Die eerste week van februari is voor mij jaarlijks geen prettige week. Als je mijn weekberichten volgt, dan weet je dat. Op 4 februari, nu precies 51 jaar geleden stierf mijn vader plotseling. Zonder dat ik afscheid kon nemen, zonder dat we er ons op konden voorbereiden. Toen ik van school thuiskwam uit Tilburg, lag er een briefje op tafel en daarna is alles in een stroomversnelling gegaan. Elk jaar weer heb ik er nog steeds moeite mee. Mijn vader was met 53 veel te jong toen hij stierf. En wij en ik konden hem niet missen. Ik was nog niet eens 21 en mijn zusjes en broer waren nog jonger. Ze zeggen dat het missen wel slijt. Nou nee dus. Bij mij in elk geval niet. Is dat wat ze met trauma omschrijven?
Wéér een
Ik kan op mijn ‘bingokaart’ van het Amphiaziekenhuis dinsdag ook de oogarts gaan afstrepen. De opticien en donderdagochtend ook de huisarts verwezen me met spoed. Er is iets niet in orde met mijn oog. Daar gaan we weer. Het ene gezondheidsding is nog niet afgewerkt, of het andere komt er al weer aan. Ik moest donderdag en vrijdag toch in het ziekenhuis zijn om onderzoeksmateriaal te halen, bloed te laten prikken en het materiaal vrijdag weer af te geven, dit keer voor de nefroloog. Misschien kan het in een moeite door, zo dacht ik nog. Er is volgens mijn huisarts in elk geval spoed bij. Al met al konden we daarom weer niet oppassen op Luuk en kon ik donderdagochtend vroeg door een bezoek aan de huisarts op haar verzoek niet naar de fysio. Gelukkig zijn we zondag nog bij Luuk, Robyn en hun papa en mama op visite geweest. Gezellig met een hapje en drankje. Luuk was duidelijk met ons bezoek in zijn nopjes, hij herkende ons nog maar al te goed en kwam lachend en pratend snel op schoot. Ik wordt vrolijk van de kleinkinderen en zeker van ons ‘vrolijke Luukie’. Dat zijn grote zus Robyn ons niet meer zou kennen, daar was ik totaal niet bang voor. Maar zij had het niet getroffen en lag op bed. Ze kampte met heel pijnlijke oorontsteking. Zielig toch. Inmiddels is het weer een stukje beter heb ik begrepen. Gelukkig maar.
Klein beetje
Ik ben door die onzekerheid over weer mijn gezondheid en alles wat daarmee samenhangt, best wel wat gestrest en door de eerder genoemde ‘rotweek’ dit keer ook niet zo in de stemming om een langer weekendbericht te maken. Hou het maar te goed voor komende zaterdag. Misschien gaat het dan beter. Neem ik ook weer tijd voor mijn genealogisch onderzoek…
(bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten