Mijn eerste vakantie…..

Ik zit zo af en toe wel eens wat te mijmeren over toen. Over vroeger dus. In deze vakantieperiode gingen mijn gedachten zo uit naar mijn allereerste echte vakantie als kind. Dat moet zo aan het einde van de jaren zestig zijn geweest in de vorige eeuw.

Dagtrip

Daarvoor was onze vakantie gevuld met deelname aan het vakantiekinderwerk. We gingen dan met de bus naar de zandafgraving tussen Oosterhout en Dorst en daarna lopend naar Surae. Toen kon je nog op de zandafgraving naar hartenlust spelen. Hondenpoep was er toen nog niet…. Ook gingen we een keer per week naar de speeltuin in de Talmastraat in Breda, vlakbij het TVC-terrein. Daar kon je spelen, kreeg je een glas limonade en at je je meegebrachte boterhammetjes op. Mijn moeder was toen hulpleidster. Zij stond mevrouw van Thiel bij, die de grote aanjager van het vakantiekinderwerk bij ons was. Een keer gingen we per jaar zowel met mijn ouders als met het vakantiekinderwerk op ‘grote reis’. Je moet dan denken aan Rotterdam voor een spido rondvaart of naar een of andere dierentuin of pretpark, dat toen nog betaalbaar was. Heerlijk die vakanties. Ik kijk met plezier daarop terug.

Weken weg

Maar die eerste echte vakantie ging naar het Zilverstrand in Mol in België. Op de fiets uiteraard. Met het hele gezin. Mijn vader was er niet zo dol op, om op vakantie te gaan. Maar hij genoot toch, alleen al omdat de kinderen, wij dus, het naar hun zin hadden. Alles op de fiets geladen, alleen de bungalowtent en mijn klein tentje werden gebracht door Ome Koen Molkenboer, die met de kever reed.

Ik kan me die eerste fietstocht naar de vakantieplek nog herinneren als was het gisteren. Het weer was niet zo best. We fietsten de 65 kilometer via Ulvenhout, Baarle-Nassau, Turnhout, Retie en Dessel naar Mol. Toen we een brug over een kanaal over moesten (was dat het Albertkanaal?) kreeg ik een lekke band. We hadden uiteraard de fietsspullen bij ons en papa plakte snel de band. Toen we de brug weer naar beneden reden, bleken we bij de ingang van de camping te staan. Zo dicht bij waren we. Een lekker zwembad, bosgebied en een Belgische ijsboer, soepboer en visboer die langs de weg reden om campingbezoekers van een versnapering of visje te voorzien. Het waren fijne vakanties, want we zijn er wat jaartjes na elkaar naar toe gefietst. Ik kan nog de weg naar Mol dromen. De kampkaart van mijn ouders en de foto van de kapotte band heb ik uit het archief opgediept.

(Bron: familierarchie f. van son)

 

De herinnering blijft....

De foto van José die een schilderij bekijkt in het Cobramuseum, is zes jaar geleden genomen. Toen bezochten wij nog vaak musea als we weer eens een tripje met de auto maakten. Nu ik nauwelijks meer mobiel ben en zwaar aangewezen op twee loopkrukken om met moeite een kleine aftand te lopen, komt dat er niet meer van. Dat doet me verdriet. Vooral omdat ik weet dat José zo graag met mij musea bezocht in binnen- en buitenland.

Onze oudste dochter Inge vroeg José sindsdien al eens mee naar de Biënnale in Oosterhout en onlangs nog naar het Museum Moya voor modern young art. Ik weet dat José dat wel leuk vindt, maar ik weet ook, dat zij dat misschien liever nog met mij had willen doen. Gelukkig kunnen we nog andere dingen doen, maar dat door musea en door stadjes slenteren is er nu niet meer bij. Dat doet ook José pijn, die graag leuke en mooie dingen ging bekijken.

Jaren geleden hebben we al veel musea van binnen gezien zoals het Louvre, museum Van Abbe, en het Boymans, het Cobra museum, museum De Pont, het historische museum in Zadar, het museo de Cesar Manrique op Lanzarote, het gevangenismuseum in Drente, textielmuseum, panorama mesdag, Kröller-Muller, oorlogsmuseum, Museon en omniversum, Brabants Museum, Brabants Natuurmuseum, Zuiderzeemuseum, Museum met werk van Dali in Brugge, Römisches-Germaniches Museum in Keulen, de musea in Breda en met de schildersclub in Gent naar het Museum der schone kunsten, toen het ‘lam gods’ daar werd gerestaureerd. En dan ben ik er zonder twijfel nog heel wat vergeten. José deed er soms ideeën op voor weer nieuwe schilderijen. Als we niet naar musea gingen, dan reden we op onze langere tochten naar plekken, die ik tegen ben gekomen tijdens het onderzoek naar de herkomst van mijn voorouders. Zo kwamen we in Landen bij een opgraving uit de begintijd van de middeleeuwen, in de Adijruïne van Villers, bij de Abdijen van Floreffe en die van Tongerlo, bij oude kastelen en resten daarvan en in kerken in België en Duitsland en in diverse oude stadjes en bij overblijfselen uit de middel-eeuwen in zuid-België. Tijdens een vakantie op Rhodos bezochten we opgravingen uit de Griekse tijd en in Split brachten we zowel bovengronds als ondergronds een uitgebreid bezoek aan het paleis van Diocletianus, de Romeinse keizer. Wereld erfgoed. Natuurlijk moesten ook de Dom van Milaan en het San Marcoplein in Venetië ons een tijdje dulden. Evenals de Dom van Keulen en uiteraard die van Aken, met museum uit de tijd van Karel de Grote.

Toen kon het gelukkig allemaal nog. We houden van historie, mooi, groen en water. Andere ritjes gaan en gingen daarom naar de Biesbosch, de Noordzee, het IJsselmeer, de Waddenzee,  de Veluwe, de bossen rond Breda en vaak ook naar het terrasje van de paters in Meerseldreef of bij de abdij van Postel. De inwendige mens wil immers ook wat.

Periodiek

Zowat eens per half jaar rijden we door de Westerscheldetunnel naar Zeeuws Vlaanderen. Doel is dan Morres Meubelen en een andere winkel in Hulst. We hebben het afgeleerd om via Antwerpen heen of terug te rijden, want dat is altijd verkeersellende door dat geknutsel aan de weg daar. Dat doen ze hier beter. Ik moest woensdag wel behoorlijk omrijden naar onze oudste zoon met zijn gezin, omdat de A27 dicht was boven Gorinchem, maar terug was het gewoon open. Terugkomend vanuit Hulst op donderdag moest ik ook rekening houden met een gesloten stuk weg tussen Roosendaal en Breda. Ik weet de reg, dus heb gewoon een omleiding gepakt. Rond Antwerpen laten ze het verkeer gewoon doormodderen tussen de werkzaamheden door. Gek hé, dat er dan veel oponthoud is.

Opstarten

De tropische hitte is nu achter de rug voorlopig, zo lijkt het; de kinderen zijn bijna allemaal weer terug van vakantie en over enkele weken begint het nieuwe schooljaar weer. Ik ben ook weer begonnen met het schrijven van mijn wekelijkse pagina in het weekblad De Langstraat. Dat verscheen de afgelopen twee weken vanwege de vakantie niet. Ik denk dat ik me bij het volgen van de politiek en het bestuur in onze gemeente in de Raadzaal kan voorbereiden op een lange verkiezingsstrijd. In feite is die ook al begonnen, al wordt de nieuwe Raad pas in maart volgend jaar gekozen. Ik hoop het nog een tijdje te mogen meemaken.

(Bron: familiearchief f. van son).