Machteloos verdriet….

Na de vreugde over het huwelijk van onze dochter Meike met haar Ronald, waarover ik vorige week vertelde, neem ik je toch nog even mee terug naar 2006. Niet dat ik de volgende gebeurtenis ben vergeten. Nee. De ellende duurde namelijk voort tot in april 2008. Ik zal het uitleggen: na de kerstdagen in 2006 werd mijn jongste zus Marianne met spoed naar het Amphia ziekenhuis aan de Langendijk gebracht.  Acute leukemie, zo luidde de boodschap. Die kwam als donderslag bij heldere hemel. Op 5 oktober 1978 hadden we mijn oudste zus Lieke al moeten afgeven. Het zou toch niet…….

Marianne onderging twee chemokuren van tien dagen en het leek een beetje succes te hebben. Leek. Een lichtpuntje? Enige tijd later werd na onderzoek een stamceltransplantatie nodig geacht om Marianne beter te kunnen laten worden. Mijn broer Marco en ik bleken geschikte donoren.

De gezondheidstoestand van Marco was beter dan die van mij. Ze kozen voor hem. Het beste voor Marianne was immers niet goed genoeg.

Ook dat leek aan te slaan, maar er kwamen complicaties. Omgekeerde afstoting? De artsen waren het met elkaar niet helemaal eens. Het jaar 2007 werd een jaar van ‘halen en brengen’. Marianne lag nu weer eens in het Amphia, dan weer in het Radboud medisch centrum in Nijmegen. Tussendoor lag ze thuis op bed in de woonkamer. Marco en ik reden afwisselend drie keer per week naar Nijmegen en Jack, de man van Marianne  en aanvankelijk ook Mama reden met ons mee.

In januari 2008 verslechterde plotseling de situatie. Marianne had zuurstof nodig en werd –weer met spoed- naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek toedienen van zuurstof blijvend nodig.

Haar gezondheidstoestand werd alsmaar slechter en er werd besloten om haar te vervoeren naar het Radboud in Nijmegen.  Marianne belandde op de intensive care en werd daar kunstmatig in slaap gehouden. Ze lag aan machines en kreeg medicijnen en men deed verwoede pogingen om haar te redden. Toen de situatie desondanks alsmaar verslechterde en een ingreep nodig was, (die ze wellicht niet aan kon), werd in een gesprek dat Jack, de man van Marianne, mijn broer en zijn vrouw en José en ik met arts en verpleegkundigen hadden, met pijn in het hart besloten om de behandeling stop te zetten. De kans dat Marianne, -die zo sportief was, toen ze nog gezond was-, beter zou kunnen worden, was vrijwel nihil. In het meest positieve geval zou haar slechts een leven wachten als plant. Dat zou niet bij ons Marianne passen. Zij diep ongelukkig zijn.

Marco en ik gingen die avond nog naar Mama om haar op de hoogte te brengen. Die had het zien aankomen en ook zij vond dit de beste oplossing voor Marianne.

Op donderdag 10 april 2008 werd de behandeling gestaakt en nauwelijks een uurtje later overleed Marianne in het bijzijn van ons. Zij werd slechts 49 jaar oud. Mijn moeder moest na haar man en oudste dochter nu ook haar tweede dochter afgeven en wij onze tweede zus.

Hoe machteloos kan je zijn………

(Bron: familiearchief f. van son: trouwfoto Marianne, Marianne op haar werk bij Skil Breda, bidprentje Marianne, de laatste foto van Marianne.) .