Daar heb ik een hekel aan….

Het was een week waarin de focus op heel veel verschillende belangrijke dingen moest liggen. Het moest allemaal op stel en sprong en juist daaraan het ik een hartgrondige hekel. Ik raak dan overigens niet in paniek, maar wordt als het ware overgefocust om niets te vergeten of verkeerd in te zetten. Dat kost enorm veel extra energie en je voelt het al, die mis ik. Dus ik pleeg in zekere zin noodgedwongen roofbouw op mijn gestel. Gelukkig trekt mijn lichaam dan aan de bel. Ik ‘luister’ altijd naar mijn lichaam, dus ook deze keer. Dat betekende dat ik na ziekenhuisbezoek op donderdag niet naar een belangrijke vergadering ben gegaan. Ik bleef liever bij José. Ik voelde me te moe maar moest uiteraard toch aandacht besteden aan deze vergadering. Hopelijk wordt het nu een klein beetje rustiger.

Genieten…

Je weet het. Soms hebben we beiden behoefte om wat rust te vinden. Daarvoor gaan we richting de bossen of naar de kust. Maandag was het de kust. Eerst naar Westkapelle op de panoramaroute. Ik kan daar dicht bij de golven komen en kan er dan urenlang genieten van de wilde en toch rust brengende zee. Een warm kopje thee uit de thermosfles en het autoraampje open… . We reden uiteraard ook weer over de Oosterscheldekering op weg naar Westenschouwen. Als we daar de auto parkeren, dan proberen we altijd iets te eten in onze favoriete brasserie Zeelust. Het lukte ook deze keer. Dat betekende een uurtje rust voordat we aan de terugreis begonnen. Net over de Haringvlietbrug snel weer van de rijksweg af en binnendoor via Willemstad weer naar Geertruidenberg. Moe maar tevens voldaan ploften we op de bank. Het was even nodig.

Halloween

Natuurlijk kreeg ik ook weer een paar foto’s vanuit het ‘enge bos’ met Halloween. Luuk zag zijn pak wel zitten, maar vond het bos toch wel wat te eng. Daarom moesten papa en mama elkaar afwisselen, want grote zus Robyn wilde natuurlijk wel een kijkje nemen. Ze vond het ‘wel leuk’, zo is me verteld. Natuurlijk de foto’’s.

Even rust

Ik heb het druk met het maken van artikelen over de verkiezingen en voor mijn wekelijkse pagina. Daarom dit keer maar een kort weekendbericht. Vanavond op visite voor de verjaardag van Robyn en zondag gaan we eten bij een schildervriend en dan wachten wat de komende week weer brengt. Voor een deel is dat wel bekend, maar elke week zit weer vol verrassingen, aangename maar ook minder plezierige.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Volle agenda…en stadsrecht.

We hebben een hele drukke week achter de rug. Het lijkt wel, dat het, -als je met pensioen bent-, drukker is dan in je normale werkzame leven. Deze week was het echt raak. We hadden twee medische afspraken, de gebruikelijke twee keer fysio per week en de dagelijkse hometrainsessies thuis om op te starten en in de running te blijven en nog een aantal andere afspraken. Volgende week staan weer twee medische afspraken gepland. Hopelijk kunnen we dan weer wat makkelijker ademhalen. En er is nog een gezellig etentje in het vooruitzicht op zondag 2 november bij een van onze schildervrienden. De ouderdom komt met gebreken, zeggen ze wel eens. Niet te hopen, dat de partijen die aan de zorg willen morrelen, de macht kunnen grijpen woensdag. Dan zouden we mogelijk straatarm kunnen worden.

Stadsrecht

Als je zo eens op een rustige middag wat zit te grasdunen, dan kom je toch af en toe iets aardigs tegen. Zoals een oorkonde van 21 september 1213. Ik vond hem in het Oorkondenboek van Holland en Zeeland op bladzijde 511 tot en met 513. Nu is dat allemaal in het latijn, en ik lees liever Nederlands. Gelukkig heeft Ton Kappelhoff de oorkonden van west Brabant van 709 tot 1475 voor ons op een rij gezet. Ik vond het bij ‘Academia’ op het internet. Voor de liefhebbers:

stadsrecht Geertruidenberg : Graaf Willem van Holland oorkondt dat hij aan de inwoners van Geertruidenberg enige voorrechten geeft. Over vererving dat het erfgoed aan de naaste bloedverwant toevalt. Bij een veldtocht van de  graaf doen zij mee met een heenreis en een terugreis. Zij zullen het land van de graaf verdedigen. Als de graaf gevangen wordt genomen betalen zij 100 schellingen. Evenveel als zijn zoon ridder wordt en zijn dochter een huwelijk sluit. Afgezien daarvan zijn zij vrij van elke heffing. Binnen het rechtsgebied van de graaf betalen zij tol zowel binnen als buiten de mark. Jaarlijks zijn er drie markten in juli, oktober en november. Vervolgens staat er een bepaling over een boete van 100 schellingen. Een beladen kar betaalt aan tol 4 penningen. Volgt een reeks van tarieven in de tol. Iedere hoeve (‘mansus’) binnen de vrijheid met uitzondering van die van schepenen, betaalt aan de graaf 6 penningen aan cijns op St. Lambertus. Als iemand zonder erfgenamen overlijdt en zijn goederen na één jaar en één dag nog niet zijn opgeëist, dan worden zij toevertrouwd aan een betrouwbaar iemand en zullen zij verhuurd worden. Dat behoeſt een schepenvonnis.  Het bos tussen Oosterhout en Steelo (‘Scheulo’) komt de poorters toe. Zo ook het woud (‘nemus’) tussen Steelo en ‘Schauthese’. Deze bossen met inbegrip van de weidegronden. (Bij Steelo gaat mij enkel een lampje branden dat het wellicht ‘Steelhoven’ moet zijn. Schauthese kan ik voorlopig nog niet thuisbrengen). In elk geval staat hij dat aan hen af. Van de geïnde boeten gaat twee derde naar de graaf en een derde naar de stad.  Hij stelt die van 's-Hertogenbosch vrij van tol, die van Geertruidenberg zijn ook vrij van tol. Wie met zijn waren naar markten in Holland gaat, mag dat dat vrijelijk doen.  Zo staat er onder meer in de oorkonde. Getuigen bij dat illustere moment zijn: Hugo van Voorne, Boudewijn van Altena, Jan van Heusden (‘Husdan’), Gerard van Wieldrecht, Hugo van Strijen (‘Striene’), Dirk ‘Duch’(?), Willem van Teylingen, Godschalk voogd van Veen (‘Vene’), Godfried, voogd van Baarle (‘Barle’), Jan van Gilze (‘Gilsen’) en verschillende anderen. Tot zo ver fragmenten uit de oorkonde. Bij Museum de Roos op de Markt in Geertruidenberg kan je kennis nemen van de roemruchte oude tijden van de vestingstad.

Geertruidenberg kreeg als eerste stadsrechten van het graafschap Holland. Dit gaf de stad het recht op een eigen bestuur, een markt en verdedigingsmuren. Geertruidenberg was belangrijk in het Graafschap Holland, mede door haar strategische ligging aan vaarroutes. Dordrecht zou stadsrechten in 1220 hebben gekregen en wordt door sommigen ook als de oudste stad van Holland beschouwd. Helaas de rechten van Geertruidenberg zijn ouder.

Jammer dat Graaf Willen van Holland er in de oorkonde niet bij heeft vermeld, dat deze stadsrechten eerder zijn dan de rechten van Dordrecht………

Pa

Mijn vader wordt voor mij zondag 108, uiteraard enkel in mijn herinnering. Ik haalde een foto uit het archief, waarop hij tijdens de vakantie in 1970 in onze bungalowtent met mijn draagbare radio in de hand naar de Tour de France zit te luisteren. Ik heb die radio nog bewaard: merk Clarville, zelf verdiend met lege flessen sorteren bij de VéGé wat staat voor VErkoop GEmeenschap, die in 1938 opgericht werd door Theo Albada Jelgersma in Breda. Mijn vader werd geboren in 2017 op 26 oktober. Zoals jullie zonder twijfel zullen weten, stierf hij veel te jong al op 4 februari 1972. Ik was toen net een half jaartje 20 jaar en kreeg op dezelfde leeftijd waarop hij stierf in 2004 twee hartinfarcten. Ik mocht blijven leven na een uren durende open hartoperatie in ‘de Klokkenberg’ in Breda, waar 6 omleidingen werden gemaakt. Ik denk nog vaak aan mijn vader. Het slijt met de jaren, zeggen ze wel eens. Vergeet het maar gerust….

Even…

We hebben in elk geval vanavond nog een gezellig uitje voor de boeg. Ronald is jarig geweest en we gaan als schoonouders en ouders op de koffie. Even gezellig ertussenuit. We hebben hem op de dag zelf uiteraard digitaal al gefeliciteerd. Oh ja, let erop dat de klok vannacht een uur achteruit gaat...

 (Bron: familiearchief f. van son; www.academia edu; 1213, 21 september (OBHZ, I, nr. 334, OBNBdig, OBNB II, B 21).

 

Jonge hoogwerkers....

Cas en Sem gingen met hun papa en mama op pad in de herfstvakantie. En wat voor een vakantie. Het was avontuurlijk en een flinke belevenis. Er kon hoog boven de grond genoten worden. Het zou niks voor mij zijn, aan een lange lijn door de lucht zweven, laat staan José, maar Cas en Sem vonden het fantastisch, al werd er natuurlijk wel flink gegild. Ook Mont Saint Michel en Saint Malo waren in trek en uiteraard genoten beide mannen ook van een speciale verzameling van krokodillen. Bretagne is mooi en lekker, zo vond Cas, zeker toen hij ook nog een groot bord met mosselen en frietjes voorgeschoteld kreeg. Cas is net zo’n vis- en seafoodliefhebber als zijn opa.  Ik denk zelfs, dat je hem er ook voor wakker kan maken ’s nachts, ook net als zijn opa. Ze zijn natuurlijk allemaal weer thuis, want maandag begint de school- en werkweek weer. Lekker om er zo een weekje tussenuit te gaan. En het weer deed ook prima mee.

Petra kwam een bakkie doen

Ik begin even met vrijdag. Ik had donderdag al mijn uitgebreide pagina gemaakt voor ons weekblad De Langstraat. Kostte heel wat tijd om door die begroting heen te komen. Zeker omdat ik nu echt geen kei ben in financiën. Maar met een ‘little help from my friends’ om met de Beatles te spreken, kwam ook dit weer op zijn pootjes terecht. Ik hoefde dus vrijdag niet aan het werk achter de computer en dat kwam achteraf gezien heel goed uit. Oudste dochter Inge hing al bijtijds aan de telefoon. Of kleindochter Renée samen met haar moeder oma een knuffel mocht komen geven. José vond het prettig om er even uit te zijn en slot van het liedje was, dat we een klein halfuurtje later bij dochter Inge onze benen onder tafel schoven, nadat we de nieuwe kozijnen hadden bekeken natuurlijk. Renée kwam al snel naar beneden en ook onze oudste kleindochter Emma was zelfs van de partij. Die is volop bezig met de politiek, want ze mag voor het eerst stemmen en wil dat uiteraard verstandig doen. Eerst gezellig wat kletsen en daarna ging oma José met haar dochter boodschappen doen. Daarna mochten we gezellig een boterhammetje meehappen en daarna was het tijd om naar huis te gaan. Schildervriendin Petra zou ’s middags een bakkie komen doen. Ook dat was erg gezellig. José had het duidelijk naar haar zin. Over schilderen gesproken; ik haalde nog een foto uit ons archief boven water van kleindochter Robyn, zo’n jaar of vijf geleden. Onze creatieve kleindochter stak toen het een en ander op bij oma José, toen het over schilderen ging. Van het voorgenomen tanken in België kwam niets, maar dat komt nog wel. De donderdagavond was voor José ook erg gezellig. Ze was op uitnodiging van dochter Meike naar haar toegebracht. Er is veel gelachen en gezellig gepraat. Voor mij ook fijn om eens even helemaal alleen te zijn.

Luuk was dokter

Jongste kleinzoon Luuk kwam ook even bij oma José kijken samen met papa en mama. Die hadden zelfs gebakjes meegebracht. De medicijnen voor komende week werden in de bakjes gedaan. Niet door Luuk, al wilde hij wel graag het dokterskoffertje. Dit keer was uiteraard opa weer de klos voor een spuitje, hamertje tik op mijn knieën en luisteren naar mijn hart. Alles was volgens hem in orde. Gelukkig maar. Hij mag binnenkort naar de grote school. Dat kan je goed aan hem merken. Hij is er aan toe en praat honderd uit en dan bedoel ik praten, want hij weet duidelijk wat hij wil vertellen of vragen. Natuurlijk moest ik ook horen hoe het hem vergaan was in de Efteling. Hij had zelf papier in de mond van Holle Bolle Gijs gestopt!

Zaterdag visdag?

Of we vandaag weer ons periodieke ritje naar Willemstad maken voor echte verse vis, dat weet ik nog niet. Even afwachten wat José voor ons in petto heeft vandaag. Ik ben wel blij dat er een zonnetje is aangekondigd.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Gezellig... en een prima keuze

Eigenlijk moest Sem al vroeg voetballen afgelopen zaterdag. Laat het nu die ochtend en de nacht ervoor heel veel geregend hebben. In elk geval ging de voetbalwedstrijd van Sem tot zijn verdriet niet door. Hij en zijn broer Cas kwamen samen met papa en mama even bij oma en opa op de koffie. De jongens namen onmiddellijk de gelegenheid te baat om samen een mooi voetbalstadion in elkaar te knutselen, compleet met twee elftallen. Ze spelen altijd graag, als ze bij oma komen, want die heeft lekker veel speelgoed in het kleine gangetje naast de kamer. Zo kunnen opa en oma met Elke en Wouter even gezellig bijpraten onder het genot van een kop koffie of thee. En natuurlijk een pakje drinken voor Sem; Cas heeft vrijwel nooit dorst, zegt hij. Fijn dat er digitale media zijn, soms. Zo kan je elkaar nog eens iets leuks toesturen. Luuk vroeg zijn mama om een foto aan opa te sturen. “Ik ben Dolfje weerwolfje, Opa”, zo liet hij via zijn ma weten. Ik herkende je echt niet hoor Luuk! Hij blijft fotogeniek zijn, zoals je ziet bij de Hema, waar hij door mama werd getrakteerd op -hoe kan het anders- een tompouce en chocomel met een rietje. Zo wordt meneertje tot op de draad verwend….

Vrede

Vrede, verklaren alle media in koor. Israel en Hamas hebben de strijd gestaakt. De premier van Israel Netanyahu en de politieke hamasleider hebben laten weten dat de oorlog voorbij is. Ik waag dat voorlopig nog even te betwijfelen. Enkel het punt van uitwisseling van de gegijzelden en palestijnse gevangen en een staakt het vuren, zijn nu rond, maar het plan van de Amerikaanse president Donald Trump telde twintig punten en dan missen we verder het -nog zelfs niet genoemde- belangrijke punt 21: wat gaat er met Gaza gebeuren straks. Wordt dat de Palestijnse staat, waarover in ons land al maanden de activisten van de theedoekterreur actie voeren? Mag daar Hamas nog een rol spelen? Wil Hamas wel ontwapenen? Tot hoe ver trekt het Israelische leger zich werkelijk terug? Wat betekent het, dat de grens tussen Gaza en Egypte in beide richtingen open gaat. Kunnen de Gazanen zich massaal in Egypte vestigen dan? Zeker is wel, dat nu -voorlopig- de wapens zwijgen en de bevolking van zowel de Gazastrook als ook de israelische familieleden van de gijzelaars, wat meer opgelucht adem kunnen halen.  Gelukkig heeft Trump niet de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Dat zou ik een blamage vinden. zijn houding en doen en laten hoort niet bij iemand die die mooie prijs verdient. Ondanks Trumps bekende grote mond geeft Poetin ook nog geen krimp in Oekraïne. Achteraf blijkt hij ook geen bemiddelende rol te hebben gehad tussen India en Pakistan om Kasjmir. Hij wil zich graag overal mee bemoeien, maar het werkelijke resultaat valt tegen. Ik kan net als het comité voor de Nobelprijs wel meer mensen bedenken die de Nobelprijs voor de vrede veel eerder verdienen. Als het comité Amerikaans was geweest, had meneer Trump de leden daarvan nog dit weekend ontslagen.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Sprokkelen....

Een paar kleinere berichtjes deze week in mijn weekendbericht. Ik heb het de titel ‘Sprokkelen’ meegegeven. Historisch gezien was sprokkelen een traditionele activiteit om aan brandstof te komen, maar tegenwoordig is het vaak beperkt of zelfs verboden. Ik sprokkelde wat kleine weetjes bij elkaar. We ondernemen op dit moment niet zo veel samen. Het is meer een kwestie van bijkomen nu, zowel voor José als voor mij.

Net als opa….

Luuk heeft al eens mijn krukken vast gehouden. Trots zei hij toen, “net als opa”. Cas kwam mijn stok lenen, want met carnaval wilde hij als oud opaatje gaan. Altijd gezellig met onze kleintjes. “Kijk, ik heb een broek net als opa”, dat vond Luuk afgelopen week. Hij vond dat hij een broek aan had, net zoals opa die draagt. Niks bijzonders, als ik hem zo op de foto zie, een gewone broek, maar hij vond dat het zo was. Het is echt een nuttig ventje. Hij wordt langzaam maar zeker groot. Binnenkort mag ons jongste kleinkind twee ochtenden gaan proberen bij de kleutergroep. Op de grote school dus. Ik denk wel dat hem dat gaat lukken. Hij is er eigenlijk ook echt wel aan toe. Hij verveelt zich thuis af en toe. Soms kan hij ook aardig slim uit de hoek komen. We gaan het allemaal volgen. Het zou voor zijn papa en mama best wat meer rust geven, als ook hij naar school gaat. Zijn zus Robyn doet het erg goed op de middelbare in haar eerste jaar daar. Ze heeft hopen vriendinnen en ook de schoolprestaties zijn prima. Altijd leuk voor de ouders….

Nee, dank je wel…..

Een foto uit ons archief weer deze week. We bezochten jaren geleden, samen met een paar kleinkinderen, het reptielenhuis in Breda. Ik ben niet zo van die glibbers, maar José had er geen moeite mee om zo’n koude, grote slang in haar nek te laten leggen. Zij lijkt bijna nergens bang voor. Bijna dan, want van die grote achtbanen moet zij ook niks hebben. Altijd goed om zo’n moment met een grote slang in je nek op de gevoelige plaat vast te leggen. De vraag of ik ook een keertje wilde proberen, heb ik vriendelijk, doch zeer direct onmiddellijk afgeslagen.

Zon of WK

Het was zondag een prachtige, zonnige dag. We hebben ervan geprofiteerd en zijn even naar ons terrasje gegaan. Nog even wat gezondheid opgedaan. We hadden het niet meer verwacht, want zaterdag was het toch wel erg fris. Wereldkampioenschap wielrennen kijken, was nauwelijks nodig, want op de immer betrouwbare Bauke Mollema na, waren Nederlanders in de finale geen velden of wegen te bekennen. Ze waren al afgestapt. En laten we eerlijk zijn, de winnaar stond honderd kilometer voor het einde al vast, toen Pogacar met Del Toro aan de haal ging. Er zijn wel spannender wedstrijden verreden.

Familieonderzoek

Nu het weer wat minder warm- en terrasjesweer wordt, zo langzamerhand, is er weer tijd voor de ‘finishing touch’ van mijn boek over onze familiegeschiedenis. Ik moet nog een paar honderd bladzijden controleren op fouten en oneffenheden en kijken of alles er goed in staat. Om dat goed te kunnen doen, moet alles eerst bij ons in wat rustiger vaarwater zijn gekomen, want na de ziekenhuisopname van José, was het echt rommelig en onwennig. Met de enorme hulp van al onze kinderen, lijkt het nu weer wat tot rust te komen. Binnenkort weer tijd voor een van mijn hobbies dus. Een ervan, want de kleinzonen zijn afgelopen weken maandag tussen de middag niet bij ons komen lunchen. Binnenkort kan dat hopelijk weer.  Dan moeten we -geloof ik- beginnen met knabbelspek. Dat heeft Youri gekozen. Ik onthoud dat voorlopig allemaal nog wel en mag er nog altijd bij zijn!

Controle

En tot slot: donderdag op periodieke controle geweest bij de cardioloog. “U verbaast me”, liet zij weten. Mijn bloedwaarden en de conditie van mijn hart waren wederom ‘kwetsbaar maar stabiel’. Mijn hart is zelfs iets beter, sinds ik op 23 juni 2023 te horen kreeg, dat ik nog maximaal een jaar te leven had. Dankzij goede zorgen en rotsvast vertrouwen, mag ik er nog steeds zijn. Ik ben er blij mee en dankbaar voor. Mijn longen zijn noog steeds zonder vocht maar psychisch kost een periode zoals nu, erg veel kruim. Dat wel.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Wie het eerst komt……

Het is weer de tijd van kinderen en volwassenen die aan de deur komen. Het is Sint Salariusdag geweest en dan komen ze: nierstichting, turnclub, diverse malen kinderpostzegelkinderen, vluchtelingenwerk. De kinderpostzegels kunnen ook digitaal worden gekocht uiteraard. Ook dan wordt gevraagd of wij iets willen doen om eenzaamheid bij kinderen tegen te gaan. Je moet voor die kinderpostzegels en aanverwante artikelen zo ongeveer je hele doopceel lichten op de formuliertjes die de kinderen bij zich hebben. Zelf je ibannummer moet er natuurlijk op staan. Je moet een beginnerscursus ‘digitaalmens’ hebben gevolgd om allemaal te weten hoe het moet. Toch wel aandoenlijk, zo’n jong meisje van de basisschool dat aan de deur komt en met een ietwat bedeesd stemmetje vriendelijk vraagt of u misschien kinderpostzegels wil kopen. Ze wacht geduldig tot alles is ingevuld en bedankt hartelijk. Op naar de volgende. Voor de kinderen geldt: wie het eerst komt, het eerst maalt… Wil je na schooltijd eerst je eigen ding doen, dan blijkt bij veel voordeuren, dat een ander je al is voor geweest. Het ging toen ik kind was, niet anders en ook nog toen onze kinderen met kinderpostzegels langs de deur moesten. Het is nog steeds een stickertje dat je op de deur kan plakken, om te voorkomen dat de hele klas bij je langs komt. En natuurlijk hebben we ook dit jaar weer kleinkinderen die vragen om postzegels te kopen of een lot van de grote clubactie. Dat herhaalt zich zowat elk jaar, als je zoveel kleinkinderen hebt als wij.

Velletjes

Ik heb de mapjes kinderpostzegels van veel van de afgelopen jaren nog bewaard. Okselfris zijn ze, die postzegelvelletjes. Meestal zitten ze nog in de originele enveloppen. Leuk ook om ze te zien, zoals die uit 1990 en tot en met vorig jaar. Nu kan je voortaan ook naast de steeds duurder wordende postzegels ook een donatie doen, of een puzzel of handig pleisterdoosje aanschaffen, want er worden natuurlijk steeds minder postzegels gebruikt, gewoon omdat we minder post versturen in ons digitaal tijdperk. Bij die artikelen komt dan wel nog € 1,50 voor het versturen.

Herfstkost

Heerlijk. Het wordt weer de tijd van witlof in kaas en ham, erwtensoep en stamppotten. De eerste witlof in kaas en ham hebben we al achter onze kiezen. Elke maakte hem voor ons, rustig dagje dus voor José. Zij hoefde niets te koken. Zij wordt intussen overladen met bloemen na haar opname in het Amphia. Wij houden van die herfst en winterkost. We hebben ook al erwtensoep gegeten vorige week. Het lijkt erg lekker  buiten, maar is toch wel fris. Maar dat is altijd nog een stuk beter dan die 28 of 32 of zelfs 35 graden. De ventilatoren en de mobiele airco, die we van de kinderen kregen, zijn weer in de dozen gestopt en opgeborgen: tot volgend jaar! De verwarming hebben we nog niet omhoog gezet. Het is zo’n 19,5 graden in huis en dat vinden wij voldoende. Als het echt kouder wordt buiten, dan gaat de centrale verwarming vanzelf wat bij verwarmen. Ons krijgen ze tegenwoordig niet klein. Dat was in de Kleine IJstijd wel anders. Onze voorouders hebben het in die periode, die duurde van ongeveer 1400 tot liefst 1850 niet breed gehad. De gemiddelde temperaturen in West-Europa lagen ongeveer 1 tot 2 graden Celsius lager dan de temperaturen van na 2000.

Die kou had veel invloed op de mensen en dieren van die tijd. Rivieren vroren in de winter nog dicht, en mensen vroren soms zelfs dood. Nu warmt het weer op. De natuur past zichzelf uiteraard weer aan. Het is de mens die hardleers is. Milieufanaten roepen ach en wee en willen ons doen geloven dat het allemaal dramatisch is, maar tegelijkertijd wordt voor een milieuvergadering een stuk oerwoud gekapt. Duizenden deelnemers aan dat nietszeggend over en weer gepraat, om te komen tot een gezamenlijke slotverklaring, die vervolgens in het archief kan, gaan lekker per vliegtuig naar Zuid Amerika om er aan mee te doen. Hoe hypocriet kan je zijn. De industrieën mogen intussen gewoon blijven vervuilen en co2 uitstoten, de politiek doet niets anders, dan er oeverloos over vergaderen en onzin uitkramen en mensen blijven met miljoenen tegelijk vliegen, terwijl activisten hun hobbytijd gebruiken om te demonstreren, of rijkswegen te bezetten, als het eens een keer niet over Palestina gaat. De aangeschafte zonnepanelen ‘omdat het zo nodig was’ zijn weinig meer waard, nu binnenkort voor terug geleverde stroom, die je met zelf aangeschafte zonnepanelen hebt verdiend, moet betalen. Het draait gewoon allemaal om geld. Het heeft er alle schijn van, dat er door velen verdiend moet worden aan de klimaatwaanzin. Intussen betalen wij slechts 106 euro per maand aan energie, mede dankzij die zonnepanelen en onze manier van leven; we rijden in een hybride-auto en hebben geen, niet noodzakelijke, energieslurpers in huis. We doen met andere woorden gewoon dus.

En intussen pakte ik deze week één keer de auto om met José een ritje te maken, zodat ze er even uit kon. Ik keek deze week lekker, soms met José, het WK wielrennen op tv, want eerlijk gezegd, zelf naar Afrika gaan zagen wij deze keer niet zitten.

Tot slot. Uit mijn archief nog een leuke foto van 26 september zeven jaar geleden. Oma José leest in de klas van Robyn een mooi boek voor. Uiteraard met Robyn op schoot.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Net als oma’s boterkoek….

“Hallo met Cas, zijn jullie thuis….”, zo klonk het toen ik de telefoon naar mijn oor bracht op woensdag in de loop van de middag. We waren niet thuis, maar ik liet weten, dat we er binnen een uurtje zouden zijn. “Dan kom ik stukjes boterkoek brengen, zelf gemaakt vanmiddag”. En toen we vanaf de Maasdijk de Vondellaan inreden, bijna thuis, zagen we hem inderdaad lopen. Hij ons ook en zwaaide. Eenmaal thuis was hij er zo en vertelde dat hij zelf boterkoek had gebakken. Hij wilde het ons graag laten proeven en gaf oma drie stukjes; een voor oma, een voor opa en hij nam er zelf ook gezellig een. Hij deed precies voor, hoe hij het ‘werkje’ met zijn vork had gemaakt om de bovenkant wat ribbeltjes mee te geven. De boterkoek smaakte heerlijk. Hij kan net zo goed boterkoek bakken als oma. Dat is zeker. We dronken er even een kopje thee of koffie erbij. Hij bleef gezellig nog even zitten en poseerde op mijn verzoek nog even bij zijn smakelijke, prima gelukte boterkoek á la Oma. Lekker, Cas!

 

Binnendeurellende…

Een mooi scrabblewoord misschien, maar we waren zondagmiddag voor de tweede keer dit jaar opgesloten in ons eigen huis. Het doodnormale binnenslot van de tussendeur naar de kamer en keuken weigerde dienst. We konden onze gang niet meer in, niet naar het toilet en niet naar onze slaapkamer of voorraadkast. De voordeur was al op de knip gedaan, dus van buiten af konden we dus ook niet naar binnen. Daar sta je dan. We hebben in de woonkamer met tweeën uren zitten wrikken en rukken en trekken zonder gereedschap, maar José wilde het koste wat het kost zelf voor elkaar krijgen. Opgeven staat niet in haar woordenboek. Uiteindelijk gaf het slot zich gewonnen en was de deur nu echt kapot. Vorige keer, een paar maanden geleden nog maar, waren we opgesloten in de gang en konden we de kamer niet in en was de keukendeur op slot en lagen de sleutelbossen binnen. Toen heeft Pieter de deur vanuit de gang uiteindelijk opengetrapt en nog onlangs had hij hem weer gemaakt. Ronald was onmiddellijk bereid om te helpen en heeft zondag een nieuwe deur samen met José gehaald bij de Praxis en hem erin gehangen. Slot er in en nu maar hopen dat we sleutels hebben als er onverhoopt nog eens iets mis mocht gaan. De voordeur gaat voortaan pas ’s avonds op het nachtslot. José wil de deur overigens zelf graag aflakken. Hij staat nu in de grondverf.

 

Voorouders

Nog even een stukje voorouderonderzoek tot slot. Een van mijn voorouders is Mary Gerit Aert Pauwels Ravels. Zij werd Maeycke genoemd en is rond 1615 getrouwd met Jan Janse van Son en zij woonden samen aan de Tyvoort in Goirle, nu een industrieterrein. Haar pa was Gerit Aert Gerits Ravels. Haar moeder ken ik helaas niet. Haar zoon wordt omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Zij is nog aanwezig als doopheffer op 27 februari van haar kleinzoon Jan in 1643. Zij wordt daar omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Ik blijf op zoek naar haar moeder, want de lijn van Pa heb ik wel terug kunnen vinden. De naam van moeder ben ik tot op heden nog niet tegengekomen. Eén van de weinige puzzelstukjes uit mijn onderzoek. Ik besteed eigenlijk lang niet zo veel tijd meer aan mijn stamboomonderzoek. José en ik zijn vaker samen op pad om te proberen nog zo veel mogelijk leuke dingen te doen. Zo zijn we inderdaad zelfs nog eens een keertje langs de Tyvoort gereden in Goirle en langs de plek ‘Nieuwkerk’ waar zij in die tijd, -uiteraard te voet- naar de kerk gingen ‘koninklijken bodem’. Onlangs kreeg ik op de mail uit een van de fora waarvan ik lid ben, een hele lijst met ‘Pauwels’, maar ook die leverde geen moedersnaam op. Misschien kom ik die naam nog eens tegen.

 (Bron: familiearchief f.van son; arch.nr. 14, Schepenbank Tilburg en Goirle, invent.nr. 346, fol.256r, Tilburg 1600-1605; RHCT 360 - 12/12/1645 - 216v-219; RHCT 360   12/12/1645   216v 219).