Huisje met de handige deuren….

Ik wil het deze week even hebben over het ‘huisje met de handige deuren’. Voor iedereen zal dat vragen oproepen, denk ik, maar voor ons is het gesneden koek. Ik heb het over kampeerboerderij de Blomshoeve in Burgh-Haamstede. Hij bestaat nog, maar heet nu camping, zo zag ik op internet. Het was een van onze eerste vakanties. Ik denk in de meivakantie, of heette het toen nog Paasvakantie? Ik weet wel, dat we toen nog maar één kind hadden, ons dochtertje Inge van een jaar of drie. Dan moet het in de tweede helft van de jaren zeventig van de vorige eeuw geweest zijn. Ik schat 1977 of ’78.

Hoe kwam ik daar terecht. Ik werkte toen nog als journalist bij Dagblad de Stem. Dat was toen nog een regionale krant bij overtuiging. Ik had bij het rayon Oosterhout mijn ‘eigen’ gebied. In elk dorpje een correspondent, die het nieuws dat mensen echt aanspreekt in de gaten houdt en hand en spandiensten verricht. In Made was dat Piet Theuns en dat was een goeie! Dankzij hem kwam ik met José en Inge op de Blomshoeve terecht. Piet had daar een huisje en ik mocht tegen een vriendenprijsje een weekje daar vertoeven. Je raadt het al; zijn huisje was het huisje met de handige deuren. Dat waren sinds die vakantie de gevleugelde woorden. Met mijn Daf 66 marathon, geel met een zwarte band. (NAC dus), reden wij naar Burgh Haamstede naar de Hogeweg. Het weer was op een paar dagen na niet zo geweldig, maar dat kon José niet deren en Inge en mij ook niet. Wij maakten vroeger filmpjes en zo is er ook een bewaard gebleven van die vakantie. Ik heb er wat foto’s van proberen te maken. De kwaliteit is niet denderend, maar het terugblikje in onze gezinshistorie des te meer. Ik wilde jullie dat niet onthouden.

Over stoepkrijt

Kleindochter Robyn kwam met papa en broertje Luuk mee om oma moederdag te wensen. Het was heerlijk weer, daarom zaten we lekker buiten onder de grote parasol. Mogelijkheden om in de tuin creatief te zijn. Dat doet Robyn zo graag. Eerst tekenen en kleuren aan tafel, maar ze hielp daarna haar kleine broertje met stoepkrijt. Als voorbeeld tekende zij een meisje. Een mooie tekening. Laat dat maar aan Robyn over.  Luuk ging ook even met stoepkrijt aan de gang, maar dat beviel hem kennelijk niet. Uiteindelijk lag er heel wat speelgoed buiten en speelde hij naar hartenlust. Donderdag kwam Luuk weer een dagje spelen bij Oma en opa. Natuurlijk weer een plaatje daarvan.

Op de warme dinsdag maakten we samen nog een ritje in de koele auto en maakten we voor een kop koffie een omweg via Meerseldreef. Druk daar, twee touringcars met vooral ouderen, die regelrecht naar de Mariatuin gingen en daarna nog een versnapering nuttigden. Wij zag dat op ons gemak allemaal aan en ik genoot ook nog van een heerlijk koele jupiler 0,0. José nam liever nog koffie. Komende dagen gaan we vermoedelijk niet veel op pad. Pinksterdagen zijn druk. Een bezoekje aan een meubelboulevard zien wij al helemaal niet zitten op die tweede pinksterdag.

(Bron: familiearchief f. van son). 

 

Over Kikkerspeeltuin, onkruid en Stamboom….

We waren deze week weer even terug in het verleden. De Kikkerspeeltuin, net over het bruggetje bij Biest-Houtakker. We reden er per fiets met een paar van onze kinderen naar toe, toen we nog in Oisterwijk woonden. Het was er nog precies hetzelfde. Eigenlijk heet de speeltuin ‘De Gulle Brabander’. Maar de volksmond heeft altijd gelijk. Even samen op het terrasje gezeten en toen weer door. En er was meer deze week. José en ik konden weer eens op de fiets en scootmobiel. Temperatuur was goed en er was een zonnetje. We genoten in de Biesbosch van al het ‘onkruid’, dat inmiddels welig tierde in vele kleuren. Wij noemden onkruid vroeger ‘kanta-slota’. (aan de kant van de sloot). Het ziet er prachtig uit. Hopelijk komt er weer niet een overijverige instantie om het te maaien langs het fietspad. Ik maakte met mijn mobieltje ‘vergroot’ foto’s om te laten zien hoe mooi het is. We gingen gisteren speciaal terug naar ons bankje om van dat kleurige kruid te genieten. Er waren uiteraard ook heel wat pleziervaartuigjes op het water.

Hoofdbrekens over Godfried.

Laat ik nu eens een keertje in mijn familiegeschiedenis duiken. Arnoul de Florennes, (Arnulf van Rumigny), trouwde voor 974 met  Ermentrude de Verdun. Anderen noemen haar ‘van Ardennen’. Dat paar was mijn voorouderpaar. De vader van Arnulf heeft me hoofdbrekens gekost. Hij heette Godfried, maar welke Godfried? 

Lang werd door veel onderzoekers gedacht dat het om Hertog Godfried van Lotharingen zou gaan. Die hertog begeleidt in 961 keizer Otto I op een reis naar Rome. Die Godfried laat daar op 5 augustus 964 het leven en hij laat volgens diverse onderzoekers vrouw Alpaidis met minderjarige kinderen na. Maar volgens ten minste één bron, de Vita Adelheidis, hád ‘Hertog’ Godfried helemaal geen kinderen...! Die Godfried zou alleen al daarom niet de vader van Arnulf kunnen zijn. 'Dux' Godfried zou volgens die bron niet getrouwd zijn en kinderloos overleden: "Obbi heu! Legitimae uxoris et liberorum incunditate numquam letatus'(= zonder de vreugde te hebben genoten van een wettige echtgenote en kinderen). Pas op, zei wijlen Henk Verdonk al. Er wordt volgens hem in die ‘Vita Adelheidis’ al te nadrukkelijk gemeld dat er geen “wéttige echtgenote en kinderen” zouden zijn geweest. Wel onwettige of stiefkinderen dan? Deze verhalende bron ‘Vita Adelheidis’ werd opgetekend in de tweede helft van de elfde eeuw. Gelukkig komt er ‘hulp’ uit andere bronnen. De melding van het overlijden van Godfried de ‘vader van Arnulf’ is op 23 december 964 ingeschreven in het Necrologium (dodenregister) van het klooster van Johannes de Doper in Florennes: “Godefridus pater domni Arnulfi", (vader van Heer Arnulf dus!), maar dus niet op 5 augustus. Op die dag is de dood van de 'Hertog' Godfried ingeschreven in een andere bron 'Das älteste Totenbuch des Stiftes Xanten'. In het necrologium van Johannes de Doper in Florennes wordt na een Graaf Godfried op 23 december, Herinsinde, eerste vrouw van Eilbert van Florennes genoemd ("et Hersindis uxor Eilberti"). Van die Eilbert weten we zeker, dat hij de tweede man van Alpaidis was, na het overlijden van Godfried. Hij was dus de stiefvader van Arnulf van Rumigny-Florennes, de zoon van Alpaidis. Enkele dagen later is Hersindis ook ingeschreven in het necrologium van Gorze. 

Familieonderzoek is voor mij een fantastische hobby geweest. Sinds 1982 onderzoek ik mijn herkomst al. Het begrip 'dux', dat ook bij zijn vader wordt gebruikt, zou volgens Verdonk, enkel wijzen op een functie van legeraanvoerder van een contingent manschappen. Niet op ‘Hertog’. Van Godfried ‘dux’ is bekend, dat hij inderdaad een leger van gepantserde ruiters vanuit Lotharingen naar Italië bracht, om er keizer Otto I te steunen en dat Godfried daar op 5 augustus aan de pest stierf: "qua pestilentia obierunt [...]. Godefridus dux Lothariensis". Die 'dux' Godfried zou –zoals we zagen- kinderloos zijn overleden.

Kan niet

Maar dat maakt allemaal niet uit. Die Hertog Godfried, ‘dux’, kán gewoon de vader van Arnulf niet zijn! Dan had Arnulf nooit met Ermentrude kunnen trouwen. Ermentrude was een dochter van Godefridus Ardennuensis ofwel Godfried 'de Gevangene'. Het was uitgesloten, dat de kleindochter van Uda van Metzgau en haar man Goslin van Bidgau met een veronderstelde kleinzoon van haar broer Paltsgraaf Godfried zou kunnen trouwen. Ook historica prof. dr. Johanna Maria van Winter komt tot de conclusie dat zo’n huwelijk ook toen niet mogelijk was.

Alleen daarom al moet Godfried, als vader van Arnulf van Florennes een ander zijn geweest, dan Hertog Godfried. En of hij inderdaad Graaf in Henegouwen is geweest, is zelfs ook nog de vraag.

De gedachten over Godfried, die dan wél de vader van Arnulf van Rumigny (of Florennes), begraven in “l’église paroissiale Saint Martin” in Florennes, zou kunnen zijn, gaan vooral uit naar een “Godfried” die misschien een graaf was in Henegouwen. Misschien heette hij zelfs wel Godfried van Rumigny. Maar is die bron ‘Ex Miraculis S.Gengulfi’ wel betrouwbaar genoeg? Het is de enige bron waar de vader van Arnulf 'van Rumigny' of 'van Florennes', Graaf in Henegouwen wordt genoemd, terwijl andere bronnen het slechts over Godfried hebben, zonder verdere toevoeging. Zowel in de kroniek van Aegidius van Orval uit het eerste kwart van de 13e eeuw, als bij Alberic van Trois-Fontaines van het tweede kwart in de 13e eeuw, wordt erover geschreven: "Arnulfum nobilem de Rumiaco qui fuit Alpaidis et Godefridi filius." 

Voor mij gaat het om Godfried “Godfried Ier comes Hainoensis pagi” (Godfried de eerste, graaf in de pagus Henegouwen) als vader van Arnulf van Rumigny, of zoals wij hem kennen, Arnulf van Florennes. In de bron ‘Ex miraculis S.Gengulfi’ uit midden 12e eeuw lees ik: '....Eo tempore, Arnulphus, Alpaidis et Godefridi Hainoensis pagi comitis filius, Florinis dominabatur”. (In die tijd heerste Arnulf, zoon van Alpaidis en Godfried, Graaf in Henegouwen over Florennes). Dat ‘graaf’ mag je van mij nog even tussen haakjes zetten. De ‘Ex miraculis S. Gengulfi’ is immers een verhalende bron. De schrijver neemt daarin zo nu en dan de nodige vrijheid. Daarom moeten we wat voorzichtiger zijn. Het is mogelijk, dat de vader Godfried van Rumigny heet en ook dat hij en Hersent, de eerste vrouw van Eilbert, broer en zus waren. Godfried moet haast wel heer van Rumigny (=Rummen) zijn geweest. Hij heeft dat bezit immers doorgegeven aan zijn zoon Arnulf. Genoeg familiegeschiedenis even.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

….weer snel vergeten!

 Die aanhoudende regendagen zijn snel vergeten, als het een paar dragen niet regent en af en toe de zon schijnt. Maar de afgelopen week zijn we verwend. Liefst drie dagen mooi, zonnig en zelfs warm weer. Daarna was het gisteren weer rillen geblazen. Toch hebben we een fijne week achter de rug. Dinsdag kwamen Cas en Sem en wilden we naar speeltuin De Financiën in Loon op Zand. ‘Dinsdag rustdag’, zo meldde de site. Niet dus. Het werd uiteindelijk Monkey town in Waalwijk. Ze speelden en tussen de middag werd er een pannenkoek of een tosti gegeten. De jongens kwamen pas na elf uur, dus een hele dag weg zat er niet in. ’s Avonds aten we ‘oma’s nasi’ en voor de jongens ‘toetje van het bord’ samen met oma. Uiteraard mochten ook papa en mama komen eten.

Het was niet het enige uitstapje. Woensdag hebben we een mooi ritje gemaakt in de auto met de airco, want aan de hitte moeten we echt weer wennen. We zochten alle bossen op in de omgeving. Zo kwamen ook in het Cadettenkamp bij Teteringen en we reden over veel weggetjes en zelfs zandpaadjes, waarover we nog nooit gereden hadden. Gezellig en genieten van de frisse lucht en het mooie groen in diverse schakeringen. Natuurlijk wel even uit de auto om op een terrasje een kop koffie en een koel alcoholvrij biertje voor mij en een trappist voor José. En op een bankje in het bos om de thermoskan thee over te gieten in onze bekers. Wel een petje op, want de zon mag niet zijn stralen op mijn hoofd botvieren. En ook goed in de gaten houden, dat mijn vochtlimiet anderhalve liter per etmaal is.

Donderdag na de fysio reden we via een omweg naar ‘de Beiaard’, het gezellige terras bij de Abdij van Postel. Op tijd terug naar huis, want om vier uur kwam de pedicure. En dan vrijdag eerst mijn pagina in het weekblad afwerken. En natuurlijk kleinzoon Daan een felicitatie sturen met zijn verjaardag. Ik kreeg van Tara een mooie foto toegestuurd van onze Luuk. Te mooi om die niet even mee te nemen bij dit weekendbericht. Vanavond komt in elk geval kleinzoon Youri bij ons eten: hij koos voor kleine gebakken aardappeltjes, sperciebonen en oma’s gehaktballetjes met oma-jus. Zondagavond is het de beurt van Dineke, de vrouw van mijn overleden broer. José nodigde haar uit en maakt een lekker etentje. Dat is haar wel toevertrouwd. Gelukkig heb ik het allemaal genoteerd in mijn telefoonagenda.  

Herinnering

Ik merk namelijk, dat ik veel dingen vergeet. Ik kan niet meteen meer antwoord geven op vragen over bij voorbeeld mijn genealogie. Ik moet het steeds even opzoeken, terwijl ik het nog niet zo lang geleden, allemaal zo kon opdreunen. Dat merkte ik bij het doorlezen van mijn boek als laatste redactiecontrole. Het leek of sommige dingen mij niet bekend voorkwamen, terwijl ik ze toch gewoon kon nazoeken. Ook ben ik wat meer bang, dat ik dingen vergeet, al blijkt dat in de praktijk mee te vallen. De ouderdom komt met gebreken, zullen we maar zeggen….

(Bron: familiearchief f.van son)