Luuk ging afgelopen weekend naar de Sint kijken. Niet op de plek waar hij aan wal kwam, maar op de grote Markt. Dat was een echt feest. De ‘grote’ Luuk, die op de schouders alles goed kon overzien,  genoot en wist ook de aandacht nog op zich te vestigen.

Apotheek

We zijn een paar keer bij de apotheek geweest om nieuwe medicijnen op te halen en op advies van de cardioloog een professionele bloeddrukmeter te kopen om in de komende periode een aantal keren de bloeddruk en hartslag te meten. Je kan er ook voor naar de huisarts gaan om bij de assistente de zaak te laten doormeten, maar dat brengt de nodige rompslomp met zich mee. Je kan de auto nauwelijks kwijt en fietsen kan niet momenteel. Ook lopen levert nu problemen op, ook bij José.  Al dat medische gedoe en heen en weer rijden naar bij voorbeeld het Amphia kost je wel telkens een rib uit je lijf. Al was het enkel maar de kop koffie mét, die we nemen en de parkeerkosten. Daarnaast is het eigen risico er nu al ruimschoots doorheen gejaagd bij ons beiden, maar toch moet er nog heel wat zelf betaald worden. Het is erg fijn dat onze zorg zo goed geregeld is, maar tegelijkertijd wel jammer dat het zoveel geld moet kosten. Je vraagt immers niet zelf om ziek te worden en een bandeloos leven leiden José en ik allerminst. We letten op wat we doen en laten en wat we eten en drinken.

Auto kijken

We hebben Pieter naar een autobedrijf gereden, waar hij een leuke nieuwe auto had gezien. Het was in de Randstad, en bij die gedachte gaan mijn haren al recht overeind staan. Ik hou niet van dat jachtige en die verkeerschaos, de files en het recht van de sterkste. Geef mij maar mijn eigen regio om te beginnen. Maar het doel is bereikt. Hij heeft zijn auto en daar was het allemaal om begonnen.

Jarig

Vandaag is onze tweede dochter jarig. Meike maakt een drukke, emotionele tijd mee. Ze weet dat ze moet doorzetten. Hopelijk is haar verjaardag een gezellig tussendoortje samen met Ronald, Anouk en Youri. Gefeliciteerd! We komen vandaag voor een bakske…

En vandaag

Voor vandaag staat er niets in onze agenda. Dat is vrij uniek momenteel. Alleen even met een kuren tonende mobiel van José naar de KPN-telefoonwinkel. Wat we naast de verjaardag vandaag eventueel nog gaan doen, is voor mij nog in nevelen gehuld. Ik wacht rustig af.

(Bron: familiearchief f. van Son)

 

Druk kan soms ook leuk zijn…

Ik vertelde je vorige week dat we zondag de verjaardag van José zouden vieren. Wel, het is een fijne, geslaagde en erg drukke dag geworden, waarop we voldaan kunnen terugkijken. Nadat we samen de boodschappen hadden gedaan was José zaterdag al in touw geweest om haar huzarensalade voor te bereiden en zondagochtend kwam dochter Elke even gezellig meehelpen. Als Oma kan zorgen, is ze in haar element. Twee keer soep, gehaktballetjes en worstjes voor de kleintjes, komkommersla voor opa en alle mogelijke vormen van kaasjes, smeerseltjes en ander broodbeleg op de speciale minibroodjes; alles was op tijd klaar, toen iedereen zowat op de stoep stond. Bijna iedereen, Tara moest helaas werken. Het werd een mooie verjaardag en iedereen, ook de jarige genoot van de gezelligheid en al het lekkers dat José op tafel had gezet. Maar even nog niet lunchen, want er was ook taart, want anders is het volgens sommige jonge kleinkinderen geen echte verjaardag. Ze weten ook, dat Oma José altijd voor verschillende lekkere dingen zorgt, zodat iedereen aan zijn of haar trekken kan komen. Het gezin van Inge en Bram was tussendoor een paar uurtjes noodgedwongen weg. Ze moest bij de NS in Breda het Italiaanse meisje Rafaella ophalen, dat in het kader van de uitwisseling bij dochter Renée kwam logeren. Renée was een paar weekjes geleden Italië geweest. Rafaella kwam mee en vond de vruchtenhagel, die op tafel stond voor de kleine Luuk, erg lekker. Ze genoot ook van de tomatensoep en vroeg honderd uit aan Renée, gelukkig in het Engels, maar dat waren beide dames ook goed machtig. De sfeer was gezellig. Tegen het einde van de middag ging iedereen weer naar huis en ruimde José de laatste restjes op. Veel hadden de kinderen al opgeruimd. Moe maar voldaan plofte zij neer op de bank, waarop ik -ook moe- al zat. Ze had een fijne verjaardag gehad.

Ik raak uitgeput….

Ja. Ik voel me moe. Zowat uitgeput, kan je zelfs zeggen. De hele situatie gaat me niet in de ‘kouwe kleren’ zitten. Het is druk, extra druk. Als we niet in het Amphia rondhingen, dan was er wel iemand op medisch terrein bij ons thuis. Er is weinig gelegenheid om echt nog te ontspannen. Twee keer ziekenhuis deze week, verder de huisarts en ergotherapeut, twee keer fysio en ook nog samen boodschappen doen. Want ook dat moet gebeuren. Tel daarbij op dat ik diverse uurtjes bezig ben geweest om de algemene beschouwingen van 9 fracties te verwerken én er was een begrotingsvergadering tot middernacht donderdag van de gemeenteraad. Gisteren heb ik al dat politieke werk kunnen afronden. Daarna heb ik de bank opgezocht. Niet om naar Oranje te kijken. Dat ben ik inmiddels verleerd. Ik mag die Koeman en zeker zijn spelerskeuze niet. Bij hem ligt het echte probleem. Ik zal je er verder niet mee lastig vallen. Het is nu weekend. Kijken wat dat weer brengt, want stilzitten zit niet echt in de aard van José en van mij. Ik wacht maar tot er iets op me afkomt. Dat lijkt me verstandig. En intussen rust ik uit, of probeer dat althans. Het duurt tegenwoordig een stuk langer om weer fris en monter te worden. Zou dat ook al leeftijdsgebonden zijn?

(Bron: familiearchief f. van son). 

 

Nou en of.....

En of het een felicitatie waard is. Ook Sem heeft afgelopen zaterdag zijn zwemdiploma behaald. Hij werd uitgebreid in het zonnetje gezet. Een foto mag natuurlijk niet ontbreken.  ’s Avonds was het weer feest want Robyn was jarig geweest. Oma en opa gingen uiteraard een cadeautje brengen en brachten er voor de verjaardag van haar broertje Luuk alvast ook maar een mee. Het werden een paar gezellige uurtjes. Jammer dat Tara, de mama van beide, ziek was. Inmiddels is ze gelukkig weer opgeknapt. Mijn strompelen op de krukken heeft kennelijk indruk op Luuk gemaakt. Maandag kreeg ik via de opvang een leuke foto van Luuk  “net als opa Frans”, had hij gezegd. 

En nóg was het feestelijke gebeuren niet voorbij in het vorige weekend. Een gezellig etentje bij Ron en Sonja stond op het programma zondagavond. We mochten met Petra en Jos meerijden. Ook dat was prettig. Over het eten kan ik kort zijn: ‘fantastisch Grieks’. Ron ziet elke keer met Sonja weer kans om er iets moois van te maken en de smaken passen elke keer weer prachtig bij elkaar. Hij had topkok moeten worden.

Vriendje Giel…

Dinsdag was het een belangrijke ochtend voor onze Luuk. Hij mocht voor het eerst een kijkje nemen op de school voor de grote kinderen. Binnenkort is hij jarig en dan mag hij naar de basisschool. Leuk voor hem, want hij is er echt aan toe. Leuk ook voor zijn papa en mama natuurlijk, want soms kunnen ze hem op dit moment wel achter het behang plakken. Noemden ze dat niet de kleuterpubertijd? Maar terug naar dinsdagochtend. Luuk was dolgelukkig. Zijn gezicht straalde helemaal. Wat was het geval. Zijn beste vriend van de opvang, Giel, was al eerder naar de basisschool gegaan. Laat Luuk nu in dezelfde klas komen, waarin Giel zit. Hij straalde en de vrienden vielen elkaar meteen in de armen. Het ijs was dus al meer dan gebroken.

Medisch

Natuurlijk ook deze week weer een paar medische afspraken. Nuchter bloedprikken voor José op maandag en een bezoekje van de afdeling WMO wat staat voor Wet maatschappelijke ondersteuning. Dinsdag mocht ik weer naar de fysio en had José haar mobieltje paraat omdat ze een medisch belgesprek had. Donderdag weer fysio. Volgende week moeten we ook in elk geval wil twee keer naar het ziekenhuis.  

Morgen feest!

Morgen is het feest. De verjaardag van José wordt gevierd. We hebben er vrijdag al wat boodschappen voor gedaan en vandaag moeten we ook nog naar de bakker. Iedereen is vermoedelijk weer van de partij en oma zorgt natuurlijk weer voor de inwendige mens tussen de middag. Ze pakt weer flink uit. Gezellig. Al is het wel erg druk, denk ik. Maar wij hoeven maandag niet naar ons werk…….

(bron: familiearchief f, van son). 

 

 

Daar heb ik een hekel aan….

Het was een week waarin de focus op heel veel verschillende belangrijke dingen moest liggen. Het moest allemaal op stel en sprong en juist daaraan het ik een hartgrondige hekel. Ik raak dan overigens niet in paniek, maar wordt als het ware overgefocust om niets te vergeten of verkeerd in te zetten. Dat kost enorm veel extra energie en je voelt het al, die mis ik. Dus ik pleeg in zekere zin noodgedwongen roofbouw op mijn gestel. Gelukkig trekt mijn lichaam dan aan de bel. Ik ‘luister’ altijd naar mijn lichaam, dus ook deze keer. Dat betekende dat ik na ziekenhuisbezoek op donderdag niet naar een belangrijke vergadering ben gegaan. Ik bleef liever bij José. Ik voelde me te moe maar moest uiteraard toch aandacht besteden aan deze vergadering. Hopelijk wordt het nu een klein beetje rustiger.

Genieten…

Je weet het. Soms hebben we beiden behoefte om wat rust te vinden. Daarvoor gaan we richting de bossen of naar de kust. Maandag was het de kust. Eerst naar Westkapelle op de panoramaroute. Ik kan daar dicht bij de golven komen en kan er dan urenlang genieten van de wilde en toch rust brengende zee. Een warm kopje thee uit de thermosfles en het autoraampje open… . We reden uiteraard ook weer over de Oosterscheldekering op weg naar Westenschouwen. Als we daar de auto parkeren, dan proberen we altijd iets te eten in onze favoriete brasserie Zeelust. Het lukte ook deze keer. Dat betekende een uurtje rust voordat we aan de terugreis begonnen. Net over de Haringvlietbrug snel weer van de rijksweg af en binnendoor via Willemstad weer naar Geertruidenberg. Moe maar tevens voldaan ploften we op de bank. Het was even nodig.

Halloween

Natuurlijk kreeg ik ook weer een paar foto’s vanuit het ‘enge bos’ met Halloween. Luuk zag zijn pak wel zitten, maar vond het bos toch wel wat te eng. Daarom moesten papa en mama elkaar afwisselen, want grote zus Robyn wilde natuurlijk wel een kijkje nemen. Ze vond het ‘wel leuk’, zo is me verteld. Natuurlijk de foto’’s.

Even rust

Ik heb het druk met het maken van artikelen over de verkiezingen en voor mijn wekelijkse pagina. Daarom dit keer maar een kort weekendbericht. Vanavond op visite voor de verjaardag van Robyn en zondag gaan we eten bij een schildervriend en dan wachten wat de komende week weer brengt. Voor een deel is dat wel bekend, maar elke week zit weer vol verrassingen, aangename maar ook minder plezierige.

(Bron: familiearchief f. van son).