Dat zal je net zien....

Maandag gingen de basisscholen na de kerstvakantie weer op. Heerlijk, vonden onze kleinkinderen. Ze waren er weer echt aan toe om hun vriendjes en vriendinnetjes weer te ontmoeten en natuurlijk ook de juf of de meester. Dat gold ook voor Cas. Maar de vreugde was van korte duur. Hij was precies één dag naar school geweest, en toen was het thuis alweer videobellen geblazen. Dinsdag niet naar school. De juf had corona en wat vroeger onmiddellijk kon; -een invaller oproepen-, dat was er nu niet meteen meer bij. Dinsdag zat hij noodgedwongen thuis zijn werkjes af te maken. Gelukkig was het leed woensdag weer geleden en kon Cas ook weer naar school. Tenminste, deze week was het de ene dag wel en de andere weer niet. Cas kreeg daarnaast ook de waterpokken. Vervelend hoor. Hij was er best wat ziek van. Maar aan de andere kant; je kunt ze alvast maar gehad hebben.

Ook niet alles…

Elke dag thuiszitten op de donkere dagen na de nieuwjaar is ook niet alles. De borden boven de rijkswegen hangen er nog. ‘Blijf zoveel mogelijk thuis. Alleen samen krijgen we corona eronder’. Die regel hebben we deze week een paar keer aan ons laars gelapt. Dinsdag na de fysio reden José en ik naar Oisterwijk om met een omweg via de acht ‘saligheden’, waaronder Eersel, Netersel, Knegsel, Duizel en al die andere dorpjes en Postel via België weer naar huis te rijden. Natuurlijk daar ook weer even getankt voor ruim veertig cent per liter minder. Woensdag was het mistig, maar wij gokten het erop en reden op ons gemak naar zee. Wat is er nou zekerder om geen corona te krijgen, dan samen met José in een auto een paar ritjes te maken. Woensdag op weg naar Westenschouwen: je kan immers nergens koffie drinken, nergens een hapje eten, dan alleen op een bankje aan het strand van je zelf meegebrachte boterhammen en een bakje uit de eigen thermosfles. Het was de hele weg mistig, en eigenlijk zagen we het niet zo meer zitten, toen we ook nog Zierikzee in de mist voorbijreden. Tot zo’n paar kilometer voor de kust. Als donderslag bij heldere hemel was daar ineens de zon. En weg was de mist. De auto weggezet, zo’n honderd treden op en weer af en we waren op het strand. Badend in de zon op een bankje, nadat ik met mijn krukken achter José aan helemaal tot aan de kustlijn was gelopen. Lekker zo’n drie kwartier gezeten op het bankje, genietend van de zon op ons gezicht en de blik op de paar hondenbezitters die hun viervoeter uitlieten. Ook een paar foto’s gemaakt. Moeilijk soms om tegen de zon in te kijken…. Daarna weer de trappen op en af naar de parkeerplaats. Natuurlijk een andere weg naar huis, waar we om halfzes pas aankwamen. Een hele fijne en gezellige vakantiedag, terwijl het niet eens vakantie was. Donderdag zouden we naar Willemstad rijden, maar dat hebben we maar achterwege gelaten. Weer die mist. Vrijdag bleven we ook thuis. De vrijdag is de dag waarop we op kleinkinderen passen.

Vergaderen

Donderdagavond ben ik zoals gebruikelijk naar de Raadsvergadering geweest. Dat mag als freelance journalist voor het plaatselijke weekblad.  De huisvestingsverordening stond onder meer op de agenda. De Raad wil bij woningtoewijzing voorrang, waar mogelijk, voor onze eigen jongeren en starters, in plaats van mensen uit de regio, die onze gemeente wel leuk vinden om in te wonen. Dat leverde uiteraard discussie op en ook al het nodige ‘wapengekletter’ in verband met de naderende verkiezingen. Ik schreef er weer over en op woensdag kan iedereen het in het weekblad De Langstraat lezen. Je begrijpt, dat het familieonderzoek even op de plank bleef deze week. Het wachten op mijn ingreep om de ICD in te brengen, kost me de nodige energie en ook wat stress. Daarnaast….de boog kan ook niet altijd gespannen zijn. Gelukkig kunnen we naar de kapper!

(Bron: familiearchief f.van son).