Zeldzaam moment....

Donderdagmiddag even na vieren was het eindelijk een keer zo ver. Eindelijk kon ik een zeldzaam moment vastleggen op de gevoelige plaat. Oma José kon even een keertje samen met de kleinkinderen gaan zitten. Na een schone luier voor de twee neefjes kon Oma even op de bank. En van die gelegenheid maakten Cas, Youri en Anouk dankbaar gebruik om samen met Oma José naar een spannende Eftelingfilm te kijken: Rood Kapje en de draak, -favoriet van Youri-, de reus, Langnek en de kabouter. Voor Anouk misschien iets te kinderachtig, maar na een volle dag school, en pijnlijke vinger was ook zij even aan een rustmomentje toe. Elke week is oma José in touw om het kinderen en kleinkinderen naar de zin te maken. Ze is beurtelings oppas, verpleegster, en soms buitenschoolse opvang, nachtwaakster, serveerster of kok. Alles om het iedereen naar de zin te maken. Niets is haar teveel. De kleintjes (maar ook mama’s en Papa’s) blijven zo nu en dan ook graag bij Oma José eten. Ze maakt van een normale maaltijd elke keer iets lekkers. Zo ook donderdagavond, toen Youri en Anouk samen met papa en mama mee aan tafel gingen. Gebakken aardappeltjes met spercieboontjes (met uitjes voor de liefhebber natuurlijk), appelmoes en een stukje varkensvlees. Of frietjes toen Youri vrijdag kwam logeren. Het is een genot om de kleintjes met smaak te zien smikkelen. Anouk laat dan ook nooit een hartelijke opmerking als “lekker Oma” achterwege. Wat uiteraard 'Kok Oma' weer plezier doet. Over een half jaar ben ik er voortaan elke dag bij. Dan ben ik met mijn pensioen. Maar daarop kom ik uiteraard in een later stadium wel terug. 
 Ik ben moe, zo vlak voor de Kerst. De traditionele ‘donkere dagen’ voor Kerstmis hakken er bij mij altijd behoorlijk in. Ik ben dan wat grieperig, verkouden, en ga eigenlijk behoorlijk op tijd naar bed. Het is ’s morgens dan ook vroeg dag. De ene dag komen bij voorbeeld Anouk al om half acht en brengt Oma ze tegen half negen naar school; op weer een andere doordeweekse dag blijkt een ander kleinkind ziek en is oma al vroeg in de weer als oppas. En overdag, als mama’s een keer vrij zijn, komen ze zelf op de koffie bij Oma. Zo nu en dan komt er ook een kleind logeren. Zo gaat het week in week uit. Mama’s en papa’s moeten nou eenmaal werken. Soms denk ik wel eens dat het – zo nu en dan- toch wel erg veel voor Oma José wordt; als zij even een uiltje knapt aan het begin van de avond op de bank, zodra we weer met zijn tweeën zijn. Dan kijk ik af en toe eens op en dan schiet het door mijn hoofd “waar haal je de energie toch vandaan”. Onvermoeibaar zo lijkt het. Hoe lang houdt ze dat nog vol.   Zij en ik hopen dat het nog jaren zo kan doorgaan. We zijn immers – zo lijkt het- geboren voor onze kinderen en kleinkinderen. En laat ik eerlijk zijn. Oma zou echt niet zonder kunnen.

(Bron: Cas, Your en Anouk bij oma José)