De vakantie is weer helemaal voorbij. Alles gaat weer zijn gangetje. Alle kleinkinderen zijn weer naar school. Joël zal nog best last hebben van zijn stap in een wespennest. Liefst zeven keer gestoken in zijn voet. Gelukkig gaf dat geen allergische reactie. Het resultaat van zo’n reactie hebben we al eens meegemaakt bij José, toen zij op De Schatberg werd gestoken door een daas. Een erg pijnlijk dik been was het gevolg en heel veel last.
Gisteren kwamen onze oudste zoon Tommy en zijn vrouw Nienke bij ons op de koffie en ze aten gezellig mee. José kon haar kookkunsten weer eens botvieren en dat viel in goede aarde. Het was alweer een tijdje geleden, dat bij Tommy en Nienke zagen, allemaal dankzij corona. We zaten toen bij hen achter in de tuin in het zonnetje op anderhalve meter. Daarna kwamen ze nog ter gelegenheid van mijn verjaardag aan het begin van de zomer. Tijd om weer even gezellig bij te praten dus.
Donderdag- en vrijdagochtend was Sem weer bij ons geweest en zoals elke week en bracht ik Cas naar school. Hij heeft het naar zijn zin, vertelde hij donderdag. Je kan merken dat hij wat ouder wordt en meent dat hij zelf al veel kan. Dat is ook werkelijk zo. Ook is hij al toe aan de letter P op school. Kleintjes worden groot. Dat zien we aan ook aan Daan, Robyn, Anouk, Renée en Youri en bij voorbeeld onze oudste kleindochter Emma. Ik heb er nog even een foto bij gezocht. Die is van 2014 ter gelegenheid van het 40-jarig huwelijk. Op die foto staat zelfs nog niet iedereen van ons uitgebreide gezin. Nienke, de vrouw van Tommy nog niet bij voorbeeld en Cas en Sem en ook onze betreurde kleindochter Juna Elynn, niet. Gelukkig begeleidt zij ons vaak met haar vlindervriendjes en -vriendinnetjes op onze fiets- en scootmobieltochten deze zomer. Het lijkt binnenkort weer tijd voor een nieuwe foto van onze hele club. Verder ging José deze week een avondje oppassen bij Meike, die even naar school moest. Ik ging die avond naar de vergadering van het presidium van de gemeenteraad. Er kon weer geschreven worden over het doen en laten van ons gemeentebestuur in de plaatselijke Langstraat. Geen probleem om elke week een pagina te vullen. Er is nog steeds genoeg nieuws, of zoals bij de Langstraat werd opgemerkt: “Never a dull moment in Den Berg”. Niet alle raadsleden zullen blij zijn met mijn wekelijkse pennenvruchten, maar het zijn toch vooral zij, die zelf de munitie aandragen voor mijn wekelijks schrijven. Ik ben slechts boodschapper die zo nodig uitleg geeft en soms ook commentaar. Een van de taken van de ‘journalist’ is immers ook ‘waakhond van de democratie’. Er komt nog veel meer aan. Ik krijg het steeds drukker. Nooit gedacht dat met pensioen zijn, zoveel tijd kost. Vandaag gaan we naar Oosterhout voor de gezamenlijke verjaardagviering van de kinderen van Pieter en Tara: Joël, Daan en Robyn, drie van onze in totaal al tien kleinkinderen. Tara viert ook nog eens haar verjaardag. We zijn daar vanmiddag maar in kleine kring als gevolg van, je raadt het al, Corona. Blij dat al onze kinderen en kleinkinderen zo verstandig omgaan met de gevraagde beperkingen om zo weinig mogelijk zieken te krijgen. Ik ben er in elk geval trots op en dankbaar voor.
Sinds maanden heb ik weer wat tijd genomen om aan mijn nieuwe boek over de familiegeschiedenis te werken. We konden niet elke dag op fiets en scootmobiel, al was dat maandag en vooral woensdag duidelijk wel het geval. Het boek vordert gelukkig al, maar ik wil elke verbetering die mogelijk is, tot het laatst toe kunnen aanbrengen. Het zoeken naar bronnen gaat gewoon door. Soms lukt vinden daarvan niet helemaal en dan maak ik zo mogelijk gebruik van hypotheses, die al breed aanvaard zijn in de wereld van het stamboomonderzoek, van mijn vrienden en soms draag ik ook zelf nieuwe inzichten aan. Het zal, maar dat zal je van mij inmiddels begrijpen, geen boek worden waarin enkel aandacht is voor vader of moeder op zoon of dochter. Het gaat mij vooral om wat elke generatie heeft meegemaakt of doorstaan; over hun doen en laten, de intriges, honger naar macht vooral in de begineeuwen en de plek waar zij woonden. Ik ben zoals je weet al sinds het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw bezig met mijn genealogisch onderzoek. Heb al eerder een boek daarover geschreven voor onze kinderen, maar er is sindsdien toch wel een en ander dat aangepast moet worden. Ik heb tot nu toe veel gelezen en nog meer nagezocht; ook vaak heb ik, nooit tevergeefs, een beroep gedaan op stamboomvrienden, of met een of meer van hen nagedacht en gepraat over mijn onderzoeksresultaten en gedachten over gegevens, waarvoor ik nog geen bronnen had. Ook dat leverde resultaat op. Samen met enkele genealogen werk ik aan de afstamming van de Giselberten, die Heren van Tilburg waren. Dat onderzoek loopt op een eind. Maar het zal desondanks toch nog wel even duren, voordat mijn werk kan worden afgerond. Er zijn nog een paar belangrijke vragen die op een antwoord wachten. Maar er zit schot in.
(Bron: familiearchief f. van Son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten