Achter de rug

We hebben ons afgelopen maandag laten testen. Corona uiteraard. Voor mij was dat de tweede keer. José was al het hele weekend echt ziek geweest en dat zijn we totaal niet gewend. Ik voel me al langer niet prettig, maar dat is wél gebruikelijk. Op fiets en scootmobiel naar de teststraat in Raamsdonksveer aan het eind van de middag. Dinsdagmiddag kregen we de uitslag. Positief. Dus geen corona voor de duidelijkheid. De jongens konden dus donderdag- en vrijdagochtend gewoon komen, tot groot genoegen van José. Sem helpt dolgraag mee. Na het ontbijt zet hij samen met oma de spulletjes terug in de keuken om daarna bij mij ‘liedjes te zingen’. Hij bedoelt daarmee dat hij kleine filmpjes op mijn laptop wil kijken op mijn schoot. Peppa big, Olivia, brandweerman Sam, dat zijn wel zijn grootste favorieten. Vrijdagochtend liep Sem opeens naar de gangkast om de stofzuiger te pakken. Hij kon wel even stofzuigen onder zijn stoel, vond hij. Er waren wat hageltjes gevallen van zijn cracker. Het lukte hem goed, maar veel spelen was er daarna helaas niet bij. Hij voelde zich niet zo prettig en wilde liever met oma op de bank zitten. Nou ja, dat kan natuurlijk ook wel weer een keertje.

Raad

Donderdagavond was het weer raadsvergadering. In tegenstelling tot het Haagse circus wel digitaal. Als ik eerlijk ben, dan hoop ik dat het digitale gedoe toch snel achter de rug is. Tijdens een fysieke vergadering is het een stuk gemakkelijker om de discussie te volgen en gebruik te maken van non-verbale communicatie die de raadsleden en het College uitzenden. Over Den Haag heb ik het maar liever niet. Ik vind het zo langzamerhand echt een zootje worden daar. Gelukkig dat het plaatselijke bestuur laat merken, dat zij wel serieus willen werken aan een professioneel bestuur.

TV

Weinig puf en energie om met genealogie bezig te zijn deze week. Wel een keertje gebruik gemaakt woensdag van een mooie zonnige dag om op ons favoriete bankje in de Biesbosch onze boterhammetjes op te eten. En gelukkig is het de ronde van Catalunya op televisie. Over de valste start van oranje en de oranje jonkies heb ik het maar niet. Erg dat pseudo-vedetten en een dito coach de zaak zo kunnen verpesten. Wij zouden dat vroeger onderschatting hebben genoemd of zelfoverschatting. Het is maar hoe je het bekijkt. Maar eerlijk gezegd kan ik me er niet druk over maken. Voor mij hoeft oranje niet naar Quatar. Dat ze daar al een WK houden vanwege een grote zak geld, staat me al niet aan en dan heb ik het nog niet over die grove schending van mensenrechten in die zandbak. Van mij mogen ze gewoon thuisblijven. En wat jong oranje betreft; die jongens komen vanzelf weer met beide benen op de grond na de euforische voorronde-resultaten tegen landen die ergens onder in de wereldranglijst bungelen. We zien wel of ze de eindronde halen.

(bron: familiearchief f. van son). 

Verdrietig.

Het blijft in mijn gevoel en herinnering een van de meest verdrietige momenten in ons leven. De geboorte van ons negende kleinkind Juna Elynn, dochtertje van Pieter en Tara. We konden haar niet vasthouden en koesteren, helaas. Op 19 maart bleek in het ziekenhuis, dat haar hartje niet meer klopt en op 21 maart 2018 werd zij alsnog geboren. Heel verdrietig. Ik ben nog altijd dankbaar dat wij toch op afstand van haar afscheid mochten nemen. Zij heeft voor altijd in ons hart én in onze stamboom een speciaal plekje. In de lente en zomer zien we haar nog vaak als dartel vlindertje samen met haar vriendjes en vriendinnetjes tijdens een van onze tochtjes in de natuur, of zittend in ons achtertuintje. Op het internet brandt speciaal voor haar vanaf het begin een eeuwig lichtje.

Ma

Het was toch al een week van herinnering. Gisteren op 19 maart zou mijn moeder 97 zijn geworden. Ze werd 91. Ook een mooie leeftijd. Ik moet het eerst maar eens zien te halen.

Stemmen

Normaal gesproken worden verkiezingen bij ons op woensdag gehouden. In verband met pogingen om de drukte op de verkiezingsdag te spreiden, kon je ook al op maandag of dinsdag gaan stemmen. Dat was speciaal bedoeld voor de mensen uit risicogroepen. En daar hoor ik toevallig ook bij. José ging ook mee om te stemmen. Dat doen we immers altijd samen. We kregen dit keer zelfs het rode potlood mee. Ik ben blij dat dat Haagse circus weer achter ons ligt. Laat ik maar niet verder uitweiden. Ik heb het niet zo op die Haagse politiek. Ik houd me liever bezig met het lokale wapengekletter. Bij ons is immers ook genoeg te beleven. Op naar de volgende verkiezingen, als de Raadsleden ook bij ons worden gekozen. Ben nu al benieuwd welke partijen met welke kandidaten mee gaan doen volgend jaar.

En ik

Wij zijn weer naar het ziekenhuis geweest. Echo en hartfilm en controle door de cardioloog. Het leidde allemaal weer tot een nieuw hoofdstuk met nieuwe medicijnen. Het houdt maar niet op.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

K-day

Dinsdag was het dan eindelijk K-day, kapperdag. Na maanden konden José en ik eindelijk naar de kapper. Uiteraard met de Valys. Dat wil zeggen om 8 uur ’s morgens weg en om 1 uur ’s middags terug. De heenreis omvatte een rondrit door onze eigen woongemeente, een door Waalwijk en via Tilburg naar Oisterwijk. Al met al meer dan een uur in het rammelbusje. En dat voor hemelsbreed 31 kilometer. De terugrit ging sneller. Weliswaar weer via Stillemburg en niet rechtstreeks via Udenhout en Loon op Zand naar Kaatsheuvel, of rechtstreeks naar Dongen en Oosterhout, maar een kniesoor die daarop let. Je bent er een paar uurtjes mee weg.

Testen

Onze zorg zit prima in elkaar. Dat weten we zo langzamerhand. In Den Haag krijgen ze -nadat er jarenlang op de zorg gekort is-, niks meer voor elkaar. Dat bleek, toen ik me woensdagochtend wilde laten testen op corona. Ik ben er bijna een uur mee bezig geweest, met hulp van José. Eerst telefonisch, toen via de laptop. Geen enkele keer gelukt. Ik neem ook aan dat geen enkele persoon van onze leeftijd, dat nog voor elkaar kan krijgen. Wat een rompslomp, nodeloze ambtenarij en blokkades. Vanuit Den Haag kunnen ze -als het tenminste niet om verkiezingen gaat- niks meer normaal voor elkaar krijgen. De GGD kon dat zowieso al niet. Dat lukt ze zelfs al niet bij het consultatiebureau. Ik heb het na zo’n klein uurtje dan ook maar opgegeven. Geef gewoon een telefoonnummer van de teststraat in Raamsdonksveer. Daar kan ik per scootmobiel naar toe. Hoef ik op niemand voor vervoer een beroep te doen. Uiteraard kon dat niet. Het zou eens een keer gemakkelijk en voor normale mensen doenbaar moeten zijn. Slot van het liedje: dan maar niet testen. Ik wacht gewoon wel op mijn vaccin, hopende, dat het tenminste nog voor de zomer komt. In theorie wel. ‘Het gaat beter’, oreert Rutte. ‘De dreiging van de derde golf blijft’, blaat De Jonge. Zo hebben ze voor elkaar een ontsnappingsroute gecreëerd. Het liefste zouden ze terrassen al open hebben gegooid, maar hun adviseurs zullen wel verteld hebben, dat je dat nu juist voor de verkiezingen echt niet meer kan maken. Het blijft een circus onder leiding van Rutte. Het ergste is, dat we nog gewoon met dat figuur blijven zitten ook in de komende jaren. Fijn dat we in elk geval weer naar de kapper konden, al kreeg hij als hardwerkende kleine zelfstandige nauwelijks rijkssteun, omdat hij uiteraard niet precies in een vakje paste. Die ambtenaren moeten echt wel echt creatief zijn, om al die extra regeltjes te bedenken. Rondom grote bedrijven hoeft dat niet van Rutte.

Zwart

Nog even. Ik kreeg zojuist weer de door mij in dit blog al eerder geprezen nieuwsbrief van Historiek.net. Soms worden bij toeval kostelijke kunstwerken ontdekt. Op een zolder in Parijs stond een koffer met verloren gewaande getuigenissen van humorvolle tentoonstellingen van ‘Les Arts Incohérents’. Bij die maffe, absurde kunstwerken uit de jaren rond 1880 behoorde ook een volledig zwart schilderij. De titel spreekt voor zich: ‘Combat de nègres dans une cave pendant la nuit - Alphonse Allais’. Het zou in onze tijd goed zijn voor urenlange nutteloze discussie.

(bron: familiearchief f.van son)

Einde van een tijdperk...

Afgelopen donderdag kwamen Sem en Cas voor het laatst op donderdag bij ons. Tenminste, voortaan komen ze enkel op de donderdag nog tijdens vakanties. Maar dus niet meer elke week. Enkel op de vrijdagochtend komen Cas en Sem nog bij ons een boterham eten en brengt José Cas naar school. Sem wordt dan al rond kwart over twaalf opgehaald door mama.  Echt een einde van een regelmatig oppastijdperk dus als het ware. We hebben ervan genoten!

Frisjes

Maandag waren we al op pad geweest, maar dinsdag aan het eind van de ochtend fietsten en scootmobielden we de Biesbosch in. José en ik zochten ons gebruikelijke plekje op. Een bankje waarop we in zomermaanden vaak zitten. We kijken dan uit over het water en de natuur van een klein deel van de Biesbosch en vooral op de vele soorten bootjes van mensen die vanaf het water genieten. Nu was het eigenlijk best nog frisjes. Het kwam nog niet boven tien graden celcius uit. Er stond ook een fris windje. Een lekkere kop warme thee uit de thermosfles en een boterham maakten veel goed. José kookt tegenwoordig water en neemt de thermosfles en ook de theezakjes mee in de rugtas die bij mij voor in de scootmobiel gaat. Nee, die gebruikte theezakjes komen niet in de berm terecht. Ze gaan uiteraard in een plastic zakje mee terug naar huis. Niet iedereen denkt er zo over, zo zie je op de grond. Jammer dat er geen afvalbakje staat bij ‘ons’ bankje. Zal waarschijnlijk wel zijn, omdat het anders toch maar vernield zou worden. Ook de deur van de griendwerkershut was op slot. Ook tegen vandalisme waarschijnlijk. Vorig jaar werd die hut immers in brand gestoken. Nu is hij gelukkig weer helemaal gerepareerd. Dus eigenlijk wel begrijpelijk, dat de deur nog even uit voorzorg dicht blijft.

De natuur is ook aan het begin van de meteorologisch lente mooi om te zien. Je kijkt nog met gemak door het schaarse oeverhout en nog niet opgekomen riet. (Vroeger begon de lente gewoon op 21 maart!). Veel bootjes waren er dinsdag nog niet te zien. Twee om precies te zijn. Terwijl het bij iets warmer weer toch een af en aan gaan is van bootjes, boten en sloepjes. Je kan voelen dat de zon zijn best doet, maar er komt nog te weinig warmte vanaf om van behaaglijk te spreken. Nog een paar weken geduld waarschijnlijk. Weinig bootjes dus, maar des te meer eenden van verschillende maten en soorten. In de weilanden achter de dijk zaten er honderden, zo niet duizenden te rusten. We zagen zegge en schrijve één witte reiger. Dat is in de zomer wel anders.

Even iets anders. José maakte voor het gezin van Meike ‘witlof met ham en kaas’. Ze bracht het naar hun huis, want komen eten bij oma, is er dankzij diezelfde coronaregels nog niet bij. Eén volwassene met kinderen thuis, dat mag. Alleen in een park mogen honderden mensen hutje bij mutje bij elkaar komen, zo lijkt het. Feesten zelfs. José had eer van haar werk. Het smaakte heerlijk, zo liet Meike weten. Kleindochter Anouk had wat keelpijn. Niet naar school dus en daarom moest zij getest worden. Gelukkig geen corona, dus zij kon een paar dagen later gewoon weer naar school. Donderdag kwam Sem weer en moest Cas naar school. Gelukkig weer de gebruikelijke gang van zaken, gelukkig weer in deze akelige coronatijd. De kapper mocht ook weer beginnen. Wij hebben begin volgende week een afspraak. Het is hard nodig. Het haar van José en van mij zit van geen kanten meer.

Tuin

José gaat de tuin opknappen. Ook de tegels moeten met de hogedrukreiniger weer schoon worden gemaakt, anders kunnen de kleintjes straks niet buiten spelen. Gelukkig helpen Ronald en Wouter mee, om spullen naar ‘de stort’ te brengen. Dan is er ook in het schuurtje weer wat ruimte. De kinderen lieten op een berichtje van José al snel weten, haar wel te willen helpen. Fijn toch!

Ik ben tenslotte ook weer mondjesmaat aan het werk met mijn genealogisch onderzoek. Ik voel me al tijden niet echt gezond, dus daarom kan en moet het maar zo nu en dan. Tussendoor kijk ik wielrennen en skiën op TV. Ook prettig. De boog kan nu gewoon helaas niet gespannen staan. Vandaag Strade Bianchi en morgen begint Parijs-Nice. Nieuw seizoen.

(Bron: familiearchief f. van Son).