Over vakantie en een ruïne…

Het is schoolvakantie. De kleintjes kwamen een dagje spelen bij oma en opa deze week. Donderdag hadden we er liefst vier. Gezellig hoor maar best druk. Spelen met de lego en ‘pretparkje spelen’, Robyn, Cas, Sem en de snel lachende Luuk, onze jongste van het stel. Het was leuk, maar we voelen ook echt wel, dat we geen veertig meer zijn. Natuurlijk gingen we even naar de speeltuin, waar Robyn in de schommels hing en Cas en Sem liever nog eens op de wip stapten. Ook laat ik je een foto zien van het spelen bij oma thuis natuurlijk. Ook het ijsje ’s middags ontbrak niet. Toen ze werden opgehaald hadden ze stuk voor stuk rode koontjes van de fijne speeldag.

Weekje  

José had afgelopen dinsdag jammer genoeg voor haar weer het afscheid van haar schilderseizoen van de club. Ze gingen met z’n allen naar Adrie. Voor mij is die dinsdagavond prima om lekker op mijn gemak voetbal te kijken op tv of aan mijn genealogisch onderzoek te werken. Die schilderclub wordt tot verdriet van iedereen pas na de zomer weer opgepakt. José zal zonder twijfel ook in de komene maanden nog eens haar penselen pakken om haar creativiteit te botvieren. Vrijdag kwam de pedicure mijn voeten verzorgen na die wandeling zaterdag en er was donderdag een avond rondom de coalitiebesprekingen. Dan heb ik het nog niet eens over Koningsdag gehad. Zeg maar eens dat het niet druk is! Vanmiddag gaan we de eerste verjaardag vieren van onze Sven. Wat een week met vakantiegevoel. 

Prachtige ruïne

Het was me dus het weekje wel hoor. Het begon meteen zaterdagochtend. Vlak nadat ik vorige week mijn weekendbericht plaatste, zijn José en ik op pad gegaan. Een stamboomrit. Dat was na jaren in verband met corona nauwelijks aan te raden. Dus lieten we dat achterwege. In mijn familieonderzoek kwam de cisterciënserabdij van Villers voorbij. Er bleken nog uitgestrekte ruïnes te bestaan van deze al in 1146 gestichte abdij vlak bij Villers-la-Ville in Waals Brabant. Zuid-België dus, zo’n 30 kilometer ten zuiden van Brussel. In die streek waren we al eens eerder geweest. Iets oostelijker bij het kasteel van Sombreffe en bij de Abdijen van Gembloux en Floreffe en nog zuidelijker in de streek bij Jodoigne, Ham-sur-Heure en Florennes en omgeving. Allemaal uit momenten van het leven van mijn voorouders. Maar ik dwaal af.  

De abdij van Villers dus. We dachten aan een gebruikelijke ruïne uit de twaalfde eeuw maar het was veel meer. Een plekje gezocht en gevonden op een overigens gratis parkeerplaats. Even zoeken naar de ingang van een 13^e-eeuws molengebouw en vandaar met een ticket op wandeling. Ik had me er goed op voorbereid. Ik denk achteraf, dat ik nog nooit zo veel gelopen heb, als op die zaterdag. We boften, want het was heerlijk zonnig en een temperatuurtje zo tegen twintig graden. Het bezoek was zeer de moeite waard. Wat een uitgestrekte abdij. Ruïnes van diverse gebouwen, groot en indrukwekkend. Met heel veel gebouwresten in prachtig onderhouden groen met wandelpaden. De bijbehorende ‘ferme’, de boerderij, met landerijen en bossen en wijngaard, beslaan duizenden hectare! Er heerste heerlijke rust, geen drukte en bordjes met uitleg in meerdere talen waaronder het Nederlands. En er was nergens met viltstift of spuitbus gekalkt dat er een of andere onbenul ‘was here’. Toch blijken er 160.000 bezoekers te komen per jaar.De abdij werd bij de franse revolutie grotendeels vernield en door een projectontwikkelaar van stenen beroofd. Toen al!

We hebben beiden genoten. In het oude molengebouw is een bistro gevestigd. Op een terrasje daar hebben we in een lekker zonnetje met zicht op de ruïne op ons gemak iets gedronken en heb ik een ‘croque monsieur’ gegeten.  José wist niet welke kaas dat was en nam dus liever een dame blanche. Het was er weer voor. Een heerlijke, gezellige dag. Uiteraard maakten we foto’s, meer dan 70 en José maakte ook nog enkele filmpjes. Vermoeid maar voldaan, waren we ’s avonds weer thuis. Uiteraard een paar foto’s bij dit weekendbericht. Alle 70 laten zien, is teveel van het goede.

(Bron: familiearchief f.van son; https://villers.be/nl over de abdij van Villers).

 

Onze 'kleintjes' en Charters

Kleindochters Emma en Renée gingen afgelopen weekend ook genieten van het mooie weer. Samen met hun ouders deden zij mee aan een buitenescaperoom. Ze moesten zich daarvoor melden op een plek in het bos. Het was voor ook voor de andere kinderen en kleinkinderen een prachtige dag om naar buiten te gaan, genieten van een vrij weekend. Voor ons was het een hele vrije week. We hebben onze vrijwel dagelijkse fiets- en scootmobieltochten weer opgepakt. Nog relatief korte ritjes, want mijn accu moet ook weer even wennen, voordat we weer wat meer kilometers verder kunnen. Maar wij zijn al wel in de Biesbosch geweest, in de polder tussen Oosterhout en Raamsdonksveer, in het Raamsdonkse buitengebied en over het fietspad langs de Donge van Raamsdonk naar ons woondorp. We hebben zelfs al een paar keer op een bankje kunnen zitten, om een gezonde reep te eten en een kop thee te drinken uit de thermosfles. Zaterdag en zondag dachten vanzelfsprekend veel mensen er ook over om naar buiten te gaan. Het was daardoor minder prettig rijden, met al die wandelende mensen en voorbijsnellende electrische fietsen. Door de week was het veel minder druk en voor ons gezelliger. We hebben zelfs al kunnen genieten van een ijsje.

Ondanks de zon kan ik nog niet precies zien, of ik misschien al een beetje bruin geworden ben. Mijn haar zit te veel voor mijn ogen, zal ik maar zeggen… Ik hoef immers maar naar de zon te kijken en begin al bij te kleuren. Maandag kwamen Anouk en Youri bij oma eten. Rode kool met appeltjes en ‘draadjesvlees’. Ze smulden ervan en donderdag waren Cas en Sem er aan de ontbijttafel. Het hele gezin kan tot nu toe nog niet komen eten. De coronaregeltjes staan maar één volwassen gast toe. Nee, verder niks over corona. Niet over die jongeren in de parken, die koste wat het koste móeten feesten. Ook niet over die dwarse ouderen die tegen de draad in wíllen blijven lopen in de supermarkten. Dom volk!

Eindelijk is ook ons afvoerprobleem in de keuken opgelost.Gelukkig. Het water loopt in de gootsteen weer normaal weg. En dan nog even mijn andere hobby naast de kleinkinderen: ik doe momenteel onderzoek, -gelukkig kan dat prima digitaal tegenwoordig- in de charters van ‘Cathédrale Saint-Lambert (Liège). Chartrier et cartulaires’. Uiteraard voorzien van een zegel, daarom noemen we ze charters. Ik raak op die manier steeds dieper in het onderzoek naar de herkomst van de voorouders van de Giselberten [van Tilburg]. Ik bracht samen met José al enkele jaren geleden, toen we nog een auto hadden, bezoekjes aan het zuiden van België, aan Jauche, Nodebais, Florennes en omgeving. De puzzelstukjes komen langzaam maar zeker, een voor een op de juiste plaats te liggen. Goed werk heeft tijd nodig. Natuurlijk bezochten wij toen ook het kasteel van Sombreffe, oorspronkelijk een fort in de verdedigingslinie van het hertogdom Brabant. In de dertiende eeuw was het een eenvoudige donjon die toebehoorde aan de heren van Orbais, Enquerrand die getrouwd was met Juliane van Duras. De kleindochter Berthe d’Orbais zou trouwen met Gerard de Jauche. Alle kleine losse eindjes moeten aan elkaar worden geknoopt om tot resultaat te komen.  Het blijft interessant, dat voorouderonderzoek. 

(Bron: familiearchief f.van son en Inventaire des chartes du chapitre de Saint-Lambert à Liège: 137 1236 24 09 Acte Gérard de Jauche le jeune, chevalier, confirme la donation de 45 bonniers de terre de son alleu à Jeneffe faite par son père au chapitre Saint-Lambert; foto Kasteel Sombreffe (josé2017).