Wat een doorzettingsvermogen....

Gisteren begonnen de paralympische spelen. Ik dacht het schaatsen op te zetten, maar kreeg de openingsceremonie. Wat heb ik een respect voor die sporters. Veel meer gehandicapt dan ik ben, hebben zij hun droom nagejaagd. Ik weet wat je moet doen, om met een handicap om te gaan. Maar wat zij doen, dat grenst haast aan het onmogelijke. Ik wordt er wat emotioneel van als ik naar die mensen kijk, of ik nu wil of niet. Dit vind ik het toppunt van ‘kansen voor iedereen’. Ik zou willen dat ik over zo’n doorzettingsvermogen kon beschikken....

Mijn fysio elke week weer, jaar in jaar uit is enkel gericht op zo lang mogelijk behouden wat ik nog kan. Zij gaan veel verder.

Donderdag was het de jaarlijkse Internationale Vrouwendag en ook werd gevierd, dat er precies 1 eeuw geleden, in 1918, voor het eerst vrouwenkiesrecht werd toegestaan in ons land. Terecht dat op zo’n dag ook nu nog aandacht wordt gevraagd voor de positie van de vrouw. Er is immers nog heel wat te winnen. Je hoeft maar te denken aan de arbeidsmarkt, waar voor een nog altijd aanzienlijk aantal functies de vrouw voor hetzelfde werk, minder betaald krijgt dan de man. Bij sollicitaties kan ik me nog een tijd herinneren dat je in een advertentie mocht vragen om een vrouw of om een man, als je personeel nodig had. Nu is dat –op papier tenminst- anders. M/V staat er achter secretaresse. Maar ondanks dat moet je er niet van staan te kijken, dat ze dan uiteindelijk toch een vlotte, liefst nog leuk uitziende, jonge dame benoemen. Dat terwijl oudere dames misschien wel een betere secretaresse mét ervaring zouden zijn, of wie weet een accurate man. Toen ik daar zo over zat te denken, schoot me plotseling iets te binnen, van toen ik zo’n jaar of twintig was. In het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw dus. Het gaat om het ‘Vrouwencafé.’. Ik vond het in die tijd eigenlijk volledig doorgedraaid. Alleen vrouwen mochten op dinsdagavond bij het bewuste café naar binnen. Als je door de ramen zou kijken, dan zag je enkel vrouwen achter de tap. Elke man werd die avond geweerd. Maar ik maakte me er niet zo druk op. Veel mannen keken er wat meewarig naar zelfs. Mensen van mijn leeftijd hebben de ‘flower-power’-periode en ook die van de ‘Dolle Mina’ bewust meegemaakt. Er gebeurde wel meer in mijn jeugd. Als ik er nu op terugkijk, dan frons ik even mijn wenkbrauwen. Vrouwencafé? De volgende stap had kunnen zijn dat er speciale vrouwenavonden zouden komen in het theater elke week, koopdagen alleen voor vrouwen bij slager en bakker, wie weet ook supermarkt. En dat terwijl de Bijenkorf de dolle dagen heeft afschaft; dat meen ik tenminste ergens gelezen te hebben. Nee.... Ik wil vrouwen niet verplichten om overal mannen toe te laten. Andersom ook niet. Ik zou me bij voorbeeld generen als ik bij een avond van de Chippendales zou zijn.... en niet omdat ik zo’n lichaam niet heb....Dat is aan mij niet besteed. Maar met zo’n uitspraak moet je anno 2018 in de ‘me too-tijd’ oppassen. De tijd is gelukkig echt voorbij dat mensen –tenminste openlijk- vertellen dat meisjes in korte rokjes “er zelf om vragen”...Maar er zijn er nog genoeg die dat nog wél denken.

Ik maak me er niet echt druk om. Tijden, rages en fenomenen gaan voorbij en er komen ook weer andere. Ik maak ze wel mee en vind er ook iets van. Maar mijn dagen van nu zijn vooral gevuld met genieten. Van José, onze kinderen en fantastische kleinkinderen, en van mijn vrije tijd en hobby's. Die kleintjes, altijd met een lach van oor tot oor, zodra ze bij oma José en mij worden afgeleverd. Cas weet al dat opa ’s morgens nog even weg is als hij komt. “Ben je bij de fysio geweest, Opa”, zo vraagt hij begrijpend. Ook Youri geniet als hij binnenkomt en als mama Meike even een afspraak heeft, dan komen –zoals deze week- Anouk en haar vriendinnetje Linge, gewoon bij oma ‘op de koffie, lees drinken met iets lekkers. Ook Robyn was er in het begin van de afgelopen week. Ze komen stuk voor stuk graag bij oma en opa. Wat dat betreft is er ook niks veranderd in vergelijking met mijn jeugd. Wij waren ook blij als we op zaterdagmiddag bij oma tv mochten gaan kijken en in bad mochten. Tijden veranderen. Cas gaat –vindt hij- zelf in bad, als hij de kans krijgt. Eén keer ja, want het gevolg was een terecht boze mama. Maar wat niet verandert,  is dat een kinderhand nog altijd gauw gevuld lijkt. Tenminste bij onze kleinkinderen.

Een mandarijntje of appeltje en een glas drinken gaat er altijd nog in en Cas en ook Anouk en Youri laten weten “lekker oma” als er eten op tafel staat. Nou kan oma José ook heerlijk koken. En ik, ik kan genieten van René en Anouk die ook gisteren weer op schilderles kwamen. Anouk bleef eten; lasagne. Daar smult ze van. Twee keer liet ze zich opscheppen... Renée moest eerder weg deze keer. Al die soms kleine geluksmomentjes maken het zo leuk om kleinkinderen te hebben, zoals die van ons. Oh, ja de stempas en het stembiljet zijn ook binnen. Gelukkig hebben ze geen fout gemaakt. Ik sta nr. 6 op lijst 7 en er staat inderdaad geen naam boven onze lijst op het stembiljet. Gewoon omdat we, toen de naam bij de gemeente moest worden ingeleverd,, gewoon nog niet waren opgericht.... Genoeg. Ik ga kijken wat ik vandaag weer mag gaan doen.

(Bron: familiearchief f.van son. Kleinkinderen 2018).