Eigenlijk net te laat.....

Hij was eigenlijk een week te laat; de griepprik. Deze week had ik hem donderdag kunnen ophalen bij de huisarts. Maar aan het einde van de afgelopen week was ik al een paar keer heel vroeg naar bed gegaan. Ik was gammel, mijn gewrichten deden pijn en ik voelde me het beste onder de wol en sliep vrij snel. Dat vertelde José de volgende ochtend. Want zij was enkele keren komen kijken. Ik had gewoon een grieperig gevoel dus. Overdag viel het allemaal wel mee, zodat ik een paar keer op de scootmobiel mee kon met José op de fiets in het zonnetje ’s middags. En ’s ochtends zo nu en dan weer even met mijn genealogie bezig. Het vordert, maar wel erg langzaam. Donderdag lukte dat allemaal niet. Ik voelde me weer allesbehalve lekker en ook ’s middags zat er geen ritje in. Cas was er en tegen vieren moest ik naar het afscheid van oud-collega John van de Velde. Handje geven dus en merken dat hij blij was dat het erop zat. Weer enkele oude collega’s gezien en gesproken. Wat me opvalt, is dat er steeds meer mensen komen die ik niet meer ken. De ouderen zijn of gaan bijna allemaal weg. Dit jaar zijn Hans Ophorst en Wim van Pelt aan de beurt, hoorde ik. En over enkele jaren gaan zeker ook Jack Mol en Martin van de Kieboom. Het einde van een generatie.  Maar het is altijd wel leuk om weer even tussen oud-collega’s te zijn en een praatje te maken. De uitnodiging van John kon verscheurd worden. Die is achter de rug.... Op 26 oktober trouwt Melline en ook daar ben ik uitgenodigd. Volgende week moet ik ook nog “een gaatje” zien te vinden om tussen 11 en 12 de griepprik nog te gaan halen. Vandaag komt onze jongste kleinzoon Sem. Hij komt een nachtje logeren bij opa en oma. Hopelijk slaapt hij een beetje door. Vroeger konden we daar heel goed tegen, als er kleintjes wakker werden. José heeft er ook nu nog minder moeite mee dan ik. Maar zij is dan ook onverslijt- en onverwoestbaar als het de kinderen en kleinkinderen betreft. Elke week brengt ze op een of meer ochtenden een van de kleintjes naar school. Wij halen ze ook minimaal een keer per week ’s middags op. Zo nu en dan komen er een of twee “spelen”. Het wordt nu ook weer drukker, want Elke gaat ook weer werken na de geboorte van Sem. Dan komen Cas en zijn broertje Sem ook weer bij ons. Leuk. Dat wordt dus weer genieten en gezellig druk. Beter dan achter de geraniums. Ik vraag me wel eens af hoe ik vroeger ook nog kon werken naast al die beslommeringen...

(Bron: familiearchief f.van son; uitnodigingen).