Een
vreemde week was het. Mijn absolute hoogtepunt lag in elk geval op donderdagmiddag.
Er kwam een einde aan de angst die ik had voor mijn gezondheid. De cardioloog
gaf mij eindelijk na weken het antwoord dat mijn rust weer moet teruggeven: er
was niets ernstigs met mijn gestel, ondanks de extra rode bloedcellen die
geconstateerd werden.
Maar
laat ik beginnen bij het begin. Vorige week zaterdagmiddag. Ik nam een kijkje
bij Anouk in de manege in Oosteind. Daar had zij een speciale spelletjesmiddag
die haar een heuse medaille opleverde. Ze zat rustig op haar paard en je kon
zien dat ze geniet van die sport, of moet ik het nuttige en gezonde vrijetijdsbesteding
noemen. Vanzelfsprekend heb ik ook nog een paar fotootjes genomen, zodat ik die
in mijn weekendbericht kan laten zien.
De
dinsdag was deze week anders dan anders. Sem en Cas kwamen. Wij pasten op onze
kleintjes in plaats van de woensdag. Lekker weer buiten, dus een uitje ’s
middags naar de speeltuin in de buurt, kon geen kwaad, ook al was Sem de hele
dag al in zijn sas. Ik heb hem geen moment horen huilen. Hij wordt steeds meer
ondernemend en onderzoekend. En maar lachen. Cas wilde aanvankelijk liever niet
mee, totdat hij in de gaten kreeg, dat hij bij Opa op de scootmobiel mocht. Aan
lopen heeft hij een broertje dood.... Maar racen op de scootmobiel, dat zag hij
wel zitten. Ook van dat tripje heb ik natuurlijk foto’s.
En
dan donderdag. Weken lang bedacht ik dat mijn gezondheid met sprongen achteruit
ging. Door de spanning kon ik vrijwel niets meer. Alles was dodelijk vermoeiend
en de kracht vloeide langzaam weg. Ik had te veel rode bloedcellen en zag in
gedachten al het nodige gezondheidsonheil op me afkomen. Daarbij speelde
vanzelfsprekend een rol, dat mijn vader niet oud werd en dat ik mijn zussen op
jonge leeftijd aan die vreselijke ziekte verloren heb. De spanning zorgde voor
steeds meer pijn en stress. Medicijnen dempten van de pijn, maar de angst werd
steeds groter.
’s
Middags bij de cardioloog viel hij grotendeels weg. Je moet weten, dat ik voor
mijn longen al enkele jaren onder controle ben in Nieuwegein. De cardioloog had
contact gehad met de behandelend longarts daar en legde uit: als mijn longen minder
voor zuurstof kunnen zorgen om welke reden dan ook, dan maakt mijn lichaam zelf
kennelijk extra rode bloedcellen aan, zodat de organen en spieren toch
verzekerd zijn van voldoende zuurstof om hun werk te kunnen blijven doen.
Wonderlijk eigenlijk. Ik moest meteen denken aan wat mijn moeder zei: ‘de mens
lijdt het meest, van het lijden dat hij vreest’. Volgende week woensdag is het
weer haar sterfdag. Ze had gelijk. Ook deze keer weer. Ik moet nu mijn rust
weer terugvinden. Zal best even duren. Gelukkig heb ik daar hulp bij, want dat
is hard nodig. Ook José hield mij ook dit keer weer ‘aan de praat’. Ik ben
volgende week al 45 jaar met mijn steunpilaar getrouwd. Ik hoop nog lang bij
haar te mogen blijven.
Vrijdagmiddag
had tot slot ook Youri nog zijn geluksmomentje. Hij was bij de militairen, die
in Raamsdonksveer een oefening houden. Een mooi moment. Dat zal hij zich zonder
twijfel nog lang heugen. Vanmiddag ga ik bij de judo van Cas kijken. Als je
met pensioen bent, heb je het hartstikke druk. En zo gaat het leven dus weer
gewoon door, alsof er niets gebeurd is. Voor mij was het in elk geval een heel spannende
week met een happy end.
(bron:
familiearchief f.van son en foto Meike van den Bergh).
