Eigenlijk niet zo vaak....

Nee. Ik mag het eerlijk toegeven: het komt niet zo vaak voor, dat ik niet weet over welk onderwerp ik mijn weekendbericht ga schrijven. Meestal is er wel iets gebeurd in de afgelopen week, of staat er iets op het programma, maar dat is deze keer vrijwel niet het geval geweest. Of het zou het feit moeten zijn dat José op maandag, zoals elke week, weer naar Made ging en dat vanwege de Herfstvakantie Emma en Renée thuis waren dit keer; of dat Cas en Sem woensdag voor het eerst samen een dag bij ons kwamen. Of dat wij donderdag op Youri en Anouk hebben gepast.Nee. Dat is allemaal niet zo bijster speciaal.

Dat was wél 15 oktober, de dag waarop internationaal wordt stilgestaan bij ‘Stille Levens’. Dat deden wij ook. Onze gedachten gingen, zoals zo vaak, weer uit naar Juna Elynn, ons negende kleinkind, dat we niet konden vasthouden. Zo’n speciale dag is fijn, maar ook zonder die 15^e oktober blijft zij in ons hart.

Ik deed deze week op hobbygebied niks bijzonders. Noem het maar mijn ‘normale’ werk: het vrijwel dagelijks bezig zijn met mijn Genealogie en familiegeschiedenis. Al had ik dit keer wel een speciale voorouder als onderwerp. Die ‘vermaledijde’ Alpaidis van Hoegaarden, een gravin uit de tiende eeuw. Over haar is nog altijd minder bekend dan dat er onbekend is en dat ‘triggert’ me. Dat het een enkele ochtend zo mistig was deze week paste eigenlijk wel bij haar. Rondom haar leven zijn nog talloze mistflarden. Boeit me niet, zou je kunnen denken. Nou. mij wel! Neem nou haar eerste man. Dat moet een zekere Godfried zijn geweest, Graaf in Henegouwen. Lang werd aangenomen dat het om ‘hertog’ Godfried van Jülich zou gaan, maar daarover raken de meningen steeds meer verdeeld. En dan heb ik het nog niet over haar afkomst. De ene groep vindt dat Alpaidis afstamt van Erlebold van Hoegaarden en een onwettige dochter van een Franse koning uit een relatie met een concubine, terwijl de andere groep zweert bij een afstamming van Arnulf I van Kamerijk en Bertha van Hennegau. Het ‘verlossende’ woord is nog niet gesproken of geschreven; áls dat er al ooit zal komen.....

Ook daaraan hoef ik mijn weekendbericht dus niet te wijden.

Wat me wél opviel in de krant deze week, was het feit dat er steeds meer kleurenfoto’s op de voorpagina komen van sportende Oranje-dames. Wordt het geen tijd?  Zij zijn op diverse fronten al maanden bezig met het leveren van topprestaties; zowel individueel als per team. Kranten worden eindelijk wakker, denk ik dan. Nu de sportprogramma’s op televisie nog.....

Een ding moet ik nog kwijt, deze week. Ik geniet nog altijd van het fijne weer. Alleen die muggen. Die teisteren ’s nachts José. Het najaar is te warm... Maar wat een zomer hebben we gehad en de herfst is ook al zo mooi tot nu toe. José en ik hebben de afgelopen dagen helaas niet gefietst. De tijd ontbrak. Maar er zullen ook in de komende maanden nog wel een paar dagen komen,  waarop we graag naar buiten gaan, de natuur in.

(Bron: familiearchief f.van son)