Over afwisseling gesproken…

Als ik in mijn telefoonagenda kijk, dan zie ik – op een paar blauwe na-  enkel paarse streepjes bij afspraken of taken deze week. Twee keer de fysio, het tijdig bestellen van de deeltaxi voor die dag dat ik mijn oogoperatie heb komende week en een telefoontje van die afdeling ter voorbereiding van die operatie, een afspraak met de pedicure en het inbrengen van de route op mijn mobieltje naar het ziekenhuis in Dordrecht voor komende maandag. Niet dat al die strepen allemaal zo spannend zijn, maar ik lijk zo onderhand wel een administratiekantoor om alles bij te houden. Gelukkig waren er ook nog leuke dingen.

Carnaval

Zo was er natuurlijk carnaval. Geen school voor de kinderen. Wij hoefden dinsdag dus Cas en Sem niet op te halen en na de lunch bij oma en opa weer terug te brengen van en naar school. Zij waren er overigens een paar dagjes gezellig tussenuit deze week. Donderdag was onze zoon Pieter jarig. Maar toen mocht ook Luuk weer een dagje komen spelen. Hij loopt nu als een kievit, dus geen rust voor oma José. En dat niet alle kinderen gelijk zijn, merkte ik ook, toen ik hem op schoot nam op net als met Cas en Sem toen ze kleiner waren “liedjes zingen” te doen, zoals Sem het noemde. Niks bijzonders, maar dan kropen ze bij mij op schoot en voordat ik begon met het schrijven van artikelen voor mijn pagina, keek ik even een aantal minuutjes naar kinderen die samen met hun juf speelden en liedjes zongen. Sem kon dat best een halfuurtje erg leuk vinden, maar  Luuk was het na een minuut of vijf al beu en wilde verder spelen. Voordat hij op donderdag kwam, kreeg ik al een foto toegestuurd van het kinderdagverblijf. Onze charmeur mocht natuurlijk bij de juf op schoot in zijn carnavalspak. Ik had je graag de hele foto laten zien, maar je weet het hé die privacy…. Daarom een kleine uitsnede. En ook een foto van toen hij “liedjes zingen” deed bij opa op schoot en een foto met papa tijdens carnaval.

Onderzoeken

Natuurlijk zijn we zelf ook nog even weg geweest deze week, woensdag gereden door een voor ons nog onbekend stukje land van onze zuiderburen. Gezellig om de zinnen te verzetten, want al dat aankomend medische gedoe komende week gaat José en mij toch niet in de koude kleren zitten. Ik had uiteraard ook weer een paar uurtjes de tijd om aan familieonderzoek te doen. Ik kreeg weer een mooi artikel binnen van de hand van Nicolas Ruffini-Gonzani over kerk en klooster in Florennes in de tiende en elfde eeuw.  Het bevatte weer een aantal interessante gegevens die mijn onderzoekpuzzel en mijn familieverhaal dat ik schrijf over vijftien eeuwen familiegeschiedenis, van mooie details voorzien. Het is immers niet een gortdroog verhaal van vader op zoon of dochter. Dat leest niet en is een stuk minder interessant.  Ik ben geabonneerd en krijg zowat wekelijks dit soort artikelen binnen, die over mijn zoekgebied gaan.  Dus zou ik er best een dagtaak aan kunnen hebben om ze te lezen en er gegevens uit te verwerken, uiteraard met bronvermelding. Vaak zijn die artikelen in het Frans, maar toch ook wel in mijn eigen taal, bij tijd en wijle. Daarnaast begint dit weekend het Belgische wielerseizoen. Ook dat wil ik zo nu en dan graag volgen. Eigenlijk heb ik het veel te druk….

Eén jaar

Ik kan en wil er niet aan voorbij. De oorlog waarin die immorele gek Oekraïne binnenviel, was vrijdag precies een jaar oud. Wanner stopt die fanaat eens met ademhalen, zo zou je hopen. Хай живе Україна, Leve Oekraïne! Jammer dat er nog zoveel bedrijven zaken doen met de Russen. Jammer onder meer Heineken….

(Bron: familiearchief f. van son;  academia.edu )

 

Fijne dag, een ketel en…

Onze kleindochter Robyn mocht nog een dagje met oma en opa mee. Dat had zij nog tegoed van vorig jaar. Op de dag dat we toen hadden afgesproken, was opa ziek en daarna kon ik onvoldoende lopen om er een dagje tussenuit te gaan. Robyn mocht zelf kiezen wie ze het liefst met haar mee wilde.Ze koos voor Cas. Die bofte dus. Het bleek de vorige keren, dat zij jaarlijks samen met ons mee naar de dierentuin in Overloon gingen, steeds een succes.  Elk jaar mogen immers de kleinkinderen die nog op de basisschool zitten, met oma en opa mee, zo lang wij dat zelf kunnen opbrengen qua gezondheid uiteraard.  Zondag haalden we ze al vroeg op en het ‘One Planet’ Museon en het met dat museum gefuseerde Omniversum waren nog maar amper een kwartiertje open, toen wij om kwart voor elf de auto aan de Stadhouderslaan in Den Haag parkeerden. We hebben tot vijf uur in het bijzonder interactieve museum rondgedwaald. Natuurlijk ook een hapje gegeten en wat gedronken. Robyn en Cas genoten de hele dag. Ze waren niet weg te slaan uit de studio waar ze zelf nieuwsjournaals konden maken; bij het maken van eigen natuurfoto’s, waarvan je er twee kunt zien en in de keuken bij het eten van de toekomst. Ook de speelplek om te bewegen, de diverse themaexposities op de eerste verdieping en om drie uur ook nog eens de film over onder meer de trek van de gnoe’s in de Serengeti in de dome van het omniversum, op een steenworp afstand van het museon waren stuk voor stuk voltreffers in de ogen van de twee. Een echte belevenis. Cas vond het zelfs nog iets leukers dan Madurodam, waar hij vorig jaar met zijn broertje Sem naar toe was gegaan met ons. Dat vonden ook zowel Anouk als Youri een heerlijk dagje uit. Maar daar was het nu toch nog echt wat te koud voor. Voor mij was het een goede loopoefening en een dagje om eens niet bezig te zijn met doktoren, medicijnen en ziekenhuis. Oma regelde alles voor de kinderen op de haar welkende manier. Uiteraard waren oma José en ik aan het eind van de dag, toen we nog frietjes en snacks aten, zowat afgebrand. We lagen al vrij vroeg die avond in bed. Ook de maandag was nog wat stijf en stram. Maar we konden net als de kleinkinderen terugkijken op een hele fijne en leerzame dag.

Kapot

De verwarmingsketel gaf maandag de geest. Een nieuwe was nodig. Daar ging ons spaargeld, dat toch echt voor iets anders bedoeld was. Gelukkig zorgde de installateur ervoor, dat de nieuwe ketel ’s avonds rond half elf kant en klaar hing en aan het werk was.

Carnaval

Onze jongste kleinzoon Luuk gaat de carnaval in als teletubbie. Hij loopt nu als een kievit en lacht nog steeds. Youri is gabber, compleet met bijpassend pakje en bril. Sem gaat als stoere bodybuilder, je weet wel, zo'n sterke groene man met een wasbordje. Cas is als Freek Vonk compleet met verrekijker. Als ze maar plezier hebben. Carnaval is voor mij en ook José tegenwoordig een stap te ver. 

Nier

Weer controle bij de nefroloog gehad. Mag geen zout meer gebruiken. Oké. Zoutloos betekent nog niet zouteloos eten. José kan toveren met kruiden en we gebruikten al nauwelijks zout meer. Op naar de oogoperatie eind deze maand. We gaan onvermoeibaar door, we moeten wel.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

 

Trotse kleinzonen en 'Jauche'....

Youri en Sem, twee van onze sportende kleinzonen hebben een mooi weekend achter de rug. Youri werd aangewezen als ‘pupil van de week’ bij zijn club RFC en mocht daardoor de aftrap verrichten van de wedstrijd van het eerste elftal. Een foto maken van die afstand is niet erg gemakkelijk, maar wij herkennen er onze voetballer wel in. Hij was maar wat trots en dat dat was voor hem weer een hoogtepunt, nadat hij met papa naar Feyenoord-Ajax was geweest. Zijn zus Anouk mocht zondag mee naar Feyenoord-PSV. Bij Sem lag het anders. Hij doet naast tikkie-takkie-voetbal ook aan judo. Daar kreeg hij in zijn ‘categorie’ een gouden beker uitgereikt met als opschrift ‘Eerste plaats winterkampioenschap J.V. Nintai’. Zo heet zijn judocub. Hij won zijn partij tegen een meisje dat zilver kreeg en moest ook nog tegen een tegenstander die wel een kop groter was, zo heb ik me laten vertellen. Natuurlijk was er ook publiek. Dit keer oma en opa van papa’s kant, trots uiteraard. De ‘gouden’ beker moest natuurlijk zaterdag ook mee naar oma José en opa Frans en Sem wilde best even poseren. Onze kleine Luuk is nog niet aan sport toe. Hij munt voorlopig uit in vriendelijk lachen zodra hij opa en oma ziet. Je wordt echt blij van dat manneke. Gelukkig was hij er donderdag weer.

Jauche

Het ziet er goed uit met de genealogische zoektocht naar de herkomst van onze voorouder Gislenis, die ook wel Giselbert van Nodebais wordt genoemd. Die Gislenis, de vader van Arnold van Nodebais, die ook Van Tilburg wordt genoemd in bronnen. Die Gislenis en dus ook onze volgende voorvader stamt, zo goed als zeker, uit het toen bekende en hoog gewaardeerde geslacht De Jace of Van Jauche. De belangrijkste kandidaat voor de vader van Gislenis is in mijn ogen Gerard van Jauche die getrouwd was met zijn nog onbekende moeder, die na de dood van Gerard als ‘douairiere de Jauche’ hertrouwde met Arnulphus de Vileyr. Hij is een edelman, ‘nobilis vir’, die ook getrouwd is geweest met een weduwe Marbais en een onbekende eerste vrouw, met wie hij een dochter kreeg, die Agolendis heette. Zij en haar vader worden nog in bronnen genoemd en in één ervan worden Gislenis en Balduinus de Jace zijn stiefzonen ‘priuigni eius’ genoemd. Arnulphus was een van de stichters van Abdij van Villers. Arnulf hoort zeker bij de Erven van Villers, zoals onderzoeker Georges Despy schrijft in ‘La fondation de l'abbaye de Villers’, in: Archives Bibliothèques et Musées de Belgique, XXVIII (1957) 3-17. Hij haalt de tekst aan van een oorkonde uit 1153. Weer een stap verder. Ik moet het allemaal nog goed op een rijtje zetten, maar de aanhouder wint. We gaan stug verder.

 

Ziekenhuis

Wat ook stug verder gaat is mijn ziekenhuisbezoek. Bij huisarts ben ik al weer geweest en dinsdag moest ik met voorrang naar de oogarts in het Amphia. Mijn beide ogen worden geopereerd. Eens waren ze uitstekend, maar nu is de ene oog plotseling heel erg melkachtig troebel en het andere gaat dezelfde kant op. Er komen operatief nieuwe speciale lenzen in, gelukkig niet twee ogen in een keer. Dat gaat allemaal binnen enkele weken gebeuren, zo is me verzekerd. Weer een specialisme afgestreept van mijn ziekenhuis-bingokaart en op de 27^e deze maand komt daar ook nog het specialisme MLD ofwel maag-lever-darm bij, als ik naar het Albert Schweitzerziekenhuis in Dordrecht moet. Het lijkt er op, dat ik het record van 21 keer ziekenhuis van vorig jaar zeker ga verbeteren dit jaar. Er staat nu al 4 keer op de teller. Ja, ik wordt er moedeloos van. Dat mag je gerust weten. Wanneer houdt het een keer op….

(bron: familiearchief frans van son).

 

 

Weer die rotweek…

Die eerste week van februari is voor mij jaarlijks geen prettige week. Als je mijn weekberichten volgt, dan weet je dat. Op 4 februari, nu precies 51 jaar geleden stierf mijn vader plotseling. Zonder dat ik afscheid kon nemen, zonder dat we er ons op konden voorbereiden. Toen ik van school thuiskwam uit Tilburg, lag er een briefje op tafel en daarna is alles in een stroomversnelling gegaan. Elk jaar weer heb ik er nog steeds moeite mee. Mijn vader was met 53 veel te jong toen hij stierf. En wij en ik konden hem niet missen. Ik was nog niet eens 21 en mijn zusjes en broer waren nog jonger. Ze zeggen dat het missen wel slijt. Nou nee dus. Bij mij in elk geval niet. Is dat wat ze met trauma omschrijven?

Wéér een

Ik kan op mijn ‘bingokaart’ van het Amphiaziekenhuis dinsdag ook de oogarts gaan afstrepen. De opticien en donderdagochtend ook de huisarts verwezen me met spoed. Er is iets niet in orde met mijn oog. Daar gaan we weer. Het ene gezondheidsding is nog niet afgewerkt, of het andere komt er al weer aan. Ik moest donderdag en vrijdag toch in het ziekenhuis zijn om onderzoeksmateriaal te halen, bloed te laten prikken en het materiaal vrijdag weer af te geven, dit keer voor de nefroloog. Misschien kan het in een moeite door, zo dacht ik nog. Er is volgens mijn huisarts in elk geval spoed bij. Al met al konden we daarom weer niet oppassen op Luuk en kon ik donderdagochtend vroeg door een bezoek aan de huisarts op haar verzoek niet naar de fysio. Gelukkig zijn we zondag nog bij Luuk, Robyn en hun papa en mama op visite geweest. Gezellig met een hapje en drankje. Luuk was duidelijk met ons bezoek in zijn nopjes, hij herkende ons nog maar al te goed en kwam lachend en pratend snel op schoot. Ik wordt vrolijk van de kleinkinderen en zeker van ons ‘vrolijke Luukie’. Dat zijn grote zus Robyn ons niet meer zou kennen, daar was ik totaal niet bang voor. Maar zij had het niet getroffen en lag op bed. Ze kampte met heel pijnlijke oorontsteking. Zielig toch. Inmiddels is het weer een stukje beter heb ik begrepen. Gelukkig maar.

Klein beetje

Ik ben door die onzekerheid over weer mijn gezondheid en alles wat daarmee samenhangt, best wel wat gestrest en door de eerder genoemde ‘rotweek’ dit keer ook niet zo in de stemming om een langer weekendbericht te maken. Hou het maar te goed voor komende zaterdag. Misschien gaat het dan beter. Neem ik ook weer tijd voor mijn genealogisch onderzoek…

(bron: familiearchief f. van son)

 

Over amaryllis, aquarium en zeebaars…

 Een week heel anders dan andere hebben we achter de rug.  Tanken in België na een leuk ritje loont nog steeds, een lunch buitenshuis met José, het aquarium renoveren, foto’s maken voor een speciaal kunstwerk van José én genieten van een amaryllis en dan heb ik het nog niet gehad over  een gezellige uitnodiging van Inge en Bram om gisteravond mee uit eten te gaan. Heel belangrijk verder ervaar ik na een bezoek aan de orthopedisch schoenmaker, dat mijn pijnlijke tenen langzaam over gaan. Dan kan ik weer opnieuw gaan leren lopen.  Zeg maar eens dat het geen fijne week was.

Aquarium

Mijn aquarium was José een doorn in het oog geworden. Een al te weelderige plantengroep, vieze bodem en nauwelijks vissen meer… Maar begin er eens aan. Het kost erg veel energie en het is José die de emmers vuil water moet brengen en nieuwe moet halen. De bodem moet schoon worden gemaakt; er kwamen nieuwe stukken kienhout, nieuw grind en nieuwe planten in en uiteindelijk ook enkele schooltjes vissen. Het kostte uren werk, pijn aan de arm, maar nu ziet er mijn aquarium weer gelikt uit. De 12 oude vissen hebben het allemaal overleefd en op de foto kan je zien, dat het er weer verzorgd uitziet. De grote algeneter laat zich niet zien. Die wil niet op de foto.

Amaryllis

Het wordt zo langzamerhand traditie. Van Inge krijgen wij met kerst een amaryllisbol. Die staat in bloei zoals je ziet. Het heeft even geduurd en zelfs een andere bol is aan het uitbotten. Die bollen worden vaak weggegooid als ze zijn uitgebloeid. Dat is jammer. De amaryllis bol heeft een koude periode nodig om opnieuw te kunnen bloeien. Ongeveer zes maanden na de bloei kunt u de pot met bol en bladeren minimaal 8 tot 10 weken op een koelere plek zetten bij een temperatuur van 7-15° C. Tijdens deze koele periode de eerste weken nog af en toe wat water geven. Daarna kan hij weer gewoon tot bloei komen.

Etentje

Nu ik het toch over Inge, onze oudste dochter heb; gisteravond waren we uitgenodigd voor een etentje in Oosterhout. Gezellig eten met Inge en Bram en onze oudste kleindochter Emma en haar zus Renée. Dit keer bij Il Vicino in Oosterhout. José en ik hadden gekozen voor de zeebaarsfilet. In een woord heerlijk. Maar wat nog veel belangrijker was; het was uitermate gezellig. Vandaag komt Bram ook een nieuwe lamp van José ophangen. Emma gaat met haar moeder naar een open dag van het vervolgonderwijs. Wat gaat het toch allemaal snel.

En vanavond

Vanavond gaan we naar onze vrienden toe. Een avondje bijkletsen. Het is de eerste keer in het nieuwe jaar. Sinds de vorige keer is er zowel bij hun als bij ons het een en ander gebeurd. We zullen aan gespreksstof niet tekort komen. Dat is met hen overigens nooit het geval. Het klikt! Weer een gezellig avondje…

(familiearchief f. van son).