Sorry, niet prettig…..

Het zal ongetwijfeld tegen het zere been van velen zijn, maar ik ben niet zo gelukkig met dat bijna tropische weer van afgelopen week. Zeker dat van vandaag niet. Ik kan er helaas niet zo goed meer tegen. Mag ook niet teveel in de zon en moet een petje op. Die hitte put me uit en ontneemt me een klein restje energie dat ik nog heb. Mijn dag is al bijna voorbij, als hij nog maar amper begonnen is.  Moe kan ik niet zeggen, maar krachteloos en uitgeput zodra ik iets doe. Toch zat ik net stil deze week. Ik moest mijn paspoort ophalen en er was natuurlijk geen parkeerplaats vrij. Dat betekende een hellingbaan en dat breekt me af. Maandag bakte José ’s ochtends al pannenkoeken voor de jongens die tussen de middag bij oma komen eten. Nog maar een paar keer dit schooljaar, want dan is het al weer grote vakantie. Wat gaat zo’n jaar toch hard. Youri gaat volgend jaar naar groep 8, als voorbereiding op de middelbare school. Robyn heeft dat al achter de rug. Zij gaat naar de eerste van de middelbare. Maar eerst komt nog haar optreden in de schoolmusical. We zijn er al voor uitgenodigd en gaan uiteraard! Ook Cas en Sem gaan een groep hoger en Sven is voor het eerst op de basisschool.

Kersenhofke

Voor het eerst dit jaar gingen we op de fiets en met de scootmobiel naar de Kersenhof aan de Zijlweg in Raamsdonk. Uiteraard voor een ‘kersenhofke’, een taartje met kersen en slagroom, maar ook voor een gezond glas kersensap. José had aanvankelijk koffie genomen, maar we hebben snel nog een tweede glas besteld.

Schilderen

Woensdag was voor José een speciale dag. Met een paar schildervrienden gaat ze bij toerbeurt bij iedereen een middagje schilderen. Dit keer kwamen ze bij José. Het werd een gezellige middag, waarbij veel gekletst, gelachen en geschilderd werd. Een drukke middag, maar het geeft wel energie.

Asielplan

Donderdagavond was het weer Raadsvergadering. Elke week deze maand. Het ging er vooral over de Asielplannen van het College. Er was weer ‘hommeles’ ofwel heibel en onenigheid of hoe je het ook noemen wil en het was ook nog eens van een bedenkelijk niveau in de Raad. Het kostte wat meer tijd om de pagina te maken vrijdagochtend. Tegen tweeën kon ik de laptop pas dichtslaan.

Puffen

En dan wordt het vandaag tropisch en dus vervelend warm. Morgen nog één dag volhouden en dan wordt het weer wat draaglijker. Ik zit er echt op te wachten. Op zo’n dag wil ik wel eens foto’s kijken, zoals die van onze kinderen samen met mij. Ze doen me terugdenken aan al die fijne dagen en vieringen die we samen hebben gehad. We gaan er nog even mee door als het aan mij ligt. Geniet ervan.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Over hitte, statiegeld en verleden…

Dit keer in dit weekendbericht, na wat kleine weetjes, weer even een duik in de familiegeschiedenis. Terug naar de zestiende eeuw..

Maar eerst de tropische dagen in de tweede helft van de afgelopen week. Ik merkte goed, dat ik mezelf in acht moet nemen. Geen inspanningen, zo merkte ik al tijdens de fysio. Je aders gaan door hitte verder open staan en als je hart, dan al niet zo enthousiast pompen kan, dan moet het extra hard werken en dat zuipt energie. Ik heb vooral gisteren ’s morgens achter de computer gezeten om mijn artikelen te maken na de Raad van donderdagavond. Maar dat is ook het enige. Eigenlijk heb ik gewoon te weinig ruimte in het weekblad, merk ik. Ik moet bijna elke week een keuze maken uit de onderwerpen. De eerste echte -en gelukkig korte- hitteperiode is nu achter de rug en op wat momenten van onzekerheid op mijn benen na, en wat lichte hoofdpijn zo nu en dan, ben ik er redelijk doorheen gekomen. Kwestie van oefenen hoop ik, want de zomer moet nog komen. Dan te weten dat het vroeger voor mij niet warm en zonnig genoeg kon zijn. Het is helaas niet anders. Ik kan er wel mee leven.

Wat korte weetjes dan maar:

Lidl

De Lidl is toch een Duits bedrijf. We hadden daar voor de terugreis vanuit de Moezelstreek een setje flessen ‘bubbelwater’ gekocht voor tijdens de terugreis in geval van file of oponthoud. Die flessen waren leeg en toen een kleinzoon met een vriendje om lege flessen kwam vragen voor éen goed doel’ (zij zelf), gaf oma José die flessen mee. Een kwartje statiegeld stond erop. Enigszins teleurgesteld kwamen ze na een tijdje terug. De Lidl wilde ze niet, “want het stond in het Duits op het etiket”. Ze mochten de flessen er wel achterlaten…. Gelukkig had oma nog wat ’normale’ flessen die bij AH ingeleverd konden worden. Werd het ‘goede doel’ toch nog gespekt.

Nieuwe

We haalden voor José twee paar nieuwe schoenen. Ze was er echt aan toe. Ook bestelde ik een nieuw paspoort. Weer een rib uit je lijf, daar tegenover tankten we meer dan 40 cent per liter goedkoper bij onze zuiderburen en haalden we op Pinksterzaterdag ook nog eens vis bij onze zeevis-visser in Willemstad. Voor mij waren er toen meteen ook twee  lekkere nieuwe haringen met uitjes. Daarvoor kan je me ’s nachts wakker maken.

En dan in dit weekendbericht nog de beloofde duik in het familieverleden.

Voorvader Gerit in Gilze

Uit het verpondingsregister Gilze blijkt dat ‘Geerd’ van Son hoofdbewoner was van een huis in Gilze-Kerkhof (het centrum van het dorp) in 1724. Dan leeft hij in elk geval dus nog in 1724 en moet dan al rond de zeventig zijn. Mijn voorouder die te boek staat als Gerit Jansen van Son is volgens mij in Gilze geboren. Zijn vader en moeder waren vertrokken uit Goirle. Het gezin is, –zo denk ik-, vóór de geboorte van Gerit naar Gilze verhuisd. Als ik de archieven mag geloven en waarom zou ik dat niet, dan zou de oudere zus van Gerit, Jenneken op 13 september 1648 nog in Goirle geboren zijn en zijn broer Jan ‘de jonge’ zou op 8 september 1652 in Gilze gedoopt zijn. Als het Doopregister klopt tenminste....

Wat weet ik nog meer van Gerit Jan Jansen van Son. Hij moet in elk geval al op 22 december 1677 meerderjarig zijn. Dan handelt hij zelfstandig. Samen met zijn broers Jan en Goyaert en de voogden van de minderjarige kinderen van zijn overleden vader Jan en moeder Wouterken, verkoopt ij een aantal bezittingen in Goirle. Dat zou erop kunnen wijzen dat zij hun Goirlese tijd nog niet zo ver achter zich hebben en is Gerit dan misschien toch nog net in Goirle geboren en wellicht, -gelet op de roerige tijd-, elders gedoopt.

We hebben ook een beeld van het Gilze dat ons vooroudergezin aantrof bij hun verhuizing. We weten dat Gilze in 1660 bestond uit wijken: "Hoelten met de hoeve van de Heer van Breda en 29 huizen; den Rijen met 76 huizen; Hooch en Leech Vossenberch met 15 huizen; Molenschot met 25 huizen; Haensbergen en Nerhoven met 28 huizen en Verhoven 51 huizen. 

Op het moment van een akte van 13 maart 1685 zou Gerit al getrouwd kunnen zijn, want in die akte komt ook een Gerit Gerit Brock voor. Dat zou best eens de vader van Gerits vrouw Geertruij Gerit Brock kunnen zijn. Gerit trouwt namelijk met Geertruij Geritsdochter Brockx. Mogelijk is dat al tussen 1680-1685. Ze namen het bij het inschrijven van huwelijken en andere akten in die tijd kennelijk niet zo nauw met namen, want bij de doopvermelding van haar zoon Wouter wordt zij als moeder vermeld als ‘Gertrudis Gerardus Broek’. Die Geertruij is de dochter van Gerit Brocx. We komen in onze familie ook een Allegenda Brocx tegen, bij een zoon van Jan ‘de Oude’, de oudere broer van onze Gerit. Allegenda is getrouwd met Wouter van Son. Aldegundis, Allegonda is dochter van Jan Brokx (Brock). Is dat familie? Ik zocht het na en ja hoor. Enige generaties terug blijken de beide ‘Brocken’ die met Van Sons zijn getrouwd, inderdaad dezelfde voorouders te hebben gehad!

Terug naar de ouders van de vrouw van onze Gerit. Dat zijn de bierbrouwer Gerardus Gerit Brockx, gedoopt op 30 september 1618 in Alphen. Je mag best aannemen, dat hij die dag ook geboren is. Want dopen gebeurde, -als het maar enigszins kon-, zo snel mogelijk na de geboorte. Er mocht eens iets fout lopen. Maar hij kan ook later gedoopt zijn in verband met de godsdienstonvrijheid. In zijn doopakte kan ik lezen dat Jacobus Wilhelmi en Dymphna Theodori de doopgetuigen zijn.  De moeder van Geertruy Brockx, de schoonmoeder van Gerit van Son dus, die ken ik ook. Zij heet Dingena Robbrecht Claessen van de Pas. Zij wordt genoemd op 19 januari 1677 in een vestbrief van Gilze en Rijen, samen met Jan Brock. Geerit Geerits Brock en kind zijn samen met Dingena Robbrecht Claessen van de Pas partij in een transport op dinsdag 19 januari 1677 in Gilze en Rijen. De tweede partij bij die transactie is Jan Janssen van Son. Voldoende lijntjes tussen die twee families dus. In 1724 is onze voorvader Gerit Janssen van Son nog in leven. Uit het verpondingsregister van Gilze blijkt dat ‘Geerd’ toen hoofdbewoner was van een huis in Gilze-Kerkhof in 1724, in het hart van het dorp toen.

Gerit is overleden voor 27 november 1731 in Gilze. Op die dag wordt hij namelijk begraven. Stoor je in akten niet aan de schrijfwijze van van Zon met een Z of S. Dat zullen we meer tegenkomen.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Een verzameling....

Deze week beperk ik me tot een verzameling van kleine berichtjes. Ze zijn me allemaal even dierbaar, want je weet dat mijn uitgebreide gezin mijn mooiste ‘bezit’ is. Daar gaan we dan…

Ons creatief talent…

De kans is best groot, dat ze het van haar oma heeft. Ik heb het over het creatieve talent van onze kleindochter Robyn. Als ze bij ons komt, pakt ze het liefst papier en potlood om te gaan tekenen. We weten, dat Robyn echt talent heeft voor acteren. Ze bekwaamt zich op toneel en in de musical. Een echte creatieve duizendpoot. Ze tekende dit keer voor het eerst een portret van haarzelf, samen met haar vader Pieter. Ik moet zeggen, dat het prima gelukt is.

Inge’s kroonjaar

Het is eigenlijk toch best een raar gevoel. Onze oudste dochter was woensdag precies een halve eeuw oud. Dan moeten wij toch wel heel oud zijn, zou je denken. Soms voelen we ons ook wel zo, dat mag je best weten. Natuurlijk gingen we op de koffie en we namen een plantje mee. Gezellig, want we hebben het hele gezin weer gezien.

Bijkomen

Eigenlijk moet je er niet van hoeven bijkomen, maar voor ons gold dat deze week toch wel. Meer vermoeid, zo leek het en we zijn redelijk vroeg naar bed gegaan. Maar we kijken terug op een paar heel fijne dagen. Voor José vooral denk ik. Zij hoefde niet te koken, te wassen of te stofzuigen, niet af te wassen en te strijken een paar dagen. Voor mij was het verschil niet zo groot. Ik zit achter de computer; toen even niet, en verder op de bank of achter het stuur in de auto. Het was vooral de rust en het ‘niets moet’. We doen dat zeker nog eens over, als mijn gezondheid wil meewerken.

In de prijzen

Kleinzoon Sven deed mee aan 500 meter hardlopen. Hij mengde zich in de eerste tien en kreeg uiteraard een mooie medaille. Een foto van Sven zal je niet aantreffen in mijn blog. Zijn ouders hebben dat liever niet. Uiteraard leg ik me daarbij neer, al is dat smoeltje van Sven met een grote medaille om de nek en een ijsje in de hand, eigenlijk te mooi om weg te laten.

Anouk

Zondag kwamen kleindochter Anouk en haar vriendje Jayden bij oma ‘van de plaat’ eten en natuurlijk ook bijpraten. Gourmet zou je kunnen zeggen. Gezellig met zo’n jong stelletje samen aan tafel. De keuze van oma viel weer in de smaak. Wat had je dan gedacht?

Fotootje

Vrijdag, na het maken van de artikelen voor mijn wekelijkse pagina, zijn José en ik pasfoto’s gaan maken. Ik moet een nieuw paspoort. Weer een rib uit mijn lijf, maar ik mag zeggen, dat ik toch nog netjes op de gevoelige plaat ben vastgelegd. Ik heb voor dinsdag een afspraak op het gemeentehuis. Daarna moet ik nog een paar dagen wachten, totdat het nieuwe paspoort klaar is. We gaan gewoon stug door.

Oh ja…

Nog even iets anders. Ook belangrijk. We hebben vrijdagmiddag nog even lekker een ijsje gegeten bij Enzo. Vanaf afgelopen donderdag is ook de kersenboerderij aan de Zijlweg in Raamsdonk weer open. We zullen er ongetwijfeld een paar keer een kersenhofke en glas kersensap gaan proeven. Zodra het een beetje echt terrasweer is. Normaal namen we dat op onze fietstochten vaak mee in de route, maar tot nu toe hebben we nog niet veel gefietst. Dat moet hopelijk allemaal nog komen. Ik houd je wel op de hoogte. Voorlopig is de weersvoorspelling voor de Pinksterdagen niet veel soeps.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

 

Een dag of vier genieten…

Al jaren waren José en ik er niet samen een paar dagjes tussenuit gegaan. Nu durfden we het aan. Om lekker tot rust te komen, na alle beslommeringen met twee van onze dochters en onze jongste zoon in de afgelopen maanden en om te vieren, dat ik er nog steeds bij mag zijn, kozen we voor Brodenbach, een dorpje van vijfhonderd inwoners aan de oever van de Moezel. Lekker rustig in een fijn hotel; Moselhotel Peifer. Met een ruime kamer met balkon met zicht op de rivier en de wijngaarden aan de overkant van het snelstromende water. Op een ochtend zagen we een helikopter de wijngaarden besproeien en op de vaak steile hellingen waren zo nu en dan mannetjes aan het werk. Alles op zijn elfendertigst. Heerlijk. Ondanks de slechte weersvoorspellingen, hebben we tijdens ons verblijf van zondag tot en met woensdag geen regen gehad en elke dag zon, op de foto’s ook te zien. Alleen op de heenreis regende het en op de terugreis werden we vergast op een hoos-onweersbui met stortregen, maar toen waren we al weer in België. Voor kinderen is er in het hotel eigenlijk niet veel te beleven, maar voor een stelletje zoals wij, -op zoek naar broodnodige rust- wel. Een lekker ontbijt ’s morgens, een ritje met de auto door de omgeving overdag, een glaasje aan het einde van de middag in het hotel, -ik natuurlijk alcoholvrij-, en een keuzemenu als diner. Alles volledig verzorgd. We werden door het vriendelijke en behulpzame personeel en de eigenaresse echt in de watten gelegd. Zo zelfs, dat we, -als mijn gezondheidstoestand het toelaat-, zeker nog naar terug zullen keren. Het was genieten met een grote G.   

Nu pakken we de draad weer op, een ervaring en mooie herinnering rijker. En die 1000 kilometer die ik in die dagen gereden heb, die zijn me nog steeds gelukkig goed bevallen en José ook.

(Bron: familiearchief f.van son)

 

Per fiets en aan de wandel.

Ik zet de schijnwerper weer maar eens op onze kleinkinderen. Om te beginnen Robyn. Zij gaat naar de middelbare school komend schooljaar en ging de afgelopen dagen per fiets op kamp met school, uiteraard uitgezwaaid door mama Tara. Behoorlijk aantal kilometers wegtrappen voor Robyn, terwijl Cas en Sem meededen met de wandelvierdaagse, ’s avonds. Cas liep liefst de 10 kilometer en Sem de 5. Uiteraard was oma José van de partij tijdens de feestelijke intocht op donderdagavond. Opa bleef thuis. Hij keek op zijn gemak voetbal. Lang staan is er voor hem niet meer bij. Ik luister ook graag naar mijn lichaam. Oma had natuurlijk een cadeautje meegebracht voor de doorzetters: een ijsbon van Enzo. Net als vorig jaar. Toen was hij goed in de smaak gevallen.

Bij Sven

Oma was woensdag te gast op de school van Sven. Hij zit er pas een paar weken op, maar de oma’s en opa’s waren welkom. Dat betekende vroeg naar Vleuten en tussen de middag gezellig mee-eten bij onze oudste zoon en zijn vrouw. Daarna gingen we weer naar huis en kwamen wonder boven wonder niet in een file terecht. Dat was mooi meegenomen.

Anouk

We zijn gisteravond ook even bij Anouk op visite gegaan in verband met haar verjaardag. Zij is jarig op 24 mei. Oma had een speciale cadeaubon gehaald. We weten dat Anouk die erg op prijs stelt. Het was leuk in de overkapping. Een drankje en een hapje en de andere oma van Anouk met haar vriend waren ook van de partij. Vandaag gaan we weer naar België om te tanken en bij terugkomst -als het niet regent-, bij onze garage de auto wassen. Daarna is het ook voor ons weer uitrusten. Morgen gaan we een flink eind rijden. Daarover volgende week meer.

Hoe kan het 

We hoopten vorig jaar dat we samen onze gouden bruiloft zouden halen. Dat lukte! We hadden toen een gezellig etentje met ons hele uitgebreide gezin in ‘Onze kerk’ in Hoge Zwaluwe. Vandaag zijn we 'stiekum' al weer een jaar verder en zijn José en ik al 51 jaar getrouwd. Ik mag er nog steeds bij zijn. Als het aan ons ligt, dan doen we daar nog een tijdje bij, ondanks het feit dat ik op 23 juni 2023 al te horen kreeg, dat ik vanwege eindfase hartfalen nog maar maximaal een jaar te leven had, ben ik er nog. De goede zorgen en een sterk geteisterd hart dat ik kennelijk toch bezit, zorgen ervoor, dat ik nog steeds van ons gezin kan genieten.

Ons ma

Donderdag was de sterfdag van mijn moeder, nu al weer tien jaar geleden. Je staat er automatisch bij stil. Dus ook dit jaar weer. Je gedachten gaan terug naar je jeugd en er komen herinneringen boven. Dat kan, ondanks het feit dat we nu in een jachtige wereld leven. Gelukkig maar dat wij ons niet laten meedrijven in dat jachtige gedoe. Ik diepte nog even een foto uit ons familiearchief van mijn ouders in 1970.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Over voetbal en moderne grondwet

Nee, ik ga het niet hebben over PSV of Ajax, die gaan uitmaken wie er landskampioen wordt na een knotsgekke competitie. Vanochtend gaan José en ik in alle vroegte kijken naar de laatste voetbalwedstrijd van kleinzoon Cas. Hij hangt zijn voetbalschoenen aan de wilgen. Het  is voor hem toch niet de sport, waarvan hij echt blij wordt. Tijd dus voor oma en opa om nog even te gaan kijken. Hij speelde thuis, ik geloof tegen Raamsdonk, maar wel al om kwart voor negen. Sem mocht nog eerder op pad. Hij speelt vanochtend namelijk om 9 uur in Breda een uitwedstrijd. Een foto van zijn laatste wedstrijd houd je van mij tegoed.Youri voetbalt uiteraard onvermoeibaar door.

Hoezo modern

Een stukje geschiedenis ook in dit weekend bericht. De eerste moderne Nederlandse Grondwet aan het einde van de achttiende eeuw, is bekend als de ‘Staatsregeling voor het Bataafsche volk’, of het werd ook wel cynisch ‘Het Dikke Boek’ (met 918 artikelen) genoemd. Die wet had wel heel wat voeten in de aarde. Eerst werd hij weggestemd, maar na een staatsgreep op 4 mei 1798, trad hij toch nog in werking. Wij leerden op school vooral over de latere Liberale Grondwet van 1848 van Johan Rudolf Thorbecke. Maar die wet was voor een behoorlijk deel gebaseerd op de grondwet, van 50 jaar eerder uit de Franse tijd. We hebben het wel eens over ‘modern’. Maar die grondwet had echt al een aantal moderne artikelen. Zo was elke inwoner van de Republiek voortaan voor de wet gelijk. Er werd geen onderscheid gemaakt  ‘van geboorte, bezit, stand of rang’. Er kwam vrijheid van meningsuiting, pers, vergadering en religie. Concreet betekende dat bij voorbeeld voor Joden, katholieken en niet-gelovigen in de Republiek de emancipatie, terwijl de Nederduitsch hervormde kerk de monopoliepositie verloor. Er kwam ook echt een scheiding tussen kerk en staat. Ook toen was er al aandacht voor vluchtelingen. Immigranten waren welkom, aldus artikel 50: ‘De maatschappij ontvangt alle vreemdelingen, die de weldaaden der vrijheid vreedzaam wenschen te genieten in haar midden verleenende denzelven alle zekerheid en bescherming.’  Die mensen van toen waren op sommige vlakken verder dan wij…. Er staat wel een duidelijke voorwaarde bij. ‘vreedzaam wenschen te genieten’. Hoe zou het met handhaven gesteld zijn in die tijd?

Normaal

Het kan ook ‘normaal’ gaan, als de gemeenteraad een voorstel behandelt over de opvang van Oekraïners, asielzoekers en bouw voor eigen woningzoekenden in onze gemeente. Uiteraard volgde ik van nabij de debatten voor mijn eigen wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat. Het ging er wel degelijk, maar respectvol aan toe, inclusief de 6 insprekers die er waren. Het verhaal wordt vervolgd, want op 5 juni is er nog een ‘beslisraad’. Dan valt het besluit, tenminste zo staat het op de agenda.

Feestje

Zondag staat ons een feestje te wachten. Oudste dochter Inge viert haar 50^e verjaardag, samen met haar man Bram, die al eerder die leeftijd bereikte. Maar dat is niet alles. Kleindochter Emma, -die ons woensdag nog met een bezoekje vereerde-, viert haar achttiende verjaardag en haar zus Renée haar zestiende. Reden voor een gezamenlijk feest. Proficiat alvast.

(Bron: familiearchief f. van son ; https://isgeschiedenis.nl)

 

Lekker toch… en Van Zonne!

Een ietwat andere week met die Bevrijdingsdag, de pedicure en de controle bij mijn cardioloog. Dan begeeft ook onze wasmachine het nog, na jaren van trouwe dienst. We kunnen niet zonder, dus dat betekende meteen een aanslag op ons toch al niet bijster gevulde spaarpotje. De nieuwe machine staat er al weer, aangesloten en wel. José kan weer wassen.

Hart

Maar eerst het controlebezoek bij de cardioloog. De laatste keer was de situatie rondom mijn hart eigenlijk de beste van de afgelopen anderhalf jaar, zo liet de cardioloog toen weten. Het blijft ‘zeer kwetsbaar, maar stabiel’. Deze keer een wederom lachende behandelend medicus. Mijn hart blijft haar en ook ons verbazen. Het blijkt -ondanks aanhoudende hartritmestoornissen-, veel sterker dan gedacht. Kreeg ik op 23 juni 2023 te horen, dat mij nog maximaal 1 jaar gegund werd; nu leef ik op twee maanden na al een jaar langer. Ik ben er blij mee en José ook. Blij ook omdat er totaal geen vocht in mijn longen zit, terwijl vorige keer toch een ruisje te horen was. Maar elke lichamelijke of geestelijke inspanning kost mij energie. Ik lijk dan doodmoe. Dat is normaal, liet de cardioloog weten. Mijn lichaam slurpt namelijk de geringe voorraad energie steeds snel op, want er moet heel wat werk verricht worden door mijn lichaam. We doen het er maar mee. Voordat we naar de cardioloog konden, waren we natuurlijk wat zenuwachtig. Daarom gingen we een dagje eerder de natuur in om rustig te blijven.  

Weer familieonderzoek

Vandaag nog maar eens een stukje uit mijn familieonderzoek. Ik zet de genealogie-schijnwerper op Henric van Broechoven. We weten dat Henric getrouwd was met Katharina, dochter van Jan van Zonne. Die verbintenis blijkt uit een akte van 6 april 1388 waar sprake is van Henricus met zijn vrouw "Katharina filia quondam Johannis de Zonne. In deze akte worden ook goederen te Udenhout genoemd, die zijn vrouw als huwelijksgift had ingebracht. Hij en zijn vrouw noemen één van hun zonen Jan van Zonne. Met hem begint de geslachtsnaam Van Son. Dat mag geslachtsnaam worden genoemd omdat alle nakomelingen sindsdien de naam van Son dragen; of dat nu afhankelijk van de tijd De Sonne is, of Van Zonne of van Zon of van Son. Met deze Henric sluiten we dus  een lange periode van voorouders met de ‘achternaam’ Bac of van Broechoven af.  

Henric de Broechoven, zoon van Gerardus moet zijn geboren na 1340.  We weten dat hij de zoon van Gerard is bij voorbeeld uit een akte van 14 juni 1402. Dan verkoopt Henricus Posteel aan Henric de Broechoven, zoon van wijlen Gerardus de Broechoven, zijn hoeve geheten tGoet te Aesvoert, gelegen in Hildwaren Beke ter plaatse Aesvoert. Ook -zo meldt die akte- bezat Henricus goederen in Udenhout, waarvan zijn vrouw Katharina van Zonne de helft als huwelijksgift had ontvangen van haar vader. Hij trouwde met Katharina vóór 1369. Zij werd vermoedelijk geboren ca 1340. (Bron: Bossche Prot. nr.1182 fol.434). Henric moet niet onbemiddeld zijn geweest, want uit een eerdere akte uit 1368 lees ik, dat hij een mansus in Oerle had in Tilburg. Volgens de archieven was het huis ongeveer 28 lopenzaad groot. (1 lopenzaad = 0,15 hectare) dus ca. 4,2 hectare. Er gaan nog veel meer akten over deze Henric.

De pa van zijn vrouw Katharina, zijn schoonvader dus, heet Johannes de Zonne. Hij is overleden tussen 1355 en 1374 en bezat reeds in 1312 in leen 2 hoeven in Udenhout die voor 1374 overgingen aan Gielis Wouterszoen van Goerle. (Bron: Cour Feodale de Brabant, Leenregisters no.1.fol.6. en 69v.,no.2 fol.52v ,no.4. fol.205v) (Prot.'s-Hertogenbosch nr.1175 fol.95). Henric draagt op 12 maart 1495 als man van Katharina filia quondam Johannis de Sonne filii Johannis Stroetman een erfel. cijns van 4 ponden over, die wijlen Johannes de Sonne had verkregen van Ghiselbertus Cuparius de Vessem. De vader van Katharina is dus dan al overleden.

Een van de zonen van Henric en Katharina wordt dus Jan van Zonne genoemd. Waarom, dat is niet helemaal duidelijk. Het kan zijn dat die zoon te kort na de huwelijkssluiting is geboren en daarom de naam van de moeder kreeg. Het kan ook een heel andere reden hebben, die te maken had met de belangrijkheid van de familie Van Zonne uit Den Bosch of het bezit van die familie. Van die Jan weet ik, dat hij verschillende landerijen in Tilburg bezat en een huis aan de Heuvel. (Bron: Tilburg, Oerle R1211-65-1441). Hij is getrouwd met een zekere Elisabeth. Dat verduidelijkt een akte van 20 februari 1399. Daarin wordt hij vermeld met zijn vrouw Elizabeth, dochter van Jacobus filius quondam Walteri dicti GroetWouter de Berkel, bij een verkoop van een erfcijns. (Bossche protocollen nr. 1181 fol 150v.).  Jan krijgt uit de nalatenschap van vader Henric een deel van de mansus in Oerle, zo blijkt uit een andere akte (Bossche protocol nr.1187.fol.170v). Ook Jan van Son komt in meerdere akten voor.

Een van de kinderen van Jan heet Jakob. In de akte van 13 juli 1444 staat immers dat Jan, geheeten van Zon, zoon van wijlen Henric van Broechoven heeft verkocht aan 'Jacob sinen zoen' de helft van een beempt. (Protocol van Oisterwijk 1443-1444 fol. 28v). Jan van Zon woonde in Tilburg zoals uit diverse akten blijkt. Hij wordt Van Zon van Tilborch of Van Zon van Westilborch genoemd. Hij bezat een huis aan de Heuvel, belend door de Kerkstraat. Dat wordt vermeld in 1409, 1414 en 1428. Na de dood van zijn vrouw wordt het huis door zijn kinderen verkocht. Hij zat -zo blijkt uit diverse akten- goed in de slappe was.  Onze Jan was ook betrokken bij een zogenoemd ‘zoenakkoord’ in de jaren vanaf 1420. Daarover vertel ik later wel eens.

(Bron: familiearchief f. van Son;  Protocol van Oisterwijk 1432-1433 fol.19 en1443-1444 fol. 28v; Protocol 's-Hertogenbosch nr. 1181 fol 150v. en nr. 1199, fol.163v; Cour Feodale de Brabant, Leenregisters no.1.fol.6. en 69v.,no.2 fol.52v ,no.4. fol.205v; (Kappelhof, THG, regest 397a).('s-Hertogenbosch, OAG THG).