Jonge hoogwerkers....

Cas en Sem gingen met hun papa en mama op pad in de herfstvakantie. En wat voor een vakantie. Het was avontuurlijk en een flinke belevenis. Er kon hoog boven de grond genoten worden. Het zou niks voor mij zijn, aan een lange lijn door de lucht zweven, laat staan José, maar Cas en Sem vonden het fantastisch, al werd er natuurlijk wel flink gegild. Ook Mont Saint Michel en Saint Malo waren in trek en uiteraard genoten beide mannen ook van een speciale verzameling van krokodillen. Bretagne is mooi en lekker, zo vond Cas, zeker toen hij ook nog een groot bord met mosselen en frietjes voorgeschoteld kreeg. Cas is net zo’n vis- en seafoodliefhebber als zijn opa.  Ik denk zelfs, dat je hem er ook voor wakker kan maken ’s nachts, ook net als zijn opa. Ze zijn natuurlijk allemaal weer thuis, want maandag begint de school- en werkweek weer. Lekker om er zo een weekje tussenuit te gaan. En het weer deed ook prima mee.

Petra kwam een bakkie doen

Ik begin even met vrijdag. Ik had donderdag al mijn uitgebreide pagina gemaakt voor ons weekblad De Langstraat. Kostte heel wat tijd om door die begroting heen te komen. Zeker omdat ik nu echt geen kei ben in financiën. Maar met een ‘little help from my friends’ om met de Beatles te spreken, kwam ook dit weer op zijn pootjes terecht. Ik hoefde dus vrijdag niet aan het werk achter de computer en dat kwam achteraf gezien heel goed uit. Oudste dochter Inge hing al bijtijds aan de telefoon. Of kleindochter Renée samen met haar moeder oma een knuffel mocht komen geven. José vond het prettig om er even uit te zijn en slot van het liedje was, dat we een klein halfuurtje later bij dochter Inge onze benen onder tafel schoven, nadat we de nieuwe kozijnen hadden bekeken natuurlijk. Renée kwam al snel naar beneden en ook onze oudste kleindochter Emma was zelfs van de partij. Die is volop bezig met de politiek, want ze mag voor het eerst stemmen en wil dat uiteraard verstandig doen. Eerst gezellig wat kletsen en daarna ging oma José met haar dochter boodschappen doen. Daarna mochten we gezellig een boterhammetje meehappen en daarna was het tijd om naar huis te gaan. Schildervriendin Petra zou ’s middags een bakkie komen doen. Ook dat was erg gezellig. José had het duidelijk naar haar zin. Over schilderen gesproken; ik haalde nog een foto uit ons archief boven water van kleindochter Robyn, zo’n jaar of vijf geleden. Onze creatieve kleindochter stak toen het een en ander op bij oma José, toen het over schilderen ging. Van het voorgenomen tanken in België kwam niets, maar dat komt nog wel. De donderdagavond was voor José ook erg gezellig. Ze was op uitnodiging van dochter Meike naar haar toegebracht. Er is veel gelachen en gezellig gepraat. Voor mij ook fijn om eens even helemaal alleen te zijn.

Luuk was dokter

Jongste kleinzoon Luuk kwam ook even bij oma José kijken samen met papa en mama. Die hadden zelfs gebakjes meegebracht. De medicijnen voor komende week werden in de bakjes gedaan. Niet door Luuk, al wilde hij wel graag het dokterskoffertje. Dit keer was uiteraard opa weer de klos voor een spuitje, hamertje tik op mijn knieën en luisteren naar mijn hart. Alles was volgens hem in orde. Gelukkig maar. Hij mag binnenkort naar de grote school. Dat kan je goed aan hem merken. Hij is er aan toe en praat honderd uit en dan bedoel ik praten, want hij weet duidelijk wat hij wil vertellen of vragen. Natuurlijk moest ik ook horen hoe het hem vergaan was in de Efteling. Hij had zelf papier in de mond van Holle Bolle Gijs gestopt!

Zaterdag visdag?

Of we vandaag weer ons periodieke ritje naar Willemstad maken voor echte verse vis, dat weet ik nog niet. Even afwachten wat José voor ons in petto heeft vandaag. Ik ben wel blij dat er een zonnetje is aangekondigd.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Gezellig... en een prima keuze

Eigenlijk moest Sem al vroeg voetballen afgelopen zaterdag. Laat het nu die ochtend en de nacht ervoor heel veel geregend hebben. In elk geval ging de voetbalwedstrijd van Sem tot zijn verdriet niet door. Hij en zijn broer Cas kwamen samen met papa en mama even bij oma en opa op de koffie. De jongens namen onmiddellijk de gelegenheid te baat om samen een mooi voetbalstadion in elkaar te knutselen, compleet met twee elftallen. Ze spelen altijd graag, als ze bij oma komen, want die heeft lekker veel speelgoed in het kleine gangetje naast de kamer. Zo kunnen opa en oma met Elke en Wouter even gezellig bijpraten onder het genot van een kop koffie of thee. En natuurlijk een pakje drinken voor Sem; Cas heeft vrijwel nooit dorst, zegt hij. Fijn dat er digitale media zijn, soms. Zo kan je elkaar nog eens iets leuks toesturen. Luuk vroeg zijn mama om een foto aan opa te sturen. “Ik ben Dolfje weerwolfje, Opa”, zo liet hij via zijn ma weten. Ik herkende je echt niet hoor Luuk! Hij blijft fotogeniek zijn, zoals je ziet bij de Hema, waar hij door mama werd getrakteerd op -hoe kan het anders- een tompouce en chocomel met een rietje. Zo wordt meneertje tot op de draad verwend….

Vrede

Vrede, verklaren alle media in koor. Israel en Hamas hebben de strijd gestaakt. De premier van Israel Netanyahu en de politieke hamasleider hebben laten weten dat de oorlog voorbij is. Ik waag dat voorlopig nog even te betwijfelen. Enkel het punt van uitwisseling van de gegijzelden en palestijnse gevangen en een staakt het vuren, zijn nu rond, maar het plan van de Amerikaanse president Donald Trump telde twintig punten en dan missen we verder het -nog zelfs niet genoemde- belangrijke punt 21: wat gaat er met Gaza gebeuren straks. Wordt dat de Palestijnse staat, waarover in ons land al maanden de activisten van de theedoekterreur actie voeren? Mag daar Hamas nog een rol spelen? Wil Hamas wel ontwapenen? Tot hoe ver trekt het Israelische leger zich werkelijk terug? Wat betekent het, dat de grens tussen Gaza en Egypte in beide richtingen open gaat. Kunnen de Gazanen zich massaal in Egypte vestigen dan? Zeker is wel, dat nu -voorlopig- de wapens zwijgen en de bevolking van zowel de Gazastrook als ook de israelische familieleden van de gijzelaars, wat meer opgelucht adem kunnen halen.  Gelukkig heeft Trump niet de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Dat zou ik een blamage vinden. zijn houding en doen en laten hoort niet bij iemand die die mooie prijs verdient. Ondanks Trumps bekende grote mond geeft Poetin ook nog geen krimp in Oekraïne. Achteraf blijkt hij ook geen bemiddelende rol te hebben gehad tussen India en Pakistan om Kasjmir. Hij wil zich graag overal mee bemoeien, maar het werkelijke resultaat valt tegen. Ik kan net als het comité voor de Nobelprijs wel meer mensen bedenken die de Nobelprijs voor de vrede veel eerder verdienen. Als het comité Amerikaans was geweest, had meneer Trump de leden daarvan nog dit weekend ontslagen.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Sprokkelen....

Een paar kleinere berichtjes deze week in mijn weekendbericht. Ik heb het de titel ‘Sprokkelen’ meegegeven. Historisch gezien was sprokkelen een traditionele activiteit om aan brandstof te komen, maar tegenwoordig is het vaak beperkt of zelfs verboden. Ik sprokkelde wat kleine weetjes bij elkaar. We ondernemen op dit moment niet zo veel samen. Het is meer een kwestie van bijkomen nu, zowel voor José als voor mij.

Net als opa….

Luuk heeft al eens mijn krukken vast gehouden. Trots zei hij toen, “net als opa”. Cas kwam mijn stok lenen, want met carnaval wilde hij als oud opaatje gaan. Altijd gezellig met onze kleintjes. “Kijk, ik heb een broek net als opa”, dat vond Luuk afgelopen week. Hij vond dat hij een broek aan had, net zoals opa die draagt. Niks bijzonders, als ik hem zo op de foto zie, een gewone broek, maar hij vond dat het zo was. Het is echt een nuttig ventje. Hij wordt langzaam maar zeker groot. Binnenkort mag ons jongste kleinkind twee ochtenden gaan proberen bij de kleutergroep. Op de grote school dus. Ik denk wel dat hem dat gaat lukken. Hij is er eigenlijk ook echt wel aan toe. Hij verveelt zich thuis af en toe. Soms kan hij ook aardig slim uit de hoek komen. We gaan het allemaal volgen. Het zou voor zijn papa en mama best wat meer rust geven, als ook hij naar school gaat. Zijn zus Robyn doet het erg goed op de middelbare in haar eerste jaar daar. Ze heeft hopen vriendinnen en ook de schoolprestaties zijn prima. Altijd leuk voor de ouders….

Nee, dank je wel…..

Een foto uit ons archief weer deze week. We bezochten jaren geleden, samen met een paar kleinkinderen, het reptielenhuis in Breda. Ik ben niet zo van die glibbers, maar José had er geen moeite mee om zo’n koude, grote slang in haar nek te laten leggen. Zij lijkt bijna nergens bang voor. Bijna dan, want van die grote achtbanen moet zij ook niks hebben. Altijd goed om zo’n moment met een grote slang in je nek op de gevoelige plaat vast te leggen. De vraag of ik ook een keertje wilde proberen, heb ik vriendelijk, doch zeer direct onmiddellijk afgeslagen.

Zon of WK

Het was zondag een prachtige, zonnige dag. We hebben ervan geprofiteerd en zijn even naar ons terrasje gegaan. Nog even wat gezondheid opgedaan. We hadden het niet meer verwacht, want zaterdag was het toch wel erg fris. Wereldkampioenschap wielrennen kijken, was nauwelijks nodig, want op de immer betrouwbare Bauke Mollema na, waren Nederlanders in de finale geen velden of wegen te bekennen. Ze waren al afgestapt. En laten we eerlijk zijn, de winnaar stond honderd kilometer voor het einde al vast, toen Pogacar met Del Toro aan de haal ging. Er zijn wel spannender wedstrijden verreden.

Familieonderzoek

Nu het weer wat minder warm- en terrasjesweer wordt, zo langzamerhand, is er weer tijd voor de ‘finishing touch’ van mijn boek over onze familiegeschiedenis. Ik moet nog een paar honderd bladzijden controleren op fouten en oneffenheden en kijken of alles er goed in staat. Om dat goed te kunnen doen, moet alles eerst bij ons in wat rustiger vaarwater zijn gekomen, want na de ziekenhuisopname van José, was het echt rommelig en onwennig. Met de enorme hulp van al onze kinderen, lijkt het nu weer wat tot rust te komen. Binnenkort weer tijd voor een van mijn hobbies dus. Een ervan, want de kleinzonen zijn afgelopen weken maandag tussen de middag niet bij ons komen lunchen. Binnenkort kan dat hopelijk weer.  Dan moeten we -geloof ik- beginnen met knabbelspek. Dat heeft Youri gekozen. Ik onthoud dat voorlopig allemaal nog wel en mag er nog altijd bij zijn!

Controle

En tot slot: donderdag op periodieke controle geweest bij de cardioloog. “U verbaast me”, liet zij weten. Mijn bloedwaarden en de conditie van mijn hart waren wederom ‘kwetsbaar maar stabiel’. Mijn hart is zelfs iets beter, sinds ik op 23 juni 2023 te horen kreeg, dat ik nog maximaal een jaar te leven had. Dankzij goede zorgen en rotsvast vertrouwen, mag ik er nog steeds zijn. Ik ben er blij mee en dankbaar voor. Mijn longen zijn noog steeds zonder vocht maar psychisch kost een periode zoals nu, erg veel kruim. Dat wel.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Wie het eerst komt……

Het is weer de tijd van kinderen en volwassenen die aan de deur komen. Het is Sint Salariusdag geweest en dan komen ze: nierstichting, turnclub, diverse malen kinderpostzegelkinderen, vluchtelingenwerk. De kinderpostzegels kunnen ook digitaal worden gekocht uiteraard. Ook dan wordt gevraagd of wij iets willen doen om eenzaamheid bij kinderen tegen te gaan. Je moet voor die kinderpostzegels en aanverwante artikelen zo ongeveer je hele doopceel lichten op de formuliertjes die de kinderen bij zich hebben. Zelf je ibannummer moet er natuurlijk op staan. Je moet een beginnerscursus ‘digitaalmens’ hebben gevolgd om allemaal te weten hoe het moet. Toch wel aandoenlijk, zo’n jong meisje van de basisschool dat aan de deur komt en met een ietwat bedeesd stemmetje vriendelijk vraagt of u misschien kinderpostzegels wil kopen. Ze wacht geduldig tot alles is ingevuld en bedankt hartelijk. Op naar de volgende. Voor de kinderen geldt: wie het eerst komt, het eerst maalt… Wil je na schooltijd eerst je eigen ding doen, dan blijkt bij veel voordeuren, dat een ander je al is voor geweest. Het ging toen ik kind was, niet anders en ook nog toen onze kinderen met kinderpostzegels langs de deur moesten. Het is nog steeds een stickertje dat je op de deur kan plakken, om te voorkomen dat de hele klas bij je langs komt. En natuurlijk hebben we ook dit jaar weer kleinkinderen die vragen om postzegels te kopen of een lot van de grote clubactie. Dat herhaalt zich zowat elk jaar, als je zoveel kleinkinderen hebt als wij.

Velletjes

Ik heb de mapjes kinderpostzegels van veel van de afgelopen jaren nog bewaard. Okselfris zijn ze, die postzegelvelletjes. Meestal zitten ze nog in de originele enveloppen. Leuk ook om ze te zien, zoals die uit 1990 en tot en met vorig jaar. Nu kan je voortaan ook naast de steeds duurder wordende postzegels ook een donatie doen, of een puzzel of handig pleisterdoosje aanschaffen, want er worden natuurlijk steeds minder postzegels gebruikt, gewoon omdat we minder post versturen in ons digitaal tijdperk. Bij die artikelen komt dan wel nog € 1,50 voor het versturen.

Herfstkost

Heerlijk. Het wordt weer de tijd van witlof in kaas en ham, erwtensoep en stamppotten. De eerste witlof in kaas en ham hebben we al achter onze kiezen. Elke maakte hem voor ons, rustig dagje dus voor José. Zij hoefde niets te koken. Zij wordt intussen overladen met bloemen na haar opname in het Amphia. Wij houden van die herfst en winterkost. We hebben ook al erwtensoep gegeten vorige week. Het lijkt erg lekker  buiten, maar is toch wel fris. Maar dat is altijd nog een stuk beter dan die 28 of 32 of zelfs 35 graden. De ventilatoren en de mobiele airco, die we van de kinderen kregen, zijn weer in de dozen gestopt en opgeborgen: tot volgend jaar! De verwarming hebben we nog niet omhoog gezet. Het is zo’n 19,5 graden in huis en dat vinden wij voldoende. Als het echt kouder wordt buiten, dan gaat de centrale verwarming vanzelf wat bij verwarmen. Ons krijgen ze tegenwoordig niet klein. Dat was in de Kleine IJstijd wel anders. Onze voorouders hebben het in die periode, die duurde van ongeveer 1400 tot liefst 1850 niet breed gehad. De gemiddelde temperaturen in West-Europa lagen ongeveer 1 tot 2 graden Celsius lager dan de temperaturen van na 2000.

Die kou had veel invloed op de mensen en dieren van die tijd. Rivieren vroren in de winter nog dicht, en mensen vroren soms zelfs dood. Nu warmt het weer op. De natuur past zichzelf uiteraard weer aan. Het is de mens die hardleers is. Milieufanaten roepen ach en wee en willen ons doen geloven dat het allemaal dramatisch is, maar tegelijkertijd wordt voor een milieuvergadering een stuk oerwoud gekapt. Duizenden deelnemers aan dat nietszeggend over en weer gepraat, om te komen tot een gezamenlijke slotverklaring, die vervolgens in het archief kan, gaan lekker per vliegtuig naar Zuid Amerika om er aan mee te doen. Hoe hypocriet kan je zijn. De industrieën mogen intussen gewoon blijven vervuilen en co2 uitstoten, de politiek doet niets anders, dan er oeverloos over vergaderen en onzin uitkramen en mensen blijven met miljoenen tegelijk vliegen, terwijl activisten hun hobbytijd gebruiken om te demonstreren, of rijkswegen te bezetten, als het eens een keer niet over Palestina gaat. De aangeschafte zonnepanelen ‘omdat het zo nodig was’ zijn weinig meer waard, nu binnenkort voor terug geleverde stroom, die je met zelf aangeschafte zonnepanelen hebt verdiend, moet betalen. Het draait gewoon allemaal om geld. Het heeft er alle schijn van, dat er door velen verdiend moet worden aan de klimaatwaanzin. Intussen betalen wij slechts 106 euro per maand aan energie, mede dankzij die zonnepanelen en onze manier van leven; we rijden in een hybride-auto en hebben geen, niet noodzakelijke, energieslurpers in huis. We doen met andere woorden gewoon dus.

En intussen pakte ik deze week één keer de auto om met José een ritje te maken, zodat ze er even uit kon. Ik keek deze week lekker, soms met José, het WK wielrennen op tv, want eerlijk gezegd, zelf naar Afrika gaan zagen wij deze keer niet zitten.

Tot slot. Uit mijn archief nog een leuke foto van 26 september zeven jaar geleden. Oma José leest in de klas van Robyn een mooi boek voor. Uiteraard met Robyn op schoot.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Net als oma’s boterkoek….

“Hallo met Cas, zijn jullie thuis….”, zo klonk het toen ik de telefoon naar mijn oor bracht op woensdag in de loop van de middag. We waren niet thuis, maar ik liet weten, dat we er binnen een uurtje zouden zijn. “Dan kom ik stukjes boterkoek brengen, zelf gemaakt vanmiddag”. En toen we vanaf de Maasdijk de Vondellaan inreden, bijna thuis, zagen we hem inderdaad lopen. Hij ons ook en zwaaide. Eenmaal thuis was hij er zo en vertelde dat hij zelf boterkoek had gebakken. Hij wilde het ons graag laten proeven en gaf oma drie stukjes; een voor oma, een voor opa en hij nam er zelf ook gezellig een. Hij deed precies voor, hoe hij het ‘werkje’ met zijn vork had gemaakt om de bovenkant wat ribbeltjes mee te geven. De boterkoek smaakte heerlijk. Hij kan net zo goed boterkoek bakken als oma. Dat is zeker. We dronken er even een kopje thee of koffie erbij. Hij bleef gezellig nog even zitten en poseerde op mijn verzoek nog even bij zijn smakelijke, prima gelukte boterkoek á la Oma. Lekker, Cas!

 

Binnendeurellende…

Een mooi scrabblewoord misschien, maar we waren zondagmiddag voor de tweede keer dit jaar opgesloten in ons eigen huis. Het doodnormale binnenslot van de tussendeur naar de kamer en keuken weigerde dienst. We konden onze gang niet meer in, niet naar het toilet en niet naar onze slaapkamer of voorraadkast. De voordeur was al op de knip gedaan, dus van buiten af konden we dus ook niet naar binnen. Daar sta je dan. We hebben in de woonkamer met tweeën uren zitten wrikken en rukken en trekken zonder gereedschap, maar José wilde het koste wat het kost zelf voor elkaar krijgen. Opgeven staat niet in haar woordenboek. Uiteindelijk gaf het slot zich gewonnen en was de deur nu echt kapot. Vorige keer, een paar maanden geleden nog maar, waren we opgesloten in de gang en konden we de kamer niet in en was de keukendeur op slot en lagen de sleutelbossen binnen. Toen heeft Pieter de deur vanuit de gang uiteindelijk opengetrapt en nog onlangs had hij hem weer gemaakt. Ronald was onmiddellijk bereid om te helpen en heeft zondag een nieuwe deur samen met José gehaald bij de Praxis en hem erin gehangen. Slot er in en nu maar hopen dat we sleutels hebben als er onverhoopt nog eens iets mis mocht gaan. De voordeur gaat voortaan pas ’s avonds op het nachtslot. José wil de deur overigens zelf graag aflakken. Hij staat nu in de grondverf.

 

Voorouders

Nog even een stukje voorouderonderzoek tot slot. Een van mijn voorouders is Mary Gerit Aert Pauwels Ravels. Zij werd Maeycke genoemd en is rond 1615 getrouwd met Jan Janse van Son en zij woonden samen aan de Tyvoort in Goirle, nu een industrieterrein. Haar pa was Gerit Aert Gerits Ravels. Haar moeder ken ik helaas niet. Haar zoon wordt omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Zij is nog aanwezig als doopheffer op 27 februari van haar kleinzoon Jan in 1643. Zij wordt daar omschreven als "Jan wijlen Jan Jansen van Son daer moeder af was Maeycke....". De 'achternaam' Ravels wordt bij sommige vermeldingen weggelaten. Ik blijf op zoek naar haar moeder, want de lijn van Pa heb ik wel terug kunnen vinden. De naam van moeder ben ik tot op heden nog niet tegengekomen. Eén van de weinige puzzelstukjes uit mijn onderzoek. Ik besteed eigenlijk lang niet zo veel tijd meer aan mijn stamboomonderzoek. José en ik zijn vaker samen op pad om te proberen nog zo veel mogelijk leuke dingen te doen. Zo zijn we inderdaad zelfs nog eens een keertje langs de Tyvoort gereden in Goirle en langs de plek ‘Nieuwkerk’ waar zij in die tijd, -uiteraard te voet- naar de kerk gingen ‘koninklijken bodem’. Onlangs kreeg ik op de mail uit een van de fora waarvan ik lid ben, een hele lijst met ‘Pauwels’, maar ook die leverde geen moedersnaam op. Misschien kom ik die naam nog eens tegen.

 (Bron: familiearchief f.van son; arch.nr. 14, Schepenbank Tilburg en Goirle, invent.nr. 346, fol.256r, Tilburg 1600-1605; RHCT 360 - 12/12/1645 - 216v-219; RHCT 360   12/12/1645   216v 219).

 

Het is even wennen…..

De hitte is achter de rug. We hopen natuurlijk op een mooie nazomer, maar dat blijft voorlopig afwachten. Deze week was het op woensdag nog even gezellig om op een terrasje te zitten, uit de wind, want die wakkerde toch langzaam maar zeker aan als voorbode van weersverandering.

Doornat

Donderdag werden José en ik verrast door het weer. Er moesten weekboodschappen worden gedaan. Zonder jas gingen we weg in een mooi najaarszonnetje en ik achtte zoals altijd in de auto. Maar toen José vanuit de Albert Heijn met een volle winkelwagen naar mij toe wilde komen,  begon het weer te stortregenen. Zo erg, dat zij terugging om even te schuilen. Ze was doornat en moest zich eenmaal thuis snel omkleden. Ja die weeromslag van het ene op het andere moment, kan je verwachten in deze tijd van het jaar.

Plantjes

Nu onze kat er niet meer is, is José begonnen met het fatsoeneren van de achtertuin. Dat zit al lang in haar hoofd. Nieuwe plantjes erin en wat andere klusjes. Eigenlijk wil ze uiteindelijk graag gras in de achtertuin met borders met plantjes en een boompje, maar dat is voor haar teveel werk. Ik kan helaas niet helpen en zij kan het niet alleen. Ook de wortels van een oudere plant moeten er nog uit, maar dat is ook een hele toer. Aan het eind van de ochtend gisteren, toen ik mijn artikelen voor de wekelijkse pagina klaar had, zijn we naar het tuincentrum gereden. Ze had nog een bon die ze gekregen had als ‘mantelzorger’ voor mij. Die bon was dik verdiend en kon ze uiteraard zelf besteden. José zorgt er nog steeds voor, dat het mij aan niets ontbreekt. Zorgen, maar ook zich zorgen maken, zit haar in het bloed. Ze heeft het ook niet gemakkelijk. We hebben samen gezellig op ons gemak gewinkeld en tevreden de auto volgeladen. José kon weer eens lachen en is gistermiddag onmiddellijk begonnen om de tuin in orde te brengen. En ze heeft nog geld over op haar cadeaubon ook!

Ergeren

Pro-palestina-betogers terroriseren momenteel de Vuelta, de wielerronde van Spanje. Diverse etappes moesten ingekort worden en dat gold ook voor de tijdrit. Die ging in het kader van de veiligheid niet over ruim 27, maar over ruim 12 kilometer. Eigenlijk regelrechts competitievervalsing voor de betere tijdrijder.  Niet dat het niet onmiddellijk zou moeten ophouden in Gaza, laat dat duidelijk zijn. Maar bij de Vuelta beloven de laatste twee etappes, vandaag en morgen spannend te worden. Niet enkel omdat de nummers 1 en 2 maar zo’n driekwart minuut van elkaar af staan. Maar vooral vanwege de zorg voor de veiligheid van de renners als er weer een of andere onverlaat-activist het peloton of de kopgroep meent te moeten inlopen. Misschien wordt ook het WK mountainbike in Zwitserland wel uitgekozen door een clubje fanaten om ook dat in het honderd te laten lopen. Ik weet niet of ik het allemaal ga bekijken, maar ik moet wel zeggen dat ik me groen en geel erg aan die activisten, die de sportwedstrijden terroriseren. Welk voordeel heeft de gaza-bevolking bij dit misselijk makende gedoe? De activisten worden uitgekotst. Wedstrijden verstoord. Er staan weinig wielerliefhebbers lands de kant, die al is het maar een vleugje positief gevoel kunnen opbrengen voor die beroepsdemonstranten. Waarom zien we dit soort volk zich niet hard maken voor Ethiopië, Oekraïne, Congo, de Oeigoeren, de Druzen in Syrië en nog wat van die brandhaarden. Of bij de agressie tegen tegenstanders van het bewind in Turkije om maar eens iets te noemen. We hebben in ons land ook veel te veel van die mensen die de vrijheid van meningsuiting die een groot goed is, misbruiken enkel en alleen omdat zij hun zin niet krijgen. Ach, soms moet ik er zelfs mee lachen. Dat was bij voorbeeld het geval, toen de milieukwallen van Extinction Rebellion zich beklaagden bij Schiphol en naar de rechter stapten omdat Schiphol hen een tijdje de toegang tot de luchthaven ontzegd, nadat ze er huisvredebreuk hadden gepleegd en de veiligheid op het spel hadden gezet. Uiteraard vond de rechter dat die activisten gelijk hadden omdat hun vrijheid van meningsuiting was beperkt. Het moet niet gekker worden. Het zal overigens wél gekker worden, denk ik, want er komen verkiezingen aan en dan weten de politici niet in welke bochten ze zich moeten wringen, om de kiezer -tenminste voorlopig- te behagen. Gek hé, dat nog slechts 4% van de mensen in Nederland vertrouwen hebben in de lach- en meelijwekkende kleuterschool die ‘Haagse politiek’ wordt genoemd.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Lappendeken….

Deze week in mijn weekendbericht een lappendeken van korte berichtjes. Ik was vooral bezig met het maken en redigeren van artikelen over veel te veel onderwerpen voor mijn wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat en José bracht heel wat tijd door bij de wasmachine en achter de strijk- en vouwplank. Dat heb je als je er zo nu en dan op uittrekt om thuis even weg te zijn. José zit niet zo lekker in haar vel en heeft af en toe, net als elk ander mens, behoefte aan afwisseling van dagelijkse beslommeringen. Fijn dat we die tijd voor onszelf hebben.

Mijn enige

Een poster zouden we -denk ik- tegenwoordig zeggen. Toen heette het een aanplakbiljet. Van mijn eerste en enige muziekfestival dat ik in mijn leven bezocht. In de evenementenzaal Het Turfschip aan het Chasséeveld in Breda. Prima bands toen, waaronder de Golden Earring, maar die bonkende basboxen en de enorme drukke waren aan mij kennelijk niet besteed. José heeft er wel meer bezocht bij voorbeeld in Zundert. Daar kwamen de Cats in, - ik denk zaal Romantica-, en nog diverse andere bekende bands maakten er hun opwachting.

Klein bericht

Een klein berichtje kan soms best wat impact hebben. Wij kregen er zo een afgelopen week. Het was een enveloppe met daarin een kaartje, waarin we sterkte werden gewenst, na het verlies van onze oude kater Krokus, of kroky, zoals wij onze harige vriend noemden. De kaart kwam van de Dierenkliniek Dongemond in Raamsdonksveer. We merken dat we onze kat missen. Toch een mooie geste.

Schilderen

Onder het motto ‘altijd gezellig’ ging José woensdagmiddag weer naar haar periodieke schildercontact, dit keer bij vriendin Petra. Er is weliswaar niet zo veel uit José haar handen gekomen op dit hobbygebied de laatste tijd, maar het is wel belangrijk dat José aan de slag blijft met haar schildervrienden. Op zo’n middag kruipen de vrienden weer een middagje achter hun palet en schildersezel om creatief te zijn én gezellig bij te praten. Het leverde weer eens een creatief stukje op. Een -weliswaar slechte- foto heb ik ervan gemaakt. Maar het schilderijtje staat inmiddels weer compleet in lijst in onze woonkamer. Ook periodiek van ons clubke zijn de ‘klaproos-etentjes’. Bij toerbeurt verzorgen de leden zelf thuis een dinertje voor de vriendenclub. Gelukkig mogen ook de partners erbij zijn….. Daar komen vaak de meest nieuwe en voor wat betreft samengevoegde smaken, de meest ondenkbare smakelijke hapjes op tafel. Ook daarvan is het kenmerk ‘altijd gezellig’.

Jarig

Als je een omvangrijk gezin hebt met kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen, dan is er elke maand wel een of meer verjaardagen te noteren. Gisteren was onze schoondochter Tara jarig. Uiteraard hebben we haar en Pieter gefeliciteerd.

(Bron: familiearchief f. van son)