Sinds die 24e
mei zorgt José voor mij zoals geen ander dat kan. Ze neemt mij met al mijn
nukken en ook prettige momenten. Ik heb wat foto’s uit mijn archief gelicht:
een paar van de trouwdag, want het is toch leuk om aan zo’n dag terug te kunnen
denken.
We zijn ouder
geworden sindsdien, maar veel veranderd eigenlijk net, als ik zo de foto’s in
mijn archief bekijk. Zoals die uit het laatste jaar van de vorige eeuw, toen we
met ons hele gezin met de kinderen in ons ‘zondagse pak’ op de foto gingen, of
die toen we naast elkaar zaten in 2006, toen onze dochter Meike met Ronald
trouwde. Of die van een paar jaar terug, vlak voordat we met een catamaran bij
Lanzarote een tocht maakten op de Atlantische oceaan. Nee, we vierden het gisteren
niet. Onze eigen feestdag valt pas na de datum waarop José eindelijk met
pensioen kan volgend jaar. Tenminste, als die vergadertijgers in Den Haag
tenminste weer de pensioendata niet vooruitschuiven onder het mom van alle
mogelijke drog-argumenten, die steeds weer op tafel komen. Gek eigenlijk dat 45
jaar prima een huishouden leiden geen pensioen waard is. Net alsof dat geen
werk is; net alsof opvoeden van kinderen geen bijdrage aan een goede
samenleving zou betekenen.... Pensioen? Ik houd erover op. Pensioen vind ik een
van de meest onredelijke dingen die er bestaan. We hebben jarenlang, ik zo’n 45
jaar, zelf mijn eigen pensioenpot gevuld en er belasting over neergeteld. Nu staat
het pensioen al jaren op hetzelfde peil, alsof de prijzen en kosten van
levensonderhoud, energie etc. niet gestegen zijn. En moet er nog eens belasting
van af. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat dit toch aardig lijkt op
de roofridders uit de Middeleeuwen. Graaien en snaaien uit bezit waar iemand
hard voor heeft gewerkt. Maar ach. Je daarover druk maken heeft toch geen zin.
Als je eenmaal met pensioen bent, dan ben je voor het Haagse roofridderclubje een
makkelijk te pakken groep, die zich niet kan verdedigen.
(Bron: familiearchief f.van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten