Hè, hè...

Een vreemde week was het. Mijn absolute hoogtepunt lag in elk geval op donderdagmiddag. Er kwam een einde aan de angst die ik had voor mijn gezondheid. De cardioloog gaf mij eindelijk na weken het antwoord dat mijn rust weer moet teruggeven: er was niets ernstigs met mijn gestel, ondanks de extra rode bloedcellen die geconstateerd werden.

Maar laat ik beginnen bij het begin. Vorige week zaterdagmiddag. Ik nam een kijkje bij Anouk in de manege in Oosteind. Daar had zij een speciale spelletjesmiddag die haar een heuse medaille opleverde. Ze zat rustig op haar paard en je kon zien dat ze geniet van die sport, of moet ik het nuttige en gezonde vrijetijdsbesteding noemen. Vanzelfsprekend heb ik ook nog een paar fotootjes genomen, zodat ik die in mijn weekendbericht kan laten zien.

De dinsdag was deze week anders dan anders. Sem en Cas kwamen. Wij pasten op onze kleintjes in plaats van de woensdag. Lekker weer buiten, dus een uitje ’s middags naar de speeltuin in de buurt, kon geen kwaad, ook al was Sem de hele dag al in zijn sas. Ik heb hem geen moment horen huilen. Hij wordt steeds meer ondernemend en onderzoekend. En maar lachen. Cas wilde aanvankelijk liever niet mee, totdat hij in de gaten kreeg, dat hij bij Opa op de scootmobiel mocht. Aan lopen heeft hij een broertje dood.... Maar racen op de scootmobiel, dat zag hij wel zitten. Ook van dat tripje heb ik natuurlijk foto’s.

En dan donderdag. Weken lang bedacht ik dat mijn gezondheid met sprongen achteruit ging. Door de spanning kon ik vrijwel niets meer. Alles was dodelijk vermoeiend en de kracht vloeide langzaam weg. Ik had te veel rode bloedcellen en zag in gedachten al het nodige gezondheidsonheil op me afkomen. Daarbij speelde vanzelfsprekend een rol, dat mijn vader niet oud werd en dat ik mijn zussen op jonge leeftijd aan die vreselijke ziekte verloren heb. De spanning zorgde voor steeds meer pijn en stress. Medicijnen dempten van de pijn, maar de angst werd steeds groter.

’s Middags bij de cardioloog viel hij grotendeels weg. Je moet weten, dat ik voor mijn longen al enkele jaren onder controle ben in Nieuwegein. De cardioloog had contact gehad met de behandelend longarts daar en legde uit: als mijn longen minder voor zuurstof kunnen zorgen om welke reden dan ook, dan maakt mijn lichaam zelf kennelijk extra rode bloedcellen aan, zodat de organen en spieren toch verzekerd zijn van voldoende zuurstof om hun werk te kunnen blijven doen. Wonderlijk eigenlijk. Ik moest meteen denken aan wat mijn moeder zei: ‘de mens lijdt het meest, van het lijden dat hij vreest’. Volgende week woensdag is het weer haar sterfdag. Ze had gelijk. Ook deze keer weer. Ik moet nu mijn rust weer terugvinden. Zal best even duren. Gelukkig heb ik daar hulp bij, want dat is hard nodig. Ook José hield mij ook dit keer weer ‘aan de praat’. Ik ben volgende week al 45 jaar met mijn steunpilaar getrouwd. Ik hoop nog lang bij haar te mogen blijven.

Vrijdagmiddag had tot slot ook Youri nog zijn geluksmomentje. Hij was bij de militairen, die in Raamsdonksveer een oefening houden. Een mooi moment. Dat zal hij zich zonder twijfel nog lang heugen. Vanmiddag ga ik bij de judo van Cas kijken. Als je met pensioen bent, heb je het hartstikke druk. En zo gaat het leven dus weer gewoon door, alsof er niets gebeurd is. Voor mij was het in elk geval een heel spannende week met een happy end.   

(bron: familiearchief f.van son en foto Meike van den Bergh).