Wie het eerst komt……

Het is weer de tijd van kinderen en volwassenen die aan de deur komen. Het is Sint Salariusdag geweest en dan komen ze: nierstichting, turnclub, diverse malen kinderpostzegelkinderen, vluchtelingenwerk. De kinderpostzegels kunnen ook digitaal worden gekocht uiteraard. Ook dan wordt gevraagd of wij iets willen doen om eenzaamheid bij kinderen tegen te gaan. Je moet voor die kinderpostzegels en aanverwante artikelen zo ongeveer je hele doopceel lichten op de formuliertjes die de kinderen bij zich hebben. Zelf je ibannummer moet er natuurlijk op staan. Je moet een beginnerscursus ‘digitaalmens’ hebben gevolgd om allemaal te weten hoe het moet. Toch wel aandoenlijk, zo’n jong meisje van de basisschool dat aan de deur komt en met een ietwat bedeesd stemmetje vriendelijk vraagt of u misschien kinderpostzegels wil kopen. Ze wacht geduldig tot alles is ingevuld en bedankt hartelijk. Op naar de volgende. Voor de kinderen geldt: wie het eerst komt, het eerst maalt… Wil je na schooltijd eerst je eigen ding doen, dan blijkt bij veel voordeuren, dat een ander je al is voor geweest. Het ging toen ik kind was, niet anders en ook nog toen onze kinderen met kinderpostzegels langs de deur moesten. Het is nog steeds een stickertje dat je op de deur kan plakken, om te voorkomen dat de hele klas bij je langs komt. En natuurlijk hebben we ook dit jaar weer kleinkinderen die vragen om postzegels te kopen of een lot van de grote clubactie. Dat herhaalt zich zowat elk jaar, als je zoveel kleinkinderen hebt als wij.

Velletjes

Ik heb de mapjes kinderpostzegels van veel van de afgelopen jaren nog bewaard. Okselfris zijn ze, die postzegelvelletjes. Meestal zitten ze nog in de originele enveloppen. Leuk ook om ze te zien, zoals die uit 1990 en tot en met vorig jaar. Nu kan je voortaan ook naast de steeds duurder wordende postzegels ook een donatie doen, of een puzzel of handig pleisterdoosje aanschaffen, want er worden natuurlijk steeds minder postzegels gebruikt, gewoon omdat we minder post versturen in ons digitaal tijdperk. Bij die artikelen komt dan wel nog € 1,50 voor het versturen.

Herfstkost

Heerlijk. Het wordt weer de tijd van witlof in kaas en ham, erwtensoep en stamppotten. De eerste witlof in kaas en ham hebben we al achter onze kiezen. Elke maakte hem voor ons, rustig dagje dus voor José. Zij hoefde niets te koken. Zij wordt intussen overladen met bloemen na haar opname in het Amphia. Wij houden van die herfst en winterkost. We hebben ook al erwtensoep gegeten vorige week. Het lijkt erg lekker  buiten, maar is toch wel fris. Maar dat is altijd nog een stuk beter dan die 28 of 32 of zelfs 35 graden. De ventilatoren en de mobiele airco, die we van de kinderen kregen, zijn weer in de dozen gestopt en opgeborgen: tot volgend jaar! De verwarming hebben we nog niet omhoog gezet. Het is zo’n 19,5 graden in huis en dat vinden wij voldoende. Als het echt kouder wordt buiten, dan gaat de centrale verwarming vanzelf wat bij verwarmen. Ons krijgen ze tegenwoordig niet klein. Dat was in de Kleine IJstijd wel anders. Onze voorouders hebben het in die periode, die duurde van ongeveer 1400 tot liefst 1850 niet breed gehad. De gemiddelde temperaturen in West-Europa lagen ongeveer 1 tot 2 graden Celsius lager dan de temperaturen van na 2000.

Die kou had veel invloed op de mensen en dieren van die tijd. Rivieren vroren in de winter nog dicht, en mensen vroren soms zelfs dood. Nu warmt het weer op. De natuur past zichzelf uiteraard weer aan. Het is de mens die hardleers is. Milieufanaten roepen ach en wee en willen ons doen geloven dat het allemaal dramatisch is, maar tegelijkertijd wordt voor een milieuvergadering een stuk oerwoud gekapt. Duizenden deelnemers aan dat nietszeggend over en weer gepraat, om te komen tot een gezamenlijke slotverklaring, die vervolgens in het archief kan, gaan lekker per vliegtuig naar Zuid Amerika om er aan mee te doen. Hoe hypocriet kan je zijn. De industrieën mogen intussen gewoon blijven vervuilen en co2 uitstoten, de politiek doet niets anders, dan er oeverloos over vergaderen en onzin uitkramen en mensen blijven met miljoenen tegelijk vliegen, terwijl activisten hun hobbytijd gebruiken om te demonstreren, of rijkswegen te bezetten, als het eens een keer niet over Palestina gaat. De aangeschafte zonnepanelen ‘omdat het zo nodig was’ zijn weinig meer waard, nu binnenkort voor terug geleverde stroom, die je met zelf aangeschafte zonnepanelen hebt verdiend, moet betalen. Het draait gewoon allemaal om geld. Het heeft er alle schijn van, dat er door velen verdiend moet worden aan de klimaatwaanzin. Intussen betalen wij slechts 106 euro per maand aan energie, mede dankzij die zonnepanelen en onze manier van leven; we rijden in een hybride-auto en hebben geen, niet noodzakelijke, energieslurpers in huis. We doen met andere woorden gewoon dus.

En intussen pakte ik deze week één keer de auto om met José een ritje te maken, zodat ze er even uit kon. Ik keek deze week lekker, soms met José, het WK wielrennen op tv, want eerlijk gezegd, zelf naar Afrika gaan zagen wij deze keer niet zitten.

Tot slot. Uit mijn archief nog een leuke foto van 26 september zeven jaar geleden. Oma José leest in de klas van Robyn een mooi boek voor. Uiteraard met Robyn op schoot.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Net als oma’s boterkoek….

“Hallo met Cas, zijn jullie thuis….”, zo klonk het toen ik de telefoon naar mijn oor bracht op woensdag in de loop van de middag. We waren niet thuis, maar ik liet weten, dat we er binnen een uurtje zouden zijn. “Dan kom ik stukjes boterkoek brengen, zelf gemaakt vanmiddag”. En toen we vanaf de Maasdijk de Vondellaan inreden, bijna thuis, zagen we hem inderdaad lopen. Hij ons ook en zwaaide. Eenmaal thuis was hij er zo en vertelde dat hij zelf boterkoek had gebakken. Hij wilde het ons graag laten proeven en gaf oma drie stukjes; een voor oma, een voor opa en hij nam er zelf ook gezellig een. Hij deed precies voor, hoe hij het ‘werkje’ met zijn vork had gemaakt om de bovenkant wat ribbeltjes mee te geven. De boterkoek smaakte heerlijk. Hij kan net zo goed boterkoek bakken als oma. Dat is zeker. We dronken er even een kopje thee of koffie erbij. Hij bleef gezellig nog even zitten en poseerde op mijn verzoek nog even bij zijn smakelijke, prima gelukte boterkoek á la Oma. Lekker, Cas!

 

Binnendeurellende…

Een mooi scrabblewoord misschien, maar we waren zondagmiddag voor de tweede keer dit jaar opgesloten in ons eigen huis. Het doodnormale binnenslot van de tussendeur naar de kamer en keuken weigerde dienst. We konden onze gang niet meer in, niet naar het toilet en niet naar onze slaapkamer of voorraadkast. De voordeur was al op de knip gedaan, dus van buiten af konden we dus ook niet naar binnen. Daar sta je dan. We hebben in de woonkamer met tweeën uren zitten wrikken en rukken en trekken zonder gereedschap, maar José wilde het koste wat het kost zelf voor elkaar krijgen. Opgeven staat niet in haar woordenboek. Uiteindelijk gaf het slot zich gewonnen en was de deur nu echt kapot. Vorige keer, een paar maanden geleden nog maar, waren we opgesloten in de gang en konden we de kamer niet in en was de keukendeur op slot en lagen de sleutelbossen binnen. Toen heeft Pieter de deur vanuit de gang uiteindelijk opengetrapt en nog onlangs had hij hem weer gemaakt. Ronald was onmiddellijk bereid om te helpen en heeft zondag een nieuwe deur samen met José gehaald bij de Praxis en hem erin gehangen. Slot er in en nu maar hopen dat we sleutels hebben als er onverhoopt nog eens iets mis mocht gaan. De voordeur gaat voortaan pas ’s avonds op het nachtslot. José wil de deur overigens zelf graag aflakken. Hij staat nu in de grondverf.

 

Voorouders

Nog even een stukje voorouderonderzoek tot slot. Een van mijn voorouders is Mary Gerit Aert Pauwels Ravels. Zij werd Maeycke genoemd en is rond 1615 getrouwd met Jan Janse van Son en zij woonden samen aan de Tyvoort in Goirle, nu een industrieterrein. Haar pa was Gerit Aert Gerits Ravels. Haar moeder ken ik helaas niet. Haar zoon wordt omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Zij is nog aanwezig als doopheffer op 27 februari van haar kleinzoon Jan in 1643. Zij wordt daar omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Ik blijf op zoek naar haar moeder, want de lijn van Pa heb ik wel terug kunnen vinden. De naam van moeder ben ik tot op heden nog niet tegengekomen. Eén van de weinige puzzelstukjes uit mijn onderzoek. Ik besteed eigenlijk lang niet zo veel tijd meer aan mijn stamboomonderzoek. José en ik zijn vaker samen op pad om te proberen nog zo veel mogelijk leuke dingen te doen. Zo zijn we inderdaad zelfs nog eens een keertje langs de Tyvoort gereden in Goirle en langs de plek ‘Nieuwkerk’ waar zij in die tijd, -uiteraard te voet- naar de kerk gingen ‘koninklijken bodem’. Onlangs kreeg ik op de mail uit een van de fora waarvan ik lid ben, een hele lijst met ‘Pauwels’, maar ook die leverde geen moedersnaam op. Misschien kom ik die naam nog eens tegen.

 (Bron: familiearchief f.van son; arch.nr. 14, Schepenbank Tilburg en Goirle, invent.nr. 346, fol.256r, Tilburg 1600-1605; RHCT 360 - 12/12/1645 - 216v-219; RHCT 360   12/12/1645   216v 219).

 

Het is even wennen…..

De hitte is achter de rug. We hopen natuurlijk op een mooie nazomer, maar dat blijft voorlopig afwachten. Deze week was het op woensdag nog even gezellig om op een terrasje te zitten, uit de wind, want die wakkerde toch langzaam maar zeker aan als voorbode van weersverandering.

Doornat

Donderdag werden José en ik verrast door het weer. Er moesten weekboodschappen worden gedaan. Zonder jas gingen we weg in een mooi najaarszonnetje en ik achtte zoals altijd in de auto. Maar toen José vanuit de Albert Heijn met een volle winkelwagen naar mij toe wilde komen,  begon het weer te stortregenen. Zo erg, dat zij terugging om even te schuilen. Ze was doornat en moest zich eenmaal thuis snel omkleden. Ja die weeromslag van het ene op het andere moment, kan je verwachten in deze tijd van het jaar.

Plantjes

Nu onze kat er niet meer is, is José begonnen met het fatsoeneren van de achtertuin. Dat zit al lang in haar hoofd. Nieuwe plantjes erin en wat andere klusjes. Eigenlijk wil ze uiteindelijk graag gras in de achtertuin met borders met plantjes en een boompje, maar dat is voor haar teveel werk. Ik kan helaas niet helpen en zij kan het niet alleen. Ook de wortels van een oudere plant moeten er nog uit, maar dat is ook een hele toer. Aan het eind van de ochtend gisteren, toen ik mijn artikelen voor de wekelijkse pagina klaar had, zijn we naar het tuincentrum gereden. Ze had nog een bon die ze gekregen had als ‘mantelzorger’ voor mij. Die bon was dik verdiend en kon ze uiteraard zelf besteden. José zorgt er nog steeds voor, dat het mij aan niets ontbreekt. Zorgen, maar ook zich zorgen maken, zit haar in het bloed. Ze heeft het ook niet gemakkelijk. We hebben samen gezellig op ons gemak gewinkeld en tevreden de auto volgeladen. José kon weer eens lachen en is gistermiddag onmiddellijk begonnen om de tuin in orde te brengen. En ze heeft nog geld over op haar cadeaubon ook!

Ergeren

Pro-palestina-betogers terroriseren momenteel de Vuelta, de wielerronde van Spanje. Diverse etappes moesten ingekort worden en dat gold ook voor de tijdrit. Die ging in het kader van de veiligheid niet over ruim 27, maar over ruim 12 kilometer. Eigenlijk regelrechts competitievervalsing voor de betere tijdrijder.  Niet dat het niet onmiddellijk zou moeten ophouden in Gaza, laat dat duidelijk zijn. Maar bij de Vuelta beloven de laatste twee etappes, vandaag en morgen spannend te worden. Niet enkel omdat de nummers 1 en 2 maar zo’n driekwart minuut van elkaar af staan. Maar vooral vanwege de zorg voor de veiligheid van de renners als er weer een of andere onverlaat-activist het peloton of de kopgroep meent te moeten inlopen. Misschien wordt ook het WK mountainbike in Zwitserland wel uitgekozen door een clubje fanaten om ook dat in het honderd te laten lopen. Ik weet niet of ik het allemaal ga bekijken, maar ik moet wel zeggen dat ik me groen en geel erg aan die activisten, die de sportwedstrijden terroriseren. Welk voordeel heeft de gaza-bevolking bij dit misselijk makende gedoe? De activisten worden uitgekotst. Wedstrijden verstoord. Er staan weinig wielerliefhebbers lands de kant, die al is het maar een vleugje positief gevoel kunnen opbrengen voor die beroepsdemonstranten. Waarom zien we dit soort volk zich niet hard maken voor Ethiopië, Oekraïne, Congo, de Oeigoeren, de Druzen in Syrië en nog wat van die brandhaarden. Of bij de agressie tegen tegenstanders van het bewind in Turkije om maar eens iets te noemen. We hebben in ons land ook veel te veel van die mensen die de vrijheid van meningsuiting die een groot goed is, misbruiken enkel en alleen omdat zij hun zin niet krijgen. Ach, soms moet ik er zelfs mee lachen. Dat was bij voorbeeld het geval, toen de milieukwallen van Extinction Rebellion zich beklaagden bij Schiphol en naar de rechter stapten omdat Schiphol hen een tijdje de toegang tot de luchthaven ontzegd, nadat ze er huisvredebreuk hadden gepleegd en de veiligheid op het spel hadden gezet. Uiteraard vond de rechter dat die activisten gelijk hadden omdat hun vrijheid van meningsuiting was beperkt. Het moet niet gekker worden. Het zal overigens wél gekker worden, denk ik, want er komen verkiezingen aan en dan weten de politici niet in welke bochten ze zich moeten wringen, om de kiezer -tenminste voorlopig- te behagen. Gek hé, dat nog slechts 4% van de mensen in Nederland vertrouwen hebben in de lach- en meelijwekkende kleuterschool die ‘Haagse politiek’ wordt genoemd.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Lappendeken….

Deze week in mijn weekendbericht een lappendeken van korte berichtjes. Ik was vooral bezig met het maken en redigeren van artikelen over veel te veel onderwerpen voor mijn wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat en José bracht heel wat tijd door bij de wasmachine en achter de strijk- en vouwplank. Dat heb je als je er zo nu en dan op uittrekt om thuis even weg te zijn. José zit niet zo lekker in haar vel en heeft af en toe, net als elk ander mens, behoefte aan afwisseling van dagelijkse beslommeringen. Fijn dat we die tijd voor onszelf hebben.

Mijn enige

Een poster zouden we -denk ik- tegenwoordig zeggen. Toen heette het een aanplakbiljet. Van mijn eerste en enige muziekfestival dat ik in mijn leven bezocht. In de evenementenzaal Het Turfschip aan het Chasséeveld in Breda. Prima bands toen, waaronder de Golden Earring, maar die bonkende basboxen en de enorme drukke waren aan mij kennelijk niet besteed. José heeft er wel meer bezocht bij voorbeeld in Zundert. Daar kwamen de Cats in, - ik denk zaal Romantica-, en nog diverse andere bekende bands maakten er hun opwachting.

Klein bericht

Een klein berichtje kan soms best wat impact hebben. Wij kregen er zo een afgelopen week. Het was een enveloppe met daarin een kaartje, waarin we sterkte werden gewenst, na het verlies van onze oude kater Krokus, of kroky, zoals wij onze harige vriend noemden. De kaart kwam van de Dierenkliniek Dongemond in Raamsdonksveer. We merken dat we onze kat missen. Toch een mooie geste.

Schilderen

Onder het motto ‘altijd gezellig’ ging José woensdagmiddag weer naar haar periodieke schildercontact, dit keer bij vriendin Petra. Er is weliswaar niet zo veel uit José haar handen gekomen op dit hobbygebied de laatste tijd, maar het is wel belangrijk dat José aan de slag blijft met haar schildervrienden. Op zo’n middag kruipen de vrienden weer een middagje achter hun palet en schildersezel om creatief te zijn én gezellig bij te praten. Het leverde weer eens een creatief stukje op. Een -weliswaar slechte- foto heb ik ervan gemaakt. Maar het schilderijtje staat inmiddels weer compleet in lijst in onze woonkamer. Ook periodiek van ons clubke zijn de ‘klaproos-etentjes’. Bij toerbeurt verzorgen de leden zelf thuis een dinertje voor de vriendenclub. Gelukkig mogen ook de partners erbij zijn….. Daar komen vaak de meest nieuwe en voor wat betreft samengevoegde smaken, de meest ondenkbare smakelijke hapjes op tafel. Ook daarvan is het kenmerk ‘altijd gezellig’.

Jarig

Als je een omvangrijk gezin hebt met kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen, dan is er elke maand wel een of meer verjaardagen te noteren. Gisteren was onze schoondochter Tara jarig. Uiteraard hebben we haar en Pieter gefeliciteerd.

(Bron: familiearchief f. van son)