Ik zet de schijnwerper weer maar eens op onze kleinkinderen. Om te beginnen Robyn. Zij gaat naar de middelbare school komend schooljaar en ging de afgelopen dagen per fiets op kamp met school, uiteraard uitgezwaaid door mama Tara. Behoorlijk aantal kilometers wegtrappen voor Robyn, terwijl Cas en Sem meededen met de wandelvierdaagse, ’s avonds. Cas liep liefst de 10 kilometer en Sem de 5. Uiteraard was oma José van de partij tijdens de feestelijke intocht op donderdagavond. Opa bleef thuis. Hij keek op zijn gemak voetbal. Lang staan is er voor hem niet meer bij. Ik luister ook graag naar mijn lichaam. Oma had natuurlijk een cadeautje meegebracht voor de doorzetters: een ijsbon van Enzo. Net als vorig jaar. Toen was hij goed in de smaak gevallen.
Bij Sven
Oma was woensdag te gast op de school van Sven. Hij zit er pas een paar weken op, maar de oma’s en opa’s waren welkom. Dat betekende vroeg naar Vleuten en tussen de middag gezellig mee-eten bij onze oudste zoon en zijn vrouw. Daarna gingen we weer naar huis en kwamen wonder boven wonder niet in een file terecht. Dat was mooi meegenomen.
Anouk
We zijn gisteravond ook even bij Anouk op visite gegaan in verband met haar verjaardag. Zij is jarig op 24 mei. Oma had een speciale cadeaubon gehaald. We weten dat Anouk die erg op prijs stelt. Het was leuk in de overkapping. Een drankje en een hapje en de andere oma van Anouk met haar vriend waren ook van de partij. Vandaag gaan we weer naar België om te tanken en bij terugkomst -als het niet regent-, bij onze garage de auto wassen. Daarna is het ook voor ons weer uitrusten. Morgen gaan we een flink eind rijden. Daarover volgende week meer.
Hoe kan het
We hoopten vorig jaar dat we samen onze gouden bruiloft zouden halen. Dat lukte! We hadden toen een gezellig etentje met ons hele uitgebreide gezin in ‘Onze kerk’ in Hoge Zwaluwe. Vandaag zijn we 'stiekum' al weer een jaar verder en zijn José en ik al 51 jaar getrouwd. Ik mag er nog steeds bij zijn. Als het aan ons ligt, dan doen we daar nog een tijdje bij, ondanks het feit dat ik op 23 juni 2023 al te horen kreeg, dat ik vanwege eindfase hartfalen nog maar maximaal een jaar te leven had, ben ik er nog. De goede zorgen en een sterk geteisterd hart dat ik kennelijk toch bezit, zorgen ervoor, dat ik nog steeds van ons gezin kan genieten.
Ons ma
Donderdag was de sterfdag van mijn moeder, nu al weer tien jaar geleden. Je staat er automatisch bij stil. Dus ook dit jaar weer. Je gedachten gaan terug naar je jeugd en er komen herinneringen boven. Dat kan, ondanks het feit dat we nu in een jachtige wereld leven. Gelukkig maar dat wij ons niet laten meedrijven in dat jachtige gedoe. Ik diepte nog even een foto uit ons familiearchief van mijn ouders in 1970.
(Bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten