De mooiste cadeautjes....

De mooiste dingen in het leven zijn meestal niet de duurste.

Dat heeft oma José op haar verjaardag weer eens ondervonden. De fijnste cadeautjes waren voor haar de hartelijke kunstwerkjes die zij van haar kleinkinderen kreeg. De een had bij het maken wat meer zin dan de ander, of werd hier en daar geholpen door mama of papa, maar alle kleine cadeautjes kwamen recht uit het hart van onze kleintjes. Dat kon je merken aan die snoetjes, toen ze oma op haar verjaardag hun kunstwerkje gaven. Ze kregen –zoals met heel veel tekeningen en knutselwerkjes van de kleintjes- een apart plaatsje op de deur naar de gang, zodat iedereen ze kon zien.

Zo kreeg José creatieve dingetjes van Cas, Youri, Robyn, Anouk, Renée en Emma. Emma is al duidelijk een paar jaartjes ouder. Ze schreef een allerliefst briefje bij haar kaart en vroeg om toch vooral haar kunstwerkje niet weg te gooien: ‘ps. De kaart is met veel moeite gemaakt dus doe hem niet meteen weg’. Duidelijke taal dus. Daar hoef je niet bang voor te zijn Emma!

Nu is oma ook niet direct degene, die de kunstwerkjes weggooit. Ieder van onze kinderen heeft bij voorbeeld een doos met eigen werkstukjes uit de lagere schooltijd. Allemaal bewaard door José. En je kan ervan overtuigd zijn, dat ook heel veel knutselstukjes van de kleinkinderen worden opgeborgen.

Dat creatieve hebben ze misschien -via onze kinderen- van José. Die ging afgelopen dinsdagavond weer naar haar schilderclub om dit keer haar ‘drie-in-een’ kunstwerk af te maken. Ze oogstte veel lof voor haar drieluik. Het is dan ook een prachtig werkje geworden, met schilderstukjes van acryl, olieverf en aquarel.

Het ontlokte een van de kinderen de opmerking dat er maar een certificaat van echtheid door José moest worden gemaakt. Een ‘kunstschilder’ wordt immers vaak niet in haar tijd geëerd, maar wel jaren daarna. Wat mij betreft mag José best haar werk verkopen. Ze maakt elke keer toch weer nieuwe verrassende kunstwerkjes. Geen wonder dat onze kinderen een schilderij van mama in huis hebben hangen. Ze schildert immers ook op verzoek naast eigen werk. Allen Tommy en Nienke hebben er nog geen. Maar dat is op komst. Ze is er nu aan begonnen. Ook dat wordt zonder twijfel weer een echt juweeltje.

En ik? Ik ben niet zo creatief. Ik geniet van haar werk. Ze is altijd opgetogen als ze na de schilderavond thuis komt. Doordeweeks is ze soms ook op de schilderzolder te vinden, maar naar mijn idee veel te weinig. Ze draaft de hele dag heen en weer om te zorgen voor anderen en met andere werkjes en werken in en buitenshuis, of als oppas-oma voor de kleinkinderen. Ik ben vaak bang dat ze zichzelf bij dat alles veel te veel vergeet. Ik merk dat als ze vaker ’s avonds na weer een drukke dag, moe op de bank zit. Als je José bezig ziet, naast haar vele werk vooral met de kleintjes, dan moet ik altijd even denken aan die tv-reclame, waar oma volop kan bukken, dragen en zittend spelen op de grond, omdat ze die speciale crême gebruikt die haar pijnen en pijntjes en stramme gewrichten buitenspel zet...... Ja. Ik wil het best toegeven: ik ben bezorgd om wat ze allemaal dag in dag uit van zichzelf vergt.

(Bron: familiearchief f.van son).