Maar voordat ik verder ga, wil ik toch even trots ons gezin over het voetlicht tillen. Een club met fantastische mensen en mensjes.
Ik heb het over José, met wie ik dit jaar al veertig jaar getrouwd ben, maar ook over onze vijf kinderen met aanhang en niet te vergeten de – inmiddels- zeven- kleinkinderen. We hoeven niet bang te zijn dat José en ik veel alleen thuis zitten, al zouden we dat soms –zeggen we voor de grap- toch wel eens wensen.
Nee. Alle kinderen en kleinkinderen komen graag bij opa en oma. Ik kan me niet voorstellen dat ze daarbij toneel spelen en enkel komen om ons een plezier te doen….
Ze gaan daarnaast ook bij tijd en wijle naar Omi van Son op bezoek in Breda. ‘Omi’ is de omschrijving voor mijn nu negentigjarige moeder, de ‘mater familias’. Zij is steeds erg blij met de bezoekjes van haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen.
José en ik waren op 24 mei dit jaar al veertig jaar getrouwd. Toch hebben we de feestelijkheden toen enkele maanden opgeschoven. Onze tweede dochter Meike was hoogzwanger en dat zou betekenen dat zij met haar mensje-in-wording niets méér zou kunnen doen, dan de hele dag enkel zitten en te gaan verzitten.
Daarom twee weekenden feest pas in september. De ene dag, ‘Un skon dagske’, bij de Aarborsthoeve in Mierlo was voor de volwassenen. Het was een heerlijk relaxt dagje met eten en drinken en veel activiteit en vooral veel lachen. We hebben er alleen maar positieve geluiden over teruggehoord. Een heerlijke dag dus.
Dan natuurlijk nog de speciale kinderdag, een weekendje later. Eerst foto’s maken in dat mooie Raamsdonksveerse park, dat zo prachtig door de omwonenden wordt bijgehouden. Mede dankzij hun inzet en het vakmanschap van Helmi Puts van Helmifotografie.nl uit Oisterwijk, kregen wij prachtige foto’s. Daarna togen we naar het activiteitencentrum voor de kinderen ‘Hemelrijk’ in Volkel, uiteraard ook in Brabant!
Voor ouders en kinderen een heerlijke dag, met de hele dag drinken wat je wilde en afgesloten met frietjes en snacks waarbij de kleintjes hun vingers haast opaten en daarna zelfs nog ijs toe, dat zij zelf mochten versieren. Nog voordat ze in de auto’s zaten op weg naar huis, sliepen de meeste kleintjes al. Zo hebben wij met onze achttien Van Sonnetjes een fijn feest gevierd.
Nu op naar de vijftig, zal ik maar zeggen. Ik bedoel natuurlijk ’50 jaar huwelijk’ want zoveel Van Sonnetjes zou ik toch wel wat teveel van het goede vinden. Dat levert weer andere nodige aanpassingen op. Dan moeten we eerst groter gaan wonen en dat kan pas weer als we de hoofdprijs in Staatsloterij of Postcodeloterij nou eindelijk eens winnen. Alhoewel. De hoofdprijs hebben we eigenlijk al jaren binnen met al onze dames en heren Van Son. Gezond en wel. Wat wil je nog meer! En wie weet komen we nog over de twintig over enkele jaren. Zou ook weer echt leuk zijn! Ik hoop het natuurlijk allemaal nog mee te maken.
(Bron: familiearchief, gezinsfoto 2014 tgv. 40 jaar huwelijk).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten