Een dag of vier genieten…

Al jaren waren José en ik er niet samen een paar dagjes tussenuit gegaan. Nu durfden we het aan. Om lekker tot rust te komen, na alle beslommeringen met twee van onze dochters en onze jongste zoon in de afgelopen maanden en om te vieren, dat ik er nog steeds bij mag zijn, kozen we voor Brodenbach, een dorpje van vijfhonderd inwoners aan de oever van de Moezel. Lekker rustig in een fijn hotel; Moselhotel Peifer. Met een ruime kamer met balkon met zicht op de rivier en de wijngaarden aan de overkant van het snelstromende water. Op een ochtend zagen we een helikopter de wijngaarden besproeien en op de vaak steile hellingen waren zo nu en dan mannetjes aan het werk. Alles op zijn elfendertigst. Heerlijk. Ondanks de slechte weersvoorspellingen, hebben we tijdens ons verblijf van zondag tot en met woensdag geen regen gehad en elke dag zon, op de foto’s ook te zien. Alleen op de heenreis regende het en op de terugreis werden we vergast op een hoos-onweersbui met stortregen, maar toen waren we al weer in België. Voor kinderen is er in het hotel eigenlijk niet veel te beleven, maar voor een stelletje zoals wij, -op zoek naar broodnodige rust- wel. Een lekker ontbijt ’s morgens, een ritje met de auto door de omgeving overdag, een glaasje aan het einde van de middag in het hotel, -ik natuurlijk alcoholvrij-, en een keuzemenu als diner. Alles volledig verzorgd. We werden door het vriendelijke en behulpzame personeel en de eigenaresse echt in de watten gelegd. Zo zelfs, dat we, -als mijn gezondheidstoestand het toelaat-, zeker nog naar terug zullen keren. Het was genieten met een grote G.   

Nu pakken we de draad weer op, een ervaring en mooie herinnering rijker. En die 1000 kilometer die ik in die dagen gereden heb, die zijn me nog steeds gelukkig goed bevallen en José ook.

(Bron: familiearchief f.van son)

 

Per fiets en aan de wandel.

Ik zet de schijnwerper weer maar eens op onze kleinkinderen. Om te beginnen Robyn. Zij gaat naar de middelbare school komend schooljaar en ging de afgelopen dagen per fiets op kamp met school, uiteraard uitgezwaaid door mama Tara. Behoorlijk aantal kilometers wegtrappen voor Robyn, terwijl Cas en Sem meededen met de wandelvierdaagse, ’s avonds. Cas liep liefst de 10 kilometer en Sem de 5. Uiteraard was oma José van de partij tijdens de feestelijke intocht op donderdagavond. Opa bleef thuis. Hij keek op zijn gemak voetbal. Lang staan is er voor hem niet meer bij. Ik luister ook graag naar mijn lichaam. Oma had natuurlijk een cadeautje meegebracht voor de doorzetters: een ijsbon van Enzo. Net als vorig jaar. Toen was hij goed in de smaak gevallen.

Bij Sven

Oma was woensdag te gast op de school van Sven. Hij zit er pas een paar weken op, maar de oma’s en opa’s waren welkom. Dat betekende vroeg naar Vleuten en tussen de middag gezellig mee-eten bij onze oudste zoon en zijn vrouw. Daarna gingen we weer naar huis en kwamen wonder boven wonder niet in een file terecht. Dat was mooi meegenomen.

Anouk

We zijn gisteravond ook even bij Anouk op visite gegaan in verband met haar verjaardag. Zij is jarig op 24 mei. Oma had een speciale cadeaubon gehaald. We weten dat Anouk die erg op prijs stelt. Het was leuk in de overkapping. Een drankje en een hapje en de andere oma van Anouk met haar vriend waren ook van de partij. Vandaag gaan we weer naar België om te tanken en bij terugkomst -als het niet regent-, bij onze garage de auto wassen. Daarna is het ook voor ons weer uitrusten. Morgen gaan we een flink eind rijden. Daarover volgende week meer.

Hoe kan het 

We hoopten vorig jaar dat we samen onze gouden bruiloft zouden halen. Dat lukte! We hadden toen een gezellig etentje met ons hele uitgebreide gezin in ‘Onze kerk’ in Hoge Zwaluwe. Vandaag zijn we 'stiekum' al weer een jaar verder en zijn José en ik al 51 jaar getrouwd. Ik mag er nog steeds bij zijn. Als het aan ons ligt, dan doen we daar nog een tijdje bij, ondanks het feit dat ik op 23 juni 2023 al te horen kreeg, dat ik vanwege eindfase hartfalen nog maar maximaal een jaar te leven had, ben ik er nog. De goede zorgen en een sterk geteisterd hart dat ik kennelijk toch bezit, zorgen ervoor, dat ik nog steeds van ons gezin kan genieten.

Ons ma

Donderdag was de sterfdag van mijn moeder, nu al weer tien jaar geleden. Je staat er automatisch bij stil. Dus ook dit jaar weer. Je gedachten gaan terug naar je jeugd en er komen herinneringen boven. Dat kan, ondanks het feit dat we nu in een jachtige wereld leven. Gelukkig maar dat wij ons niet laten meedrijven in dat jachtige gedoe. Ik diepte nog even een foto uit ons familiearchief van mijn ouders in 1970.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Over voetbal en moderne grondwet

Nee, ik ga het niet hebben over PSV of Ajax, die gaan uitmaken wie er landskampioen wordt na een knotsgekke competitie. Vanochtend gaan José en ik in alle vroegte kijken naar de laatste voetbalwedstrijd van kleinzoon Cas. Hij hangt zijn voetbalschoenen aan de wilgen. Het  is voor hem toch niet de sport, waarvan hij echt blij wordt. Tijd dus voor oma en opa om nog even te gaan kijken. Hij speelde thuis, ik geloof tegen Raamsdonk, maar wel al om kwart voor negen. Sem mocht nog eerder op pad. Hij speelt vanochtend namelijk om 9 uur in Breda een uitwedstrijd. Een foto van zijn laatste wedstrijd houd je van mij tegoed.Youri voetbalt uiteraard onvermoeibaar door.

Hoezo modern

Een stukje geschiedenis ook in dit weekend bericht. De eerste moderne Nederlandse Grondwet aan het einde van de achttiende eeuw, is bekend als de ‘Staatsregeling voor het Bataafsche volk’, of het werd ook wel cynisch ‘Het Dikke Boek’ (met 918 artikelen) genoemd. Die wet had wel heel wat voeten in de aarde. Eerst werd hij weggestemd, maar na een staatsgreep op 4 mei 1798, trad hij toch nog in werking. Wij leerden op school vooral over de latere Liberale Grondwet van 1848 van Johan Rudolf Thorbecke. Maar die wet was voor een behoorlijk deel gebaseerd op de grondwet, van 50 jaar eerder uit de Franse tijd. We hebben het wel eens over ‘modern’. Maar die grondwet had echt al een aantal moderne artikelen. Zo was elke inwoner van de Republiek voortaan voor de wet gelijk. Er werd geen onderscheid gemaakt  ‘van geboorte, bezit, stand of rang’. Er kwam vrijheid van meningsuiting, pers, vergadering en religie. Concreet betekende dat bij voorbeeld voor Joden, katholieken en niet-gelovigen in de Republiek de emancipatie, terwijl de Nederduitsch hervormde kerk de monopoliepositie verloor. Er kwam ook echt een scheiding tussen kerk en staat. Ook toen was er al aandacht voor vluchtelingen. Immigranten waren welkom, aldus artikel 50: ‘De maatschappij ontvangt alle vreemdelingen, die de weldaaden der vrijheid vreedzaam wenschen te genieten in haar midden verleenende denzelven alle zekerheid en bescherming.’  Die mensen van toen waren op sommige vlakken verder dan wij…. Er staat wel een duidelijke voorwaarde bij. ‘vreedzaam wenschen te genieten’. Hoe zou het met handhaven gesteld zijn in die tijd?

Normaal

Het kan ook ‘normaal’ gaan, als de gemeenteraad een voorstel behandelt over de opvang van Oekraïners, asielzoekers en bouw voor eigen woningzoekenden in onze gemeente. Uiteraard volgde ik van nabij de debatten voor mijn eigen wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat. Het ging er wel degelijk, maar respectvol aan toe, inclusief de 6 insprekers die er waren. Het verhaal wordt vervolgd, want op 5 juni is er nog een ‘beslisraad’. Dan valt het besluit, tenminste zo staat het op de agenda.

Feestje

Zondag staat ons een feestje te wachten. Oudste dochter Inge viert haar 50^e verjaardag, samen met haar man Bram, die al eerder die leeftijd bereikte. Maar dat is niet alles. Kleindochter Emma, -die ons woensdag nog met een bezoekje vereerde-, viert haar achttiende verjaardag en haar zus Renée haar zestiende. Reden voor een gezamenlijk feest. Proficiat alvast.

(Bron: familiearchief f. van son ; https://isgeschiedenis.nl)

 

Lekker toch… en Van Zonne!

Een ietwat andere week met die Bevrijdingsdag, de pedicure en de controle bij mijn cardioloog. Dan begeeft ook onze wasmachine het nog, na jaren van trouwe dienst. We kunnen niet zonder, dus dat betekende meteen een aanslag op ons toch al niet bijster gevulde spaarpotje. De nieuwe machine staat er al weer, aangesloten en wel. José kan weer wassen.

Hart

Maar eerst het controlebezoek bij de cardioloog. De laatste keer was de situatie rondom mijn hart eigenlijk de beste van de afgelopen anderhalf jaar, zo liet de cardioloog toen weten. Het blijft ‘zeer kwetsbaar, maar stabiel’. Deze keer een wederom lachende behandelend medicus. Mijn hart blijft haar en ook ons verbazen. Het blijkt -ondanks aanhoudende hartritmestoornissen-, veel sterker dan gedacht. Kreeg ik op 23 juni 2023 te horen, dat mij nog maximaal 1 jaar gegund werd; nu leef ik op twee maanden na al een jaar langer. Ik ben er blij mee en José ook. Blij ook omdat er totaal geen vocht in mijn longen zit, terwijl vorige keer toch een ruisje te horen was. Maar elke lichamelijke of geestelijke inspanning kost mij energie. Ik lijk dan doodmoe. Dat is normaal, liet de cardioloog weten. Mijn lichaam slurpt namelijk de geringe voorraad energie steeds snel op, want er moet heel wat werk verricht worden door mijn lichaam. We doen het er maar mee. Voordat we naar de cardioloog konden, waren we natuurlijk wat zenuwachtig. Daarom gingen we een dagje eerder de natuur in om rustig te blijven.  

Weer familieonderzoek

Vandaag nog maar eens een stukje uit mijn familieonderzoek. Ik zet de genealogie-schijnwerper op Henric van Broechoven. We weten dat Henric getrouwd was met Katharina, dochter van Jan van Zonne. Die verbintenis blijkt uit een akte van 6 april 1388 waar sprake is van Henricus met zijn vrouw "Katharina filia quondam Johannis de Zonne. In deze akte worden ook goederen te Udenhout genoemd, die zijn vrouw als huwelijksgift had ingebracht. Hij en zijn vrouw noemen één van hun zonen Jan van Zonne. Met hem begint de geslachtsnaam Van Son. Dat mag geslachtsnaam worden genoemd omdat alle nakomelingen sindsdien de naam van Son dragen; of dat nu afhankelijk van de tijd De Sonne is, of Van Zonne of van Zon of van Son. Met deze Henric sluiten we dus  een lange periode van voorouders met de ‘achternaam’ Bac of van Broechoven af.  

Henric de Broechoven, zoon van Gerardus moet zijn geboren na 1340.  We weten dat hij de zoon van Gerard is bij voorbeeld uit een akte van 14 juni 1402. Dan verkoopt Henricus Posteel aan Henric de Broechoven, zoon van wijlen Gerardus de Broechoven, zijn hoeve geheten tGoet te Aesvoert, gelegen in Hildwaren Beke ter plaatse Aesvoert. Ook -zo meldt die akte- bezat Henricus goederen in Udenhout, waarvan zijn vrouw Katharina van Zonne de helft als huwelijksgift had ontvangen van haar vader. Hij trouwde met Katharina vóór 1369. Zij werd vermoedelijk geboren ca 1340. (Bron: Bossche Prot. nr.1182 fol.434). Henric moet niet onbemiddeld zijn geweest, want uit een eerdere akte uit 1368 lees ik, dat hij een mansus in Oerle had in Tilburg. Volgens de archieven was het huis ongeveer 28 lopenzaad groot. (1 lopenzaad = 0,15 hectare) dus ca. 4,2 hectare. Er gaan nog veel meer akten over deze Henric.

De pa van zijn vrouw Katharina, zijn schoonvader dus, heet Johannes de Zonne. Hij is overleden tussen 1355 en 1374 en bezat reeds in 1312 in leen 2 hoeven in Udenhout die voor 1374 overgingen aan Gielis Wouterszoen van Goerle. (Bron: Cour Feodale de Brabant, Leenregisters no.1.fol.6. en 69v.,no.2 fol.52v ,no.4. fol.205v) (Prot.'s-Hertogenbosch nr.1175 fol.95). Henric draagt op 12 maart 1495 als man van Katharina filia quondam Johannis de Sonne filii Johannis Stroetman een erfel. cijns van 4 ponden over, die wijlen Johannes de Sonne had verkregen van Ghiselbertus Cuparius de Vessem. De vader van Katharina is dus dan al overleden.

Een van de zonen van Henric en Katharina wordt dus Jan van Zonne genoemd. Waarom, dat is niet helemaal duidelijk. Het kan zijn dat die zoon te kort na de huwelijkssluiting is geboren en daarom de naam van de moeder kreeg. Het kan ook een heel andere reden hebben, die te maken had met de belangrijkheid van de familie Van Zonne uit Den Bosch of het bezit van die familie. Van die Jan weet ik, dat hij verschillende landerijen in Tilburg bezat en een huis aan de Heuvel. (Bron: Tilburg, Oerle R1211-65-1441). Hij is getrouwd met een zekere Elisabeth. Dat verduidelijkt een akte van 20 februari 1399. Daarin wordt hij vermeld met zijn vrouw Elizabeth, dochter van Jacobus filius quondam Walteri dicti GroetWouter de Berkel, bij een verkoop van een erfcijns. (Bossche protocollen nr. 1181 fol 150v.).  Jan krijgt uit de nalatenschap van vader Henric een deel van de mansus in Oerle, zo blijkt uit een andere akte (Bossche protocol nr.1187.fol.170v). Ook Jan van Son komt in meerdere akten voor.

Een van de kinderen van Jan heet Jakob. In de akte van 13 juli 1444 staat immers dat Jan, geheeten van Zon, zoon van wijlen Henric van Broechoven heeft verkocht aan 'Jacob sinen zoen' de helft van een beempt. (Protocol van Oisterwijk 1443-1444 fol. 28v). Jan van Zon woonde in Tilburg zoals uit diverse akten blijkt. Hij wordt Van Zon van Tilborch of Van Zon van Westilborch genoemd. Hij bezat een huis aan de Heuvel, belend door de Kerkstraat. Dat wordt vermeld in 1409, 1414 en 1428. Na de dood van zijn vrouw wordt het huis door zijn kinderen verkocht. Hij zat -zo blijkt uit diverse akten- goed in de slappe was.  Onze Jan was ook betrokken bij een zogenoemd ‘zoenakkoord’ in de jaren vanaf 1420. Daarover vertel ik later wel eens.

(Bron: familiearchief f. van Son;  Protocol van Oisterwijk 1432-1433 fol.19 en1443-1444 fol. 28v; Protocol 's-Hertogenbosch nr. 1181 fol 150v. en nr. 1199, fol.163v; Cour Feodale de Brabant, Leenregisters no.1.fol.6. en 69v.,no.2 fol.52v ,no.4. fol.205v; (Kappelhof, THG, regest 397a).('s-Hertogenbosch, OAG THG).

 

We mogen niet mopperen…

 Wat hebben de kinderen kunnen genieten van de meivakantie. Heerlijk weer. En nu ze weer naar school kunnen, past het weer zich ook prima aan. Wij gingen in het weekend op verjaardagsvisite van kleinzoon Sven. Ook daar konden we heerlijk buiten zitten. José en ik hebben dus ook van het weer genoten. Maar ook in de auto en op de fiets en ik op de scootmobiel.

Ook reden we deze week via Wageningen en hotel-restaurant Nol in ’t Bosch, -waar we al eens een weekendje logeerden-, naar de Veluwe. In Apeldoorn kennen we de weg. We hebben er een paar jaar gewoond. Daarom konden we lekker binnendoor rijden naar plaatsjes als Hoog Buurlo, Hoog Soeren, Halte Assel, Radio Kootwijk, Ugchelen en Beekbergen. Bij de uitspanning Het Leesten van Staatsbosbeheer hebben we tussen de middag in Ugchelen een bruine bol met zalm gegeten. Heerlijk koel in die bossen daar. De enige ellende is, dat je op weg naar huis al snel altijd in de file staat op de A27 en zeker ook voor de brug bij Gorkum. Maar dat nemen we maar op de koop toe. Met de fiets en scootmobiel zijn we deze week een stuk gaan rijden in de polder tussen Raamsdonksveer en Oosterhout. De Biesbosch is onbeschut, daarom kozen we voor een ritje door de polder, lekker zo nu en dan onder bomen en struiken. We hebben ook nog een stuk van het fietspad langs de Donge gereden, naar een van onze favoriete plekjes, waar we de thermosfles thee en de boterhammen uit de tas hebben gehaald. Gisterochtend, -toen ik mijn pagina maakte voor De Langstraat-, kwamen Cas en Sem even langs. Zij  gingen, zo vertelden ze, naar het zwembad De Ganzewiel. Oma werd nog even gevraagd om een knuffel van een van de mannen de repareren. Dat gebeurde meteen. Waar zie je nog zulke service….

Later op de dag doorkruisten we met de auto de Biesbosch, eerst in Hank en daarna door naar Werkendam. Daar hebben we dik een uur op een bankje gezeten met onze onafscheidelijke thermosfles en weer een krentenbol en worstenbroodje. Als je er oog voor wil hebben, is de natuur altijd mooi. We mogen niet mopperen.

Gedoe

Vorige week was het koningsdag. Die moest naar zaterdag want zondag is het zondagsrust. Snap ik, het koningshuis is immers nu eenmaal protestant. Maar ik vind dodenherdenking op 3 mei, omdat 4 mei een zondag is, van een heel andere orde. We herdenken op 4 mei, -zondag of niet-, al jaren al degenen, die voor onze vrijheid hun meest waardevolle over hadden: hun leven. Zij kozen in óns belang al dan niet vrijwillig voor de ‘eeuwige rust’. Sorry, het gaat dus een keertje niet over rigide toepassen van zondagsrust van de mensen van nu. Kunnen jullie dat niet één keer om een grondige reden even terzijde schuiven?

Familieonderzoek

Ik heb het al eens eerder gezegd in een van mijn weekendberichten. Het familieonderzoek staat met dit mooie weer op een zacht pitje. Ik houd mijn mail uiteraard bij op dat gebied en reageer ook op vragen en voorgelegde gegevens. Maar meer eigenlijk niet, of het zou zo nu en dan de eindredactie van pagina’s uit mijn familieboek moeten zijn. Daar kom ik af en toe aan toe. Die tijd komt wel weer hoop ik. Maandag ging ik bloed laten prikken voor de cardioloog. Daar moet ik donderdag weer op controle. Benieuwd hoe de zaken er nu voor staan.

(Bron: familiearchief f. van son)