Het gewone leven ging deze week weer door. De jongens kwamen maandag tussen de middag tosti eten; het was weer behoorlijk warm en drukkend en in het weekend was het weer dolle pret met optreden van een muzikaal gezelschap op het terrasje bij de paters. Nieuw en opmerkelijk was, dat José woensdag contact zocht met de huisarts. Ze komt daar zelden en alleen wanneer het echt hoognodig is, maar ze kon er desondanks pas na twee dagen terecht. Ons kleine manneke Luuk heeft pech. Hij heeft griep. Anders is hij altijd volop energie, maar nu is hij compleet zielig.
Hopelijk is hij snel weer beter.
Missen
Wij missen onze kater Kroky echt. Niet zo gek als je een huisdier van ruim 21 moet laten inslapen om pijn en nog meer ellende bij hem voor te zijn. Die verdiende hij immers net. Telkens als we thuiskomen, kijken we nog steeds waar hij is. Onnadenkend zoeken we nog af en toe naar zijn etenbakje. Maar het leven gaat weer door.
Ministaatje
Deze week wil ik aandacht besteden aan iets heel anders.
Als je zoals ik, altijd vooraf mijn vakantie en de regio onder een vergrootglas leg, dan vind je zo nu en dan prachtige pareltjes die je niet had willen missen.
Op een van onze vakanties, het zal rondom de overgang van het millenium zijn geweest, -onze jongste dochter ging nog mee-, waren we in Loano aan de Bloemenriviera in het noorden van Italië. We zijn nooit strandliggers of bruinbakkers geweest. We reden op vakantie altijd liever naar leuke plekjes of bijzondere dingen. Dat leverde toen ‘Seborga’ op. Op het eerste gezicht niet meer dan een bergdorpje, maar in werkelijkheid gaat een mooi verhaal schuil achter ‘A Seborca of A Seburca’, zoals het in het ligurische dialect heet. Op onze rit daarnaar toe, zagen we in de bergen rookpluimen en helikopters vlogen af en aan om water uit de Middellandse zee over de vlammen te gooien. Het vuur ging gelukkig uit. Even verderop was de heuvelachtige weg naar Seborga. Het is een klein dorp en wat meer bijzonder is, het is een zelf uitgeroepen prinsdom vlak bij de Franse grens, op zo’n 40 kilometer van Monaco. Een zelf uitgeroepen microstaatje met de officiële naam Prinsdom Seborga. Er wonen nu zo’n 283 inwoners en het staatje heeft een oppervlakte van 4.87 vierkante meter en ligt op 500 meter boven zeeniveau. Kweken van olijven en toerisme zorgen voor inkomsten. Ik ging een gesprek aan met een winkelier van een klein winkeltje op de parkeerplaats aan de ‘grens’. Ik weet nu hoe het zit met het zelf uitgeroepen onafhankelijke staatje van Italië.
In 1964 begon een van de grote plaatselijke kwekers, Carbone, het idee te promoten, dat Seborga en omgeving onafhankelijk zouden moeten worden van Italië. Hij claimde dat Seborga als souvereine staat sinds 954 had bestaan. Paus Gregorius riep Seborga in 1079 uit tot een vorstendom van het Heilige Roomse Rijk – het staat onder bescherming van de Heilige Stoel – en maakt dus geen deel uit van Italië, hoewel men er wel belasting betaalt. Seborga zou volgens documenten uit het Vaticaanse archief een leen van het graafschap Ventimiglia zijn geweest. In 1079 zou het een prinsdom van het Heilige Roomse Rijk zijn geworden na overdracht aan de abten van het Benediktijner klooster van Santo Onorato van Lerins, die het in 1729 als protectoraat aan de koningen van Sardinië-Piemont zouden hebben verkocht. Omdat het in documenten over gebiedsoverdrachten daarna nooit is genoemd, zou het vorstendom nog steeds zelfstandig zijn. Inwoner Giorgio Carbone wist voldoende mensen hiervan te overtuigen en hij werd in 1963 tot prins van Seborga gekozen. Volgens Carbone was Seborga niet meegenomen in de Italiaanse eenwording van 1861. Daarom zou het als onafhankelijke staat erkend moeten worden, vond hij. Bij een informele stemming onder de inwoners werd in 1963 Carbone gekozen tot staatshoofd. Hij nam toen zelf de titel aan van Sua Tremenditá Giorgio I, Prins van Seborga. Hij behield die titel, tot hij in 2009 overleed. In 1995 werd hij gekozen voor het leven en tevens werd Seborga in een stemming onafhankelijk verklaard. Carbone schreef een grondwet, liet munten en postzegels uitgeven en zette een leger op. Zijn opvolger Marcello Menegatto, werd in 2010 gekozen. Hij trad in 2019 af en werd opgevolgd door zijn ex-vrouw Nina Menegatto, die zichzelf Hare serene hoogheid prinses Nina noemde. De aanhangers van de onafhankelijkheidsclaim bedachten een vlag en vormden een grensbewaking. Er kwam een officiële website van het Prinsdom Seborga. Zoek hem maar eens op. Maar helaas; de claim van onafhankelijkheid wordt niet internationaal erkend en dus blijft Seborga voorlopig gewoon een deel van Italië. Jammer want het is eigenlijk best een aardig verhaal. Er worden nog wel steeds pogingen ondernomen om toch die onafhankelijkheid te krijgen.
(Bron: https www.comune.seborga.im.it, https://nl.wikipedia.org/wiki/Seborga), familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten