zaterdag 14 oktober 2017

Het zat niet mee....

Ik zeg het niet vaak, maar in de afgelopen week zat het niet mee. Alles komt dan tegelijk, zo lijkt het. Youri wordt met de ambulance thuis opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht; Cas wordt ziek zo vlak voor de vakantieweek op Gran Canaria ter gelegenheid van de huwelijksverjaardag van de schoonouders van onze jongste. (Proficiat nog hoor Jos en Diny!) ; de auto geeft er de brui aan en dan is er nog de scootmobiel-soap. Allemaal niet dodelijk, maar voor mij voldoende reden om er gestrest van te raken. Ja zo ben ik nou eenmaal, al zou ik wel anders willen.
Na een nachtje ziekenhuis samen met mama knapte onze Youri gelukkig weer wat op, al kan je nog goed aan hem zien, dat hij echt een gezondheidsprobleem heeft gehad. Normaal is hij zo’n schoolvoorbeeld van ‘Hollands Welvaren, ‘nu was hij vaalgrijs en grauw van kleur en niet zo actief als anders. Cas op zijn beurt zag dan weliswaar niet zo vaal maar zijn waterige oogjes spraken boekdelen. Hij wilde woensdag het liefst bij oma zijn. Slofjes en pyamaatje aan. De autootjes die anders op de vensterbank in de keuken moeten, hoefden niet eens van stal te worden gehaald. Zonder aanwijsbare reden ging de anders zo levenslustige Cas klaaglijk huilen. Een bezoekje aan de dokter met het oog op zijn vakantie die gisteren begon, bracht uitkomst. Met de medicijnen knapte hij een beetje op, maar het bleef bij ’n beetje’. Zijn eerste vliegreis verliep goed. Zevenendertig graden was het gisteren tegen de avond op Gran Canaria. Je zou het voor minder doen.....
Gisteravond kreeg het manneke toch weer koorts. Vanochtend bleek dat hij slecht had geslapen op zijn dunne matrasje, maar hij was desondanks vrolijk. Hopelijk knapt hij snel op.
En dan onze auto. Op 19 september moest ik er de wegenwacht al bij halen. De accu was leeg. “misschien iets aan laten staan”. Woensdag was het weer raak. Ik kon met de sleutel mijn auto weer niet in. Weer de wegenwacht gebeld op donderdagochtend. Die mannen zijn er echt snel. Weer gekeken, accu doorgemeten. Bleek het toch de accu te zijn en dat terwijl bij de meting een halve maand geleden er niks aan de hand leek. “laadstroom defect”, zo gaf de boordcomputer aan. Om kort gte gaan: de nieuwe accu zit er in, al was de oude nog maar net twee jaar oud. Maar ja chemisch kan er ook wel eens iets fout gaan. Gisteravond konden we in elk geval naar onze oudste zoon en zijn vriendin in Utrecht. Gezellig. Heerlijke boerenkool gegeten, bijgepraat en vakantiefoto’s gekeken. Er leek geen vuiltje meer aan de lucht met de auto. Tommy en Nienke zijn ook weer aan het bijkomen van een ‘tropenvakantie’. Ben ik blij dat zij weer terug zijn uit Vietnam. Zeker toen ik gisteren las dat er vanwege noodweer tientallen doden waren gevallen deze week...
De scootmobiel-soap begon maandag. De cabrio moest gewisseld worden. Ik kreeg een lage veredelde keukenstoel terug met een motor die slechts een slakkengang produceerde. Ik kon met mijn lange benen niet tussen het stuur en te kleine zitting. Donderdag zouden ze terug komen met een andere. Wie er ook kwam; Medipoint niet. “Vrijdag bent u de eerste”. Om twaalf uur waren ze nog niet geweest. Zouden ze denken dat gebruikers van een scootmobiel thuis achter de geraniums zitten, dus dat zij kunnen komen wanneer het hen uitkomt? Ik wil er maar geen woorden meer over vuil maken.
Over Anne Faber en haar tragische dood is op sociale media al veel gezegd. Ik denk vooral nog aan de nabestaanden. Ik laat het voor de rest bij mijn ontevreden gevoel over het Nederlandse wets- en rechtssysteem in deze en dergelijke onverkwikkelijke affaires.
Er waren gelukkig ook nog leuke dingen te melden. Anouk en Robyn, die het op school goed naar haar zin heeft, hadden het als ‘leesmonsters’ prima naar hun zin met de kinderboekenweek. Het ging over ‘Eng’ geloof ik. Nou dat is niet aan dovemansoren gezegd tegen ons Anouk. Oh ja, maandag komt Renée. Zo zag ik in onze volle agenda. Er moet een mascotte worden gemaakt voor het hockeyteam. Nou dan is ze bij oma aan het juiste adres; dan kan ze meehelpen. Het is immers Herfstvakantie. Ik zou het haast vergeten.
(Bron: Familiearchief f.van son: zo maar een week 2017)







Geen opmerkingen:

Een reactie posten