José en ik gaan voor het eerst sinds vijf jaar weer op vakantie. Afgezien van een korte stedentrip naar Berlijn, die we van onze kinderen kregen, zijn we niet op vakantie geweest.
Dat gaat nu weer gebeuren. We, of eigenlijk ik, heb de knoop doorgehakt. Mijn gezondheid is zodanig, dat ik het weer aandurf om op vakantie te gaan. Weliswaar een dikke week, maar toch…
Dat betekende dat Elke weer een prachtig kleinschalig parkje heeft gezocht en gevonden. Wij kunnen –niet zo massaal- dus weer heerlijk op vakantie.
Vijf jaar geleden gingen we voor het laatst. José en ik, samen met de auto naar Corsica. Maar dat is toch een eiland! Klopt. We zijn vanuit noord Italië in de Bloemenrivièra met auto en al op de Corsica ferry gestapt op weg naar Bastia. Dat kende ik toen enkel nog van de voetbalclub daar. Ik geloof dat Johny Rep daar ooit speelde.
Na een vaartocht –wij noemden het cruise- van acht uur, kwamen we in Bastia aan land. Frans land, want Corsica is een Frans eiland met erg veel Italiaanse invloeden en een strijdlustige bevolking. Ik kan me dat nog goed herinneren. Verder ook nog dat Corsica een fantastisch mooie natuur heeft met verrassende dingen: een schitterend historisch museum in de ‘middle of nowhere’ tussen de bergen en de speciale struiken, de maquis; prachtige rotskusten aan de westkust, de plaatsen met door prehistoische bewoners opgetrokken monolithische menhirs uit lang vervlogen tijden en prachtige zandstranden aan de oostkust en als klap op de vuurpijl Bonifacio in het uiterste zuiden (met zicht op Sardinië) gebouwd bovenop de kalkrotsen. Corsica is een echte aanrader!
Veel is totaal ongerept. Een prachtig gebied om vakantie te vieren. En dat precies hebben we vijf jaar geleden gedaan. Met prachtige herinneringen en vele foto’s van onvergetelijke momenten.
We gaan nu weer op vakantie dus. Dit keer niet met de auto. We vliegen naar Rodos, Grieks eiland niet zo ver van de zuidkust van Turkije. Mooi weer, zon en warmte verzekerd! Dat trekt me alvast aan na twee weken(!) herfst in ons eigen kikkerlandje. Hier is het voor wat het weer betreft hollen of stilstaan.
Ik kijk ernaar uit maar het maakt me dus ook enigszins gespannen. Gezonde spanning zal ik maar zeggen. Ik hoop er uit te rusten en warmte op te doen, te genieten van de zon en van het kleine zwembad. Dat laatste was ook op Corsica zo. Vaak zwommen José en ik samen in het zwembad, zonder andere badgasten. Heerlijk rustig om daarna een lekker stukje vis of vlees en wat groenten ‘van de plaat’ te eten. Wat hadden (en hebben) we het toch goed. Dolce vita; of moet het in het Frans? De Corsicanen hebben het niet zo op Frankrijk. Als je daar op vakantie bent, dan snap je al snel waarom. Een paar foto’s van die vakantie wil ik wel met jullie delen. Nu naar een land waarvan ik de taal niet machtig ben (en dat is voor het eerst). Maar ze zullen er wel Engels of Duits spreken………
(Bron: familiearchief f.v.son: vakantie Corsica 2010).
