Verdrietig.

Het blijft in mijn gevoel en herinnering een van de meest verdrietige momenten in ons leven. De geboorte van ons negende kleinkind Juna Elynn, dochtertje van Pieter en Tara. We konden haar niet vasthouden en koesteren, helaas. Op 19 maart bleek in het ziekenhuis, dat haar hartje niet meer klopt en op 21 maart 2018 werd zij alsnog geboren. Heel verdrietig. Ik ben nog altijd dankbaar dat wij toch op afstand van haar afscheid mochten nemen. Zij heeft voor altijd in ons hart én in onze stamboom een speciaal plekje. In de lente en zomer zien we haar nog vaak als dartel vlindertje samen met haar vriendjes en vriendinnetjes tijdens een van onze tochtjes in de natuur, of zittend in ons achtertuintje. Op het internet brandt speciaal voor haar vanaf het begin een eeuwig lichtje.

Ma

Het was toch al een week van herinnering. Gisteren op 19 maart zou mijn moeder 97 zijn geworden. Ze werd 91. Ook een mooie leeftijd. Ik moet het eerst maar eens zien te halen.

Stemmen

Normaal gesproken worden verkiezingen bij ons op woensdag gehouden. In verband met pogingen om de drukte op de verkiezingsdag te spreiden, kon je ook al op maandag of dinsdag gaan stemmen. Dat was speciaal bedoeld voor de mensen uit risicogroepen. En daar hoor ik toevallig ook bij. José ging ook mee om te stemmen. Dat doen we immers altijd samen. We kregen dit keer zelfs het rode potlood mee. Ik ben blij dat dat Haagse circus weer achter ons ligt. Laat ik maar niet verder uitweiden. Ik heb het niet zo op die Haagse politiek. Ik houd me liever bezig met het lokale wapengekletter. Bij ons is immers ook genoeg te beleven. Op naar de volgende verkiezingen, als de Raadsleden ook bij ons worden gekozen. Ben nu al benieuwd welke partijen met welke kandidaten mee gaan doen volgend jaar.

En ik

Wij zijn weer naar het ziekenhuis geweest. Echo en hartfilm en controle door de cardioloog. Het leidde allemaal weer tot een nieuw hoofdstuk met nieuwe medicijnen. Het houdt maar niet op.

(Bron: familiearchief f. van son)