Toeval bestaat niet...

Gisteren namen we bij wijze van uitzondering eens een dagje voor onszelf. José en ik. We reden samen naar het Centraal Museum in Utrecht in de Agnietenstraat. De auto dankzij na een vertrekkende parkeerder schielijk geparkeerd, nadat we een paar rondjes stapvoets gereden hadden over het Sint Nicolaas kerkhof. Rare naam voor een parkeerplaats... Maar wél weer op een steenworp afstand van het museum. Wij zijn daar sterk in. Daar merk je meteen de charme van ons steeds aantrekkelijker wordende eigen dorp, waar we gratis kunnen parkeren! Achttien euro dokken bij de parkeermeter is toch wel erg veel voor een paar uurtjes.....

Dat heb je in het centrum van een grote stad, denk ik dan maar.  We hebben zo langzamerhand al heel wat interessante musea bezocht. Nerlandse maar ook musea in Brugge, Berlijn, Zadar, Rhodos en ook op Corsica. Toch blijft het elke keer een verrassing. Wat zou dit museum ons weer brengen? Nou. Van alles wat, zo ontdekten we toen we een klein beetje gewend waren geraakt aan het doolhof dat het museum toch hier en daar wel is: De collectie? Oude meesters, moderne kunst, kastenvol Nijntje-boeken, het atelier van Dick Bruna en zijn stem en beeld van hem en diverse meubels van Gerrit Rietveld. Vreemd om dan bij thuiskomst ’s middags te horen dat Dick Bruna is overleden. De meester die generaties heeft weten te boeien, en nog, met zijn Nijntje-verhalen We hebben een hele stapel in de kast staan thuis. Nee..., toeval bestaat niet. Terug naar het museum. Zoveel verschillende stijlen bij elkaar. Er wat schilderijen uit de veertiende, vijftiende en zestiende eeuw en ook moderne kunst, waarop José zo gek is. Uiteraard weigerde op zeker moment de lift dienst en waren we genoodzaakt om in het gebouw met de trap naar boven en beneden te gaan. Dat hebben wij weer.... Sommige ruimten ademden nog echt de sfeer van het voormalige middeleeuwse klooster en weeshuis, waarin het museum gevestigd is. Andere zalen en nissen waren heel modern ingericht. Ik vind een museum altijd de moeite waard. Zo ook dit. Na afloop nog een kop thee met taartpunt in het Centraal Café en daarna konden we voldaan terug naar huis. Maar niet dan nadat we aan de overkant, recht tegenover de ingang van ‘ons’ museum in de Agnietenstraat het Nijntje-museum opgemerkt hadden. Er ging net een vader met drie kleintjes naar binnen. Zou best leuk kunnen zijn voor onze kleintjes, zo schoot het door mijn hoofd. José bleek hetzelfde te denken. Ondanks het feit dat we eens een dagje voor onszelf kozen, zaten toch onze kleinkinderen in ons hoofd. Tja. Zo zitten Oma José en Opa Frans nu eenmaal in elkaar. Je leeft tenslotte niet voor jezelf alleen.

(Bron: José en Frans, dagje Centraal Museum Utrecht, 17-02-2017)