Het is even wennen…..

De hitte is achter de rug. We hopen natuurlijk op een mooie nazomer, maar dat blijft voorlopig afwachten. Deze week was het op woensdag nog even gezellig om op een terrasje te zitten, uit de wind, want die wakkerde toch langzaam maar zeker aan als voorbode van weersverandering.

Doornat

Donderdag werden José en ik verrast door het weer. Er moesten weekboodschappen worden gedaan. Zonder jas gingen we weg in een mooi najaarszonnetje en ik achtte zoals altijd in de auto. Maar toen José vanuit de Albert Heijn met een volle winkelwagen naar mij toe wilde komen,  begon het weer te stortregenen. Zo erg, dat zij terugging om even te schuilen. Ze was doornat en moest zich eenmaal thuis snel omkleden. Ja die weeromslag van het ene op het andere moment, kan je verwachten in deze tijd van het jaar.

Plantjes

Nu onze kat er niet meer is, is José begonnen met het fatsoeneren van de achtertuin. Dat zit al lang in haar hoofd. Nieuwe plantjes erin en wat andere klusjes. Eigenlijk wil ze uiteindelijk graag gras in de achtertuin met borders met plantjes en een boompje, maar dat is voor haar teveel werk. Ik kan helaas niet helpen en zij kan het niet alleen. Ook de wortels van een oudere plant moeten er nog uit, maar dat is ook een hele toer. Aan het eind van de ochtend gisteren, toen ik mijn artikelen voor de wekelijkse pagina klaar had, zijn we naar het tuincentrum gereden. Ze had nog een bon die ze gekregen had als ‘mantelzorger’ voor mij. Die bon was dik verdiend en kon ze uiteraard zelf besteden. José zorgt er nog steeds voor, dat het mij aan niets ontbreekt. Zorgen, maar ook zich zorgen maken, zit haar in het bloed. Ze heeft het ook niet gemakkelijk. We hebben samen gezellig op ons gemak gewinkeld en tevreden de auto volgeladen. José kon weer eens lachen en is gistermiddag onmiddellijk begonnen om de tuin in orde te brengen. En ze heeft nog geld over op haar cadeaubon ook!

Ergeren

Pro-palestina-betogers terroriseren momenteel de Vuelta, de wielerronde van Spanje. Diverse etappes moesten ingekort worden en dat gold ook voor de tijdrit. Die ging in het kader van de veiligheid niet over ruim 27, maar over ruim 12 kilometer. Eigenlijk regelrechts competitievervalsing voor de betere tijdrijder.  Niet dat het niet onmiddellijk zou moeten ophouden in Gaza, laat dat duidelijk zijn. Maar bij de Vuelta beloven de laatste twee etappes, vandaag en morgen spannend te worden. Niet enkel omdat de nummers 1 en 2 maar zo’n driekwart minuut van elkaar af staan. Maar vooral vanwege de zorg voor de veiligheid van de renners als er weer een of andere onverlaat-activist het peloton of de kopgroep meent te moeten inlopen. Misschien wordt ook het WK mountainbike in Zwitserland wel uitgekozen door een clubje fanaten om ook dat in het honderd te laten lopen. Ik weet niet of ik het allemaal ga bekijken, maar ik moet wel zeggen dat ik me groen en geel erg aan die activisten, die de sportwedstrijden terroriseren. Welk voordeel heeft de gaza-bevolking bij dit misselijk makende gedoe? De activisten worden uitgekotst. Wedstrijden verstoord. Er staan weinig wielerliefhebbers lands de kant, die al is het maar een vleugje positief gevoel kunnen opbrengen voor die beroepsdemonstranten. Waarom zien we dit soort volk zich niet hard maken voor Ethiopië, Oekraïne, Congo, de Oeigoeren, de Druzen in Syrië en nog wat van die brandhaarden. Of bij de agressie tegen tegenstanders van het bewind in Turkije om maar eens iets te noemen. We hebben in ons land ook veel te veel van die mensen die de vrijheid van meningsuiting die een groot goed is, misbruiken enkel en alleen omdat zij hun zin niet krijgen. Ach, soms moet ik er zelfs mee lachen. Dat was bij voorbeeld het geval, toen de milieukwallen van Extinction Rebellion zich beklaagden bij Schiphol en naar de rechter stapten omdat Schiphol hen een tijdje de toegang tot de luchthaven ontzegd, nadat ze er huisvredebreuk hadden gepleegd en de veiligheid op het spel hadden gezet. Uiteraard vond de rechter dat die activisten gelijk hadden omdat hun vrijheid van meningsuiting was beperkt. Het moet niet gekker worden. Het zal overigens wél gekker worden, denk ik, want er komen verkiezingen aan en dan weten de politici niet in welke bochten ze zich moeten wringen, om de kiezer -tenminste voorlopig- te behagen. Gek hé, dat nog slechts 4% van de mensen in Nederland vertrouwen hebben in de lach- en meelijwekkende kleuterschool die ‘Haagse politiek’ wordt genoemd.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Lappendeken….

Deze week in mijn weekendbericht een lappendeken van korte berichtjes. Ik was vooral bezig met het maken en redigeren van artikelen over veel te veel onderwerpen voor mijn wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat en José bracht heel wat tijd door bij de wasmachine en achter de strijk- en vouwplank. Dat heb je als je er zo nu en dan op uittrekt om thuis even weg te zijn. José zit niet zo lekker in haar vel en heeft af en toe, net als elk ander mens, behoefte aan afwisseling van dagelijkse beslommeringen. Fijn dat we die tijd voor onszelf hebben.

Mijn enige

Een poster zouden we -denk ik- tegenwoordig zeggen. Toen heette het een aanplakbiljet. Van mijn eerste en enige muziekfestival dat ik in mijn leven bezocht. In de evenementenzaal Het Turfschip aan het Chasséeveld in Breda. Prima bands toen, waaronder de Golden Earring, maar die bonkende basboxen en de enorme drukke waren aan mij kennelijk niet besteed. José heeft er wel meer bezocht bij voorbeeld in Zundert. Daar kwamen de Cats in, - ik denk zaal Romantica-, en nog diverse andere bekende bands maakten er hun opwachting.

Klein bericht

Een klein berichtje kan soms best wat impact hebben. Wij kregen er zo een afgelopen week. Het was een enveloppe met daarin een kaartje, waarin we sterkte werden gewenst, na het verlies van onze oude kater Krokus, of kroky, zoals wij onze harige vriend noemden. De kaart kwam van de Dierenkliniek Dongemond in Raamsdonksveer. We merken dat we onze kat missen. Toch een mooie geste.

Schilderen

Onder het motto ‘altijd gezellig’ ging José woensdagmiddag weer naar haar periodieke schildercontact, dit keer bij vriendin Petra. Er is weliswaar niet zo veel uit José haar handen gekomen op dit hobbygebied de laatste tijd, maar het is wel belangrijk dat José aan de slag blijft met haar schildervrienden. Op zo’n middag kruipen de vrienden weer een middagje achter hun palet en schildersezel om creatief te zijn én gezellig bij te praten. Het leverde weer eens een creatief stukje op. Een -weliswaar slechte- foto heb ik ervan gemaakt. Maar het schilderijtje staat inmiddels weer compleet in lijst in onze woonkamer. Ook periodiek van ons clubke zijn de ‘klaproos-etentjes’. Bij toerbeurt verzorgen de leden zelf thuis een dinertje voor de vriendenclub. Gelukkig mogen ook de partners erbij zijn….. Daar komen vaak de meest nieuwe en voor wat betreft samengevoegde smaken, de meest ondenkbare smakelijke hapjes op tafel. Ook daarvan is het kenmerk ‘altijd gezellig’.

Jarig

Als je een omvangrijk gezin hebt met kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen, dan is er elke maand wel een of meer verjaardagen te noteren. Gisteren was onze schoondochter Tara jarig. Uiteraard hebben we haar en Pieter gefeliciteerd.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Zielig en een ministaatje

Het gewone leven ging deze week weer door. De jongens kwamen maandag tussen de middag tosti eten; het was weer behoorlijk warm en drukkend en in het weekend was het weer dolle pret met optreden van een muzikaal gezelschap op het terrasje bij de paters. Nieuw en opmerkelijk was, dat José woensdag contact zocht met de huisarts. Ze komt daar zelden en alleen wanneer het echt hoognodig is, maar ze kon er desondanks pas na twee dagen terecht. Ons kleine manneke Luuk heeft pech. Hij heeft griep. Anders is hij altijd volop energie, maar nu is hij compleet zielig.

Hopelijk is hij snel weer beter.

 

Missen

Wij missen onze kater Kroky echt. Niet zo gek als je een huisdier  van ruim 21 moet laten inslapen om pijn en nog meer ellende bij hem voor te zijn. Die verdiende hij immers net. Telkens als we thuiskomen, kijken we nog steeds waar hij is. Onnadenkend zoeken we nog af en toe naar zijn etenbakje. Maar het leven gaat weer door.

 

Ministaatje

Deze week wil ik aandacht besteden aan iets heel anders.

Als je zoals ik, altijd vooraf mijn vakantie en de regio onder een vergrootglas leg, dan vind je zo nu en dan prachtige pareltjes die je niet had willen missen.

Op een van onze vakanties, het zal rondom de overgang van het millenium zijn geweest, -onze jongste dochter ging nog mee-, waren we in Loano aan de Bloemenriviera in het noorden van Italië. We zijn nooit strandliggers of bruinbakkers geweest. We reden op vakantie altijd liever naar leuke plekjes of bijzondere dingen. Dat leverde toen ‘Seborga’ op. Op het eerste gezicht niet meer dan een bergdorpje, maar in werkelijkheid gaat een mooi verhaal schuil achter ‘A Seborca of A Seburca’, zoals het in het ligurische dialect heet. Op onze rit daarnaar toe, zagen we in de bergen rookpluimen en helikopters vlogen af en aan om water uit de Middellandse zee over de vlammen te gooien. Het vuur ging gelukkig uit. Even verderop was de heuvelachtige weg naar Seborga. Het is een klein dorp en wat meer bijzonder is, het is een zelf uitgeroepen prinsdom vlak bij de Franse grens, op zo’n 40 kilometer van Monaco. Een zelf uitgeroepen microstaatje met de officiële naam Prinsdom Seborga. Er wonen nu zo’n 283 inwoners en het staatje heeft een oppervlakte van 4.87 vierkante meter en ligt op 500 meter boven zeeniveau. Kweken van olijven en toerisme zorgen voor inkomsten. Ik ging een gesprek aan met een winkelier van een klein winkeltje op de parkeerplaats aan de ‘grens’. Ik weet nu hoe het zit met het zelf uitgeroepen onafhankelijke staatje van Italië.

In 1964 begon een van de grote plaatselijke kwekers, Carbone,  het idee te promoten, dat Seborga en omgeving onafhankelijk zouden moeten worden van Italië. Hij claimde dat Seborga als souvereine staat sinds 954 had bestaan. Paus Gregorius riep Seborga in 1079 uit tot een vorstendom van het Heilige Roomse Rijk – het staat onder bescherming van de Heilige Stoel – en maakt dus geen deel uit van Italië, hoewel men er wel belasting betaalt. Seborga zou volgens documenten uit het Vaticaanse archief een leen van het graafschap Ventimiglia zijn geweest. In 1079 zou het een prinsdom van het Heilige Roomse Rijk zijn geworden na overdracht aan de abten van het Benediktijner klooster van Santo Onorato van Lerins, die het in 1729 als protectoraat aan de koningen van Sardinië-Piemont zouden hebben verkocht. Omdat het in documenten over gebiedsoverdrachten daarna nooit is genoemd, zou het vorstendom nog steeds zelfstandig zijn. Inwoner Giorgio Carbone wist voldoende mensen hiervan te overtuigen en hij werd in 1963 tot prins van Seborga gekozen. Volgens Carbone  was Seborga niet meegenomen in de Italiaanse eenwording van 1861. Daarom zou het als onafhankelijke staat erkend moeten worden, vond hij. Bij een informele stemming onder de inwoners werd in 1963 Carbone gekozen tot staatshoofd. Hij nam toen zelf de titel aan van Sua Tremenditá Giorgio I, Prins van Seborga. Hij behield die titel, tot hij in 2009 overleed. In 1995 werd hij gekozen voor het leven en tevens werd Seborga in een stemming onafhankelijk verklaard. Carbone schreef een grondwet, liet munten en postzegels uitgeven en zette een leger op. Zijn opvolger Marcello Menegatto, werd in 2010 gekozen. Hij trad in 2019 af en werd opgevolgd door zijn ex-vrouw Nina Menegatto, die zichzelf Hare serene hoogheid prinses Nina noemde. De aanhangers van de onafhankelijkheidsclaim bedachten een vlag en vormden een grensbewaking. Er kwam een officiële website van het Prinsdom Seborga. Zoek hem maar eens op. Maar helaas; de claim van onafhankelijkheid wordt niet internationaal erkend en dus blijft Seborga voorlopig gewoon een deel van Italië. Jammer want het is eigenlijk best een aardig verhaal. Er worden nog wel steeds pogingen ondernomen om toch die onafhankelijkheid te krijgen.

(Bron: https www.comune.seborga.im.it, https://nl.wikipedia.org/wiki/Seborga), familiearchief f. van son).

 

Onze betreurde Kroky.....

Onze bejaarde kater Kroky is er niet meer. Hij blies na 21 jaar en vier maanden afgelopen donderdag zijn laatste adem uit. Daarmee kwam een einde aan wat de laatste dagen een lijdensweg voor hem was. Hij was al lang niet meer de oude. Maar nu zakte hij zo nu en dan door zijn poten. Hij at nog nauwelijks; drinken deed hij toch al niet veel. Hij was te zwak om nog actief te zijn. Hij kon zelfs de lastige vliegen niet meer verjagen van zijn vacht. We hebben hem noodgedwongen uit zijn lijden moeten laten verlossen. Donderdag om 10 over 12 hebben we hem naar de dierenarts moeten brengen. Voordat hij zijn laatste adem uitblies, was hij gelukkig al rustig in slaap. Hij heeft er niets van gemerkt. Nog meer ellende is hem bespaard gebleven.

We hebben jarenlang voor hem mogen zorgen. Ik zie nog Anouk, onze kleindochter binnen komen. Kleine Kroky, die vroeger bij het vorige baasje nog Daimo heette, kroop van schrik onder de grote kast. Daar bleef hij geruime tijd zitten. Wij noemden hem Kroky of liefkozend Krokus. Kroky kon boos zijn als wij weg waren en iets later dan het tijdstip waarop hij normaal eten kreeg, pas thuis kwamen. Hij liet zijn ongenoegen dan duidelijk blijken. Hij kon ook best een half uur voor de bank zitten staren richting José. Hij vond, dat hij dan al toe was aan zijn gezonde snoepjes halverwege de avond. Geduld, dat woord kende hij niet. ’s Morgens en ook’s middags bleef hij miauwen als het naar zijn mening etenstijd was. Zijn klok was de laatste weken ook volledig van slag. Onze Kroky was onze vriend. In het begin kwam hij wel bij ons zitten, maar sinds enkele weken deed hij dat niet meer. Tot afgelopen maandag. Toen kroop hij bij José op schoot en bleef daar tot onze verbazing lang liggen. Achteraf moet dat zijn afscheid zijn geweest.

Nu kan José langzaam maar zeker denken aan inrichting van de ‘nieuwe’ achtertuin. Kroky vertikte het om in de kattenbak zijn behoefte te doen. Dat gebeurde dus in de tuin. En José maar scheppen. Dat is nu verleden tijd. We missen onze krokus nu al. Maar het was beter zo.

(Bron: familiearchief fvan son). 

 

Het is weer voorbij….

Het leven gaat zijn gangetje weer. De scholen worden komende week weer opgestart en de gewone gang van zaken begint weer. De vakantie is voorbij. Ik heb van de kinderen begrepen, dat zij stuk voor stuk op een fijne vakantie kunnen terugkijken. Gisteren kwam de laatste terug. Je weet dat Youri gek is van voetballen. Voor hem kon de vakantie natuurlijk niet meer kapot toen hij met papa mee mocht naar Dortmund, naar de wedstrijd Borussia Dortmund tegen Juventus. Toen hij ook nog eens een shirtje kreeg van Dortmund was het helemaal feest. Maar ook de anderen hadden en fijne vakantie, in eigen land of buiten onze grenzen.

Hittegolf

Afschuwelijk, die hittegolf. Ik kan maar amper aan voldoende zuurstof komen en kan ook mijn warmte niet kwijt. Dat betekende in de auto met de airco aan, thuis met de airco aan en een ijsje af en toe uit onze vriezer. Het is te warm voor ons. Maar ik gun het de zonliefhebbers van harte; vroeger kon het ook voor mij niet warm en zonnige genoeg zijn. Ik ben gelukkig dat het in het weekend even wat minder is.

Gehaktballetjes

We beginnen maandag tussen de middag met gehaktballetjes met oma’jus. Zoals gebruikelijk komen drie kleinzonen ook dit schooljaar weer op maandag bij ons lunchen. Cas dacht dat hij aan de beurt was om te kiezen en toen werd het gehaktballetjes.

Uit logeren

Hij had het al diverse malen gevraagd. Maag ik in m’n eentje bij oma logeren. Donderdagmiddag was het dan eindelijk zo ver. We weten dat hij van vis houdt, dus had oma een heerlijk maaltje sperciebonen met aardappeltjes en zelf gebakken zalm gemaakt. Hij smullen en het was gezellig. Natuurlijk moest Cas ook nog even op en neer met de traplift van opa. Als kleinkinderen bij opa en oma logeren, doen we traditiegetrouw meestal iets leuks. Dat betekende dit keer dat we Cas meenamen naar nationaal Park de Hoge Veluwe. Hij hoopte vanzelfsprekend, meer nog dan oma en opa, dieren te zien. Maar dat werd dit keer een flop. We hebben al eens een vosje, wolf, herten en wild zwijn gezien, maar dit keer was het dus veel flora maar geen fauna. Een versnapering in het theehuis verzachtte een beetje de teleurstelling. ’s Avonds na een hele lange file weer terug naar huis, maar niet nadat we nog even een aangekleed frietje namen natuurlijk. Doodmoe kwamen we alle drie thuis. We leverden Cas thuis af.

De deur

Hij viel maanden geleden in het slot, Was er niet meer uit te krijgen. De binnendeur naar de kamer moest daarom met geweld worden geforceerd. Daar kwam hij niet ongeschonden uit. Pieter zorgde ervoor, dat we onze deur niet tot in lengte van jaren met een zware steen moesten dicht houden. Bedankt Pieter!

Of we vandaag naar Willemstad gaan om bij onze zeevisser weer vis te halen, dat weet ik nu nog niet….

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Mijn eerste vakantie…..

Ik zit zo af en toe wel eens wat te mijmeren over toen. Over vroeger dus. In deze vakantieperiode gingen mijn gedachten zo uit naar mijn allereerste echte vakantie als kind. Dat moet zo aan het einde van de jaren zestig zijn geweest in de vorige eeuw.

Dagtrip

Daarvoor was onze vakantie gevuld met deelname aan het vakantiekinderwerk. We gingen dan met de bus naar de zandafgraving tussen Oosterhout en Dorst en daarna lopend naar Surae. Toen kon je nog op de zandafgraving naar hartenlust spelen. Hondenpoep was er toen nog niet…. Ook gingen we een keer per week naar de speeltuin in de Talmastraat in Breda, vlakbij het TVC-terrein. Daar kon je spelen, kreeg je een glas limonade en at je je meegebrachte boterhammetjes op. Mijn moeder was toen hulpleidster. Zij stond mevrouw van Thiel bij, die de grote aanjager van het vakantiekinderwerk bij ons was. Een keer gingen we per jaar zowel met mijn ouders als met het vakantiekinderwerk op ‘grote reis’. Je moet dan denken aan Rotterdam voor een spido rondvaart of naar een of andere dierentuin of pretpark, dat toen nog betaalbaar was. Heerlijk die vakanties. Ik kijk met plezier daarop terug.

Weken weg

Maar die eerste echte vakantie ging naar het Zilverstrand in Mol in België. Op de fiets uiteraard. Met het hele gezin. Mijn vader was er niet zo dol op, om op vakantie te gaan. Maar hij genoot toch, alleen al omdat de kinderen, wij dus, het naar hun zin hadden. Alles op de fiets geladen, alleen de bungalowtent en mijn klein tentje werden gebracht door Ome Koen Molkenboer, die met de kever reed.

Ik kan me die eerste fietstocht naar de vakantieplek nog herinneren als was het gisteren. Het weer was niet zo best. We fietsten de 65 kilometer via Ulvenhout, Baarle-Nassau, Turnhout, Retie en Dessel naar Mol. Toen we een brug over een kanaal over moesten (was dat het Albertkanaal?) kreeg ik een lekke band. We hadden uiteraard de fietsspullen bij ons en papa plakte snel de band. Toen we de brug weer naar beneden reden, bleken we bij de ingang van de camping te staan. Zo dicht bij waren we. Een lekker zwembad, bosgebied en een Belgische ijsboer, soepboer en visboer die langs de weg reden om campingbezoekers van een versnapering of visje te voorzien. Het waren fijne vakanties, want we zijn er wat jaartjes na elkaar naar toe gefietst. Ik kan nog de weg naar Mol dromen. De kampkaart van mijn ouders en de foto van de kapotte band heb ik uit het archief opgediept.

(Bron: familierarchie f. van son)

 

De herinnering blijft....

De foto van José die een schilderij bekijkt in het Cobramuseum, is zes jaar geleden genomen. Toen bezochten wij nog vaak musea als we weer eens een tripje met de auto maakten. Nu ik nauwelijks meer mobiel ben en zwaar aangewezen op twee loopkrukken om met moeite een kleine aftand te lopen, komt dat er niet meer van. Dat doet me verdriet. Vooral omdat ik weet dat José zo graag met mij musea bezocht in binnen- en buitenland.

Onze oudste dochter Inge vroeg José sindsdien al eens mee naar de Biënnale in Oosterhout en onlangs nog naar het Museum Moya voor modern young art. Ik weet dat José dat wel leuk vindt, maar ik weet ook, dat zij dat misschien liever nog met mij had willen doen. Gelukkig kunnen we nog andere dingen doen, maar dat door musea en door stadjes slenteren is er nu niet meer bij. Dat doet ook José pijn, die graag leuke en mooie dingen ging bekijken.

Jaren geleden hebben we al veel musea van binnen gezien zoals het Louvre, museum Van Abbe, en het Boymans, het Cobra museum, museum De Pont, het historische museum in Zadar, het museo de Cesar Manrique op Lanzarote, het gevangenismuseum in Drente, textielmuseum, panorama mesdag, Kröller-Muller, oorlogsmuseum, Museon en omniversum, Brabants Museum, Brabants Natuurmuseum, Zuiderzeemuseum, Museum met werk van Dali in Brugge, Römisches-Germaniches Museum in Keulen, de musea in Breda en met de schildersclub in Gent naar het Museum der schone kunsten, toen het ‘lam gods’ daar werd gerestaureerd. En dan ben ik er zonder twijfel nog heel wat vergeten. José deed er soms ideeën op voor weer nieuwe schilderijen. Als we niet naar musea gingen, dan reden we op onze langere tochten naar plekken, die ik tegen ben gekomen tijdens het onderzoek naar de herkomst van mijn voorouders. Zo kwamen we in Landen bij een opgraving uit de begintijd van de middeleeuwen, in de Adijruïne van Villers, bij de Abdijen van Floreffe en die van Tongerlo, bij oude kastelen en resten daarvan en in kerken in België en Duitsland en in diverse oude stadjes en bij overblijfselen uit de middel-eeuwen in zuid-België. Tijdens een vakantie op Rhodos bezochten we opgravingen uit de Griekse tijd en in Split brachten we zowel bovengronds als ondergronds een uitgebreid bezoek aan het paleis van Diocletianus, de Romeinse keizer. Wereld erfgoed. Natuurlijk moesten ook de Dom van Milaan en het San Marcoplein in Venetië ons een tijdje dulden. Evenals de Dom van Keulen en uiteraard die van Aken, met museum uit de tijd van Karel de Grote.

Toen kon het gelukkig allemaal nog. We houden van historie, mooi, groen en water. Andere ritjes gaan en gingen daarom naar de Biesbosch, de Noordzee, het IJsselmeer, de Waddenzee,  de Veluwe, de bossen rond Breda en vaak ook naar het terrasje van de paters in Meerseldreef of bij de abdij van Postel. De inwendige mens wil immers ook wat.

Periodiek

Zowat eens per half jaar rijden we door de Westerscheldetunnel naar Zeeuws Vlaanderen. Doel is dan Morres Meubelen en een andere winkel in Hulst. We hebben het afgeleerd om via Antwerpen heen of terug te rijden, want dat is altijd verkeersellende door dat geknutsel aan de weg daar. Dat doen ze hier beter. Ik moest woensdag wel behoorlijk omrijden naar onze oudste zoon met zijn gezin, omdat de A27 dicht was boven Gorinchem, maar terug was het gewoon open. Terugkomend vanuit Hulst op donderdag moest ik ook rekening houden met een gesloten stuk weg tussen Roosendaal en Breda. Ik weet de reg, dus heb gewoon een omleiding gepakt. Rond Antwerpen laten ze het verkeer gewoon doormodderen tussen de werkzaamheden door. Gek hé, dat er dan veel oponthoud is.

Opstarten

De tropische hitte is nu achter de rug voorlopig, zo lijkt het; de kinderen zijn bijna allemaal weer terug van vakantie en over enkele weken begint het nieuwe schooljaar weer. Ik ben ook weer begonnen met het schrijven van mijn wekelijkse pagina in het weekblad De Langstraat. Dat verscheen de afgelopen twee weken vanwege de vakantie niet. Ik denk dat ik me bij het volgen van de politiek en het bestuur in onze gemeente in de Raadzaal kan voorbereiden op een lange verkiezingsstrijd. In feite is die ook al begonnen, al wordt de nieuwe Raad pas in maart volgend jaar gekozen. Ik hoop het nog een tijdje te mogen meemaken.

(Bron: familiearchief f. van son).