Hij was eigenlijk een
week te laat; de griepprik. Deze week had ik hem donderdag kunnen ophalen bij
de huisarts. Maar aan het einde van de afgelopen week was ik al een paar keer
heel vroeg naar bed gegaan. Ik was gammel, mijn gewrichten deden pijn en ik
voelde me het beste onder de wol en sliep vrij snel. Dat vertelde José de
volgende ochtend. Want zij was enkele keren komen kijken. Ik had gewoon een
grieperig gevoel dus. Overdag viel het allemaal wel mee, zodat ik een paar keer
op de scootmobiel mee kon met José op de fiets in het zonnetje ’s middags. En
’s ochtends zo nu en dan weer even met mijn genealogie bezig. Het vordert, maar
wel erg langzaam. Donderdag lukte dat allemaal niet. Ik voelde me weer
allesbehalve lekker en ook ’s middags zat er geen ritje in. Cas was er en tegen
vieren moest ik naar het afscheid van oud-collega John van de Velde. Handje
geven dus en merken dat hij blij was dat het erop zat. Weer enkele oude
collega’s gezien en gesproken. Wat me opvalt, is dat er steeds meer mensen
komen die ik niet meer ken. De ouderen zijn of gaan bijna allemaal weg. Dit
jaar zijn Hans Ophorst en Wim van Pelt aan de beurt, hoorde ik. En over enkele
jaren gaan zeker ook Jack Mol en Martin van de Kieboom. Het einde van een generatie. Maar het is altijd wel leuk om weer even
tussen oud-collega’s te zijn en een praatje te maken. De uitnodiging van John
kon verscheurd worden. Die is achter de rug.... Op 26 oktober trouwt Melline en
ook daar ben ik uitgenodigd. Volgende week moet ik ook nog “een gaatje” zien te
vinden om tussen 11 en 12 de griepprik nog te gaan halen. Vandaag komt onze
jongste kleinzoon Sem. Hij komt een nachtje logeren bij opa en oma. Hopelijk
slaapt hij een beetje door. Vroeger konden we daar heel goed tegen, als er
kleintjes wakker werden. José heeft er ook nu nog minder moeite mee dan ik.
Maar zij is dan ook onverslijt- en onverwoestbaar als het de kinderen en
kleinkinderen betreft. Elke week brengt ze op een of meer ochtenden een van de
kleintjes naar school. Wij halen ze ook minimaal een keer per week ’s middags
op. Zo nu en dan komen er een of twee “spelen”. Het wordt nu ook weer drukker,
want Elke gaat ook weer werken na de geboorte van Sem. Dan komen Cas en zijn
broertje Sem ook weer bij ons. Leuk. Dat wordt dus weer genieten en gezellig
druk. Beter dan achter de geraniums. Ik vraag me wel eens af hoe ik vroeger ook
nog kon werken naast al die beslommeringen...
(Bron: familiearchief
f.van son; uitnodigingen).
