Wat een belabberde week weer. Mijn ‘goede’ been laat me nog steeds in de steek. Ik had een paar weken geleden griep en belandde enkele dagen op bed. Daarna verslechterde het lopen, ik had veel pijn, die gelukkig nu zo goed als weg is door de medicijnen. Op de achtergrond zweeft nog wat pijn. Eerst nam ik dagelijks wat paracetamolletjes, nu is dat bijna niet meer nodig. Maar goed, maandag belde de huisarts weer om te vragen hoe het ging. Lopen lukt nog steeds niet; ook niet met mijn twee krukken. Ik kom tot enkele tientallen meters strompelen en dat kost al tijd, pijn en energie. Ik ben mee gegaan met José om sinterklaasinkopen te doen. Dat ging hortend en stotend en met veel tussendoor zitten of ergens tegenaan leunen. Het kost ook ontzettend veel energie en die heb ik niet zoals je weet. De huisarts heeft maandag de medicatie nog maar eens verhoogd en we hopen samen, dat het lopen weer terug kan komen. Ik heb er voorlopig nog even een hard hoofd in, maar doe er alles aan om het lopen weer aan te kunnen. Oefeningen de hele dag door en elke ochtend op de hometrainer. Maar er zit geen kracht meer in mijn spieren, die toch wel gespannen zijn. Hopen dus maar dat het goed komt. Dat is zowel voor José als mij op dit moment uiterst belangrijk.
Dinsdag belde eindelijk na drie duidelijke verzoeken van mij, de longarts dr. Mager van het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein, Er waren drie duidelijke mails voor nodig in de afgelopen weken. Ik had hem gevraagd waarom er een medicijn van mij van de lijst was verdwenen, plotseling zonder aankondiging na een bezoek aan hem. Het bleek een fout, zo verzekerde hij mij. Gelukkig maar, want dat medicijn was door de cardioloog voorgeschreven voor mijn hart en had niets met mijn longen te maken. Gelukkig ook was ik –eigenwijs als ik ben- gewoon doorgegaan met slikken van dat medicijn. Maar nu is dat opgelost dus.
Ik ben overigens niet de enige die met gezondheidsklachten kampt. Er zijn er meer in onze uitgebreide familie. Voor zover ik weet is het bij Pieter een ziekenboeg. Daan en Robyn en mama Tara zijn een paar dagen ‘niet lekker’ geweest , maar klein Luuk is echt weer ziek. Hij kwam ook niet, zoals gebruikelijk, op donderdag bij ons. We mogen dan altijd een hele dag oppassen op deze kleine boef. Hopelijk is hij snel weer beter. Luuk is eigenlijk best vaak ziek. Zijn ouders overwegen om een kinderarts te raadplegen. Zou hij ergens allergisch voor zijn?
Oh ja, op woensdag stond er een foto in weekblad De Langstraat van de deelnemertjes aan ‘Tikkie-takkie’ met onze kleine Sem. Hij staat rechts met bril en geniet van het voetballen.
Onderzoek
Het is elke week zo ongeveer hetzelfde liedje, maar het familieonderzoek vordert toch wekelijks beetje bij beetje. Dat geldt ook voor het boek over 15 eeuwen onze familie. Ik ga stug door en vind vrijwel elke week nog iets nieuws, dat me verder op weg helpt om de puzzel met heel veel stukjes helemaal klaar te krijgen. Ik ga elke dag een uurtje achter de laptop zitten. Gelukkig dat er digitaal zo veel te vinden is tegenwoordig. Mijn laptop doet overigens wat moeilijk, maar we hebben nog steeds geen prijs van de vriendenloterij of die andere loterij gewonnen. Dus ik doe het er voorlopig maar mee. Dat moet José met haar keuken en andere wensen ook al jaren.
Pakjesavond
Bij oma en opa brengt de Sint jaarlijks pakjes voor de kleinkinderen. Dat was al zo bij mijn moeder en bij mijn oma. Wij hebben het ook ingevoerd. Alle kleinkinderen met papa en mama komen bij oma en opa. Ze hebben al eerder een brief van sinterklaas in de brievenbus gekregen. De oudere kleinkinderen, die al een tijdje op de middelbare zitten, werden getrakteerd op cadeaubonnen en een derde presentje. De kleintjes kregen meer kleine cadeautjes. Traditiegetrouw wordt er op de een of andere manier duidelijk gemaakt, dat er ergens pakjes liggen. Die worden dan door de kleintjes opgehaald en midden in de kamer op de grond gelegd. Op elk pakje staat een naam. Gisteravond was het weer zo ver. Maar voordat het pakjesavond is, wordt er soep met stokbrood gegeten en staan er diverse hapjes op tafel. Iedereen is altijd tevreden over Oma’s hapjes en de gewilde zelfgemaakte soep van oma José. 's Middags hadden Meike en later ook Inge José geholpen met de voorbereiding. Heerlijk. Vrijdag was het weer zo ver. De kleintjes konden amper wachten. Iedereen was er. Het was supergezellig en de kleinkinderen toonden zich dik tevreden met hu cadeautjes. De hapjes waren zo heerlijk, dat de schalen aan het eind van het feestje leeg waren. Ook de tomatensoep en kippensoep met stokbrood vonden gretig aftrek. Kortom; geslaagd!
Komende week
Vandaag even bij de thuiswedstrijd kijken van Youri om kwart over tien. Verder eens kijken of het ophogen van de medicatie en de bijpassende fysio twee keer per week, de kracht in het been weer terug kunnen brengen. Ik moet er niet aan denken nu al in een rolstoel te moeten, Ik doe er ook zelf alles aan om weer sterkere spieren te krijgen. Ik weet dat mijn ‘goede been’ heel veel werk heeft moeten verrichten, maar hoop, dat het nog een aantal jaartjes door wil gaan. Ik wil nog zoveel doen samen met José. Voor haar is dit ook geen leuke ontwikkeling.
(bron: familiearchief f. van Son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten