Vandaag stel ik jullie in één keer ons rijke bezit voor. Oma en Opa zijn er trots op. Je raadt het al: de acht kleinkinderen. Niet dat we niet trots zouden zijn op onze vijf kinderen, maar die kleinkinderen hebben toch wel een bijzonder apart plaatsje in ons hart. Oma’s en Opa’s zullen weten waarover ik het heb.
Die kleinkinderen doen je denken aan je eigen kinderen, maar je kan er nog meer van hebben dan van je eigen kroost. Je wilt ze eigenlijk niet verwennen, maar je doet het toch. En niet, omdat ze lekker ’s avonds weer naar huis gaan en de rust weerkeert. Nee. Want het gebeurt dikwijls genoeg dat er een of meer kleinkinderen bij oma blijven slapen. Het heet dan gelijk logeren.
Donderdag was weer zo’n dag waarop José ’s avonds doodmoe op de bank neerplofte. Mag het! Om kwart voor zeven ’s morgens stonden Robyn en Daantje al voor de deur. Natuurlijk, want papa moet vroeg gaan werken. Ze werden bij Oma gebracht. Robyn groette in het voorbijgaan snel, maar ze wilde al meteen speelgoed gaan pakken om aan de slag te gaan. En speelgoed heeft oma meer dan genoeg. Het hele kleine gangetje naar de achtertuin staat er vol mee. Wie wat bewaart, heeft wat en soms kan er voor een prikkie iets nieuws bij elkaar worden gespaard.
Gelukkig was Robyn niet kwaad dat de tuindeur nog niet meteen openstond. “Buite peeje”.
Dat kwam later. En Daan? Die kroop lekker op de bank. “Ik wilde eigenlijk nog slapen, maar toen kwam mama mij al wakker maken”, zei hij verongelijkt.
Toen Oma voor beiden een boterham had gemaakt, was het al snel over.
De hele dag moet je met Robyn bezig zijn. Ze vraagt constant je aandacht. Is het niet om een pop aan te kleden, dan is het wel om speelgoed te laten zien, of om samen te puzzelen, of haar helpen op de skippybal. Daan maakte op zijn beurt al snel dat hij naar buiten kwam. Hij mocht van oma op de step rondjes rijden en spelen met de kinderen uit de buurt. Die kans liet hij zich niet ontgaan. We hebben geen kind aan hem gehad! 's Middags aten we in de tuin pannenkoeken en toen Robyn even geslapen had; “Bedje boem”, trok José met de kinderen naar tante Meike om samen met Anouk en Youri en nog een vriendinnetje van Anouk in de speeltuin te gaan spelen.
De gezondheid van ons Anouk baart een klein beetje zorg. De oogjes zijn wat opgezwollen. Typisch een geval van allergie, dacht Oma al meteen. Als het de konijntjes maar niet zijn, zo liet zij bezorgd weten.
Opa, -ik dus-, keek intussen Tour op tv en zo tegen vijven kwam het stel weer terug. Voldaan en moe. Ze hadden rond zes uur niet eens in de gaten dat Pieter ze weer kwam ophalen.
En Emma en Renée? De oudste bereidde zich voor op een dagje uit in Maastricht samen met papa Bram en Mama Inge; nog voor haar verjaardag. Renée had volop zin in een dagje logeren bij Pieter en Tara. En Cas van Elke en Wouter, onze jongste aanwinst, sliep en at rustig door, overdag wat meer wakker, zo leerde navraag. Want José wil wel graag zowat dagelijks van het wel en wee van haar nageslacht op de hoogte blijven en niet enkel via de familie-app.
Wij keken donderdag weer tevreden terug op de zoveelste dag waarop kleinkinderen ons een warm en dankbaar gevoel hebben geven. We zouden ze voor geen goud willen missen ook al zijn ze soms nog zo vermoeiend en ook wel eens lastig. Maar dat hoort er allemaal bij!
(Bron: familiearchief f. van son: Joël, Emma, Renée, Daan, Anouk, Youri, Robyn en Cas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten