Lepeltje tik.…

Even een belangrijk nieuwtje: Cas heeft een eerste tandje! Een mijlpaal dus. Dat moest ik toch eerst even kwijt. Het zat er al een tijdje aan te komen, maar is nu zeker. …En gecontroleerd met het beproefde recept van generaties: lepeltje tikken in het mondje en je hoort het! Dat is één. Zoals het goede ouders betaamt, werd er uiteraard onmiddellijk een begin gemaakt met poetsen!

En dan het tweede onderwerpje. Het zou oma José niet zijn of ze was de afgelopen dagen weer creatief bezig met een paar kleinkinderen. Ik mag er nog niet teveel over zeggen natuurlijk en ook de foto’s houd je nog even tegoed. Want anders zou ik het geheim verklappen. Het is immers morgen pas vaderdag………… 

Vermakelijk om te zien hoe eerst Youri, later op de dag ook Cas en Anouk zich onder het toeziend oog van Oma José uitsloofden. Je kon de spanning van de gezichtjes aflezen.

En dan wat mezelf betreft: gelukkig kan ik weer oog hebben voor en genieten van de fijne dingen, die er dagelijks zijn. Langzaam maar zeker trekken de krampen zich na bijna drie weken uit mijn been terug. Het leven wordt weer wat meer dan verkrampen; medicijnen slikken; kleine beetjes slapen; op je buik liggen om de spieren te ontspannen en ’s nachts vooral wakker zijn; overdag lusteloos en niet weten of ik nu beter kan gaan zitten, gaan staan, laat staan of ik nog kan lopen.

Ik probeerde al een paar dagen om de medicatie terug te dringen; uiteraard na overleg met de medische staf. Zo’n stapel zware pijnstillers en spierverslappers per dag maakt een mens zo suf. Veel genieten is er dan niet bij. En die pijn, die eeuwige pijn, die blijft desondanks constant op de achtergrond doorzeuren.

Sinds woensdagmiddag lijkt de diepe massage van die fysiotherapeuten vrucht af te werpen. Ook het dagelijks meerdere keren trainen zonder weerstand op de hometrainer thuis, levert eindelijk resultaat op. Voorzichtig! Dat is het eerste woord dat in mij opkomt. Oh zo bang dat er weer een terugslag komt. Ik ben nu eenmaal –door de praktijk wijs geworden- vooral heel voorzichtig. Een echte ‘zwartkijker’, noemt een aantal anderen het. Het zij zo. Laat maar!

Ik kon donderdagavond gelukkig -maar jammergenoeg nog niet zonder pillen-  de geslaagden uit mijn klas even feliciteren op school. Veel meer energieverslindend dan ik gehoopt had, maar het gaat dus vooruit.

Als het herstel doorzet, dan kan ik maandag eindelijk ook weer les geven. Een heerlijk gevoel dat alles toch weer op zijn pootjes terecht lijkt te komen. En alle vaders! Een hele fijne dag morgen………. Nee. Ik verklap echt niks!

(Bron: familiearchief f.van son: eerste tandje Cas juni 2016, Vaderdag 2016: de boeven weten van niks).