Feestje met Italiaans slot....

Vorige week, vlak voor de vakantie, begon het Oranjefeest eigenlijk al. Heel veel zon, eigenlijk een beetje te warm, en heel veel scholen deden mee met de Koningsspelen. Ook de school van Robyn. En ze weet er weg mee. Ze danst vol overgave in haar oranje shirtje, samen met haar vriend Baris. Die Koningsspelen zijn best aardig. Ze werden een paar jaar geleden een keer gehouden en sindsdien is kennelijk iedereen enthousiast. Die houden we er in! Dachten voortaan de Oranje-organisatiecomités. En zo gebeurde ook. Eindelijk iets dat betrekkelijk nieuw was naast de al tientallen jaren traditionele versierde fietsjes en de vrijmarkt. Van de Koningsnacht kreeg ik niets mee. ’s Nachts slaap ik. Maar het was leuk, zo heb ik begrepen. Jammer dat die Koningsdag in de meivakantie valt, anders was er ook voor anderen een extra vrije dag. Voor mij maakt het niet meer zo veel uit, zoals je weet. De school van Anouk deed ook mee aan de koningsspelen. Mama Meike had haar een speciale oranje feestjurk aangetrokken. Dat doet het altijd goed.

En gisteren was het Koningsdag. Dat deed me terugdenken aan de Koninginnedag in mijn jeugd in Breda. Of was het Bevrijdingsdag? Ik twijfel. Samen met mijn ouders gingen we naar de militaire parade in garnizoensstad Breda. Vervolgens de Oranjewielerronde en spuitbalwedstrijden, georganiseerd door de brandweer. En als het ’s avonds donker was het grote sluitstuk: vuurwerk. Niet zo maar een paar rotjes, voetzoekers en vuurpijlen, nee. Breda pakte elk jaar als Oranjestad flink uit. Dat was altijd een echte feestdag, waarvan ons hele gezin genoot. Verleden tijd! Militaire parades mogen niet meer, feestballonnen voortaan in de ban. En of die Oranjeronde nog gehouden wordt, dat weet ik eigenlijk niet. Ik merk alleen wat er vandaag in Raamsdonksveer gebeurd is.

Cas en Youri likten van een ijsje. Anouk was een rasechte  evenwichtskunstenaar en Robyn mocht met papa Pieter mee naar Ernst, Bobby en de rest... Volop genieten dus. Op een paar spetters na werkte ook het weer mee.

Nu weer op naar Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Het deed me terugdenken aan de herdenking die de jeugdgemeenteraad van Oisterwijk op een vierde mei in de jaren negentig hield, toen ik daar nog communicatieadviseur was. De kinderen schreeuwden op de avond van de dodenherdenking. Bij de ingang van het gemeentekantoor. Als kinderen kwaad zijn, zijn ze immers niet stil. Dan schreeuwen ze het uit. Dat was zeer tegen de zin van de oudstrijders. Die begrepen er niks van en hadden er ook geen goed woord voor over. Ze vonden het ook niet nodig om de tentoonstelling van werkstukken te bekijken, over de dodenherdenking en de bevrijding, gemaakt door de schooljeugd. Dan hadden ze kunnen zien hoe de jeugd over de mensen denken, die hun leven gaven ook voor hun vrijheid. De landelijke media zagen wél dat dit iets bijzonders was. Eindelijk eens iets anders om ook de jeugd echt bij de dodenherdenking te betrekken. Burgemeester Kortmann werd uitgenodigd door enkele tv-programma’s om samen met een delegatie van de jeugdgemeenteraad uitleg te komen geven. Voor mij zijn de dodenherdenking op 4 en Bevrijdingsdag op 5 mei onlosmakelijk met elkaar verbonden. Nog even terug naar Koningsdag. Vijf jaar geleden maakte Koninginnedag plaats voor Koningsdag. Op TV veranderde er toen nauwelijks iets. De uitgebreide koninklijke familie trok jaar in jaar uit langs de meest oubollige volksspelen, optredens en burgemeesters die als schoothondjes meehuppelen. Nee, eerlijk gezegd munten de oranjecomités nu niet direct uit in innovatief gedrag. Beatrix zal blij zijn geweest dat ze nu niet meer mee móest..., al moet ik zeggen dat ze in Groningen bij tijd en wijle gisteren verfrissend waren. Ook die studenten weten er de sfeer wel in te houden. Feesten kunnen ze best in Groningen en de “Ommelanden”. En wat dat Italiaanse tintje betreft tot slot. Op aanraden van Elke maakte José gistermiddag zelf twee vispizza’s. Mag ze volgende week weer doen. Heerlijk. In één woord!

(Bron: familiearchief f.van son, Koningsdag 2018).