Dicht…..en Luukie!

 Eindelijk. De Eerste Kamer heeft de gaswinning in Groningen de nek omgedraaid en terecht. Het werd tijd. Er is al veel te lang gesold met de mensen uit Groningen en hun problemen. In 1959, ik was acht jaar, werd in de omgeving van het Groningse dorp Slochteren ongeveer 3 kilometer onder de grond een aardgasveld ontdekt. Met een wat later bleek een geschatte voorraad van 2.740 miljard kubieke meter aan winbaar aardgas. Daarmee hoorde het tot de grootste aardgasvelden van Europa. Nu decennia en vele aardbevingen verder, komt er beton in de boorputten. Dat wilde ik aan het begin van dit weekendbericht toch even kwijt. Verder moet ik het wel -in elk geval even- over mijn gezondheid hebben. Die is deze week niet om over naar huis te schrijven. Integendeel. Beter zelfs maar helemaal niet over praten, want het is bar en boos soms. Je zou er neerslachtig van worden. Maar dan is er altijd nog Luuk, onze jongste kleinzoon. José en ik konden weer een dagje op hem passen deze week. Dat was weer even genieten, al was het wel druk zo’n hele dag en een uurtje opruimen na afloop. Maar hij heeft heerlijk gespeeld.

Onderzoek

Ik ben nu ruim over 500 pagina’s met de eindredactie van mijn boek over mijn familiegeschiedenis tot heden en natuurlijk ook daarin aandacht voor mijn eigen familiewapen, bedoeld voor mij, José en al onze nakomelingen. Zo nu en dan vervang ik bij het nalezen van de tekst in het boek hier en daar nog eens een foto, maar voor het merendeel blijft alles, zoals ik het in de loop van de tijd heb opgetekend met natuurlijk ook mijn eigen mening over bepaalde zaken. Ik hoop echt, dat ik de tijd krijg om het boek, -dat ik toch als een soort levenswerk zie-, af te krijgen. Mede door het slechte weer heb ik de afgelopen week een flinke slag kunnen slaan in het boek. Al lieten we ons door het slechte weer niet weerhouden van een ritje met de auto. Maar fijn, als je zo af en toe ook nog even rustig kan werken. Ik heb de door monniken overgeschreven akte van 27 mei 1244, die je op de foto ziet in het boek van de Abdij van Tongerlo, uiteraard ook in mijn boek opgenomen en besproken.

Ik heb deze week ook de genealogie-vragen behandeld van vriend Alex. Helaas kon ik niet op alles een antwoord geven. Hij gaat nu zijn werk afronden. Ik vraag me wel eens af of nog iemand in ons grote gezin, na mijn tijd, zich geroepen voelt om de stamboom tenminste bij te houden. Het leven gaat door. Ik beschik over te veel privé gegevens en dito foto’s om heel het zootje aan een of ander archief te geven. Daar zie ik dus van af.

Binnen blijven

Moet je binnen blijven als het regent en hagelt. Nee. Dat doen we niet. De muren komen anders op ons af. Wij snakken naar groen en zon. Woensdag gingen we tussen de buien door naar de Biesbosch in Hank en Werkendam. Daar kan je ver kijken. Kunnen we gezellig de buien aan zien komen.. We aten zelfs een ijsje bij Enzo na afloop. Nee, dan de zomer. Al moet ik heel eerlijk zeggen, dat ik nu al met enige zorg vooruit kijk naar een warme zomer. Niet dat ik dat onprettig zou vinden, maar ik vraag me af of mijn gestel temperaturen van boven 30 nog aan kan. Ik droom wel eens van een koude body-”warmer”, zoals de wielrenners die voor een tijdrit gebruiken om hun lichaam koel te houden. Anderen doen dat met waterijsjes, maar ik moet rekening houden met een maximum van slechts anderhalve liter vocht per 24 uur. Da’s niet bijster veel als het zo warm is. Ik ga er dan nog steeds van uit, dat ik de zomer mag halen. Ik blijf positief samen met José. Vorig jaar op 22 juni kreeg ik van de cardioloog dat verlammende bericht, dat ik nog maximaal een jaar heb vanwege mijn eindfase hartfalen. Ik ben eigenwijs, heb vertrouwen en ben daarom hoopvol, dus zal er samen met José alles aan doen om langer hier te blijven. Helaas heb ik het niet zelf in de hand.

Ik kan het niet laten. Nog even tot slot over de formatie. Die vier partijen vinden het belangrijker om weer 130 te kunnen gaan rijden. Er verandert dan weinig. Nu houden de meesten zich al niet aan de maximum snelheid van 100. Het lijkt bij de formatie alsof er geen andere belangrijkere zaken zijn, zoals de groter wordende groep mensen die de eindjes niet meer aan elkaar kan knopen; net alsof er geen problemen zijn met de bouw van veel te weinig woningen, waardoor zoveel jongeren gewoon niet aan de bak kunnen komen en wat dacht je van de afwerking van de toeslagenaffaire en het oplossen van de rotzooi in Groningen. Er zijn meer dan genoeg problemen, die om een oplossing schreeuwen. Nog één aanklacht dan. Dat past echt niet in deze tijd: twee miljard voor het renoveren van een gebouw op het binnenhof vind ik veel te gortig. Er was gerekend op bijna een half miljard. Hoezo gerekend? Heeft wat mij betreft meer weg van nattevingerwerk. Maar ach. We kennen de Haagse politiek al jaren als een rasechte hobbyclub van broddelaars, die enkel van circus en toneelstukjes opvoeren houdt.

(Bron: familiearchief f. van son). 

 

 

Wat een archief…..

Zaterdag heb ik er echt geen tijd voor. Heb dan belangrijke zaken. Daarom nu al mijn weekbericht. Ik ben deze week bezig geweest om een deel van ons archief door te nemen. Eigenlijk mag het die naam niet hebben, maar het bevat een schat aan informatie en herinneringen. Het ging dit keer om vier grote dozen, die José voor mij van zolder haalde. Boordevol foto’s, fotoboekjes en tekeningen van toen onze kinderen nog klein waren. Prachtig, in een woord. Foto’s van onze vakanties op de Schatberg, in Bourgondië, Tsjechië en op Rhodos en Lanzarote, jaren geleden inmiddels. Foto’s van Kroatië maar ook foto’s van alle mogelijke speciale dingen of bijzonder data van kinderen en kleinkinderen en van andere familiedingen.

De Boerderij

Er was ook een prachtig boekje bij met foto’s van de door José eigenhandig opgezette peuterspeelzaal ‘De Boerderij’, die zij jarenlang zelf subsidieloos runde mét vaste krachten en stagiairs runde in en om de boerderij van Jan en An Verhoeven op Kerkhoven. Kom daar anno 2023 nog maar eens om….  Honderden kinderen uit Oisterwijk en omgeving zijn bij José aan het spelen geweest. Ze heeft alle benodigde papieren en begon gewoon, zonder subsidie en andere vervelende tijdrovende dingen. Maar met een eigen administratie en, -bij voorbeeld met sinterklaas-, met een leuk dingetje en boekje met liedjes voor de kinderen en tekeningen of knutselwerkjes op moeder- en vaderdag.  Uiteraard was in de peuterspeelzaal alles dik in orde. Met bijbehorend goedgekeurd peutersanitair, slaapruimte voor de allerkleinsten en speelruimte en een heerlijke omheinde ‘buitenboel’, waar de kinderen naar hartenlust konden spelen, als het weer het toeliet. Ik denk er met plezier en zeker ook met trots voor wat José zelf voor mekaar bracht, aan terug.

Leuk

Uiteraard zaten in die 4 dozen ook kinderfoto’s van onze kinderen en kleinkinderen. Een greep? Zoals die foto toen onze oudste kleindochter Emma 1 jaar werd. Ook de kinderfoto’s die Johan van Gurp, -gevierde fotograaf van Dagblad de Stem- toen als collega voor mij maakte. Of dat clowntje dat José als brood gebakken had of een brood in de vorm van een muis. José is van alle markten thuis. Onze oudste dochter Inge wilde niet dat er in gesneden werd “dat doet toch pijn….”. Of toen ik 65 werd met op de foto de kleinkinderen Emma, Renée, Anouk en kleine Youri. We vierden de verjaardag in Plopsaland De Panne. Ik zat toen voor de zekerheid in een rolstoel bij het bezoek aan dat pretpark. De toen nog erg jonge kleinkinderen zijn nu stuk voor stuk dames geworden op Youri na natuurlijk…. Da’s nu een stoere voetbalboy.

De meeste van de foto’s zijn van soms tientallen jaren geleden, maar stuk voor stuk fantastische beelden uit het verleden. Het ontbreekt mij aan de energie en waarschijnlijk ook de tijd om ze allemaal nog te catalogiseren, zoals het een goed archivaris eigenlijk betaamt. Ik heb uiteraard nog veel meer dan die vier grote oranje dozen in een koffer en in plastic mappen en natuurlijk foto’s en oude aktes op usb-sticks en op een grote externe opslag. Allemaal producten van tientallen jaren werken aan onze familiegeschiedenis. Je snapt dat in mijn nieuwe boek, dat ik nog hoop te kunnen afronden over 15 eeuwen familiegeschiedenis, diverse foto’s van toen de revue zullen passeren. Ik heb nog zoveel ideeën en werk te doen. Het wordt vermoedelijk een tweekamp van mijn karakter tegen mijn hartfalen. Zo oneerlijk…

Herfst

Hoezo 1 september begint de meteorologische herfst. Ik hoorde het de weerberichtgevers op tv zeggen. Dat is pas sinds een paar jaar bedacht, denk ik dan. Wij leerden dat het op 21 september herfst wordt. En dat klopte ook dit jaar: regen, somber weer, waaien. Echt herfstweer stelde mijn fysiotherapeut donderdagochtend.

Pillen

Elke woensdagochtend maak ik mijn pillendoosje voor de week die vanaf dan volgt, klaar. Zestien stuks inmiddels per dag en dat is steeds weer een precies werkje. José zet de voorraaddozen klaar op tafel en ik druk pil voor pil uit de strips.  ‘Apotheek ’t Veer’ zorgt ervoor dat de voorraad precies op tijd wordt aangevuld en overlegt met mij als er iets aan de soort of zwaarte van pillen  verandert. Dat is voor mij een zeker gevoel. 

Nou, ik laat het hierbij voor deze week, als je het goed vindt. Ik heb nog zo veel te doen!

(Bron: familiearchief f. van Son)

 

Verdrietige week.

De afgelopen week was een verdrietige. Op dinsdag 19 maart zou mijn moeder 95 zijn geworden. We mochten haar erg lang bij ons houden, totdat zij op 22 mei 2015 overleed. Ik heb de foto van haar 90^e verjaardag even uit ons familiearchief gehaald. Op donderdag 21 maart dachten we uiteraard terug aan ons tiende kleinkind, Juna Elynn, die het niet mocht halen. Onze gedachten waren weer even speciaal bij Pieter en Tara, de jongens en Robyn. Wat hadden ze graag hun dochter en zusje in de armen willen sluiten. Vreemd toch, dat die emoties zo sterk blijven. Ik heb vorig jaar gezegd dat er eeuwig op internet een lichtje blijft branden voor ons lieve jonge vlindertje. Dat brandt niet enkel op internet, maar ook in ons hart. Juna Elynn blijft ons tiende kleinkind, ook al mochten we maar even vanaf een afstand met haar kennis maken. Die brandende plek slijt nooit.

Ik voel me wat minder stabiel dan anders. Ik maak me echt zorgen over mijn gezondheid. Ik ben donderdag weer bloed gaan laten prikken om te kijken hoe mijn nieren reageren op de verandering van mijn dagelijkse medicatie en of mijn bloedbeeld verdere veranderingen doormaakt. Het wordt gelukkig allemaal goed gemonitord door mijn cardioloog. Hopelijk kunnen mijn gezondheidsproblemen ook echt aangepakt worden. De nierfunctie was stabiel gebleven.

Ik ben niet de enige in onze familie die niet gezond is. Ik weet dat Pieter, Cas en ook zijn broertje Sem ziek zijn. Ook hun papa voelt zich allerminst lekker. Het heerst, denk ik. Het moet maar snel echt voorjaar worden. Vrijdagmiddag liep het weer fout. Ik voelde met niet lekker en lag al snel op bed. Overgeven en diarree. Weer een terugslag. Waar die vandaan komt, dat snep ik echt niet.

Gelukkig heb ik in het begin van de week toch ook een paar uurtjes weer aan mijn stamboom en familiegeschiedenis kunnen werken. Ik heb de periode van mijn vader en moeder aan het papier toevertrouwd. Gelukkig heb ik heel veel mooie foto’s van fijne en minder fijne momenten in ons archief bewaard.

(Bron: familiearchief f.van son).

Een mijlpaal voor Youri.. en zijn mama!

Ja hoor. Het is officieel. Youri mag naar school. Hij heeft deze week het uitnodigingspakket thuis gekregen. Mama Meike nam het mee naar oma José. Youri blij en mama net zo blij..... Youri is echt toe aan zijn basisschooltijd. Hij heeft het thuis wel gezien. Hij gaat weliswaar al een tijdje naar ‘de kindjes’  bij de opvang, maar de ‘grote school van Anouk' is natuurlijk wel anders en beter. Hopelijk blijft hij dat ook denken, want het zal een hele verandering betekenen voor hem en voor mama...

Youri mag dus naar school en hij komt in de klas van juffrouw Els. En wat extra fijn is, hij mag aan het eind van deze maand – nog voor zijn vierde verjaardag- al een dagje komen ‘oefenen’.

Hij ziet het helemaal zitten en ging graag met het welkomstpakket even op de foto. En natuurlijk was er een ijsje voor hem en zijn zus, die haar jongere broertje wel het een en ander over school wilde vertellen natuurlijk. Maar Youri was intussen al met andere dingen bezig.

Voor mij was er deze week ook een kleine verandering. Colène, de stagiaire bij de fysio had haar laatste dag. Maar voor het overige was het zoals elke week: ’s Morgens werken aan mijn volgende stamboomboek. Ik ben nu bezig aan de invloed die Ansfrid, de bisschop van Utrecht rond het jaar 1000 heeft gehad op onze  familiegeschiedenis. Ik ben zo veel te weten gekomen door mijn onderzoek en leeswerk, dat die eeuwen van familiegeschiedenis nog meer dan voorheen, zijn gaan leven.Ik heb ook antwoord op veel vragen die ik had.

Na de boterham ’s middags gaan José en ik een blokje fietsen. Nou ja. Zij fietst en ik ga op de scootmobiel. Ik zou best ook zelf weer echt willen fietsen. Nu blijft het beperkt tot mijn hometrainer thuis en de hometrainer op de fysio.

De laatste dagen van de week waren wat minder, wat het weer betreft, dus geen fietstochtje. We bleven thuis. Aan het eind van de middag kijk ik dan wielrennen op televisie en na het eten is het samen koffie drinken en nieuws kijken en dan gaat er meestal een detective op... Wat een leven eigenlijk!

(bron: familiearchief f. van son : Youri naar school).

 

Ik heb een begin gemaakt.....

Ik ben eindelijk begonnen om alvast een en ander op een rij te zetten voor wat mijn familiegeschiedenis moet gaan worden. Het voorgeslacht van de familie Bac, de herkomst van die familie en van het Bac-nageslacht met de naam Van Broechoven, de Bossche patriciërsfamilie Van Son, wiens dochter Katharina met Henricus van Broechoven trouwde en hun zoon Jan van Zonne, die als eerste geslachtsnaam Van Son doorgaf aan al zijn nakomelingen. Er zijn inmiddels veranderde inzichten; andere ontdekte bronnen die meer duidelijk hebben gemaakt. Er is veel te vertellen. Maar het wordt echt monnikenwerk, zou je kunnen zeggen. Dat wel. Ik beschik immers inmiddels, na bijna 35 jaar onderzoek en veel leeswerk, veel overleg met bevriende genealogen en uitzonderlijk veel bronnenonderzoek, over duizenden pagina’s met informatie. Met het moeilijke rangschikken daarvan, ben ik nu begonnen. Het moet uiteindelijk resulteren in mijn levenswerk. Mijn laatste werk; een verhaal met mijn volledige -mij bekende- familiegeschiedenis, vanaf zo ongeveer de vijfde eeuw na Christus tot nu toe, inclusief al onze kinderen en kleinkinderen uiteraard. Het zal nog wel enige tijd duren voordat dat werk het levenslicht ziet. Ik hoop er nog voldoende tijd voor te hebben. Ik ben al een tijdje geleden begonnen met het bedenken, hoe ik een en ander zal aanpakken. Daar ben ik nu uit. Dat betekent dat er nog honderden uren werk op mij liggen te wachten. Illustratiemateriaal heb ik voldoende verzameld. Van oorkonden tot en met foto’s die José of ik maakten op onze stamboomtripjes, toen we nog over onze auto konden beschikken. Honderden, zo niet duizenden foto’s en illustraties heb ik. Ook die moeten worden gerangschikt en toebedeeld aan de ruim dertienduizend personen in mijn genealogische database in het computerprogramma Pro-gen. Werk genoeg nog dus. En tussen de bedrijven door gaat alles bij ons zijn gangetje. Deze week was het weer zowat als vanouds. Behalve natuurlijk Pasen. Op eerste Paasdag gourmet samen met José en op tweede Paasdag kwamen de kinderen en kleinkinderen. En voor de rest in de week weer fysio met vooral onzekerheid na de cardio-versie van de afgelopen week. José ging naar de schildersclub zoals in het seizoen elke dinsdagavond. Ik ging naar een vergadering van mijn partij op woensdagavond en ’s middags keek ik in de afgelopen week naar het wielrennen in de Ronde van Baskenland. Uiteraard zag ik de puike prestatie van Niki Terpstra in de Ronde van Vlaanderen en woensdagmiddag die renners die uit de strijd werden gehaald omdat ze onder de spoorbomen doorkropen; de idioten. Vrijdagmiddag was ik bij het overleg over de coalitievorming in onze gemeente. In het komende weekend is het Parijs-Roubaix met de doortocht door het beroemde eeuwenoude woud van Wallers. Intussen lijkt het weer ook langzaam beter te worden. Achter glas ziet het er al aantrekkelijk uit. Misschien kunnen we binnenkort weer in de tuin zitten in de zon. Cas kwam woensdag en gistermiddag was het weer schilderles bij Juffrouw José voor een aantal van onze kleindochters. Anouk, Renée en ook haar zus Emma kwam een keertje mee. Dat betekende ook dat de meiden bij oma mochten blijven eten. Frietjes deze keer. En zo gaat er weer een week voorbij...

(Bron: familiearchief f.van Son: begin april 2018)