Dat was een belangrijke vraag begin juli 2007. Onze oudste dochter Inge en haar vriend Bram waren in verwachting. Alles verliep naar wens. Toch waren José en ik er niet gerust op. Zouden we wel gaan of niet gaan. Toen Inge aan de dokter had gevraagd of wij nog op vakantie konden, was er volgens de gynaecoloog geen vuiltje aan de lucht: natuurlijk kon dat! Zij was pas 3 augustus uitgerekend en wij gingen tenslotte maar 16 dagen.
Onze vakantie was al maanden geleden geregeld en we besloten dus om donderdag 5 juli de auto toch te laden. Dat was het werk van José. Die kon dat als de beste. Deed dat dan ook elk jaar.
In de nacht van donderdag op vrijdag gingen we samen met jongste dochter Elke op weg. Zij hield de kaart erbij als wij op onbekend terrein kwamen. Dat was haar specialiteit en ik, ik reed! Wij zouden vrijdag overnachten in Oostenrijk en dan konden we zaterdagochtend vroeg doorrijden naar Kroatië.
De reis verliep voorspoedig. Ik plande altijd alles voor de vakantie. Wist in grote lijnen de route uit mijn hoofd. Zo voelde ik me zeker en kon rustig de kilometers afleggen, meestal met muziek van onder meer Queen die José uitzocht.
Maar het liep toch anders dan we dachten. Toen we dicht bij het overnachtingadres in Oostenrijk waren, kwam er telefoon van Bram. Inge moest zich melden in het ziekenhuis, het Amphia aan de locatie Langendijk in Breda. De kleine, die we tot dan toe liefkozend ‘Ukkie’ noemden, nam niet meer in gewicht toe en Inge’s bloeddruk was te hoog.
Daar ging onze rust. We keken elkaar aan, draaiden resoluut op en gingen terug naar huis.
Geen overnachting, maar rijden. Een stukje Oostenrijk en daarna de Duitse autobanen.
Zaterdagochtend waren we weer thuis. We voelden ons moe, maar een stuk meer op ons gemak.
Laat nu ons eerste kleinkind maar komen.
Maandag 9 juli werd door de arts besloten, –ondanks het feit dat Inge pas op 3 augustus was uitgerekend-, om met een keizersnee ‘Ukkie’ te halen. Dat gebeurde die dag om 10.44 uur.
Emma, want zo heette ze, woog bij de geboorte slechts 1780 gram en werd uiteraard meteen in de couveuse gelegd. Iedereen gelukkig. Op 25 juli mocht Emma mee naar huis. Het leven van Inge en Bram, maar ook ons leven was in één klap veranderd. Wij waren oma en opa geworden. En ook mijn moeder kreeg in één klap een andere titel. Zij werd ‘Omi’ van haar eerste achterkleinkind.
(Bron: familiearchief f.v.son: geboortekaartje Emma; Emma net na de geboorte; Emma en haar ouders; Emma met oma en opa van Son; Omi met Inge en Emma in 2008)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten